დრო როცა კაცობრიობა ახლოს იყო მესამე მსოფლიო ომთან
(ასევე კუბის კრიზისი, კუბის ქობინთა კრიზისი) 1962 წლის ოქტომბერში იყო აშშ-სა და სსრკ-ს კონფრონტაციის (ცივი ომი) პიკი და ამავე დროს, გარდატეხის წერტილი. ეს იყო მსოფლიო ისტორიული მომენტი, როდესაც ორი ზესახელმწიფო - აშშ და სსრკ - ატომური ესკალაციის ზღვარზე იყო მისული. მსოფლიო ისტორიაში ატომური ომი აქამდე უფრო სავარუდო არასდროს ყოფილა.
რუკაზე, რომელსაც საიდუმლო გრიფი ბოლოდ დროს მოეხსნა, ნაჩვენებია აშშ-სა და სსრკ-ის ხომალდების განლაგება კუბის კრიზისის პერიოდში.
1961წ-ს აშშ-სა და თურქთს შორის რაკეტები საშუალო რადიუსის ,,იუპიტერი'' რ-იც წუნაამრდეგობის გარეშე შეეძლო მიღწევა დასავლეთის ქალქებში საბჭოთაკავშირის, მოსკოვის ჩათვლით და მთავარი სარეწველო ცენტრების საბჭეთის რაც ართმევდა საბჭოეთს თანაბარი საპასუხო დარტყმას. საპასუხოდ ზომებისა საბჭოთა კავშირმა გადაწყვიტა განელაგებინა საკადრო ნაწილები და დანაყოფები, რ-ბსაც გარდა ჩვეულებრივი შეირაღებისა ექნებოდათ ატომური იარაღი, ბალისტიკური და ტაქტიკური რაკეტების ჩათვლით კუბაზე ახლოს აშშ-ს-თან. ნ.ს. ხუშოვი და ჯონ კენედი
ცივი ომის განმავლობაში დაპირისპირებისას საბჭოთა კავშირსა და აშშ გამოიხატებოდა არა მარტო პირდაპირი მუქარა სამხედრო მიმართულებით და გამალებული შეიარაღებით, მისწრაფება გაფართოების ზონების გავლენის სფეროსი.საბჭოთა კავშირი ისწრაფვოდა ორგანიზება და მხაერი დაეჭირა სოციალისტურ რევულუციებს, პრისაბჭოთა ქვეყნებს უწევდა სხვადასხვა დახმარებას, ხშირად სახედრო შეიარარების, ინსტრუქტორების და ორგანიზებული სამხედრო კონტიგენტის. წარატებული რევულუციის მწყობის შემდეგ ქვეყანა ხდებოდა სოცილისტური ბანაკის წევრი.კუბის რევულუციის შემდეგ 1959წ-ს მისი ლიდერი ფიდელ კასტროს არ ჰქონდა მჭიდრო ურთიერთობა საბჭოეთან.მისი ბრძოლის დროს ფულხენსიო ბატისტასთან 1950 იან წწ კასტრო რამდერჯერმე მიმართა მოკოსვს სამხედრო დახმარებისთვის, მაგრამ უარი მიიღო.მოსკოვი სკეპტიკურად უყურებდა რევულუციას კუბაზე. მიიჩნევდა, რომ იქ ძალინ ძლიერია გავლენა აშშ-ს. ფუდელას მოსლვლის შემდეგ მისი საგარეო სტუმრობა შედგა აშშ-ში.
1960წ-ს აშშ საგრძნობლად ჰქონდა უპირატესობა საბჭოთა კავშირთან სტრატეგიული ატომური ძალებში
საერთო რაოდენობა ატომური ბირთვული მუხტების სსრკ სა და აშშ-ს
შედარებისთვის ამერიკას ჰქონდა 6000 ბირთვული მუხტი, ხოლო სსრკ-ს კი 300.
გაგზავნილი კონტიგენტის შემადგენლობა სულკუნძულზე აპირებდნენ განლაგებას 50 874 სამხედრო მოსამსახურეს. განსაზუღვრული იყო განლაგებულიყო ხუთი დანაყოფის ატომური რაკეტების (სამი პ-12 და ორი პ-14) რაკეტებითან შედიოდა 1 ვერტმფრენთა პოლკი მი-4, მოტომსროლელთა პოლკი, ორი სატანკო ბატალიონი, ესკადრილია მიგ 21,42 მსუბუქი ბომბდამშენი ილ-28, 2 სარაკეტო დანაყოფი ბფრთოსანი რაკეტები ბირთვული მუხტებით, 12 კტ რადიუსი მოქმედების 160კმ, რამდენიმე ბარეა საზენიტო იარაღის,ასევე 12 ც-75 (144 რაკეტა) ყოველი მოტომსროლელთა პოლკში 2500 ადამიანი.სატანკო ბატალიონი ტ-55.
აშშ-ს პასუხი როცა კენედიმ მიიღო უ-2 მონაცემები თეთრ სახლში ,, არმასრულებელი კომიტეტი (EXCOMM) რამდენიმე ვრიანტის განხილვის შემდეგ საბოლოოდ საზღვაო- ბლოკადა გადაწყდა. რათქმა უნდა რაკეტების განლაგება არ იყო უკანანო ისინი რათქმა უნდა წარმოადგენდა საფრთხეს აშშ-ს მაგრამ ევროპაში განლაგებული იყო ანალოგიური რაკეტები დამოზნებული საბჭოთა კავშირზე.60 რაკეტა ,,ტორ'' 4 ესკადრონი ჰოტიგემში დიდ ბრიტანეტში,30 რაკეტა ,,იუპიტერი'' საშუალო რადიუდსის ორი ესკადრონი იტალიაში15 რაკეტა თურქეთში იზმირთან.
ანუ რელურად ორი მხარე დადგა ომის წინაშე გამზადებული შეიარაღებით.
ხრუშოვმა ორი წერილი გაუგზავნა კენედის. ასევე საიდუმლო მოლაპარაკებებიც. იხ ვიდეო რუსების აზრით
კუბის ირგვლივ მობილიზირებული იქნა უს-ნეივი-ს 200-მდე საბრძოლო გემი.
პრეზიდენტმა კენედიმ ტელევიზიის საშუალებით გაავრცელა ინფორმაცია 24 ოქტომბრისთვის ბლოკადის დაწყებასთან დაკავშირებით. ამასთანავე მან მოუწოდა ხრუშჩოვს გაეტანა კუბადან ატომური რაკეტები და თავდასხმის შემთხვევაში სსრ კავშირს საპასუხო ატომური დარტყმებით დაემუქრა.
კრემლი შიშობდა კრიზისის ყველაზე საშინელ ფინალს – აშშ-ის ინტერვენციას კუბაზე საბოლოოდ კუბის ბლოკადით დასრულდა თუმცა ყველა მიხვდა რომ ბირთვული იარაღის გამოყენება უაზრობააა.
ცოდნა სინათლეა - Knowledge is light - Знание свет - ციკლიდან - აშშ-ს პრეზიდენტები
ჯონ ფიცჯერალდ კენედი
(ინგლ.John Fitzgerald „Jack“ Kennedy, შემოკლ. JFK, დ. 29 მაისი, 1917 — გ. 22 ნოემბერი, 1963) — აშშ-ის 35-ეპრეზიდენტი1961 წლიდან 1963 წელს მკვლელობამდე. პოლიტიკაში ღვაწლმოსილი ირლანდიურ-ამერიკული კენედების ოჯახის წევრი საყოველთაოდ ამერიკული ლიბერალიზმის ხატად არის შერაცხილი
კენედის საგარეო პოლიტიკა - კენედი გამოდიოდა სსრკს-თან ურთიერთობის გამოუჯობესების იდეით, თუმცა მისი მართველობის დროს იყობევრი დაძაბულობა წარუმატებელი გადასხმა ღორების ყურის ოპერაცია (კუბაზე), ბერლინის კრიზისი, კარიბის კრიზისი, 1961წ-ის 4 ივნისს ვენაში შენბრუნის სასახლეში შეხვედრა კენედისა და საბჭოთა ლიდერ ნიკიტა ხრუშოვის.
კენედი პრეზიდენტის ლიმუზინში, რამდენიმე წუთით ადრე მკვლელობამდე
კენედი 1963 წლის 22 ნოემბერს ტეხასის შტატის ქალაქ დალასში მოკლეს. მკვლელობაში ეჭვმიტანილი ლი ჰარვი ოსვალდი მანამ, სანამ სასამართლოს წინაშე წარდგებოდა მოკლულ იქნა დალასის მაცხოვრებლის ჯეკ რუბის მიერ. FBI-ის, უორენის კომისიის და წარმომადგენელთა პალატის კომიტეტის დასკვნებით პრეზიდენტის მკვლელი ოსვალდი იყო. ამასთან ერთად წარმომადგენელთა პალატის კომიტეტმა სადავო აკუსტიკურ სამხილებზე დაყრდნობით შეთქმულების ალბათობა არ გამორიცხა. ჯონ კენედი დღემდე ერთ-ერთი ყველაზე პოპულარულია აშშ-ის ყოფილ პრეზიდენტებს შორის.
ბერლინის კედელი ბრანდენბურგის კარიბჭის ფონზე, საგუშაგო C ბერლინში, ჯარები ჩეხოსლოვაკიაში, ამერიკული თვითმფრინავი საბჭოთა გემზე კუბის კრიზისის დროს, დემონსტრაცია ბერლინის კედელთან, მიხაილ გორბაჩოვის მიერ ქიმიური განიარაღების შესახებ შეთანხმების ხელმოწერა. და ჯორჯ ბუში.
პოლიტიკური ტერმინი, რ-იც გამოიყენებოდა გლობალური გეოპოლიტიკური, სახედრო ეკონომიკური იდეოლოგიური დაპირისპირებისას 1946-1991წწ საბჭოთა კავშირსა და მისი მოკავშირეების ერთ მხარეს და მეორე მხარეს აშშ და მის მოკავშრებს. ეს ომი არ გადარზდილა გლობალურ ცხელ ომში და ძირითადად წარმოადგენდა იდეოლოგიური ბრძოლას კაპიტალისტებისა და სოციალისტური მოდელების სახელმწიფო წყობის.
შემდეგში კი შეიქმნა ორი სამხედრო პოლიტიკური ბლოკი ნატო (ჩრდილოატლანტიკური ხელშეკრულების ორგანიზაცია) და ვარშვავის პაქტი (ოფიციალური სახელი მეგობრობის, თანამშრომლობის და ურთიერთდახმარების ხელშეკრულება).
პირველი ჩინეთი და რადენიმე სახელმწიფომ უსიტყვო მხარდაჭერაზე სსრკ- და კონფროტაციას აშშ-თან განზე გადგნენ.
იხ. ვიდეო
ცივო ომს ახასიათებდა გამალებული შეიარაღება და ატომური აღჭურვა რ-თაც გამოყენება იქნებოდა მესამე მსოფლიო ომში. პიკი დაპირისპირებისა იყო 1962წ-ს კარიბის კრიზისი.ბოლო საბღოთა კავშირის ლიდერი იყო მიხეილ გორბაჩოვი. საბოლოოდ შედეგი ასეთი იყო საბჭოთა კავშირის დაიშალა და ვარშავის სამხედრო ბლოკის გაუქმდა ასევე ევროპის განთავისუფლებით,გერმანიის გაერთიანება და სამხედრო შენაერთებისაგან ყველა ყოფილი სოც. ქვეყანა ერთეული გამანაკლისის გარდა შემდეგში შევიდა ნატო-ში ბალტიისპირეთის ქვეყნების ჩათვლით. ცივი ომის ნიშნები დღესაც არსებობს და შედეგებიც.
შეფასება ჩემი აზრით საბჭოთა კავშირის დაშლა გამოიწვია მისი როგორც ქვეყნის იმპერიის ანუ ძალადობრივად ჩართული შემადგენლობით მცირე ერების. ბუნებრივია იმის შეფასება ტოტლიტარული რეჟიმს და სტალინის დაქტატურით ,,სისხლის წვიმებით" იყო გამაგრებული ხოლო სტალინის გარდავალები შემდეგ შეინიშნებოდა როგორც ეკონომიკური კრიზისი ასევე ეროვნული შედეგში ბრეჯნევის პერიოდში უძრაობის ხანაში კორუფცია არნახულ მაშტაბებს მიაღწია გარდა ამისა გამალებული შეიარაღება ავაღანეთის ომი და განსაკუტრებით ნავთობის ფასი ერთი ბარელი 20$დოლარზე დაბლა იყო ჩამოსული გარბაჩოვის მოსვილს დროს მას სულაც არ ჰქონდა განსაზღვრული საბჭოთა კავშირის დაშლა არამედ მისი მიდერნიზაცია ჩაიფიკრა რასაც დაუყოვნებლივ მოჰყვა რეპრესიები თბილის 9 აპრილი ბალტიისპირთში და აზერბაიჯანში საბოლოოდ კი არსებობა შეწყვიტა.
იხ. ვიდეო - На заре холодной войны (на русском) - Узнайте, как союзники, будучи братьями по оружию во время Второй мировой войны, вскоре оказались разделенными в мире. Как послевоенная конференция в Крыму привела к холодной войне?
Это история противостояния, в котором на протяжении восьми лет сталкивались два самых влиятельных человека на планете: Сталин, лидер Советского Союза, и Трумэн, президент Соединенных Штатов. Это противостояние держало мир в напряжении и привело к холодной войне. Когда Трумэн пришел к власти весной 1945 года, когда Вторая мировая война еще не закончилась, Соединенные Штаты и Советский Союз были союзниками и вместе воевали против нацистской Германии. Но как только Гитлер потерпел поражение, антагонизмы и амбиции, подавленные во время конфликта, вновь всплыли на поверхность. Через несколько месяцев позиции застыли, и два блока противостояли друг другу непримиримо... Это было начало холодной войны. Этот фильм рассказывает об этом поворотном периоде нашей истории. Период высокой напряженности, когда США и СССР обзавелись атомным оружием. Кеннан «Длинная телеграмма», блокада Берлина, Корейская война… Вплоть до смерти Сталина в 1953 году кризисы следовали один за другим. Благодаря рассекреченным архивам, исключительным показаниям бывших шпионов и внука президента Трумэна мы переживаем историю изнутри и понимаем, как закручивалась ужасная спираль Холодной войны.
ტერმინის ისტორია
გამოთქმა „ცივი ომი“ პირველად გამოიყენა მწერალმა ჯორჯ ორუელმა 1945 წლის 19 ოქტომბერს, ბრიტანულ ყოველკვირეულ ტრიბუნის სტატიაში „შენ და ატომური ბომბი“. ატომური ბომბის გამოჩენამ სხვა სახელმწიფოების ხელში, გარდა შეერთებული შტატებისა, ორუელის აზრით, შეიძლება გამოიწვიოს 2-3 „ამაზრზენი ზესახელმწიფოს“ წარმოქმნა, რომელიც, იარაღის ფლობის წყალობით, რომელსაც შეუძლია გაანადგუროს მილიონობით ადამიანი რამდენიმე წამი დაყოფდა სამყაროს ერთმანეთში. ეს ზესახელმწიფოები, ორუელის აზრით, დიდი ალბათობით დადებდნენ დაუწერელ შეთანხმებას, რომ არასოდეს გამოეყენებინათ ატომური იარაღი ერთმანეთის წინააღმდეგ; დარჩნენ დაუმარცხებლები, ისინი იქნებოდნენ „მუდმივი „ცივი ომის“ მდგომარეობაში მეზობლებთან“. სიტუაციის ასეთი განვითარება, მისი აზრით, დაასრულებდა „მსხვილმასშტაბიან ომებს „მშვიდობა, რომელიც არ არის მშვიდობა“ უსასრულოდ გახანგრძლივების ფასად“.
Observer-ში თავის სტატიაში, რომელიც 1946 წლის 10 მარტს თარიღდება, ორუელი წერს, რომ 1945 წლის დეკემბერში მოსკოვის კონფერენციის შემდეგ, „რუსეთმა დაიწყო ცივი ომი ბრიტანეთისა და ბრიტანეთის იმპერიის წინააღმდეგ“.
ოფიციალურ გარემოში, გამოთქმა პირველად გამოიყენა 1947 წლის 16 აპრილს ბერნარ ბარუხმა, აშშ-ს პრეზიდენტის ჰარი ტრუმენის მრჩეველმა, სამხრეთ კაროლინას წარმომადგენელთა პალატის წინაშე გამოსვლისას.
ცივი ომის დასაწყისი
მეორე მსოფლიო ომის ბოლოს აღმოსავლეთ ევროპის ქვეყნებზე საბჭოთა კონტროლის დამყარებამ, კერძოდ, ლონდონში პოლონეთის ემიგრანტული მთავრობისგან განსხვავებით, პოლონეთში პრო-საბჭოთა მთავრობის შექმნამ განაპირობა ის, რომ მმართველი წრეები დიდმა ბრიტანეთმა და შეერთებულმა შტატებმა დაიწყეს სსრკ-ს საფრთხედ აღქმა.
საბჭოთა ავტორები ამტკიცებდნენ, რომ „ამერიკული იმპერიალიზმის საგარეო პოლიტიკა, რომელიც მიზნად ისახავდა დაპირისპირების გაღვივებას, დაკავშირებული იყო აშშ-ს მონოპოლიური წრეების ინტერესებთან და მიზნად ისახავდა კაპიტალისტური სისტემის შენარჩუნებასა და განმტკიცებას“.
რიგი ავტორები თავდაჯერებულად მიაწერენ ცივი ომის წინაპირობებს 1945 წლის თებერვალს, როდესაც ყირიმის (იალტის) კონფერენციის შედეგად, პოლიტიკურად შესაძლებელი გახდა მსოფლიოს გავლენის სფეროებად დაყოფა.
1945 წლის აპრილში, ბრიტანეთის პრემიერ მინისტრმა უინსტონ ჩერჩილმა ბრძანა, მოემზადებინათ გეგმის მომზადება ნაცისტური ტყვეების საკუთარი დატყვევებული იარაღით სსრკ-ს წინააღმდეგ ომისთვის. დავალებას წინ უძღოდა დასკვნები, რომლებიც ჩერჩილმა წარმოადგინა თავის მემუარებში.
1945 წლის 22 ივლისს სსრკ-მ წარუდგინა ტერიტორიული პრეტენზია თურქეთს და მოითხოვა შავი ზღვის სრუტეების სტატუსის შეცვლა, მათ შორის სსრკ-ს უფლების აღიარება დარდანელებში საზღვაო ბაზის შექმნის შესახებ.
1945 წლის 24 ივლისს, პოტსდამის კონფერენციაზე, ტრუმენმა შეატყობინა სტალინს, რომ შეერთებულმა შტატებმა შექმნა ატომური ბომბი, პირდაპირ ამის გარეშე. თავის პოტსდამის დღიურში ტრუმენი წერდა: „ჩვენ შევიმუშავეთ ყველაზე საშინელი იარაღი კაცობრიობის ისტორიაში... ეს იარაღი გამოყენებული იქნება იაპონიის წინააღმდეგ... ასე რომ სამხედრო ობიექტები, ჯარისკაცები და მეზღვაურები იქნებიან სამიზნეები და არა ქალები. და ბავშვები. მაშინაც კი, თუ იაპონელები ველურები არიან - დაუნდობლები, სასტიკები და ფანატიკოსები, მაშინ ჩვენ, როგორც მსოფლიოს ლიდერები, საერთო კეთილდღეობისთვის არ შეგვიძლია ამ საშინელი ბომბის ჩამოგდება არც ძველ და არც ახალ დედაქალაქზე“.
