კალინინგრადი

                      კალინინგრადი

                                 

Jump to navigationJump to search

ქალაქი
კალინინგრადი Калининград
დროშა გერბი
ქვეყანა	რუსეთი
რეგიონი	კალინინგრადის ოლქი
შიდა დაყოფა	Q1817770?, Q1949329? და Q190725?
კოორდინატები	54°44′00″ ჩ. გ. 20°29′00″ ა. გ.
ქალაქის მერი	Alexander Yaroshuk[1]
დაარსდა	1255
ადრეული სახელები	კენიგსბერგი 1946-მდე
ფართობი	215,7 კმ²
ცენტრის სიმაღლე	5 მეტრი
მოსახლეობა	431 500 კაცი (2010)
სასაათო სარტყელი	UTC+2, ზაფხულში UTC+3
სატელეფონო კოდი	+7 4012
საფოსტო ინდექსი	236010
საავტომობილო კოდი	39
ოფიციალური საიტი	klgd.ru
კალინინგრადი ვიკისაწყობში

კალინინგრადი (რუს. Калининград, 1946 წლამდე კენიგსბერგი) — საპორტო ქალაქი რუსეთში, კალინინგრადის ოლქის ადმინისტრაციული ცენტრი, რომელიც არის რუსული ნახევრადექსკლავი პოლონეთსადა ლიტვას შორის ბალტიის ზღვაზე. ქალაქის მოსახლეობა 2010 წლის მონაცემებით არის 431 500. ეთნუკური შემადგენლობა არის შემდეგი - რუსი 77,9 %, ბელარუსი 8,0 %, უკრაინელი 7,3 %, ლიტველი1,9 %, გერმანელი 0,6 % და პოლონელი 0,5 %.

გერმანული ქალაქი კენიგსბერგი, რომელიც დაარსდა 1255 წელს ოკუპირებულ იქნა საბჭოთა ჯარების მიერ 1945 წელს და 1946 წელს დაარქვეს კალინინგრადი.

კენიგსბერგის გერბი

კენიგსბერგი (გერმ. Königsberg) 1255—1945 წლამდე იყო აღმოსავლეთ პრუსიის პოლიტიკური, კულტურული და ეკონომიკური ცენტრი. მეორე მსოფლიო ომის დამთავრების შემდეგ, როდესაც აღმოსავლეთ პრუსიის ჩრდილოეთი ნაწილი საბჭოთა კავშირს გადაეცა, კენიგსბერგის ნანგრევებზე აშენდა საბჭოთა ქალაქი კალინინგრადი.

იხ ვიდეო

აღმოსავლეთი პრუსია

Jump to navigationJump to search

აღმოსავლეთი პრუსია (წითლად)

აღმოსავლეთი პრუსია (გერმ. Ostpreußen, პოლ. Prusy Wschodnie, ლიტ. Rytų Prūsija) — პრუსიის პროვინცია. ჩრდილოეთ გერმანიის კავშირის ყოფილი წევრი, რომელიც გერმანიის იმპერიის ბეღლად (გერმ. Kornkammer) ითვლებოდა. აღმოსავლეთი პრუსიის დედაქალაქი და მთავარი ბირთვი კენიგსბერგი იყო. პრუსიის განაპირა ტერიტორიები პოსტდამის კონფერენციის გადაწყვეტილებით ლიტვისა და პოლონეთის სახელმწიფოების ფარგლებში მოექცა.

სექციების სია

 

• 1ისტორია
  • 1.1I—IV საუკუნეები