1945 წლის აგვისტოს დასაწყისში ტრუმენმა წამოიწყო ქალაქების ჰიროშიმასა და ნაგასაკის ატომური დაბომბვა, რომელთა სამხედრო მნიშვნელობა კვლავ სადავოა.
1945 წლის 6 და 9 აგვისტოს აშშ-ს საჰაერო ძალების შორ მანძილზე ბომბდამშენებმა B-29 განახორციელეს თავისუფალი ვარდნის საჰაერო ბომბების საბრძოლო წვეთები ბირთვული მუხტით, შესაბამისად, იაპონიის ქალაქებზე ჰიროშიმასა და ნაგასაკიზე ... - ამრიგად. ტრუმენმა ყოფილ მოკავშირეებს, მათ შორის სსრკ-ს, აჩვენა შეერთებული შტატების აბსოლუტური სტრატეგიული უპირატესობა შეტევითი იარაღის საავიაციო კომპონენტში.
1945 წლის ოქტომბერში გენერალ დუაიტ ეიზენჰაუერის შტაბმა, პრეზიდენტ ჰარი ტრუმენის ბრძანებით, დაიწყო ტოტალიტის გეგმის შემუშავება, რომელიც მოიცავდა 20-30 ბირთვული ბომბის ჩამოგდებას საბჭოთა 20 ქალაქში.
1946 წლის მარტისთვის მოკავშირეებს შორის დაძაბულობა გამძაფრდა სსრკ-ს მიერ ირანიდან საოკუპაციო ჯარების გაყვანაზე უარის გამო (ჯარები გაიყვანეს მხოლოდ 1946 წლის მაისში, საბჭოთა-ირანის მოლაპარაკებების დასრულების შემდეგ).
1946 წლის 5 მარტს ჩერჩილმა, როდესაც კერძო პირი იყო (იმ დროს აღარ იყო დიდი ბრიტანეთის პრემიერ მინისტრის პოსტი), სიტყვით გამოვიდა ფულტონში (აშშ, მისური), სადაც განაცხადა, რომ სსრკ-ს ურთიერთობები ერთი მხრივ, აშშ და დიდი ბრიტანეთი მეორე მხრივ, უნდა აშენდეს ინგლისურენოვანი ქვეყნების სამხედრო უპირატესობაზე და წამოაყენონ იდეა ანგლო-საქსონური ქვეყნების სამხედრო ალიანსის შექმნის შესახებ მსოფლიო კომუნიზმთან საბრძოლველად. ჩერჩილმა უპირველეს ყოვლისა გადაწყვიტა გააძლიეროს ურთიერთობები შეერთებულ შტატებთან, რადგან მათ ჰქონდათ მონოპოლია ბირთვულ იარაღზე. ამ განცხადებამ გააძლიერა დაპირისპირება სსრკ-სა და დასავლეთს შორის და ითვლება ცივი ომის ოფიციალურ დასაწყისად. ჩერჩილის გამოსვლამ გამოიკვეთა ახალი რეალობა, რომელიც გადამდგარი ბრიტანეთის ლიდერმა, „მამაცი რუსი ხალხის და ჩემი ომის დროს ამხანაგის მარშალ სტალინისადმი“ ღრმა პატივისცემისა და აღფრთოვანების პროტესტის შემდეგ, ასე განმარტა:
...ბალტიის შტეტინიდან ადრიატიკის ტრიესტამდე, რკინის ფარდა გადაჭიმული იყო კონტინენტზე. წარმოსახვითი ხაზის მეორე მხარეს არის ცენტრალური და აღმოსავლეთ ევროპის უძველესი სახელმწიფოების ყველა დედაქალაქი. (...) კომუნისტურმა პარტიებმა, რომლებიც ძალიან მცირე იყო ევროპის ყველა აღმოსავლეთ სახელმწიფოში, ყველგან ხელში ჩაიგდეს ძალაუფლება და მიიღეს შეუზღუდავი ტოტალიტარული კონტროლი. პოლიციის მთავრობები თითქმის ყველგან ჭარბობს და ჯერჯერობით, ჩეხოსლოვაკიის გარდა, არსად არ არის რეალური დემოკრატია.
თურქეთი და სპარსეთი ასევე ღრმად არიან შეშფოთებულნი და შეშფოთებულნი არიან მოსკოვის მთავრობის მოთხოვნებით. რუსები ბერლინში ცდილობდნენ შეექმნათ კვაზიკომუნისტური პარტია გერმანიის ოკუპაციის ზონაში (...) თუ საბჭოთა ხელისუფლება ახლა ცალ-ცალკე შეეცდება შექმნას პროკომუნისტური გერმანია თავის ზონაში, ეს გამოიწვევს ახალ სერიოზულ სირთულეებს. ბრიტანეთისა და ამერიკის ზონებში და დამარცხებული გერმანელების გაყოფა საბჭოთა და დასავლურ დემოკრატიებს შორის.
(...) ფაქტები ასეთია: ეს, რა თქმა უნდა, არ არის გათავისუფლებული ევროპა, რომლისთვისაც ჩვენ ვიბრძოდით. ეს არ არის ის, რაც საჭიროა მუდმივი მშვიდობისთვის.
ჩერჩილმა მოუწოდა არ განმეორდეს 1930-იანი წლების შეცდომები და თანმიმდევრულად დავიცვათ თავისუფლების, დემოკრატიისა და „ქრისტიანული ცივილიზაციის“ ღირებულებები ტოტალიტარიზმისგან, რისთვისაც აუცილებელია ანგლო-საქსური ერების მჭიდრო ერთიანობისა და ერთიანობის უზრუნველყოფა.
ერთი კვირის შემდეგ ი.ვ. სტალინმა პრავდასთვის მიცემულ ინტერვიუში ჩერჩილი ჰიტლერის ტოლფასი დააყენა და განაცხადა, რომ თავის გამოსვლაში მან დასავლეთს სსრკ-სთან ომისკენ მოუწოდა.
1946 წელს ბერძენი აჯანყებულები, კომუნისტების მეთაურობით და ალბანეთიდან, იუგოსლავიიდან და ბულგარეთიდან იარაღის მიწოდებით, სადაც კომუნისტები უკვე ხელისუფლებაში იყვნენ, გააქტიურდნენ. 1949 წლისთვის საბერძნეთის სამოქალაქო ომი კომუნისტების დამარცხებით დასრულდა.
სსრკ-ს საგარეო საქმეთა მინისტრების ლონდონის შეხვედრაზე, მისი საზღვრების უსაფრთხოების უზრუნველსაყოფად „ანტიკომუნისტური ფრონტის“ მორიგი მშენებლობის ფონზე, მან მოითხოვა, რომ მიენიჭებინათ პროტექტორატის უფლება ტრიპოლიტანიაზე (ლიბია). რათა უზრუნველყოს მისი ყოფნა ხმელთაშუა ზღვაში.
ზოგიერთმა დასავლელმა პოლიტიკოსმა დაიწყო სსრკ-ს დამშვიდების ადვოკატირება. ეს პოზიცია ყველაზე მკაფიოდ გამოთქვა აშშ-ს ვაჭრობის მდივანმა ჰენრი უოლესმა. მან სსრკ-ს პრეტენზიები გამართლებულად მიიჩნია და შესთავაზა დათანხმებულიყო მსოფლიოს ერთგვარ დაყოფაზე, აღიარა სსრკ-ის უფლება დომინირებდეს ევროპისა და აზიის რიგ სფეროებში. ჩერჩილს განსხვავებული აზრი ჰქონდა.
კენანის "გრძელი ტელეგრამა"
მთავარი სტატია: გრძელი ტელეგრამა
„გრძელი ტელეგრამა“ არის 1946 წლის 22 თებერვალს ელჩის მოადგილის ჯორჯ ფ. კენანის მიერ გაგზავნილი მოსკოვში აშშ-ს საელჩოს No. 511 ტელეგრამის დადგენილი სახელწოდება, რომელშიც ის ხაზს უსვამს სსრკ-სთან თანამშრომლობის შეუძლებლობას და აუცილებლობას. წინააღმდეგობა გაუწიოს საბჭოთა ექსპანსიას, რადგან, მისი აზრით, სსრკ-ს ხელმძღვანელობა პატივს სცემდა მხოლოდ ძალას. ამერიკის მთავრობის შედეგებმა და ამ კაბელის საჯარო ანალიზმა და შემდგომმა სტატიამ "საბჭოთა ქცევის წარმოშობა" ხელმოწერილი "X" (დაწერილი კენანის მიერ), განაპირობა ის, რომ კენანის შეხედულებები გადამწყვეტი ფაქტორი გახდა აშშ-ს მიდგომის საბჭოთა კავშირისადმი ურთიერთობებში. კავშირი და ცივი ომი; თავად კენანი ცნობილი გახდა, როგორც "ცივი ომის არქიტექტორი".
1945–46 წლების ზამთარში აშშ-ს ხაზინამ მოსკოვში ამერიკის საელჩოს სთხოვა ახსნა იმ მიზეზების შესახებ, თუ რატომ არ უჭერდა მხარს სსრკ ახლადშექმნილ მსოფლიო ბანკს და საერთაშორისო სავალუტო ფონდს. კენანმა, რომელიც კითხვას უნდა ეპასუხა, მიხვდა, რომ მოკლედ ვერ უპასუხა და 10 ათასი სიტყვიანი დეპეშა გაუგზავნა, სადაც აანალიზებდა აშშ-სა და საბჭოთა კავშირს შორის ურთიერთობების შესაძლებლობებსა და პერსპექტივებს.
დეპეშით კენანს
შესთავაზა სსრკ-თან პარტნიორობის „რუზველტისეული“ მოლოდინების დასრულება;
განაცხადა, რომ საბჭოთა ხელმძღვანელობა პატივს სცემს მხოლოდ ძალას;
თვლიდა, რომ საბჭოთა ხელმძღვანელობას არ სჯეროდა, რომ შეერთებულ შტატებთან მუდმივი თანაარსებობის მიღწევა შეიძლებოდა;
გააფრთხილა საბჭოთა ლიდერების ორგანული ექსპანსიონიზმის შესახებ;
შემოთავაზებული იყო სსრკ-ს „შეკავების“ საპასუხოდ და საბჭოთა კავშირის ნებისმიერი მცდელობის წინააღმდეგ, გაფართოვდეს მათი არსებული გავლენის სფეროს მიღმა.
იხ. ვიდეო - The Cold War: Seven Minutes to Midnight | Documentary - The end of the Second World War was met with riotous jubilation at the victory over the Axis powers and with the establishment of the United Nations there was the dream of a new world order of freedom, prosperity and above all peace. Even the advent of the Atom Bomb, the decisive weapon that ended the war was celebrated for it was believed it was so powerful it would render warfare obsolete.
And yet even before the guns fell silent, concerned whispers were being shared in the halls of power regarding the capitalist Allies of the west and the communists in the east who hitherto had been united against Fascism. With there no longer being a common enemy to unite them, age-old rivalries and fears began to re-emerge.
The western Allies of America, Britain, Canada and France had not forgotten that the Soviet leader Stalin had worked with the Nazis to carve up eastern Europe before Germany invaded Poland in 1939. They were also concerned about Stalin’s refusal to surrender his grip on territories in eastern Europe which the Red Army had liberated and his land grab in Asia during his last-minute intervention in the Pacific theatre against Japan.
Stalin himself, as paranoid as ever, was convinced that the western allies deliberately delayed the D-Day landings in order to bleed the Soviet Union of its people in an effort to weaken the vast country. The fact that American soldiers had fought in the Russian Civil War against the Communists in 1919 only helped fuel his belief that after Napoleon and Hitler, the next leader to take a massive army into the Soviet Union would be American.
With both America and the Soviet Union having suffered devastating surprise attacks in the war, they were both determined that it would never happen again. They readied their armies to fight what would prove to be one of the most abstract conflicts in history – the Cold War.
1946–1953: დაპირისპირების დასაწყისი - 1947 წლის 12 მარტს აშშ-ს პრეზიდენტმა ჰარი ტრუმენმა გამოაცხადა თავისი განზრახვა გაეწია სამხედრო და ეკონომიკური დახმარება საბერძნეთსა და თურქეთს 400 მილიონი აშშ დოლარის ოდენობით. ამავე დროს, მან ჩამოაყალიბა აშშ-ს პოლიტიკის მიზნები, რომლებიც მიზნად ისახავს დაეხმაროს „თავისუფალ ხალხებს, რომლებიც წინააღმდეგობას უწევენ შეიარაღებული უმცირესობის მიერ დამონების მცდელობებს და გარე ზეწოლას“. ამ განცხადებაში, გარდა ამისა, ტრუმენმა განსაზღვრა აშშ-სა და სსრკ-ს შორის წარმოქმნილი მეტოქეობის შინაარსი, როგორც კონფლიქტი დემოკრატიასა და ტოტალიტარიზმს შორის. ასე დაიბადა ტრუმენის დოქტრინა, რომელიც გახდა ომისშემდგომი თანამშრომლობიდან სსრკ-სა და აშშ-ს შორის მეტოქეობაზე გადასვლის დასაწყისი.
1947 წელს, სსრკ-ს დაჟინებული მოთხოვნით, მის მიერ კონტროლირებადმა ქვეყნებმა უარი განაცხადეს მონაწილეობაზე მარშალის გეგმაში, რომლის მიხედვითაც, შეერთებული შტატები ეკონომიკურ დახმარებას უწევდა ომის შედეგად დაზარალებულ ქვეყნებს კომუნისტების მთავრობისგან გამორიცხვის სანაცვლოდ. .
გერმანიაში არსებული პრობლემების ერთობლივი გადაწყვეტის შესახებ შეთანხმების დარღვევით, შეერთებულმა შტატებმა დასავლეთ ბერლინი მარშალის გეგმის ფარგლებში შეიყვანა. ამის საპასუხოდ, სსრკ-მ დაიწყო დასავლეთ ბერლინის სატრანსპორტო ბლოკადა (1948 წლის ივნისი). 1948 წლის აგვისტოში აშშ-ს სახელმწიფო დეპარტამენტმა გამოიყენა კასენკინას საქმე, რათა დაადანაშაულა სსრკ გენერალური კონსული ნიუ-იორკში იაკოვ მირონოვიჩ ლომაკინი დიპლომატიური უფლებამოსილების გადამეტებაში და გამოაცხადა ის პერსონა ნონ გრატაში. ამის საპასუხოდ, სსრკ-მ შეწყვიტა მოლაპარაკებები ბერლინთან დაკავშირებით და დახურა თავისი საკონსულოები ნიუ-იორკსა და სან-ფრანცისკოში.
სსრკ-ს, კერძოდ, საბჭოთა დაზვერვის ძალისხმევა მიმართული იყო ბირთვული იარაღის ფლობაზე აშშ-ს მონოპოლიის აღმოფხვრაზე (იხ. საბჭოთა ატომური ბომბის შექმნა). 1949 წლის 29 აგვისტოს საბჭოთა კავშირში ჩატარდა პირველი ბირთვული ბომბის გამოცდა. მანჰეტენის პროექტის ამერიკელმა მეცნიერებმა ადრე გააფრთხილეს, რომ სსრკ საბოლოოდ განავითარებდა საკუთარ ბირთვულ შესაძლებლობებს - თუმცა ამ ბირთვულმა აფეთქებამ განსაცვიფრებელი გავლენა მოახდინა აშშ-ს სამხედრო სტრატეგიულ დაგეგმვაზე - ძირითადად იმიტომ, რომ ამერიკელი სამხედრო სტრატეგები არ ელოდნენ, რომ მათ მოუწევდათ მონოპოლიის დაკარგვა. ძალიან მალე. იმ დროს ჯერ კიდევ არ იყო ცნობილი საბჭოთა დაზვერვის წარმატებების შესახებ, რომლებმაც მოახერხეს ლოს ალამოსში შეღწევა.
ევროპაში ერთმანეთს დაპირისპირებული სამხედრო-პოლიტიკური ბლოკები
სსრკ-სა და ევროპაში მის ყოფილ მოკავშირეებს შორის ურთიერთობების კიდევ უფრო გაციებით, სამხედრო საფრთხე დაიწყო და უკვე 1948 წლის გაზაფხულზე, CIA ელოდა ომის დაწყებას სსრკ-სთან. ოპერაცია ICON-ის ფარგლებში, CIA-მ შეისწავლა 30-ზე მეტი სხვადასხვა ემიგრანტული ჯგუფი და რეკომენდაცია გაუწია სსრკ-ს წინააღმდეგ „გრინიოჩ-ლებედის ჯგუფის... როგორც ყველაზე შესაფერისი ფარული ოპერაციებისთვის“ გამოყენება. ოპერაციაში, რომელიც დაიწყო 1948 წელს კოდური სახელწოდებით CARTEL, OUN(b) აირჩიეს მთავარ პარტნიორად. CIA უზრუნველყოფდა ფინანსურ და მატერიალურ დახმარებას და სასწავლო ბაზებს, ასევე ახორციელებდა აგენტების მომზადებას და მათ შემდგომ საჰაერო გადაზიდვას სსრკ-ს ტერიტორიაზე. ოპერაციამ მალე მიიღო კოდის სახელი AERODYNAMIC.
1948 წელს შეერთებულმა შტატებმა მიიღო "ვანდენბერგის რეზოლუცია" - აშშ-ს ოფიციალური უარი თქვა მშვიდობის დროს დასავლეთ ნახევარსფეროს გარეთ სამხედრო-პოლიტიკურ ბლოკებთან შეუერთების პრაქტიკაზე.
1948 წელს ამერიკელი ჯარისკაცების რაოდენობა გერმანიაში იყო 140 000 , ხოლო 1948 წლის სექტემბრის ამერიკული დაზვერვის შეფასებით საბჭოთა ჯარების რაოდენობა გერმანიასა და პოლონეთში 485 000 იყო, ხოლო ევროპაში საბჭოთა ჯარების საერთო რაოდენობა იყო 1 785 000 ადამიანი. 28]. უფრო მეტიც, ომის შემთხვევაში, საბჭოთა გაძლიერება შეიძლება ჩავიდეს გერმანიაში ბევრად უფრო სწრაფად, ვიდრე ამერიკული ჯარები საზღვარგარეთიდან.
უკვე 1949 წლის 4 აპრილს შეიქმნა ნატო, ხოლო 1954 წლის ოქტომბერში გერმანია მიიღეს დასავლეთ ევროპის კავშირში, რომელშიც შედიოდა დასავლეთ და ნაწილობრივ ცენტრალური ევროპის ყველა ქვეყანა და ნატო. ამ ნაბიჯმა სსრკ-ს უარყოფითი რეაქცია გამოიწვია.
1940-იანი წლების ბოლოს სსრკ-ში გაძლიერდა რეპრესიები დისიდენტების წინააღმდეგ, რომელთაც, კერძოდ, დაიწყეს ბრალდება „დასავლეთის თაყვანისცემაში“ (იხილეთ აგრეთვე სტატია კოსმოპოლიტიზმის წინააღმდეგ ბრძოლაში), და დაიწყო კამპანია შეერთებულ შტატებში, რათა გამოავლინონ. კომუნისტი სიმპათიატები.
მიუხედავად იმისა, რომ ახლა სსრკ-ს ბირთვული შესაძლებლობებიც ჰქონდა, შეერთებული შტატები ბევრად წინ იყო როგორც ქობინების, ასევე ბომბდამშენების რაოდენობით. ნებისმიერ კონფლიქტში შეერთებულმა შტატებმა შეიძლება ადვილად დაბომბოს სსრკ, ხოლო სსრკ-ს გაუჭირდებოდა პასუხის გაცემა.
რეაქტიული გამანადგურებელ-გამჭრელების ფართომასშტაბიან გამოყენებაზე გადასვლამ გარკვეულწილად შეცვალა ეს სიტუაცია სსრკ-ს სასარგებლოდ, შეამცირა ამერიკული ბომბდამშენი თვითმფრინავების პოტენციური ეფექტურობა. 1949 წელს კურტის ლემაიმ, აშშ-ს სტრატეგიული საჰაერო სარდლობის ახალმა მეთაურმა, ხელი მოაწერა პროგრამას ბომბდამშენი ავიაციის რეაქტიულ მოძრაობაზე გადასვლის შესახებ. 1950-იანი წლების დასაწყისში B-47 და B-52 ბომბდამშენებმა დაიწყეს სამსახურში შესვლა.
1950 წლის აპრილში აშშ-ს პრეზიდენტს ჰარი ტრუმენს გადაეცა მემორანდუმი NSC 68, რომელიც მომზადდა აშშ-ს ეროვნული უშიშროების საბჭოს მიერ, რომელიც ასახავდა სსრკ-სთან დაპირისპირების გეგმას.
ორ ბლოკს შორის (სსრკ და აშშ მათ მოკავშირეებთან) დაპირისპირების ყველაზე მწვავე პერიოდი კორეის ომის დროს (1950-1953 წწ.) მოხდა.
ცოდნა სინათლეა - Knowledge is light - Знание свет -
დომინოს თეორია
დომინოს თეორიის ილუსტრაცია, რომელსაც აზიისთვის წინასწარმეტყველებდნენ
დომინოს თეორია არის გეოპოლიტიკური თეორია, რომელიც ამტკიცებს, რომ ერთ ქვეყანაში დემოკრატიის ზრდა ან შემცირება, როგორც წესი, დომინოს ეფექტით მეზობელ ქვეყნებშიც ვრცელდება. იგი ცნობილი იყო შეერთებულ შტატებში 1950-იანი წლებიდან 1980-იან წლებში ცივი ომის კონტექსტში, რაც ვარაუდობს, რომ თუ რეგიონის ერთი ქვეყანა კომუნიზმის გავლენის ქვეშ მოექცეოდა, მაშინ მიმდებარე ქვეყნები მოჰყვებოდნენ. მას იყენებდნენ შეერთებული შტატების შემდგომი ადმინისტრაციები ცივი ომის დროს, როგორც ამერიკული ინტერვენციის გამართლება მთელ მსოფლიოში. აშშ-ს პრეზიდენტმა დუაიტ დ.
დაბოლოს, თქვენ გაქვთ უფრო ფართო მოსაზრებები, რომლებიც შეიძლება მოჰყვეს იმას, რასაც თქვენ უწოდებთ "დომინოს დაცემას". თქვენ გაქვთ დომინოს მწკრივი დაყენებული, თქვენ დაარტყით პირველს და რაც დაემართება უკანასკნელს, არის დარწმუნებული, რომ ის ძალიან სწრაფად გაივლის. ასე რომ, თქვენ შეიძლება გქონდეთ დაშლის დასაწყისი, რომელსაც ექნება ყველაზე ღრმა გავლენა.
უფრო მეტიც, ეიზენჰაუერის ღრმა რწმენა დომინოს თეორიის აზიაში აძლიერებდა „შეერთებულ შტატებს მულტილატერალიზმის განხორციელების აღქმულ ხარჯებს“ მრავალმხრივი მოვლენების გამო, მათ შორის „ჩინეთის კომუნისტური პარტიის 1949 წლის გამარჯვება, 1950 წლის ივნისის ჩრდილოეთ კორეის შემოჭრა. 1954 წელი Quemoy ოფშორული კუნძულის კრიზისი და კონფლიქტი ინდოჩინეთში წარმოადგენდა ფართო გამოწვევას არა მხოლოდ ერთი ან ორი ქვეყნისთვის, არამედ მთელი აზიის კონტინენტისთვის და წყნარი ოკეანისთვის." , და ემთხვევა გენერალ დუგლას მაკარტურის კომენტარს, რომ „გამარჯვება არის ძლიერი მაგნიტი აღმოსავლეთში“.
ისტორია
1945 წლის განმავლობაში საბჭოთა კავშირმა მოიყვანა აღმოსავლეთ ევროპისა და ცენტრალური ევროპის ქვეყნების უმეტესობა თავის გავლენის ქვეშ, როგორც მეორე მსოფლიო ომის შემდგომი ახალი დასახლების ნაწილი, რის გამოც უინსტონ ჩერჩილი 1946 წელს ფულტონში ვესტმინსტერის კოლეჯში გამოსვლისას გამოეცხადებინა. მისური, რომ:
შტეტინიდან ბალტიისპირეთში ტრიესტამდე ადრიატიკაში, "რკინის ფარდა" ჩამოვიდა კონტინენტზე. ამ ხაზის მიღმა დგას ცენტრალური და აღმოსავლეთ ევროპის უძველესი სახელმწიფოების ყველა დედაქალაქი. ვარშავა, პრაღა, ბუდაპეშტი, ბელგრადი, ბუქარესტი და სოფია; ყველა ეს ცნობილი ქალაქი და მათ ირგვლივ მცხოვრები მოსახლეობა საბჭოთა სფეროს უნდა ვუწოდო და ყველა ექვემდებარება, ამა თუ იმ ფორმით, არა მხოლოდ საბჭოთა გავლენას, არამედ მოსკოვის მხრიდან კონტროლის ძალიან მაღალ და ზოგიერთ შემთხვევაში მზარდ ზომებს.
იხ. ვიდეო - Domino Theory: Cold War Misconception About Communism's Spread
1946 წლის ირანის კრიზისის შემდეგ, ჰარი ს. ტრუმენმა გამოაცხადა ის, რაც ცნობილი გახდა, როგორც ტრუმენის დოქტრინა 1947 წელს, დაჰპირდა ფინანსურ დახმარებას საბერძნეთის მთავრობას სამოქალაქო ომის დროს და თურქეთს მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ, იმ იმედით, რომ ეს შეაფერხებდა კომუნიზმის წინსვლას დასავლეთ ევროპაში. იმავე წლის მოგვიანებით დიპლომატი ჯორჯ კენანმა დაწერა სტატია ჟურნალ Foreign Affairs-ში, რომელიც ცნობილი გახდა როგორც „X მუხლი“, რომელიც პირველად ასახავდა შეკავების პოლიტიკას და ამტკიცებდა, რომ კომუნიზმის შემდგომი გავრცელება „ბუფერული ზონის“ მიღმა ქვეყნებში. სსრკ-ის ირგვლივ, თუნდაც ეს მოხდეს დემოკრატიული არჩევნების გზით, მიუღებელი იყო და საფრთხე ემუქრებოდა აშშ-ს ეროვნულ უსაფრთხოებას. 1947 წელს, დახმარების გაწევა დასავლეთ ევროპის ქვეყნებისთვის (საბერძნეთთან და თურქეთთან ერთად), დიდწილად იმ იმედით, რომ მათ არ მოხვედრილიყვნენ საბჭოთა ბატონობის ქვეშ.
1949 წელს ჩინეთში დამყარდა კომუნისტების მიერ მხარდაჭერილი მთავრობა, რომელსაც ხელმძღვანელობდა მაო ძედუნი (ოფიციალურად გახდა ჩინეთის სახალხო რესპუბლიკა). ახალი მთავრობის დაყენება დაარსდა მას შემდეგ, რაც სახალხო განმათავისუფლებელმა არმიამ დაამარცხა ჩინეთის ნაციონალისტური რესპუბლიკური მთავრობა ჩინეთის სამოქალაქო ომის (1927-1949) შემდგომ პერიოდში. ჩამოყალიბდა ორი ჩინეთი - მატერიკზე "კომუნისტური ჩინეთი" (ჩინეთის სახალხო რესპუბლიკა) და "ნაციონალისტური ჩინეთი" ტაივანი (ჩინეთის რესპუბლიკა). კომუნისტების მიერ მსოფლიოს ყველაზე ხალხმრავალი ერის ხელში ჩაგდება დასავლეთში განიხილებოდა, როგორც დიდი სტრატეგიული დანაკარგი, რამაც გამოიწვია იმ დროს პოპულარული კითხვა: „ვინ დაკარგა ჩინეთი?“ შეერთებულმა შტატებმა შემდგომში შეწყვიტა დიპლომატიური ურთიერთობა ახლად დაარსებულ ქვეყნებთან. ჩინეთის სახალხო რესპუბლიკა კომუნისტების ხელში ჩაგდების საპასუხოდ 1949 წელს.
კორეა ასევე ნაწილობრივ მოექცა საბჭოთა ბატონობის ქვეშ მეორე მსოფლიო ომის ბოლოს, გაიყო 38-ე პარალელის სამხრეთიდან, სადაც შემდგომში აშშ-ის ძალები გადავიდნენ. 1948 წლისთვის, საბჭოთა კავშირსა და აშშ-ს შორის ცივი ომის შედეგად, კორეა გაიყო ორ რეგიონად, ცალკეული მთავრობებით, რომელთაგან თითოეული აცხადებდა, რომ იყო კორეის ლეგიტიმური მთავრობა და არც ერთი მხარე არ აღიარებდა საზღვარს მუდმივად. 1950 წელს დაიწყო ბრძოლები კომუნისტებსა და რესპუბლიკელებს შორის, რომელშიც მალე ჩაერთნენ ჯარები ჩინეთიდან (კომუნისტების მხრიდან) და შეერთებული შტატებიდან და 15 მოკავშირე ქვეყნიდან (რესპუბლიკელების მხრიდან). მიუხედავად იმისა, რომ კორეის კონფლიქტი ოფიციალურად არ დასრულებულა, კორენოვანი ომი 1953 წელს დასრულდა ზავით, რის შედეგადაც კორეა დაიყო ორ ერად, ჩრდილოეთ კორეა და სამხრეთ კორეა. მაო ძედუნის გადაწყვეტილება, შეებრძოლა აშშ-ს კორეის ომში, იყო პირდაპირი მცდელობა დაპირისპირებოდა იმას, რასაც კომუნისტური ბლოკი განიხილავდა, როგორც მსოფლიოში ყველაზე ძლიერ ანტიკომუნისტურ ძალას. ჩინეთის სამოქალაქო ომის მოგება.
პირველი ფიგურა, რომელმაც შემოგვთავაზა დომინოს თეორია, იყო პრეზიდენტი ჰარი ს. ტრუმენი 1940-იან წლებში, სადაც მან შემოიტანა თეორია, რათა „საბერძნეთსა და თურქეთს სამხედრო დახმარების გაგზავნა გაემართლებინა“. დ. ეიზენჰაუერი, როდესაც მან გამოიყენა იგი სამხრეთ-აღმოსავლეთ აზიაში, განსაკუთრებით სამხრეთ ვიეტნამში პირველი ინდოჩინეთის ომის დროს. უფრო მეტიც, დომინოს თეორია გამოიყენებოდა, როგორც ერთ-ერთი მთავარი არგუმენტი „კენედისა და ჯონსონის ადმინისტრაციაში 1960-იანი წლების განმავლობაში, რათა გაემართლებინათ ამერიკის სამხედრო ჩართულობა ვიეტნამის ომში“.
1954 წლის მაისში ვიეტმინმა, კომუნისტურმა და ნაციონალისტურმა არმიამ დაამარცხა ფრანგული ჯარები დიენ ბიენ ფუს ბრძოლაში და აიღო კონტროლი ჩრდილოეთ ვიეტნამზე. ამან გამოიწვია ფრანგების სრული გაყვანა რეგიონიდან, რომელიც მაშინ ცნობილი იყო როგორც ფრანგული ინდოჩინეთი, პროცესი, რომელიც მათ ადრე დაიწყეს. შემდეგ რეგიონები დაიყო ოთხ დამოუკიდებელ ქვეყნად (ჩრდილოეთი ვიეტნამი, სამხრეთ ვიეტნამი, კამბოჯა და ლაოსი) 1954 წლის ჟენევის კონფერენციაზე დადებული შეთანხმების და ზავის შუამავლობის შემდეგ, ინდოჩინეთის პირველი ომის დასასრულებლად.
ეს მათ გეოგრაფიულ და ეკონომიკურ სტრატეგიულ უპირატესობას მისცემს და იაპონიას, ტაივანს, ფილიპინებს, ავსტრალიასა და ახალ ზელანდიას წინა ხაზზე თავდაცვით ქვეყნებად აქცევს. რეგიონების დაკარგვა, რომელიც ტრადიციულად იაპონიის მსგავსი ქვეყნების სასიცოცხლო რეგიონალურ სავაჭრო ზონაში შედის, წაახალისებს ფრონტის ხაზის ქვეყნებს პოლიტიკურ კომპრომისზე წავიდნენ კომუნიზმთან.
ეიზენჰაუერის 1954 წლის დომინოს თეორია იყო იმდროინდელი სამხრეთ-აღმოსავლეთ აზიის სიტუაციისა და პირობების სპეციფიკური აღწერა და მან არ შესთავაზა დომინოს განზოგადებული თეორია, როგორც ამას სხვებმა გააკეთეს შემდეგ.
1963 წლის ზაფხულში ბუდისტებმა გააპროტესტეს სასტიკი მოპყრობა, რომელსაც ისინი ახორციელებდნენ სამხრეთ ვიეტნამის დიემის მთავრობის დროს. სამხრეთ ვიეტნამის მთავრობის ასეთმა ქმედებებმა გაართულა კენედის ადმინისტრაციის მტკიცე მხარდაჭერა პრეზიდენტ დიემისთვის. პრეზიდენტი კენედი იმყოფებოდა უხერხულ მდგომარეობაში, ცდილობდა შეეკავებინა კომუნიზმი სამხრეთ-აღმოსავლეთ აზიაში, მაგრამ, მეორე მხრივ, მხარს უჭერდა ანტიკომუნისტურ მთავრობას, რომელიც არ იყო პოპულარული მის ადგილობრივ მოქალაქეებში და დამნაშავე იყო იმ ქმედებებში, რომლებიც აპროტესტებდნენ ამერიკის საზოგადოებას. კენედის ადმინისტრაცია ჩაერია ვიეტნამში 1960-იანი წლების დასაწყისში, რათა სხვა მიზეზებთან ერთად შეენარჩუნებინა სამხრეთ ვიეტნამის „დომინოს“ დაცემა. როდესაც კენედი მოვიდა ხელისუფლებაში, იყო შეშფოთება, რომ ლაოსში კომუნისტების ხელმძღვანელობით პატეტ ლაო უზრუნველყოფდა ვიეტკონგს ბაზებით და რომ საბოლოოდ მათ შეეძლოთ ლაოსის დაპყრობა.
არგუმენტები დომინოს თეორიის სასარგებლოდ
დომინოს თეორიის ძირითადი მტკიცებულებაა კომუნისტური მმართველობის გავრცელება სამხრეთ-აღმოსავლეთ აზიის სამ ქვეყანაში 1975 წელს, ვიეტნამის კომუნისტების ხელში ჩაგდების შემდეგ: სამხრეთ ვიეტნამი (ვიეტკონგის მიერ), ლაოსი (პათე ლაოს მიერ) და კამბოჯა ( წითელი ქმერები). ასევე შეიძლება ითქვას, რომ სანამ ისინი დაასრულებდნენ ვიეტნამის აღებას 1950-იან წლებამდე, კომუნისტურმა კამპანიებმა წარმატებას ვერ მიაღწია სამხრეთ-აღმოსავლეთ აზიაში. გაითვალისწინეთ მალაიის საგანგებო ვითარება, ჰუკბალჰაფის აჯანყება ფილიპინებში და ინდონეზიის სუკარნოს მზარდი ჩართულობა კომუნისტებთან 1950-იანი წლების ბოლოდან 1967 წლამდე. ძალები ჯერ კიდევ ვიეტნამში იყო ფოკუსირებული, ხოლო რობერტ გრეინჯერ ტომპსონი ამტკიცებდა, რომ აშშ-ს ჩართულობამ კომუნისტური ქვეყნების წარმომადგენლებიც კი დასავლეთისკენ მოაქცია.
უოლტ უიტმენ როსტოუ და სინგაპურის მაშინდელი პრემიერ მინისტრი ლი კუან იუ ამტკიცებდნენ, რომ აშშ-ს ინტერვენცია ინდოჩინეთში, ASEAN-ის ქვეყნებს დრო მისცა კონსოლიდაციისთვის და ეკონომიკური ზრდისთვის, თავიდან აიცილა დომინოს უფრო ფართო ეფექტი. 1975 წელს პრეზიდენტ ჯერალდ ფორდთან და ჰენრი კისინჯერთან შეხვედრისას, ლი კუან იუ ამტკიცებდა, რომ „აშშ-ს კონგრესში არის ტენდენცია, რომ არ სურს სამუშაო ადგილების ექსპორტი. მაგრამ ჩვენ უნდა გვქონდეს სამუშაო ადგილები, თუ გვინდა შევაჩეროთ კომუნიზმი. ჩვენ ეს გავაკეთეთ, გადავიდეთ მარტივიდან უფრო რთულ კვალიფიციურ შრომაზე. თუ ჩვენ შევაჩერებთ ამ პროცესს, ის იმაზე მეტ ზიანს მიაყენებს, ვიდრე თქვენ შეგიძლიათ ყოველი [sic] შეკეთება დახმარებით. ნუ შეწყვეტთ იმპორტს სამხრეთ-აღმოსავლეთ აზიიდან“.
მაკჯორჯ ბანდი ამტკიცებდა, რომ დომინოს ეფექტის პერსპექტივები, თუმცა მაღალი იყო 1950-იან წლებში და 1960-იანი წლების დასაწყისში, შესუსტდა 1965 წელს, როდესაც ინდონეზიის კომუნისტური პარტია განადგურდა ინდონეზიის გენოციდში სიკვდილის რაზმების მეშვეობით. თუმცა, მომხრეები თვლიან, რომ შეკავების (ანუ დომინოს თეორიის) პერიოდის ძალისხმევამ საბოლოოდ გამოიწვია საბჭოთა კავშირის დაშლა და ცივი ომის დასრულება.
ლინგვისტი და პოლიტიკური თეორეტიკოსი ნოამ ჩომსკი წერდა, რომ მას სჯერა, რომდომინოს თეორია უხეშად ზუსტია, თუმცა მან უფრო პოზიტიური ასახვა საფრთხეს და წერს, რომ კომუნისტური და სოციალისტური მოძრაობები პოპულარული გახდა ღარიბ ქვეყნებში, რადგან მათ ეკონომიკური გაუმჯობესება მოუტანეს იმ ქვეყნებს, სადაც მათ ძალაუფლება აიღეს. ამ მიზეზით, წერდა ის, რომ აშშ-მ დიდი ძალისხმევა დახარჯა ეგრეთ წოდებული "სახალხო მოძრაობების" ჩახშობაში ჩილეში, ვიეტნამში, ნიკარაგუაში, ლაოსში, გრენადაში, ელ სალვადორში, გვატემალაში და ა.შ. "რაც უფრო სუსტი და ღარიბი ქვეყანაა, უფრო საშიშია მაგალითად. თუ პატარა, ღარიბ ქვეყანას, როგორიც გრენადაა, შეძლებს თავისი ხალხისთვის უკეთესი ცხოვრების მოტანას, სხვა ადგილას, რომელსაც მეტი რესურსი აქვს, იკითხავს: „რატომ არა ჩვენ?““ ჩომსკი ამას მოიხსენიებს, როგორც „კარგი მაგალითის საფრთხეს“. .
დომინოს თეორიის ზოგიერთი მხარდამჭერი აღნიშნავს კომუნისტური მთავრობების ისტორიას, რომლებიც დახმარებას უწევდნენ მეზობელ ქვეყნებში კომუნისტ რევოლუციონერებს. მაგალითად, ჩინეთი აწვდიდა ვიეტმინს და მოგვიანებით ჩრდილოეთ ვიეტნამის არმიას ჯარით და მარაგით, ხოლო საბჭოთა კავშირმა მათ ტანკები და მძიმე იარაღი მიაწოდა. თეორიას სარწმუნოებას ანიჭებს ის ფაქტი, რომ პათე ლაო და წითელი ქმერები თავდაპირველად ვიეტმინების ნაწილი იყვნენ, რომ აღარაფერი ვთქვათ ჰანოის მხარდაჭერა ორივესთვის ვიეტკონგთან ერთად. საბჭოთა კავშირი ასევე მძიმედ ამარაგებდა სუკარნოს სამხედრო მარაგებითა და მრჩევლებით ინდონეზიაში მართვადი დემოკრატიის დროიდან, განსაკუთრებით სუმატრაში 1958 წლის სამოქალაქო ომის დროს და მის შემდეგ.
არგუმენტები, რომლებიც აკრიტიკებენ დომინოს თეორიას
1995 წლის გაზაფხულზე აშშ-ს თავდაცვის ყოფილმა მდივანმა რობერტ მაკნამარამ თქვა, რომ მას სჯერა დომინოს თეორია შეცდომა იყო. პროფესორმა ტრან ჩუნგ ნგოკმა, საზღვარგარეთ მცხოვრებმა აშშ-ში მცხოვრებმა ვიეტნამელმა, თქვა: ”აშშ-ს არ აქვს რაიმე დამაჯერებელი მიზეზი, ჩაერიოს ვიეტნამში, პატარა, ღარიბ, განუვითარებელ ქვეყანაში, რომელსაც არ აქვს რაიმე უნარი გააკეთოს ისეთი რამ, რაც შეიძლება ზიანი მიაყენოს ამერიკას. ამიტომ, აშშ-ის ინტერვენცია ვიეტნამში, მიუხედავად საზოგადოებრივი აზრისა და საერთაშორისო სამართლისა, არის „იყენებს ძალაუფლებას სამართლიანობაზე“, აძლევს საკუთარ თავს უფლებას ჩაერიოს ყველგან, სადაც ამერიკას სურს“.
იხ. ვიდეო - Drawn History: What is Domino Theory? | History
დომინოს თეორია მნიშვნელოვანია, რადგან ის ხაზს უსვამს ალიანსების მნიშვნელობას, რომლებიც შეიძლება განსხვავდებოდეს თაღლითური ალიანსებიდან ორმხრივ ალიანსებამდე. ეს გულისხმობს, რომ დომინოს თეორია სასარგებლოა ქვეყნის განზრახვისა და მიზნის შესაფასებლად სხვა ქვეყნებთან ალიანსის დამყარებისას, მათ შორის სხვა ქვეყნების კლასტერს კონკრეტულ რეგიონში. მიუხედავად იმისა, რომ განზრახვა და მიზანი შეიძლება განსხვავდებოდეს ყველა ქვეყნისთვის, ვიქტორ ჩა ასახავს ასიმეტრიულ ორმხრივ ალიანსს შეერთებულ შტატებსა და აღმოსავლეთ აზიის ქვეყნებს შორის, როგორც სტრატეგიულ მიდგომას, სადაც შეერთებული შტატები აკონტროლებს და ძალას ფლობს თავისი მოკავშირეების მობილიზებისთვის ან სტაბილიზაციისთვის. ამას მხარს უჭერს შეერთებულმა შტატებმა ასიმეტრიული ორმხრივი ალიანსები კორეის რესპუბლიკასთან, ჩინეთის რესპუბლიკასთან და იაპონიასთან „არა მხოლოდ იმისთვის, რომ შეაკავოს, არამედ შეზღუდოს პოტენციური „თაღლითი ალიანსები“ ავანტიურისტულ ქცევაში, რამაც შესაძლოა გამოიწვიოს უფრო დიდ სამხედრო სიტუაციებში. რეგიონში ან ამან შეიძლება გამოიწვიოს დომინოს ეფექტი, როდესაც აზიის ქვეყნები კომუნიზმს დაეცემა. ” დომინოს თეორია კიდევ უფრო ხაზს უსვამს ორმხრივი ალიანსების მნიშვნელობას საერთაშორისო ურთიერთობებში. ეს აშკარაა დომინოს თეორიამ შეერთებულ შტატებს კოალიციური მიდგომით, სადაც მან „შეადგინა ღრმა, მჭიდრო ორმხრივი ალიანსების სერია“ აზიის ქვეყნებთან, მათ შორის ტაივანთან, სამხრეთ კორეასთან და იაპონიასთან, რათა „ეკონტროლებინათ მათი შესაძლებლობები. ძალის გამოყენება და შეერთებულ შტატებზე მატერიალური და პოლიტიკური დამოკიდებულების გასაძლიერებლად“. ეს ხაზს უსვამს დომინოს თეორიასა და გზაზე დამოკიდებულების კორელაციას, სადაც ერთი ქვეყნის რეტროსპექტული კოლაფსი, რომელიც კომუნიზმს ექვემდებარება, შეიძლება არა მხოლოდ უარყოფითი გავლენა იქონიოს სხვა ქვეყნებზე, არამედ, რაც მთავარია, გადაწყვეტილების მიღების სფეროსა და კომპეტენციაზე დღევანდელი და მომავალი გამოწვევების დაძლევაში. ამრიგად, დომინოს თეორია უდავოდ მნიშვნელოვანი თეორიაა, რომელიც ეხება მიკრო მიზეზსა და მაკროშედეგს შორის მჭიდრო კავშირს, სადაც ვარაუდობს, რომ ასეთმა მაკროშედეგებმა შეიძლება გამოიწვიოს გრძელვადიანი შედეგები.
აპლიკაციები კომუნიზმზე სამხრეთ-აღმოსავლეთ აზიის ფარგლებს გარეთ
მაიკლ ლინდი ამტკიცებდა, რომ დომინოს თეორია რეგიონში ჩავარდა, მაგრამ იყო გლობალური ტალღა, როდესაც კომუნისტური ან სოციალისტური რეჟიმები მოვიდნენ ხელისუფლებაში ბენინში, ეთიოპიაში, გვინეა-ბისაუში, მადაგასკარში, კაბო ვერდეში, მოზამბიკში, ანგოლაში, ავღანეთში, გრენადასა და ნიკარაგუაში. 1970-იანი წლების განმავლობაში. დომინოს ეფექტის გლობალური ინტერპრეტაცია დიდწილად ეყრდნობა თეორიის „პრესტიჟულ“ ინტერპრეტაციას, რაც იმას ნიშნავს, რომ ზოგიერთ ქვეყანაში კომუნისტური რევოლუციების წარმატება, თუმცა სხვა ქვეყნების რევოლუციურ ძალებს მატერიალურ მხარდაჭერას არ უწევდა, მაგრამ ხელს უწყობდა მორალურ და რიტორიკულ მხარდაჭერას. .
ამ კუთხით, არგენტინელმა რევოლუციონერმა ჩე გევარამ 1967 წელს დაწერა ესსე, "მესიჯი ტრიკონტინენტალისთვის", რომელიც მოუწოდებდა "ორი, სამი ... ბევრი ვიეტნამის" შექმნას მთელ მსოფლიოში. ისტორიკოსი მაქს ბუტი წერდა: 1970-იანი წლების ბოლოს, ამერიკის მტრებმა ხელში ჩაიგდეს ძალაუფლება ქვეყნებში მოზამბიკიდან ირანამდე ნიკარაგუამდე. ამერიკელი მძევლები SS Mayaguez-ზე (კამბოჯის მახლობლად) და თეირანში დააკავეს. საბჭოთა არმია შეიჭრა ავღანეთში. არ არსებობს აშკარა კავშირი ვიეტნამის ომთან, მაგრამ ეჭვგარეშეა, რომ ზესახელმწიფოს დამარცხებამ წაახალისა ჩვენი მტრები, განეხორციელებინათ აგრესიული ქმედებები, რომლებსაც სხვაგვარად შეეძლოთ თავი აარიდონ“.
გარდა ამისა, ეს თეორია შეიძლება კიდევ უფრო გამყარდეს დასავლეთ ევროპაში მემარცხენე ტერორისტული ჯგუფების მიერ ტერორისტული ინციდენტების გაზრდით, რომლებიც ნაწილობრივ ფინანსდება კომუნისტური მთავრობების მიერ, 1960-იან და 1980-იან წლებში. იტალიაში ეს მოიცავს იტალიის ყოფილი პრემიერ-მინისტრის ალდო მოროს გატაცებას და მკვლელობას, ასევე აშშ-ს ყოფილი ბრიგადის გენერალი ჯეიმს ლ. დოზიერის გატაცებას წითელი ბრიგადების მიერ.
დასავლეთ გერმანიაში ეს მოიცავს წითელი არმიის ფრაქციის ტერორისტულ ქმედებებს. შორეულ აღმოსავლეთში იაპონიის წითელი არმია ახორციელებდა ანალოგიურ ქმედებებს. ოთხივე, ისევე როგორც სხვები, მუშაობდნენ სხვადასხვა არაბულ და პალესტინელ ტერორისტებთან, რომლებსაც წითელი ბრიგადების მსგავსად საბჭოთა ბლოკი უჭერდა მხარს.
1977 Frost/Nixon-ის ინტერვიუებში რიჩარდ ნიქსონი იცავდა შეერთებული შტატების მიერ ჩილეში სალვადორ ალიენდეს რეჟიმის დესტაბილიზაციას დომინოს თეორიის საფუძველზე. ნასესხები მეტაფორა რომ მოისმინა, მან თქვა, რომ კომუნისტური ჩილე და კუბა შექმნიან „წითელ სენდვიჩს“, რომელიც ლათინურ ამერიკას მათ შორის ჩაერევა. 1980-იან წლებში დომინოს თეორია კვლავ გამოიყენეს რეიგანის ადმინისტრაციის ინტერვენციების გასამართლებლად. ცენტრალური ამერიკა და კარიბის ზღვის რეგიონი.
თავის მემუარებში, როდეზიის ყოფილმა პრემიერ მინისტრმა იან სმიტმა აღწერა ავტორიტარული მემარცხენე მთავრობების თანმიმდევრული აღზევება სუბსაჰარის პროკომუნისტური მთავრობების დამყარება ტანზანიაში (1961–64) და ზამბიაში (1964) და აშკარად მარქსისტულ-ლენინური მთავრობების დამყარება ანგოლაში (1975), მოზამბიკში (1975) და საბოლოოდ თავად როდეზიაში (1980 წელს) სმიტმა მოიხსენია, როგორც მტკიცებულება "საბჭოთა იმპერიალიზმის მზაკვრული შემოჭრის კონტინენტზე". აფრიკაში დეკოლონიზაციის დროს, როგორც "კომუნისტების დომინოს ტაქტიკა".
კარლოს ლატუფის 2011 წლის პოლიტიკური მულტფილმი დომინოს თეორიის გამოყენებით არაბული გაზაფხულისთვის
შეერთებული შტატების საგარეო პოლიტიკის ზოგიერთი ანალიტიკოსი მოიხსენიებს როგორც ისლამური თეოკრატიის, ასევე ლიბერალური დემოკრატიის პოტენციურ გავრცელებას ახლო აღმოსავლეთში, როგორც დომინოს თეორიის სცენარის ორ განსხვავებულ შესაძლებლობას. 1980-1988 წლებში ირან-ერაყის ომის დროს შეერთებულმა შტატებმა და სხვა დასავლურმა ქვეყნებმა მხარი დაუჭირეს ბაასისტურ ერაყს რეგიონში ირანის რადიკალური თეოკრატიის გავრცელების შიშით. 2003 წელს ერაყში შეჭრისას ზოგიერთი ნეოკონსერვატორი ამტკიცებდა, რომ როდესაც დემოკრატიული მთავრობა განხორციელდება, ეს ხელს შეუწყობს დემოკრატიისა და ლიბერალიზმის გავრცელებას ახლო აღმოსავლეთში. ამას მოიხსენიებენ, როგორც "საპირისპირო დომინოს თეორია", ან "დემოკრატიული დომინოს თეორია", ე.წ. იმიტომ, რომ მის შედეგებს დასავლური დემოკრატიული სახელმწიფოები მიიჩნევენ დადებითად და არა უარყოფითად.
პოსტსაბჭოთა ეპოქაში პროდემოკრატიული მოძრაობების აღქმული ნიმუშის რუსულმა ანალიზმა მოჰყვა ვლადიმერ პუტინის „ფერადი რევოლუციების დომინოს თეორია, რომელიც გაიმეორა სხვა სილოვიკებმა და ნაპოვნი სამხედრო და ეროვნული უსაფრთხოების დოქტრინებში“.
რუსეთის თანმიმდევრული სამხედრო ინტერვენციების ზოგიერთი შეხედულება - საქართველოში 2008 წელს, ყაზახეთში (2022) და უკრაინაში (2014 წლიდან), მაგალითად - დომინოს თეორიის პოსტულაციას იძლევა, რომლის მიხედვითაც პუტინმა შესაძლოა გააფართოოს რუსული გავლენა აღმოსავლეთ და ცენტრალურ ევროპაში.
пятница, 1 февраля 2019 г.
აშშ-მ დაიწყო რუსეთის ფედერაციის დემონტჟაი
ხვალ 2 თებერვალს აშშ ოფიფციალურად გავა 1987წ-ს დადებულ ბირთვული შეთანხმებიდან როგორც მაიკ პომპეუმ განაცხადა ჩემის აზრით ეს მოსალოდნელი იყო, ჩვენ განვიხილოთ თუ რას ნიშნავს და რას მოუტანს რუსეთს ეს ნაბიჯი. სანამ უშუალოდ ისტორიაული ასპექტით განვიხილავთ ჯერ ორიოდე სიტყვით მინდა რუსეთის პოლიტიკას შევეხო დღიდან სავჭოთა კავშირის დაშლისა და რუსეთის ფედერაციის შექმნისა და განსაკუთრებით ვლადიმერ პუტინის მოსვლისა ყოველი ნაბიჯი რუსეთის პოლიტიკისა იყო მიმართული წარსულისკენ საბჭოთა კავშირის აღდგენის აზროვნებისა და პოლიტიკისა მიუხედავად იმისა, რომ ეს ქვეყანა დაიშალა და კომუნისტური იდეოლოგია რუსეთში აღა არის სახლმწიფო პოლიტიკა დანარჩენი ყველა მათი ნაბიჯი რაღაც გაუგებარი ისტორიის აღდგენის მცდელობა იყო მოდერნიზებული სახით, რათქმა უნდა სრულად აღდენა საბჭოთა კავშირის ეგ პუტინმაც იცის, რომ შეუძლებელია მაგრამ რაღაც ჰიბრიდი და გაუგებარი და მომკვკდინებელი თვით რუსეთისთვის პოლიტიკას ადგას. ბუნებრივია უნდა იცოდე და ცოდნოდა როცა გინდა ის აღადაგინო რაც არ გამართლდა და რამაც დიდი კატასროფა განიცადა იგივეს განმეორდება. იხ. ვიდეო
ანუ გამალებული შეიარაღების ახალი ფაზა უფრო მაშტაბური და იმ სიდიდის რაც 1960წ-დან 1990წ-მდე იყო საბჭოთა კავშირის დაშლის დასრულებული. ალბათ გვახსოვს კარიბის ზღვის კრიზისი იხ. ლინკზე და იმ შედეგებით ანუ აშშ-მ განალაგებს ბირთვულ რაკატებს რუსეთის საზღვრებთან ახლოს როგორც მაშინ ეხლა კი უფრო ახლოს და პოლონეთმა შესთავაზა აშშ-ს განლაგება რაკეტების. იხ.ვიდეო
საბოლოოდ ჩვენ ვიცით თუ როგორ დასრულდა საბჭოთა კავშირი რომელიც დაიშალა და ასეთი სახელმწიფო გაქრა რუქიდან მაშ თუ რუსეთი ამ გზას დგას არ გამოვრიცხა, რომ ის დაემართოს რაც სსრკ-ს დაემართა. განალებული შეიარაღება რუსეთისთის იქნება მომაკვდინებელი ვინაიდან თავის დროზე საბჭოთა კავშირმა ვერ გაუძლო ამას. ხოლო ბირთვულ რაკეტებს რუსეთი სად იხილავს ამას უახლოეს მომავალში ვნახავთ ვიანიდა ეხლანდელი სამხედრო გეოპოლიტიკით რუსეთი უფრო რთული ვითარებაშია ვიდრე იყო სსრკს-ს დროს ყველა მხრივ როგორც იდეოლოგიური ასევევ გეოპოლიტიკით და ბუნებრივია სამხდრო თვალსაზსირისითაც და ეკონომიკითაც ბევრად სუსტია რუსეთი. ეხლა კი მინდა შემოგთავაზოთ თუ
როგორ ეწევიან ამღზდელობითი მუშაობას პუტინის მიმართ მსოფლიოს ლიდერებეი იხ. ვიდეო
ცოდნა სინათლეა - Knowledge is light - Знание свет -
მარინ ლე პენი
ლე პენი 2025 წელს
საფრანგეთის ეროვნულ ასამბლეაში „ეროვნული შეკრების“ ლიდერი
მოქმედი პირი
თანამდებობა დაიკავა
2022 წლის 28 ივნისს
წინ უძღოდა
ოფისი დაარსდა
პა -დე-კალეს მე -11 საარჩევნო ოლქის ეროვნული ასამბლეის წევრი
მოქმედი პირი
თანამდებობა დაიკავა
2017 წლის 18 ივნისს
წინ უძღოდა
ფილიპ კემელი
ეროვნული აქციის პრეზიდენტი
თანამდებობაზე
2011 წლის 16 იანვრიდან 2021 წლის 12 სექტემბრამდე
ვიცე-პრეზიდენტი
ალენ ჯამეტ
ლუი ალიო
მარი-კრისტინ არნაუტუ
ჟან-ფრანსუა იალხი
ფლორიან ფილიპო
სტივ ბრიუა
ჯორდან ბარდელა
წინ უძღოდა
ჟან-მარი ლე პენი
მემკვიდრეობით მიღებული
ჯორდან ბარდელა
„ერებისა და თავისუფლების ევროპის “ ჯგუფის თავმჯდომარე
თანამდებობაზე ყოფნის პერიოდი:
2015 წლის 15 ივნისი – 2017 წლის 19 ივნისი
მარსელ დე გრააფთან ერთად მსახურება
წინ უძღოდა
ოფისი დაარსდა
მემკვიდრეობით მიღებული
ნიკოლას ბეი
ევროპარლამენტის წევრი
თანამდებობაზე ყოფნის პერიოდი:
2009 წლის 14 ივლისი – 2017 წლის 18 ივნისი
საარჩევნო ოლქი
ჩრდილო-დასავლეთ საფრანგეთი
თანამდებობაზე ყოფნის პერიოდი:
2004 წლის 20 ივლისი – 2009 წლის 13 ივლისი
საარჩევნო ოლქი
ილ-დე-ფრანსი
რეგიონალური მრჩეველი
თანამდებობაზე
2016 წლის 4 იანვრიდან 2021 წლის 2 ივლისამდე
საარჩევნო ოლქი
ო-დე-ფრანსი
თანამდებობაზე ყოფნის პერიოდი:
2010 წლის 26 მარტი – 2015 წლის 13 დეკემბერი
საარჩევნო ოლქი
ნორდ-პა-დე-კალე
თანამდებობაზე ყოფნის პერიოდი
2004 წლის 28 მარტიდან 2010 წლის 21 მარტამდე
საარჩევნო ოლქი
ილ-დე-ფრანსი
თანამდებობაზე ყოფნის პერიოდი:
1998 წლის 21 მარტი – 2004 წლის 28 მარტი
საარჩევნო ოლქი
ნორდ-პა-დე-კალე
პირადი დეტალები
დაბადებული
Marion Anne Perrine Le Pen 1968 წლის 5 აგვისტო (57 წლის)
ნეილი-სიურ-სენი , საფრანგეთი
პოლიტიკური პარტია
რეგისტრირებული მედდა (1986 წლიდან)
მეუღლეები
ფრანკ შოფროი
( დაიბადა 1995 წელს; დაიბადა 2000 წელს )
ერიკ ლორიო
( დაიბადა 2002 წელს; დაიბადა 2006 წელს )
ადგილობრივი პარტნიორი
ლუი ალიოტი (2009–2019)
ბავშვები
3
მშობლები
ჟან-მარი ლე პენი
პიერეტ ლე პენი
ნათესავები
მარი-კაროლინ ლე პენი (და)
მარიონ მარეშალი (დისშვილი)
ფილიპ ოლივიე (სიძე)
ჯორდან ბარდელა (ძმისშვილი)
ვინჩენცო სოფო (ძმისშვილი)
ალმა მატერი
პანთეონ-ასასის უნივერსიტეტი ( LLM , DEA )
მარიონ ან პერინი „ მარინ “ ლე პენი ( ფრანგ. [maʁin lə pɛn] ; დაიბადა 1968 წლის 5 აგვისტოს) ფრანგი იურისტი და პოლიტიკოსია. 2011 წლიდან 2021 წლამდე ის იყო ულტრამემარჯვენე ეროვნული გაერთიანების (RN) პრეზიდენტი და 2012 , 2017 და 2022 წლების არჩევნებში საფრანგეთის საპრეზიდენტო არჩევნებში იყრიდა კენჭს . 2017 წლიდან იგი პა-დე-კალეს მე -11 ოლქის ეროვნული ასამბლეის წევრია. 2022 წლის ივნისიდან ასამბლეაში ეროვნული გაერთიანების საპარლამენტო პარტიის ლიდერია .
ნეილი-სიურ-სენში დაბადებული ლე პენი პარტიის ყოფილი ლიდერის , ჟან-მარი ლე პენის უმცროსი ქალიშვილი და „ნაციონალური ფრონტის“ ყოფილი დეპუტატის, მარიონ მარეშალის დეიდაა . ლე პენი „ ნაციონალურ ფრონტს“ 1986 წელს შეუერთდა. იგი აირჩიეს ნორ -პა-დე-კალეს (1998–2004; 2010–2015), ილ-დე-ფრანსის (2004–2010) და ო-დე-ფრანსის (2015–2021) რეგიონულ საბჭოს წევრად, ევროპარლამენტის წევრად (2004–2017), ასევე ენენ-ბომონის მუნიციპალურ საბჭოს წევრად (2008–2011). 2011 წელს მან ხმების 67.6%-ით გაიმარჯვა „ნაციონალური ფრონტის“ ლიდერად, დაამარცხა ბრუნო გოლნიში და შეცვალა მამამისი, რომელიც პარტიის პრეზიდენტი იყო 1972 წელს მისი დაარსების დღიდან. 2012 წელს მან საპრეზიდენტო არჩევნებში ხმების 17.9%-ით მესამე ადგილი დაიკავა ფრანსუა ოლანდისა და ნიკოლა სარკოზის შემდეგ . მან მეორედ დაიწყო კენჭისყრა პრეზიდენტობისთვის 2017 წლის არჩევნებში . არჩევნების პირველ ტურში მან მეორე ადგილი დაიკავა ხმების 21.3%-ით და მეორე ტურში ცენტრისტული პარტიის, „ მოძრაობა!“ -ს წარმომადგენელ ემანუელ მაკრონს დაუპირისპირდა . 2017 წლის 7 მაისს მან დამარცხება დათმო, მას შემდეგ, რაც მეორე ტურში ხმების დაახლოებით 33.9% მიიღო. 2020 წელს მან გამოაცხადა თავისი მესამე კანდიდატურა პრეზიდენტობისთვის 2022 წლის არჩევნებში . არჩევნების პირველ ტურში ის ხმების 23.2%-ით მეორე ადგილზე გავიდა, რითაც მეორე ტურში გავიდა მაკრონის წინააღმდეგ , რომელიც ხმების 41.5%-ის მიღების შემდეგ მეორე ტურში დამარცხდა.
2025 წლის 31 მარტს, ლე პენი, რვა სხვა ევროპარლამენტარი და 12 თანაშემწე დამნაშავედ ცნეს მითვისებაში , რაც ეხებოდა ევროპარლამენტის 4 მილიონ ევროზე მეტი თანხების მითვისებას ეროვნული ფრონტის თანამშრომლების დასაფინანსებლად. რამდენიმე ევროპარლამენტარის სასჯელი მოიცავდა პოლიტიკურ თანამდებობებზე კენჭისყრის აკრძალვას. ლე პენს მიესაჯა ოთხი წლით თავისუფლების აღკვეთა და ხუთი წლით პოლიტიკურ თანამდებობებზე კენჭისყრის აკრძალვა, რაც ფაქტობრივად დისკვალიფიკაციას უქმნიდა მას 2027 წლის საფრანგეთის საპრეზიდენტო არჩევნებში მონაწილეობის მიღებისგან . მას ასევე დაეკისრა 100 000 ევროს ოდენობის ჯარიმა. ადრეული ცხოვრება და განათლება
ადრეული ცხოვრება და ოჯახი
მარიონ ან პერინ ლე პენი დაიბადა 1968 წლის 5 აგვისტოს ნეილი-სიურ-სენში , ბრეტონელი პოლიტიკოსისა და ყოფილი მედესანტე ჟან-მარი ლე პენის (1928–2025) და მისი პირველი ცოლის, პიერეტ ლე პენის სამი ქალიშვილიდან უმცროსი . იგი მონათლეს 1969 წლის 25 აპრილს პარიზში, ლა მადლენის ეკლესიაში. მისი ნათლია იყო ანრი ბოტეი, მამის ნათესავი.
ლე პენს ორი და ჰყავს: იანი და მარი-კაროლინი . 1976 წელს, როდესაც მარინი რვა წლის იყო, მამამისისთვის განკუთვნილი ბომბი აფეთქდა ოჯახის ბინის გარეთ, კიბეებზე, სანამ ისინი ეძინათ. აფეთქების შედეგად შენობის გარე კედელში ნახვრეტი გაჩნდა, მაგრამ მარინი, მისი ორი უფროსი და და მათი მშობლები უვნებლად გადარჩნენ.
ლე პენი სენ-კლუში, ფლორენ შმიტის ლიცეუმის მოსწავლე იყო . დედამისმა ოჯახი 1984 წელს მიატოვა, როდესაც მარინი 16 წლის იყო. ლე პენმა თავის ავტობიოგრაფიაში დაწერა, რომ შედეგი იყო „გულის ყველაზე საშინელი, სასტიკი, გამანადგურებელი ტკივილი: დედაჩემს არ ვუყვარდი“. მისი მშობლები 1987 წელს განქორწინდნენ.
იურიდიული კვლევები და მუშაობა
ლე პენი სამართალს სწავლობდა პანთეონ-ასას უნივერსიტეტში , 1991 წელს მიიღო სამართლის მაგისტრის ხარისხი , ხოლო 1992 წელს - სისხლის სამართლის მაგისტრის ხარისხი . პარიზის ადვოკატთა ასოციაციაში რეგისტრირებული , იგი ექვსი წლის განმავლობაში (1992–1998) ადვოკატად მუშაობდა, რეგულარულად გამოდიოდა პარიზის 23-ე რაიონული სასამართლოს სისხლის სამართლის პალატაში, რომელიც უშუალოდ საქმეებს განიხილავს და ხშირად სახალხო დამცველის ფუნქციასაც ასრულებდა . ის პარიზის ადვოკატთა ასოციაციის წევრი იყო 1998 წლამდე, სანამ ეროვნული ფრონტის იურიდიულ განყოფილებაში არ შევიდა.
ადრეული პოლიტიკური კარიერა
1986–2010: აღზევება ეროვნულ ფრონტში
ლე პენი „ფრონტის“ რიგებს 1986 წელს, 18 წლის ასაკში შეუერთდა. მან პირველი პოლიტიკური მანდატი 1998 წელს მოიპოვა, როდესაც ნორდ-პა-დე-კალეს რეგიონალურ მრჩევლად აირჩიეს . იმავე წელს ის „ფრონტის“ იურიდიულ შტოს შეუერთდა, რომელსაც 2003 წლამდე ხელმძღვანელობდა. 2000 წელს იგი პარტიასთან დაახლოებული თავისუფალი გაერთიანების, „ლე პენის თაობების “ პრეზიდენტი გახდა, რომლის მიზანიც „ ნაციონალური ფრონტის დემონიზაცია “ იყო. 2000 წელს ის „ფრონტის“ აღმასრულებელი კომიტეტის (ფრანგ.: bureau politiku ) წევრი , ხოლო 2003 წელს - „ფრონტის“ ვიცე-პრეზიდენტი.
2010 წლის დასაწყისში ლე პენმა გამოთქვა განზრახვა, რომ ფრონტის ლიდერობისთვის ებრძოლა და განაცხადა, რომ იმედოვნებდა, რომ პარტიას „დიდ პოპულარულ პარტიად“ აქცევდა, რომელიც არა მხოლოდ მემარჯვენე ელექტორატს, არამედ მთელ ფრანგ ხალხსაც მიმართავდა.
2010 წლის 3 სექტემბერს მან ლიდერობის კამპანია დაიწყო კიუერში , ვარში. 2010 წლის 14 ნოემბერს პარიზში გამართულ შეხვედრაზე მან განაცხადა, რომ მისი მიზანი იყო „არა მხოლოდ ჩვენი პოლიტიკური ოჯახის შეკრება. ეს გულისხმობს ეროვნული ფრონტის ჩამოყალიბებას მთელი ფრანგი ხალხის დაჯგუფების ცენტრად“ და დასძინა, რომ მისი აზრით, ეროვნული ფრონტის ლიდერი უნდა იყოს პარტიის კანდიდატი 2012 წლის საპრეზიდენტო არჩევნებში . მან ოთხი თვე გაატარა ეროვნული ფრონტის ხელმძღვანელობისთვის კამპანიაში, 51 დეპარტამენტში ეროვნული ფრონტის წევრებთან შეხვედრები გამართა . ყველა სხვა დეპარტამენტს მისი ერთ-ერთი ოფიციალური მხარდამჭერი ეწვია. 2010 წლის 19 დეკემბერს ენენ-ბომონში საარჩევნო კამპანიის ბოლო შეხვედრის დროს მან განაცხადა, რომ ეროვნული ფრონტი წარმოადგენდა შემდეგი საპრეზიდენტო კამპანიის რეალურ დებატებს. მის კანდიდატურას მხარი დაუჭირა პარტიის მაღალი თანამდებობის პირების უმრავლესობამ, მათ შორის მამამისმა.
მათთვის, ვისაც მეორე მსოფლიო ომზე ბევრი საუბარი სურს, თუ საქმე ოკუპაციას ეხება, მაშინ შეგვიძლია ამაზეც ვისაუბროთ (მუსლიმების ლოცვა ქუჩებში), რადგან ეს ტერიტორიის ოკუპაციაა... ეს არის ტერიტორიის იმ ნაწილების ოკუპაცია, იმ რაიონების, სადაც რელიგიური კანონები მოქმედებს... რა თქმა უნდა, იქ არ არის ტანკები, არ არიან ჯარისკაცები, მაგრამ მაინც ეს ოკუპაციაა და ის ადგილობრივ მოსახლეობას მძიმე ტვირთად აწვება.
ლე პენის პარტნიორმა , ლუი ალიომ , რომელიც „ნაციონალური ფრონტის“ აღმასრულებელი კომიტეტის წევრია, გააკრიტიკა „ კომუნიტარული ჯგუფებისა და საფრანგეთში არსებული ვითარების რეალურად პასუხისმგებელი პირების მიერ აზრის მანიპულირების მცდელობა“. 2010 წლის 13 დეკემბერს, ლე პენმა კვლავ გაიმეორა თავისი განცხადება ნანტერში, „ნაციონალური ფრონტის“ შტაბ-ბინაში გამართულ პრესკონფერენციაზე . ჟან-ფრანსუა კანის 2010 წლის 13 დეკემბერს BFM TV- ზე გაკეთებული კომენტარების შემდეგ , მან ელისეს სასახლე დაადანაშაულა „სახელმწიფო მანიპულაციების“ ორგანიზებაში, რაც საზოგადოებრივ აზრში მისი დემონიზაციის განზრახვას ისახავდა მიზნად. 2015 წლის 15 დეკემბერს, ლიონის სასამართლომ იგი გაამართლა „სიძულვილის წაქეზების“ ბრალდებით და დაადგინა, რომ მისი განცხადება „მთელი მუსლიმური თემის მიმართ არ იყო მიმართული“ და დაცული იყო „გამოხატვის თავისუფლების ნაწილად“
ეროვნული ფრონტის/ეროვნული შეკრების ხელმძღვანელობა (2011–2022)
ეროვნული ფრონტის რებრენდინგი
ლე პენი საკუთარი პარტიის „დემონიზაციის“ პოლიტიკას ატარებდა, რათა მისი იმიჯი მამამისთან, პარტიის ყოფილ ლიდერთან დაკავშირებული ექსტრემიზმისგან გაეთავისუფლებინა და პარტიის მიმზიდველობა ამომრჩევლებისთვის გაეზარდა. ეს მოიცავდა პოლიტიკის რეფორმას და პერსონალის შეცვლას, მათ შორის საკუთარი მამის პარტიიდან გარიცხვას 2015 წელს. დემონიზაციისკენ მიმართული ზომები მოიცავდა მეორე მსოფლიო ომის ან საფრანგეთის კოლონიური ომების ყველა მითითების ამოღებას , რაც ხშირად თაობათა უფსკრულად აღიქმება. და მამის შეხედულებებისგან დისტანცირებას.
მარინ ლე პენი ტრადიციულ ჟანა დ’არკის მარშზე, 2007 წლის 3 მაისი
ბერნარ-ანრი ლევიმ , „ფრონის“ მკაცრმა მოწინააღმდეგემ, ლე პენის ხელმძღვანელობა „ადამიანური სახის მქონე უკიდურეს მემარჯვენეობას“ უწოდა. ამ ზომებმა ასევე გამოიწვია კრიტიკა ყოფილი მოკავშირეების მხრიდან, რადგან ისინი პარტიას ზედმეტად მეინსტრიმულს ხდიდნენ, დიდი ხნის პოლიტიკას ტოვებდნენ და ხალხის მხარდაჭერას უგულებელყოფდნენ.
2010 წელს RTL-თან ინტერვიუში ლე პენმა განაცხადა, რომ მისი სტრატეგია არ იყო ნაციონალური ფრონტის პროგრამის შეცვლა, არამედ მისი ისეთი წარმოჩენა, როგორიც ის სინამდვილეშია, წინა ათწლეულებში მედიის მიერ მისთვის შექმნილი იმიჯის ნაცვლად. მედიას და მის პოლიტიკურ მოწინააღმდეგეებს ბრალი ედებათ ეროვნული ფრონტის „უსამართლო, არასწორი და კარიკატურული“ იმიჯის გავრცელებაში. ის უარყოფს ულტრამემარჯვენეობის ან უკიდურესი მემარჯვენეობის კვალიფიკაციას და ამას დამამცირებელ ტერმინად მიიჩნევს: „როგორ ვარ მე უკიდურესი მემარჯვენეობის პარტია? ... არ მგონია, რომ ჩვენი წინადადებები ექსტრემალური წინადადებებია, რა თემაც არ უნდა იყოს“.
2014 წელს ამერიკულმა ჟურნალმა „ფორინ პოლისი“ ის, ოთხ სხვა ფრანგთან ერთად, წლის 100 გლობალური მოაზროვნის სიაში მოიხსენია, ხაზგასმით აღნიშნა, თუ როგორ „განაახლა“ მან თავისი პარტიის იმიჯი, რომელიც ევროპის სხვა მემარჯვენე პარტიებისთვის მოდელად იქცა ევროპის არჩევნებში წარმატების შემდეგ .ევროპულ დონეზე მან შეწყვიტა მამამისის მიერ ზოგიერთ მემარჯვენე ექსტრემისტულ პარტიასთან აშენებული ალიანსი და უარი თქვა რადიკალურ „იობიკთან“ ან ნეონაცისტურ „ ოქროს გარიჟრაჟთან“ ერთად ჯგუფში ყოფნაზე . მისი ტრანსნაციონალური მოკავშირეები იზიარებენ იმ ფაქტს, რომ მათ ოფიციალურად დაგმეს ანტისემიტიზმი , მიიღეს უფრო ლიბერალური მიდგომა სოციალურ საკითხებთან დაკავშირებით და ზოგჯერ პრო-ისრაელის მომხრეები არიან, როგორიცაა ნიდერლანდური „პვვ“ . ფრანგმა ისტორიკოსმა ნიკოლა ლებურმა დაასკვნა, რომ მას კომპასად მიიჩნევენ, რომელსაც უნდა მიჰყვნენ ადგილობრივი თავისებურებების შენარჩუნებით.
მიუხედავად იმისა, რომ სხვა ევროპელმა პოპულისტებმა მხარი დაუჭირეს დონალდ ტრამპის კანდიდატურას 2016 წლის აშშ-ის საპრეზიდენტო არჩევნებში , მან მხოლოდ თქვა: „საფრანგეთისთვის ყველაფერი უკეთესია, ვიდრე ჰილარი კლინტონი “. თუმცა, 2016 წლის 8 ნოემბერს მან გამოაქვეყნა Twitter , სადაც მიულოცა ტრამპს არჩევნებში გამარჯვება.
მიუხედავად ლე პენის მცდელობისა, ეროვნული ფრონტი საერთაშორისო საზოგადოებისთვის უფრო მისაღები გაეხადა, პარტია და თავად ლე პენი კვლავ კრიტიკის ქარცეცხლში არიან: გერმანიის კანცლერმა ანგელა მერკელმა განაცხადა, რომ ის „ხელს შეუწყობს სხვა პოლიტიკური ძალების ეროვნულ ფრონტზე გაძლიერებას“; ისრაელს კვლავ უარყოფითი აზრი აქვს მისი პარტიის შესახებ; ხოლო ბრექსიტის პარტიის ყოფილმა ლიდერმა ნაიჯელ ფარაჟმა - რომელიც თავად არის ისლამისა და იმიგრაციის ხშირი კრიტიკოსი - განაცხადა: „მე არასდროს მითქვამს ცუდი სიტყვა მარინ ლე პენზე; მე არასდროს მითქვამს კარგი სიტყვა მისი პარტიის შესახებ“.
პირველი ნაბიჯები, როგორც ახალი ლიდერი (2011)
მარინ ლე პენის მხარდამჭერები 2011 წელს
როგორც „ეროვნული ფრონტის“ პრეზიდენტი, მარინ ლე პენი ამჟამად არის თანამდებობრივი წევრი „ეროვნული ფრონტის“ აღმასრულებელ ოფისში (8 წევრი), აღმასრულებელ კომიტეტში (42 წევრი) და ცენტრალურ კომიტეტში (3 თანამდებობრივი წევრი, 100 არჩეული წევრი, 20 კოოპტირებული წევრი).
2011 წლის 16 იანვარს ტურში გამართული გახსნითი გამოსვლისას მან მხარი დაუჭირა „ეროვნული საზოგადოების პოლიტიკური ჩარჩოს აღდგენას“ და პირდაპირი დემოკრატიის განხორციელებას , რომელიც საშუალებას იძლევა „სამოქალაქო პასუხისმგებლობისა და კოლექტიური კავშირის“ განსახორციელებლად, რაც გადაწყვეტილებებში საზოგადოებრივი სულისკვეთებით აღსავსე მოქალაქეების მონაწილეობის წყალობით ხორციელდება. დომინანტური პოლიტიკური თემა იყო დამცავი და ეფექტური სახელმწიფოს უკომპრომისო დაცვა , რომელიც მხარს უჭერს სეკულარიზმს , კეთილდღეობას და თავისუფლებებს. მან ასევე დაგმო „ბრიუსელის ევროპა“, რომელმაც „ყველგან დააწესა ულტრალიბერალიზმისა და თავისუფალი ვაჭრობის დამანგრეველი პრინციპები , საზოგადოებრივი კომუნალური მომსახურების, დასაქმების, სოციალური თანასწორობის და ჩვენი ეკონომიკური ზრდის ხარჯზეც კი, რომელიც ოცი წლის განმავლობაში მსოფლიოში ყველაზე სუსტი გახდა“. 2011 წლის 1 მაისს პარიზში ტრადიციული ჟანა დ’არკის მარშისა და შრომის დღის მარშის შემდეგ, მან პირველი სიტყვა წარმოთქვა 3000 მხარდამჭერის წინაშე.
2011 წლის 10 და 11 სექტემბერს, ნიცაში, აკროპოლისის საკონფერენციო ცენტრში, იგი პოლიტიკურ ასპარეზზე დაბრუნდა სახელწოდებით „ხალხის ხმა, საფრანგეთის სული“ . დასკვნითი სიტყვის დროს მან იმიგრაციას, დაუცველობას, ეკონომიკურ და სოციალურ მდგომარეობას, რეინდუსტრიალიზაციასა და „ძლიერ სახელმწიფოს“ შეეხო. 2011 წლის 8 დეკემბერს სენატის წინ გამართული დემონსტრაციის დროს , მან გამოთქვა თავისი „მტკიცე და აბსოლუტური წინააღმდეგობა“ უცხოელთა ხმის მიცემის უფლების მიმართ . ის რეგულარულად ატარებდა თემატურ პრესკონფერენციებს და გამოდიოდა ფრანგული, ევროპული და საერთაშორისო პოლიტიკის სხვადასხვა საკითხზე.
პირველი საპრეზიდენტო კანდიდატურა (2011–2012)
ლე პენი 2011 წლის 19 ნოემბერს, პარიზში, საპრეზიდენტო კანდიდატურის გამოცხადებისას (ზედა) და პრეზენტაციის დასასრულს „ მარსელიეზას “ შესრულებისას (ქვედა)
2011 წლის 16 მაისს, მარინ ლე პენის საპრეზიდენტო კანდიდატურა ერთხმად დაამტკიცა „ნაციონალური ფრონტის“ აღმასრულებელმა კომიტეტმა. 2011 წლის 10 და 11 სექტემბერს მან საპრეზიდენტო კამპანია ნიცაში დაიწყო . 2011 წლის 6 ოქტომბერს მან პრესკონფერენცია გამართა, რათა თავისი საპრეზიდენტო საარჩევნო გუნდის წევრები წარედგინა.
2011 წლის 19 ნოემბერს პარიზში წარმოთქმულ სიტყვაში ლე პენმა წარმოადგინა თავისი საპრეზიდენტო კამპანიის ძირითადი თემები: ხალხის სუვერენიტეტი და დემოკრატია, ევროპა, რეინდუსტრიალიზაცია და ძლიერი სახელმწიფო, ოჯახი და განათლება, იმიგრაცია და ასიმილაცია კომუნიტარიზმის წინააღმდეგ , გეოპოლიტიკა და საერთაშორისო პოლიტიკა. 2012 წლის 12 იანვარს გამართულ პრესკონფერენციაზე მან წარმოადგინა თავისი საპრეზიდენტო პროექტის დეტალური შეფასება და საფრანგეთის ვალის შემცირების გეგმა. 2012 წლის 1 თებერვალს გამართულ სხვა პრესკონფერენციაზე მან გამოკვეთა თავისი პოლიტიკა საფრანგეთის საზღვარგარეთის დეპარტამენტებისა და ტერიტორიების მიმართ. ბევრმა დამკვირვებელმა აღნიშნა მისი ტენდენცია, ფოკუსირებულიყო ეკონომიკურ და სოციალურ საკითხებზე, როგორიცაა გლობალიზაცია და დელოკალიზაცია, იმიგრაციის ან კანონისა და წესრიგის ნაცვლად, რომლებიც მანამდე ეროვნული ფრონტის ცენტრალურ საკითხებს წარმოადგენდა. 2011 წლის 11 დეკემბერს მან პირველი საარჩევნო შეხვედრა მეცში გამართა , ხოლო იანვრის დასაწყისიდან 2012 წლის აპრილის შუა რიცხვებამდე ყოველ კვირას მართავდა მსგავს შეხვედრებს საფრანგეთის დიდ ქალაქებში. 2012 წლის 17 აპრილს, პარიზში , „ზენიტში“ გამართულ მის ბოლო საარჩევნო შეხვედრაში 6000-დან 7000-მდე ადამიანმა მიიღო მონაწილეობა .
2012 წლის 13 მარტს მან გამოაცხადა, რომ შეაგროვა საპრეზიდენტო არჩევნებში მონაწილეობის მისაღებად საჭირო 500 ხელმოწერა. 2012 წლის 19 მარტს საკონსტიტუციო საბჭომ დაამტკიცა მისი და ცხრა კონკურენტის კანდიდატურა. [ 4 ] 2012 წლის 22 აპრილს მან პირველ ტურში ხმების 17.90% (6,421,426 ხმა) მიიღო და მესამე ადგილი დაიკავა ფრანსუა ოლანდისა და მოქმედი პრეზიდენტის, ნიკოლა სარკოზის შემდეგ . მან უკეთესი შედეგები აჩვენა, როგორც პროცენტული ხმების წილით, ასევე ხმების რაოდენობით, ვიდრე მამამისმა 2002 წლის საპრეზიდენტო არჩევნებში (16.86%, 4,804,772 ხმა პირველ ტურში; 17.79%, 5,525,034 ხმა მეორე ტურში)
მარინ ლე პენი საპრეზიდენტო კამპანიის დროს, 2012 წლის 15 აპრილი
2012 წლის პირველი ტურის შედეგები: ყველაზე მეტი ხმების მქონე კანდიდატები დეპარტამენტების მიხედვით (კონტინენტური საფრანგეთი, საზღვარგარეთ მცხოვრები საფრანგეთის მოქალაქეები და საზღვარგარეთ მცხოვრები საფრანგეთის მოქალაქეები). მარინ ლე პენი გარდში პირველი ადგილი დაიკავა.
ლე პენმა პირველი ადგილი გარდში დაიკავა (25.51%, 106,646 ხმა), სარკოზიმ და ოლანდმა კი შესაბამისად 24.86% (103,927 ხმა) და 24.11% (100,778 ხმა) მიიღეს. ის ასევე პირველი ადგილი დაიკავა თავის მუნიციპალურ საყრდენ ენენ-ბომონში (35.48%, 4,924 ხმა), სადაც ოლანდმა და სარკოზიმ შესაბამისად 26.82% (3,723 ხმა) და 15.76% (2,187 ხმა) მიიღეს. მან ყველაზე მაღალი შედეგები აღმოსავლეთით, ჩრდილოეთით ჰავრიდან სამხრეთით პერპინიანამდე მიაღწია, და პირიქით, მან ნაკლები ხმა მიიღო დასავლეთ საფრანგეთში, განსაკუთრებით ისეთ ქალაქებში, როგორიცაა პარიზი, საზღვარგარეთ და საზღვარგარეთ მცხოვრებ საფრანგეთის მოქალაქეებს შორის (5.95%, 23,995 ხმა). თუმცა, მან კარგი შედეგები აჩვენა დასავლეთ საფრანგეთის ორ სოფლის დეპარტამენტში: ორნში (20.00%, 34,757 ხმა) და სარტში (19.17%, 62,516 ხმა).
2012 წლის პირველი ტურის შედეგები: ყველაზე მეტი ხმების მქონე კანდიდატები მეტროპოლიტენ საფრანგეთის მუნიციპალიტეტების მიხედვით (მუქი ნაცრისფერი: მარინ ლე პენი)
მან რეგიონულ არჩევნებში ყველაზე დაბალი შედეგი ილ-დე-ფრანსში (12.28%, 655,926 ხმა) დააფიქსირა, დეპარტამენტში ყველაზე დაბალი შედეგი პარიზში (6.20%, 61,503 ხმა), ხოლო საზღვარგარეთ ყველაზე დაბალი შედეგი უოლისსა და ფუტუნაში (2.37%, 152 ხმა) დააფიქსირა.
ფრანგმა სოციოლოგმა სილვენ კრეპონმა, რომელმაც 2012 წელს გააანალიზა „ფრონტის“ ამომრჩევლების სოციალური და პროფესიული ჯგუფები, განმარტა: „ფრონტის ხმა გლობალიზაციის მსხვერპლთაგან შედგება. ეკონომიკური კრიზისისა და ქალაქგარეთ მდებარე ჰიპერმარკეტების კონკურენციის გამო მცირე მაღაზიების მეპატრონეები ზარალდებიან; ესენი არიან კერძო სექტორის დაბალანაზღაურებადი მუშაკები; უმუშევრები. „ფრონტი“ კარგ ქულებს იკავებს სიღარიბეში მცხოვრებ ადამიანებს შორის, რომლებსაც რეალური შიში აქვთ, თუ როგორ გაატარონ თავი“. კრეპონმა ასევე გააანალიზა „ფრონტის“ ხმის მიცემის ზრდა „სოფლის“ რაიონებში და ბოლოდროინდელი სოციოლოგიური ცვლილებები ამ რაიონებში, რომლებიც შედგება პატარა პროვინციული ქალაქებისა და ქალაქების შორეულ გარეუბანში აშენებული ახალი საცხოვრებელი კომპლექსისგან : „სოფლის დაბალი კლასი აღარ არის სოფლის მეურნეობა. ეს არიან ადამიანები, რომლებმაც გაიქცნენ დიდი ქალაქებიდან და გარეუბნებიდან, რადგან მათ აღარ შეუძლიათ იქ ცხოვრება. ამ ადამიანების უმეტესობას ექნება ბოლოდროინდელი გამოცდილება ბანლიეებში ( მაღალი იმიგრაციის მქონე გარეუბნები) ცხოვრებისა და შეხება ჰქონდათ დაუცველობის პრობლემებთან“. კომენტატორებმა ასევე აღნიშნეს, რომ 2012 წელს პარტიას უფრო მეტი ახალგაზრდა და ქალი აძლევდა ხმას.
2012 წლის 1 მაისს, პარიზში ტრადიციული ჟანა დ’არკისა და შრომის დღის მსვლელობის შემდეგ წარმოთქმული სიტყვით გამოსვლისას, ლე პენმა უარი თქვა სარკოზისა და ოლანდის მხარდაჭერაზე 6 მაისს გასამართ მეორე ტურში. ოპერის მოედანზე პარტიის ყოველწლიურ მიტინგზე სიტყვით გამოსვლისას მან პირობა დადო, რომ ცარიელ ბიულეტენს მისცემდა და მხარდამჭერებს სინდისის ნებაზე აძლევდა ხმის მიცემას, თქვა: „ოლანდი და სარკოზი - არცერთი მათგანი არ გიშველით. კვირას მე ცარიელ საპროტესტო ხმას მივცემ . მე ჩემი არჩევანი გავაკეთე. თითოეული თქვენგანი გააკეთებს თქვენსას“. ორივე კანდიდატი ევროპისა და ფინანსური ბაზრების წინაშე დანებებაში დაადანაშაულა და იკითხა: „ფრანსუა ოლანდსა და ნიკოლა სარკოზის შორის ვინ დააწესებს ყველაზე მონურად ეკონომიის გეგმას? ვინ დაემორჩილება საუკეთესოდ საერთაშორისო სავალუტო ფონდის (IMF), ევროპის ცენტრალური ბანკის (ECB) თუ ევროკომისიის ინსტრუქციებ
2014 წელს ლე პენმა პარტია მუნიციპალურ და სენატის არჩევნებში კიდევ უფრო წარმატებულად მიიყვანა : აირჩიეს თერთმეტი მერი და ორი სენატორი, ხოლო „ნაციონალური ფრონტი“ პირველად შევიდა ზედა პალატაში.
2015 წლის აპრილში ლე პენის მამამ ორი ინტერვიუ მისცა, მათ შორის საკამათო განცხადებები მეორე მსოფლიო ომისა და საფრანგეთში უმცირესობების შესახებ, რამაც პოლიტიკური კრიზისი გამოიწვია ეროვნულ ფრონტში. მარინ ლე პენმა ფოსტით კენჭისყრა მოაწყო, რათა ფრონტის წევრებს პარტიის წესდების შეცვლა და მამის გარიცხვა მოეთხოვათ. ჟ.მ. ლე პენმა თავისი მოძრაობა გააგრძელა და მოსამართლემ კენჭისყრა გააუქმა. 25 აგვისტოს, ფრონტის აღმასრულებელმა ოფისმა მის პარტიიდან გარიცხვას მისცა ხმა, რომელიც მან ორმოცი წლის წინ დააარსა. შეინიშნებოდა მარინის დამოკიდებულება მის უახლოეს მრჩეველზე, ფლორიან ფილიპოზე , ყოფილ მემარცხენე ტექნოკრატზე. პარტიამ წმენდა წამოიწყო იმ წევრების გარიცხვის მიზნით, რომლებიც ეწინააღმდეგებოდნენ ფრონტში ცვლილებებს მარინ ლე პენის ხელმძღვანელობით.
შემდგომში ლე პენმა 2015 წლის რეგიონულ არჩევნებში ნორდ -პა-დე-კალე-პიკარდიის რეგიონული საბჭოს პრეზიდენტობის კანდიდატად წარდგენა გამოაცხადა , თუმცა მან სინანული გამოთქვა ამ არჩევნების შემდეგ საპრეზიდენტო არჩევნებთან სიახლოვის გამო. 6 დეკემბერს მან ხმების 40.6%-ით პირველი ადგილი დაიკავა, თუმცა სოციალისტმა კანდიდატმა (მესამე ადგილი 18.12%-ით) მოხსნა თავისი კანდიდატურა და მხარდაჭერა გამოუცხადა თავის მემარჯვენე ოპონენტს, ქსავიე ბერტრანს , რომელმაც ხმების 57.80%-ით გაიმარჯვა. მისი დისშვილი, მარიონიც, მსგავს ვითარებაში, უფრო მცირე უპირატესობით დამარცხდა.
მეორე საპრეზიდენტო კანდიდატურა (2016–2017)
გამოკითხვებში წამყვანი კანდიდატი
მარინ ლე პენის 2017 წლის კამპანიის ლოგო
მარინ ლე პენმა 2017 წლის საფრანგეთის საპრეზიდენტო არჩევნებში თავისი კანდიდატურა 2016 წლის 8 აპრილს გამოაცხადა. მან „ფრონტის“ სენატორი დავიდ რაშლინი თავის საარჩევნო კამპანიის მენეჯერად დანიშნა. ფრონტს დაფინანსების მოძიება გაუჭირდა ფრანგული ბანკების მიერ კრედიტის გაცემაზე უარის თქმის გამო. ამის ნაცვლად, ფრონტმა 2014 წელს მოსკოვში მდებარე პირველი ჩეხურ-რუსული ბანკიდან 9 მილიონი ევრო ისესხა, მიუხედავად ევროკავშირის მიერ ყირიმის ანექსიის შემდეგ რუსეთის წინააღმდეგ დაწესებული სანქციებისა . 2016 წლის თებერვალში ფრონტმა რუსეთს კიდევ ერთი სესხი სთხოვა, ამჯერად 27 მილიონი ევროს ოდენობით , მაგრამ მეორე სესხი არ გადაუხდიათ.
მარინ ლე პენი საპრეზიდენტო კამპანიის დროს, 2017 წლის 26 მარტი
პოლიტიკური ანალიტიკოსები ვარაუდობდნენ, რომ ლე პენის ძლიერი პოზიცია საზოგადოებრივი აზრის გამოკითხვებში განპირობებული იყო მის პარტიაში პრაიმერის არარსებობით (რაც მის ლიდერობას აძლიერებდა), მიგრანტების კრიზისისა და საფრანგეთში ტერორისტული თავდასხმების ამბებით (რაც მის პოლიტიკურ პოზიციებს აძლიერებდა) და ნიკოლა სარკოზის ძალიან მემარჯვენე კამპანიით რესპუბლიკურ პრაიმერში (რაც მის თემებს აფართოებდა). 2016 წელს BBC- სთან ინტერვიუში ლე პენმა განაცხადა, რომ დონალდ ტრამპის გამარჯვება აშშ-ის საპრეზიდენტო არჩევნებში დაეხმარებოდა მას და თქვა, რომ ტრამპმა „შესაძლებელი გახადა ის, რაც ადრე შეუძლებლად იყო წარმოდგენილი“. თუმცა, მან თქვა, რომ ოფიციალურად არ დაიწყებდა თავის კამპანიას 2017 წლის თებერვლამდე, ელოდებოდა რესპუბლიკური და სოციალისტური პრაიმერის შედეგებს და ამჯობინებდა დაბალი მედიაპროფილის შენარჩუნებას და თემატური ანალიტიკური ცენტრების გამოყენებას თავისი პოლიტიკური პროგრამის გაფართოებისა და პოპულარიზაციისთვის. შედეგად, მისმა იშვიათმა მედიაგამოჩენებმა დიდი აუდიტორია მიიზიდა (2.3 მილიონი მაყურებელი Vie politique- სთვის TF1- ზე 2016 წლის 11 სექტემბერს და 4 მილიონი Une ambition intime- სთვის M6- ზე 16 ოქტომბერს).
მედიის ყურადღება ასევე მიიპყრო „ფრონტის“ კომუნიკაციებმა: მიტერანის შთაგონებით შექმნილი ახალი პოსტერი, რომელზეც ის სოფლის ლანდშაფტში იყო გამოსახული სლოგანით „დამშვიდებული საფრანგეთი“, იყო პასუხი იმ გამოკითხვებზე, რომლებიც მიუთითებდა, რომ ის ფრანგი ამომრჩევლის დიდი ნაწილისთვის საკამათო საკითხად რჩებოდა. ამ პოსტერის სატირულმა მიდგომამ განაპირობა სლოგანის შეცვლა შემდეგნაირად: „ხალხის სახელით“. ამასობაში, საარჩევნო პლაკატებიდან „ფრონტის“ ლოგო და სახელი ლე პენი ამოიღეს.
ლე პენმა თავისი კანდიდატურა 2017 წლის 4 და 5 თებერვალს ლიონში წარადგინა და საფრანგეთის ევროკავშირში გაწევრიანებასთან დაკავშირებით რეფერენდუმის ჩატარება დაჰპირდა, თუ ევროკავშირთან ხელახალი მოლაპარაკებების ექვსთვიანი პერიოდის განმავლობაში ქვეყნისთვის ტერიტორიულ, მონეტარულ, ეკონომიკურ და საკანონმდებლო მიზნებს ვერ მიაღწევდა. ოთხი დღის შემდეგ, ტელევიზიით მისმა პირველმა საარჩევნო კამპანიამ წინა საპრეზიდენტო არჩევნების შემდეგ France 2 -ზე ყველაზე მაღალი მაყურებელი აჩვენა (16.70% 3.7 მილიონი მაყურებლით). მისმა 2017 წლის საპრეზიდენტო კამპანიამ ლე პენი უფრო რბილ, ქალურ ფიგურად წარმოაჩინა, ლურჯი ვარდი კი საარჩევნო კამპანიის თვალსაჩინო სიმბოლოდ იქცა.
კამპანია
2017 წლის 2 მარტს, ევროპარლამენტმა ლე პენის იმუნიტეტის გაუქმებას მისცა ძალადობრივი ფოტოების Twitter-ზე გამოქვეყნების გამო. ლე პენმა 2015 წლის დეკემბერში Twitter-ზე გამოაქვეყნა ჟურნალისტ ჯეიმს ფოლის თავის მოკვეთილი ფოტო , რომელიც ფოლის ოჯახის მოთხოვნის შემდეგ წაიშალა. ლე პენს ასევე წაეყენა ბრალდება ევროკავშირის პარლამენტის თანხების საკუთარი პოლიტიკური პარტიისთვის ხარჯვისთვის; მისი იმუნიტეტის მოხსნა არ ეხებოდა პარლამენტის ფრონტის მიერ საპარლამენტო თანხების ბოროტად გამოყენების შესახებ მიმდინარე გამოძიებას.
მარინ ლე პენი და ვლადიმერ პუტინი მოსკოვში, 2017 წლის 24 მარტს
2017 წლის 20 აპრილს, პოლიციელების წინააღმდეგ განხორციელებული სროლის შემდეგ , რომელიც სავარაუდოდ ტერორისტულ თავდასხმად განიხილებოდა, ლე პენმა დაგეგმილი საარჩევნო ღონისძიება გააუქმა. მეორე დღეს მან ყველა „ექსტრემისტული“ მეჩეთის დახურვისკენ მოუწოდა, რაც პრემიერ-მინისტრმა ბერნარ კაზნევმა გააკრიტიკა და იგი ინციდენტით „კაპიტალიზების“ მცდელობაში დაადანაშაულა. მან ასევე მოუწოდა სიძულვილის მქადაგებლებისა და საფრანგეთის უსაფრთხოების სამსახურების სათვალთვალო სიიდან მყოფი პირების გარიცხვისა და მათთვის მოქალაქეობის ჩამორთმევისკენ. The Guardian-მა განაცხადა, რომ თავდასხმა შესაძლოა არჩევნებში მემარჯვენე კანდიდატებისთვის, მათ შორის ლე პენისთვის, „საბრძოლო მასალად“ გამოდგეს.
2017 წლის 21 აპრილს, აშშ-ის პრეზიდენტმა დონალდ ტრამპმა Twitter-ზე დაწერა, რომ სროლას „დიდი გავლენა ექნება საპრეზიდენტო არჩევნებზე“. მოგვიანებით, იმავე დღეს, ტრამპმა განაცხადა, რომ ლე პენი „ყველაზე ძლიერი იყო საზღვრებთან დაკავშირებით და ყველაზე ძლიერი იყო საფრანგეთში მიმდინარე მოვლენებთან დაკავშირებით“. ამასობაში, აშშ-ის ყოფილმა პრეზიდენტმა ბარაკ ობამამ ემანუელ მაკრონს დაურეკა მხარდაჭერის გამოსახატავად.
მეორე რაუნდი
2017 წლის საპრეზიდენტო არჩევნების პირველი ტურის შედეგები. მუქი ლურჯი ფერით არის დაჩრდილული ის დეპარტამენტები, რომლებშიც ლე პენმა ხმების ყველაზე დიდი წილი მიიღო.
2017 წლის 23 აპრილს, არჩევნების პირველ ტურში ლე პენმა ხმების 21.3% (7.7 მილიონი ხმა) მოიპოვა, რითაც მეორე ადგილი დაიკავა მაკრონის შემდეგ, რომელმაც 24.0% მიიღო, რაც იმას ნიშნავს, რომ ისინი ერთმანეთს 7 მაისს, მეორე ტურში დაუპირისპირდებიან. 2017 წლის 24 აპრილს, არჩევნების პირველი ტურის მეორე დღეს, ლე პენმა გამოაცხადა, რომ დროებით გადადგებოდა „ნაციონალური ფრონტის“ ლიდერის თანამდებობიდან, რათა ამომრჩევლები გაეერთიანებინა. „რესპუბლიკის პრეზიდენტი მთელი ფრანგი ხალხის პრეზიდენტია, მათ ყველა უნდა გააერთიანონ“, - თქვა მან.
მეორე ტურის საარჩევნო კამპანიის პირველ დღეებში საზოგადოებრივი აზრის გამოკითხვებში სხვაობა შემცირდა. 25 აპრილს, ლე პენი მოულოდნელი ვიზიტით ამიენში ჩავიდა , რათა Whirlpool-ის ქარხანაში მუშებს შეხვედროდა, მაკრონი კი ამავდროულად ადგილობრივ ჩინოვნიკებთან შეხვედრას მართავდა. ლე პენს დადებითად შეხვდნენ. შემდეგ მაკრონმა ქარხნის მუშებიც მოინახულა, თუმცა მტრულად განწყობილმა ბრბომ სტვენით შეურაცხყო.
ლე პენი ზოგადად ორ კანდიდატს შორის სატელევიზიო დებატების დამარცხებულად ითვლებოდა. მისი გამოსვლა მკაცრად გააკრიტიკეს პოლიტიკოსებმა, კომენტატორებმა და საკუთარი პარტიის წევრებმა, ხოლო კონსერვატორმა ჟურნალისტმა ერიკ ზემურმა „საბოტაჟად“ შეაფასა . თავად ლე პენმა შემდგომში აღიარა, რომ დებატების დროს „არასწორად იმუშავა“. მომდევნო დღეებში მისი რეიტინგი საზოგადოებრივი აზრის გამოკითხვებში დაეცა.
7 მაისს მან ემანუელ მაკრონთან დამარცხება აღიარა. მისი ხმების 33.9%-იანი წილი ყველა გამოკითხვის პროგნოზზე დაბალი იყო და დებატებში მის ცუდ შედეგებს მიეწერება. მან დაუყოვნებლივ გამოაცხადა „ნაციონალური ფრონტის“ „სრული ტრანსფორმაციის“ შესახებ მომდევნო თვეებში.
2019 წელს გავრცელდა ინფორმაცია, რომ ლე პენს აღარ სურს საფრანგეთის ევროკავშირიდან გასვლა და არც ევროვალუტიდან გასვლა. ამის ნაცვლად, გავრცელდა ინფორმაცია, რომ მას და მის პარტიას მოკავშირე პარტიებთან ერთად ევროკავშირის ბლოკის შიგნიდან შეცვლა სურთ.
2021 წლის 4 ივლისს, იგი კვლავ აირჩიეს „ეროვნული შეკრების“ ლიდერად კონკურენტი კანდიდატის გარეშე.
მესამე საპრეზიდენტო კანდიდატურა და საკანონმდებლო არჩევნები (2022)
2022 წლის საპრეზიდენტო არჩევნების პირველი ტურის შედეგები. მუქი ლურჯი ფერით არის დაჩრდილული ის დეპარტამენტები, რომლებშიც ლე პენმა ხმების ყველაზე დიდი წილი მიიღო.2022 წლის საკანონმდებლო არჩევნების მეორე ტურის შედეგები. მუქი ლურჯი ფერით არის დაჩრდილული ის ოლქები, რომლებშიც ლე პენის პარტიამ გაიმარჯვა.
2020 წლის იანვარში ლე პენმა გამოაცხადა თავისი მესამე კანდიდატურა საფრანგეთის პრეზიდენტობის არჩევნებში .2022 წლის 15 იანვარს მან დაიწყო თავისი საარჩევნო კამპანია.
2022 წლის თებერვალში, ლე პენის საპრეზიდენტო კამპანიის დროს, სტეფან რავიემ , მისი პოლიტიკური პარტიის ერთადერთმა სენატორმა , საჯაროდ დაუჭირა მხარი მის ულტრამემარჯვენე საპრეზიდენტო მეტოქეს, ზემურს.
არჩევნების პირველ რაუნდში ლე პენმა მეორე ადგილი დაიკავა ხმების 23.15%-ით. 22 აპრილს მან მონაწილეობა მიიღო მაკრონის წინააღმდეგ სატელევიზიო დებატებში. იგი 24 აპრილს ემანუელ მაკრონთან მეორე ტურში დამარცხდა : ამჯერად მან ხმების 41.45% მიიღო, რაც საფრანგეთის ისტორიაში ნაციონალისტი კანდიდატისთვის მიცემული ხმების ყველაზე მაღალი მაჩვენებელია.
აღინიშნა, რომ ვიქტორ ორბანის ახლო მოკავშირის, ლორინც მესაროშის თავმჯდომარეობით უნგრული ბანკის , MKB Bank- ის მიერ გაცემული 10.6 მილიონი იუანის ოდენობის სესხი მისი საპრეზიდენტო კამპანიის დასაფინანსებლად გამოიყენეს. ტრანზაქციის დასრულება ორბანზე იყო დამოკიდებული; ჩვეულებრივ, ბანკირები ამას არ გააკეთებდნენ.
მალევე ჩატარებული 2022 წლის საფრანგეთის საკანონმდებლო არჩევნების დროს , მან თავისი პარტია ეროვნულ ასამბლეაში დაარსების დღიდან ყველაზე მეტი ადგილის მოპოვებაში მიიყვანა, რის შედეგადაც RN საბოლოოდ პარლამენტში ყველაზე დიდი ოპოზიციური პარტია გახდა. რამდენიმე დღის შემდეგ, იგი ასამბლეაში პარლამენტში „ეროვნული გაერთიანების“ ლიდერად აირჩიეს, თანამდებობას, რომელსაც ის ამჟამად იკავებს.
ლე პენი და რესპუბლიკელი ემიგრაციის მიმართ მკაცრ პოზიციას იკავებენ , რადგან მიაჩნიათ, რომ მულტიკულტურალიზმი ჩავარდა და ეწინააღმდეგებიან იმას, რასაც ისინი საფრანგეთის „ისლამიზაციად“ მიიჩნევენ. ლე პენი ლეგალურ იმიგრაციაზე მორატორიუმის გამოცხადებას ითხოვს. იგი გააუქმებს კანონებს, რომლებიც არალეგალურ იმიგრანტებს ლეგალური რეზიდენტობის უფლებას აძლევს და ამტკიცებს, რომ იმიგრანტებისთვის შეღავათები უნდა შემცირდეს, რათა ახალი იმიგრანტებისთვის სტიმული მოიხსნას. არაბული გაზაფხულის და ევროპული მიგრანტული კრიზისის დაწყების შემდეგ , მან საფრანგეთს შენგენის ზონიდან გასვლისა და სასაზღვრო კონტროლის აღდგენისკენ მოუწოდა .
საგარეო პოლიტიკასთან დაკავშირებით, ლე პენმა გააკრიტიკა თურქეთის პრეზიდენტი რეჯეფ თაიფ ერდოღანი . მან ასევე გააკრიტიკა პრივილეგირებული ურთიერთობები, რომელსაც საფრანგეთი ინარჩუნებს ისეთ ქვეყნებთან, როგორიცაა კატარი და საუდის არაბეთი , რომლებიც, მისი თქმით, ეხმარებიან ისლამისტი ფუნდამენტალისტების დაფინანსებასა და შეიარაღებაში , ამავდროულად, ხელს უწყობს არაბთა გაერთიანებულ საემიროებთან და ეგვიპტესთან უფრო მჭიდრო კავშირების დამყარებას , რომლებიც, მისი თქმით, „ფუნდამენტალიზმს ებრძვიან“. მან განაცხადა, რომ მისი აზრით, უკრაინა შეერთებულმა შტატებმა „დაიმორჩილა“. იგი მკაცრად აკრიტიკებდა ნატოს პოლიტიკას რეგიონში, აღმოსავლეთ ევროპის ანტირუსულ განწყობებს და ეკონომიკური სანქციების მუქარას. უკრაინაში 2022 წელს შეჭრის საპასუხოდ , ლე პენმა გააკრიტიკა რუსეთის ქმედება , მიუხედავად მისი წინა პრორუსული პოზიციისა. ის მხარს უჭერდა ომიდან გამოქცეული უკრაინელი ლტოლვილების მიღებას . მან განაცხადა, რომ არჩევის შემთხვევაში, საფრანგეთს ნატოს ინტეგრირებული სამხედრო სარდლობიდან ამოიღებდა. 2023 წლის ოქტომბერში მან დაგმო ჰამასის ქმედებები ღაზას ომის დროს და მხარდაჭერა გამოუცხადა ისრაელს და მის თავდაცვის უფლებას. 2024 წლის მაისში იგი ოფიციალურად პირველად შეხვდა ისრაელის მთავრობის მინისტრს.
სხვა საკითხები
ფემინიზმთან დაკავშირებით , ლე პენი ხშირად ამბობს, რომ თავს ფემინისტად მიიჩნევს ქალთა უფლებების დაცვისა და ქალთა ცხოვრების გაუმჯობესების კონტექსტში, თუმცა კრიტიკულად უყურებს იმას, რასაც ის „ნეოფემინიზმს“ უწოდებს, რომელსაც ქალების მიერ მამაკაცების წინააღმდეგ ომად ქცევად ახასიათებს. თუმცა, მისი პოზიცია გააკრიტიკეს, როგორც ცრუ ვალდებულება, მისი ხმების საფუძველზე.
მედია სურათი
ეროვნული მედიამარინ ლე პენი 2005 წლის მაისში
ლე პენის ტელევიზიასა და რადიოში გამოჩენამ მნიშვნელოვანი როლი ითამაშა მის პოლიტიკურ კარიერაში და მისი პოლიტიკური საქმიანობა რეგულარულად შუქდება ფრანგულ მედიაში.
ლე პენი რამდენჯერმე გამოჩნდა France 2- ზე ჟურნალისტისა და კომენტატორის არლეტ შაბოს მიერ მიწოდებულ პოლიტიკურ დისკუსიურ შოუში „À vous de juger “ (შენ იყავი მოსამართლე) . 2010 წლის 14 იანვარს, მარინ ლე პენი პირველად გამოჩნდა იმიგრაციის, ინტეგრაციის, ეროვნული იდენტობისა და ურთიერთდახმარების განვითარების მაშინდელ მინისტრ ერიკ ბესონთან ერთად.
მარინ ლე პენი 2008 წელს
2010 წლის 9 დეკემბერს, გადაცემა „À vous de juger“ -ში მთავარი სტუმრის რანგში პირველად გამოჩენისას , მას შაბომ და პოლიტიკურმა კომენტატორმა ალენ დიუამელმა ეკონომიკური, სოციალური და იმიგრაციის საკითხებზე კითხვები დაუსვეს ; შემდეგ მან მონაწილეობა მიიღო დებატებში, თავდაპირველად ევრის სოციალისტ მერთან , მანუელ ვალსთან და შემდეგ იუსტიციის მინისტრთან , რაშიდა დატისთან . გადაცემას 3,356,000 მაყურებელი (ტელევიზიის აუდიტორიის 14.6%) ადევნებდა თვალყურს, რაც 2010 წლის ყველაზე მაღალი მაჩვენებელია და მეოთხე ყველაზე მაღალი მაჩვენებელი სერიალის 2005 წლის სექტემბერში პირველი ეთერში გასვლის შემდეგ.
2010 წლის დეკემბერში ფრანგმა ჟურნალისტმა გიიომ ტაბარმა ლე პენი „წლის აღმოჩენად“ და „ჯერ საარჩევნო ფენომენად“ და შემდეგ „მედია ფენომენად“ შეაფასა.
France 2-ზე À vous de juger შეიცვალა გადაცემა Des paroles et des actes- ით (სიტყვები და საქმეები), რომლის წამყვანიც ჟურნალისტი და წამყვანი დავიდ პუხადასი იყო . 2011 წლის 23 ივნისს, მთავარი სტუმრის რანგში, ლე პენი პირველად გამოჩნდა სესილ დიუფლოსთან , „მწვანეების“ ეროვნულ მდივანთან ერთად . გადაცემას 3,582,000 მაყურებელი ადევნებდა თვალყურს (იმ დროისთვის ტელევიზიის აუდიტორიის 15.1%).
ლე პენი ასევე გამოჩნდა TF1-ის გადაცემაში Parole directe (პირდაპირი სიტყვა) , რომლის წამყვანებიც ლორენს ფერარი და პოლიტიკური კომენტატორი ფრანსუა ბაში იყვნენ . მისი პირველი გამოჩენა, როგორც ერთადერთი სტუმრის, 2011 წლის 15 სექტემბერს საშუალოდ 6 მილიონმა მაყურებელმა (ტელევიზიის აუდიტორიის 23.3%) ნახა, ხოლო პიკი 7.3 მილიონით პროგრამის მეორე ნახევარში დაფიქსირდა.
საერთაშორისო მედია
ლე პენი გამოჩენილა სხვა ევროპული ქვეყნების, რუსეთის, ახლო აღმოსავლეთის, და ამერიკის შეერთებული შტატების საინფორმაციო საშუალებებში. ის გამოჩნდა კვებეკის ვებ-რადიოსადგურ Rockik-ში 2008 წლის დეკემბერში, Radio Canada-ში 2010 წლის მაისში, და ისრაელის რადიოსადგურ 90FM-ში 2011 წლის მარტში. 2011 წლის მარტში ის გამოჩნდა ჟურნალ The Weekly Standard- ის გარეკანზე . მან ისაუბრა საერთაშორისო ჟურნალისტებთან 2012 წლის 13 იანვარს გამართულ პრესკონფერენციაზე, რომელიც ორგანიზებული იყო ევროპული და ამერიკული პრესკლუბის მიერ.
2011 წლის 21 აპრილს, იგი გამოჩნდა 2011 წლის Time 100- ში , რუსეთის ულტრამემარჯვენე ლიბერალური დემოკრატიული პარტიის ლიდერისა და სახელმწიფო დუმის ვიცე-თავმჯდომარის, ვლადიმერ ჟირინოვსკის კომენტარით .
2013 წლის თებერვალში მან სიტყვით გამოვიდა კემბრიჯის უნივერსიტეტის დებატების საზოგადოებაში, კემბრიჯის კავშირის საზოგადოებაში . მისმა გამოჩენამ სკანდალი გამოიწვია, ანტიფაშისტურმა ჯგუფმა „ გაერთიანდით ფაშიზმის წინააღმდეგ “ წინააღმდეგობა გაუწია მის მოწვევას „ პლატფორმის გარეშე“ პრინციპით და ღონისძიების ადგილის გარეთ დემონსტრაცია მოაწყო, რომელსაც დაახლოებით 200 ადამიანი დაესწრო. პროტესტს მხარი დაუჭირა კემბრიჯის მრავალმა საზოგადოებამ, მათ შორის კემბრიჯის უნივერსიტეტის სტუდენტურმა კავშირმა და კემბრიჯის უნივერსიტეტის ლეიბორისტულმა კლუბმა ; სხვა ჯგუფებმა, როგორიცაა კემბრიჯის ლიბერტარიანელებმა, მხარი დაუჭირეს მის მოწვევას.
იურიდიული საკითხები
2023 წლის ოქტომბერში ლე პენი ფრანგული არასამთავრობო ორგანიზაცია Cimade-ს წინააღმდეგ ცილისწამებისთვის დამნაშავედ ცნეს, როდესაც მან 2022 წლის იანვარში სატელევიზიო ინტერვიუში ორგანიზაცია დაადანაშაულა „კონტრაბანდისტების თანამონაწილეობაში“ და მაიოტაში „ კომორის კუნძულებიდან არალეგალური იმიგრაციის ქსელში “ მონაწილეობაში . მას 500 ევროს გადახდა და სასამართლო ხარჯების ანაზღაურება დაეკისრა.
ეროვნული ფრონტის თანაშემწეების საქმე
2023 წლის დეკემბერში, ლე პენს სასამართლოში წარდგენა დაევალა მას შემდეგ, რაც მას ბრალი წაუყენეს „ეროვნული ფრონტის“ პარტიის წარმომადგენლებისთვის ევროპარლამენტის თანაშემწეებისთვის განკუთვნილი თანხებიდან თანხის გადახდაში.მის თანაბრალდებულებად კიდევ ოცდაშვიდი პირი, მათ შორის მისი მამა , ჟან მარი , ითვლებოდა. მისი სასამართლო პროცესი, რომელიც სახელმწიფო სახსრების მითვისებას ედებოდა, 2024 წლის მარტში იყო დაგეგმილი, იმავე წლის 30 სექტემბრიდან 27 ნოემბრამდე პერიოდში.
2025 წლის 31 მარტს, პარიზის სასამართლომ რვა ევროპარლამენტარი, „ეროვნული კრების“ 12 ასისტენტი და ლე პენი ევროკავშირის სახსრების მითვისებაში დამნაშავედ ცნო. ლე პენს ოთხწლიანი პატიმრობა მიესაჯა, რომელთაგან ორი წელი პირობითი იყო, დამატებით 100 000 ევროს ოდენობის ჯარიმა. მან ორწლიანი შინაპატიმრობის მოხდა დაუყოვნებლივ არ დაიწყო, რადგან სასჯელის ამ ნაწილის აღსრულებამდე ყველა სააპელაციო საჩივარი უნდა ამოიწუროს. ანალოგიურად, მან მაშინვე არ დაკარგა ადგილი საფრანგეთის პარლამენტის ქვედა პალატაში. მეორეს მხრივ, სასამართლომ ასევე აუკრძალა მას ხუთი წლის განმავლობაში პოლიტიკური თანამდებობის დაკავება, რაც მას 2027 წლის საფრანგეთის საპრეზიდენტო არჩევნებში მონაწილეობის უფლებას უკარგავდა .
2009 წლის ევროპარლამენტის არჩევნებში ლე პენი ლიდერობდა ჩრდილო-დასავლეთ საფრანგეთის ოლქში. პარტიამ მიიღო ხმების 10.18% (253,009 ხმა), რაც საფრანგეთის ოლქებს შორის ფრონტის ხმების ყველაზე მაღალი წილია და ათი ადგილიდან ერთ-ერთი მოიპოვა. ფრონტის ოლქების სიამ ყველაზე მაღალი რეგიონალური შედეგი პიკარდიაში (12.57%, 63,624 ხმა) მიიღო, [ დეპარტამენტებში ყველაზე მაღალი შედეგი ენში (13.40%, 19,125 ხმა) მიიღო, ხოლო მუნიციპალურ არჩევნებში ყველაზე მაღალი შედეგი პა-დე-კალეში: ენენ-ბომონი (27.92%, 1,799 ხმა), კურსელ-ლე-ლენსი (26.57%), ნოიელ-გოდო (24.72%).
2002 წლის არჩევნებში ის პა-დე-კალეს მე-13 ოლქში , ლენსში , ეკონომიკურად გაჭირვებულ სოციალისტურ ციხესიმაგრეში იყრიდა კენჭს. ლე პენმა პირველ ტურში ხმების 24,24% (10,228 ხმა) მიიღო და მეორე ტურში სოციალისტ ჟან-კლოდ ბუასთან გავიდა, სადაც ლე პენმა ხმების 32,30% (12,266 ხმა) მიიღო; ბუა ხელახლა აირჩიეს პარლამენტის წევრად 67,70%-ით (27,510 ხმა).
2007 წლის არჩევნებში ლე პენი და მისი შემცვლელი სტივ ბრიუა ნაციონალური ფრონტის სახელით იყრიდნენ კენჭს პა-დე-კალეს მე-14 ოლქში , ენენ-ბომონში, რომელიც ყოფილი ქვანახშირის მომპოვებელი რაიონი იყო და მაღალი უმუშევრობით გამოირჩეოდა. ლე პენმა გამოთქვა მოსაზრება, რომ უმუშევრობის, ოფშორული გადაადგილებისა და დაუცველობის გამო, ეს ოლქი საფრანგეთის მთავარ პრობლემებს სიმბოლურად გამოხატავდა. ლე პენის საარჩევნო კომიტეტს ხელმძღვანელობდა დანიელ იანსენი, რომელიც მანამდე 24 წლის განმავლობაში ლეფორესტის მერის სოციალისტ მოადგილედ მუშაობდა .
ლე პენი პირველ ტურში თოთხმეტი კანდიდატიდან მეორე ადგილზე გავიდა 24.47%-ით (10,593 ხმა), მოქმედი სოციალისტი პარლამენტის წევრის, ალბერ ფასონის შემდეგ , რომელმაც 28.24% (12,221 ხმა) მოიპოვა. ლე პენი საფრანგეთში „ნაციონალური ფრონტის“ ერთადერთი კანდიდატი იყო, რომელიც მეორე ტურში გავიდა. პირველი ტურის შემდეგ, ლე პენს მხარი დაუჭირეს გოლისტმა პოლიტიკოსებმა ალენ გრიოტერემ და მიშელ კალდაგემ და სუვერენულმა ევროპარლამენტარმა პოლ-მარი კუტომ .
მეორე ტურში ლე პენმა ხმების 41.65% (17,107 ხმა) მიიღო, ხოლო ფასონი ხელახლა აირჩიეს პარლამენტის წევრად 58.35%-ით (23,965 ხმა). მან ყველაზე ძლიერი შედეგები კურსელ-ლე-ლენსში (48.71%), ნოიელ-გოდოში (47.85%), და ენენ-ბომონში (44.54%, 4,729 ხმა) აჩვენა. პოლიტიკური ანალიტიკოსების აზრით, ლე პენის მაღალი მაჩვენებელი ამ ოლქში უფრო ეკონომიკური და სოციალური საკითხების შედეგი იყო, როგორიცაა დეინდუსტრიალიზაცია, უმუშევრობა და მიტოვების განცდა, ვიდრე იმიგრაციის ან უსაფრთხოების.
ენენ-ბომონი 2012 წელს
2012 წლის არჩევნებში , ლე პენი, რომელიც ამჟამად „ნაციონალური ფრონტის“ ლიდერია, პა-დე-კალეს მე-11 ოლქში იყრიდა კენჭს, სადაც ხელახალი დაყოფის შემდეგ ამჟამად ენენ-ბომონი შედიოდა, სადაც მან საპრეზიდენტო არჩევნებში საუკეთესო შედეგები აჩვენა. მისი ოპონენტები იყვნენ ფილიპ კემელი და ჟან-ლუკ მელანშონი . მან პირველი ადგილი დაიკავა 2012 წლის 10 ივნისს გამართულ პირველ ტურში 42.36%-ით (22,280 ხმა) და მეორე ტურში ფილიპ კემელთან დამარცხდა.
2004 წლის არჩევნებში იგი ლიდერობდა ილ-დე-ფრანსის ფრონტის რეგიონულ სიას და ო-დე-სენის დეპარტამენტის სიას.
მისმა სიამ პირველ ტურში ხმების 12.26% (448,983 ხმა) მიიღო და მეორე ტურში თხუთმეტი საკრებულოს წევრი აირჩიეს, ხოლო მეორე ტურში 10.11% (395,565 ხმა) მოიპოვა.
ლე პენი რეგიონულ ჯგუფს ხუთი წლის განმავლობაში ხელმძღვანელობდა, 2009 წლის თებერვალში კი თანამდებობა დატოვა, რათა ჩრდილო-დასავლეთ საფრანგეთის ოლქში ევროპული საარჩევნო კამპანიისთვის კონცენტრირებულიყო. მუდმივი კომიტეტის წევრი, იგი ხელმძღვანელობდა ჟან-პოლ იუშონის მიერ მართული მემარცხენე რეგიონული აღმასრულებელი ხელისუფლების ოპოზიციას .
ნორდ-პა-დე-კალე 2010 წელს
2010 წლის არჩევნებში მარინ ლე პენი ლიდერობდა „ნაციონალური ფრონტის“ რეგიონულ სიას ნორდ-პა-დე-კალეში და დეპარტამენტების სიას პა-დე-კალეში.
პირველ ტურში მისმა სიამ ხმების 18.31% (224.871 ხმა) მიიღო და ნორდ-პა-დე-კალეში მესამე ადგილი დაიკავა. პა-დე-კალეში მისმა სიამ ხმების 19.81% (96,556 ხმა) მიიღო, გაუსწრო UMP-ს (15.91%, 77,550 ხმა) და დიდი უპირატესობით გაიმარჯვა ენენ-ბომონში (39.08%, 2,949 ხმა). ლე პენის სიამ ქვეყანაში „ნაციონალური ფრონტის“ რეგიონულ სიებს შორის მეორე ყველაზე მაღალი შედეგი აჩვენა, მისი მამის, ჟან-მარი ლე პენის პროვანს-ალპ-კოტ-დ'აზურის სიის შემდეგ, რომელმაც 20.30% (296,283 ხმა) მიიღო. პა-დე-კალეში მან ხმების უფრო მაღალი წილი მიიღო, ვიდრე ჟან-მარი ლე პენმა 2002 წლის საპრეზიდენტო არჩევნების პირველ ტურში (18.41%, 135,330 ხმა).
მეორე ტურში მისმა სიამ ნორდ-პა-დე-კალეში ხმების 22.20% (301,190 ხმა) მიიღო და მესამე ადგილი დაიკავა. ნორდ-პა-დე-კალეს რეგიონული საბჭოს 113 წევრიდან ნაციონალური ფრონტის თვრამეტი წევრი აირჩიეს. ლე პენის სიას საფრანგეთში ნაციონალური ფრონტის რეგიონულ სიებს შორის ხმების მეორე ყველაზე მაღალი წილი ჰქონდა, ჟან-მარი ლე პენის სიის შემდეგ, რომელმაც 22.87% (387,374 ხმა) მიიღო, არჩეული 21 წევრით. პა-დე-კალეში მისმა სიამ ხმების 24.37% (130,720 ხმა) მიიღო, რითაც გაუსწრო UMP-ს (22.63%, 121,365 ხმა), და ყველაზე მაღალი მუნიციპალური შედეგები ენენ-ბომონში (44.23%, 3,829 ხმა) და კურსელ-ლე-ლენში (40.60%) მიაღწია. მისმა სიამ ქვეყანაში დეპარტამენტის FN-ის მეორე ყველაზე მაღალი შედეგი მოიპოვა ვოკლიზის (26.54%) შემდეგ. მისი რეგიონალური და პა-დე-კალეში მიღებული ხმების წილი უფრო მაღალი იყო, ვიდრე ჟან-მარი ლე პენის 2002 წლის საპრეზიდენტო არჩევნების მეორე ტურში მიღებული ხმების წილი (21.89%, 445,357 ხმა; 22.17%, 170,967 ხმა).
მარინ ლე პენი და სტივ ბრიუა პრესკონფერენციას მართავენ ენენ-ბომონში, პა-დე-კალეში, 2008 წლის მუნიციპალური არჩევნების დაწყებისადმი მიძღვნილ ღონისძიებაზე.
ენენ-ბომონი 2008 წელს
2001 წლიდან ჟერარ დალონჟვილი ენენ-ბომონის მერია , რომელიც ეკონომიკურად გაჭირვებული ქალაქია ყოფილ ქვანახშირის მოპოვების ზონაში.
1995 წლიდან მუნიციპალური საბჭოს წევრი სტივ ბრიუა ლიდერობდა „ფრონტის“ სიას, მეორე ადგილზე კი მარინ ლე პენი გავიდა. „ფრონტის“ სია პირველ ტურში 28.53%-ით (3,650 ხმა) მეორე ადგილზე გავიდა და მეორე ტურში ხუთი საბჭოს წევრის არჩევის შემდეგ 28.83% (3,630 ხმა) მოიპოვა.
არჩევნების შემდეგ ბრიუა და ლე პენი ოპოზიციაში იყვნენ ხელახლა არჩეულ მერ ჟერარ დალონჟვილისა და მისი პირველი ვიცე-მერის, მარი-ნოელ ლინემანის წინააღმდეგ .
2009 წლის ენენ-ბომონის შუალედური არჩევნები
2009 წლის 28 ივნისს და 5 ივლისს ენენ-ბომონში შუალედური არჩევნები ჩატარდა. 2008 წლის მსგავსად, სტივ ბრიუა „ნაციონალური ფრონტის“ წამყვანი კანდიდატი იყო, ლე პენი კი მეორე ადგილზე გავიდა.
პირველი ტურის შემდეგ „ფრონტის“ სია დიდი უპირატესობით ლიდერობდა, 39.33%-ით (4,485 ხმა), ხოლო მეორე ტურში რვა მრჩეველის არჩევის შემდეგ ხმების 47.62% (5,504 ხმა) მიიღო, თუმცა „ფრონტმა“ კვლავ ვერ შეძლო მუნიციპალიტეტის მოგება.
ბრიუა, ლე პენი და „ნაციონალური ფრონტის“ კიდევ ექვსი მრჩეველი ოპოზიციას ქმნიდნენ ახალი მერის , დენიელ დუკენის და მისი მემკვიდრის, ეჟენ ბინაისის წინააღმდეგ.
2011 წლის 24 თებერვალს, ლე პენმა დატოვა მუნიციპალური მრჩევლის თანამდებობა მანდატების დაგროვების შესახებ კანონის („ cumul des mandats “) გამო. წერილში, სახელწოდებით „მე ვრჩები ენენ-ბომონში!“, მან გამოთქვა მოსაზრება, რომ მისი პოლიტიკური საქმიანობა ქალაქისთვის უფრო ეფექტური იქნებოდა რეგიონულ და ევროპულ დონეზე, ვიდრე მუნიციპალურ საბჭოში.
პოლიტიკური მანდატები
ადგილობრივი მანდატები
ნორდ-პა-დე-კალეს რეგიონალური მრჩეველი: (1998 წლის 15 მარტი – 2004 წლის 28 მარტი); 2010 წლის 26 მარტიდან: მუდმივი კომიტეტის წევრი, ფრონტის ფრონტის ჯგუფის ლიდერი.
ილ-დე-ფრანსის რეგიონალური მრჩეველი (2004 წლის 28 მარტი – 2010 წლის 21 მარტი): მუდმივი კომიტეტის წევრი, ფრონტის ფრონტის ჯგუფის ლიდერი 2009 წლის თებერვლამდე.
ჰენინ-ბომონტის მუნიციპალური მრჩეველი (2008 წლის 23 მარტი – 2011 წლის 24 თებერვალი).
ევროპული მანდატები
ევროპარლამენტის წევრი ილ-დე-ფრანსის საარჩევნო ოლქში (2004 წლის 20 ივლისი – 2009 წლის 13 ივლისი): არა-ინკრიტები (2004 წლის 20 ივლისი – 2007 წლის 14 იანვარი/2007 წლის 14 ნოემბერი – 2009 წლის 13 ივლისი); იდენტობა, ტრადიცია, სუვერენიტეტი (2007 წლის 15 იანვარი – 2007 წლის 13 ნოემბერი).
შემცვლელი: შიდა ბაზრისა და მომხმარებელთა უფლებების დაცვის კომიტეტი (2004 წლის 21 ივლისი – 2007 წლის 14 იანვარი/2007 წლის 31 იანვარი – 2009 წლის 13 ივლისი), ავსტრალიასთან და ახალ ზელანდიასთან ურთიერთობების დელეგაცია (2007 წლის 15 მარტი – 2009 წლის 13 ივლისი)
ევროპარლამენტის წევრი ჩრდილო-დასავლეთ საფრანგეთის ოლქში: არა-ინსკრიტები (2009 წლის 14 ივლისი – 2015 წლის 16 ივნისი); ENF
შემცვლელი: საერთაშორისო ვაჭრობის კომიტეტი (2009 წლის 16 ივლისიდან), კანადასთან ურთიერთობების დელეგაცია (2009 წლის 16 სექტემბერი – 2010 წლის 14 ნოემბერი)
2009 წლიდან 2019 წლამდე ის ურთიერთობაში იყო ლუი ალიოტთან , რომელიც ეთნიკური ფრანგული პიე-ნუარის და ალჟირელი ებრაული წარმოშობისაა. ის 2005 წლიდან 2010 წლამდე ეროვნული ფრონტის გენერალური მდივანი იყო, შემდეგ კი ეროვნული ფრონტის ვიცე-პრეზიდენტი. 2014 წლის სექტემბრიდან ის სამ შვილთან ერთად ლა სელ-სენ-კლუში ცხოვრობს. მას აქვს ბინა ენენ-ბომონში და სახლი ალიოტთან ერთად მილაში .
.JPG?_x_tr_sl=auto&_x_tr_tl=ka&_x_tr_hl=ka&_x_tr_pto=wapp)
.svg?_x_tr_sl=auto&_x_tr_tl=ka&_x_tr_hl=ka&_x_tr_pto=wapp)
.JPG?_x_tr_sl=auto&_x_tr_tl=ka&_x_tr_hl=ka&_x_tr_pto=wapp)
.JPG?_x_tr_sl=auto&_x_tr_tl=ka&_x_tr_hl=ka&_x_tr_pto=wapp)
_01.jpg?_x_tr_sl=auto&_x_tr_tl=ka&_x_tr_hl=ka&_x_tr_pto=wapp)
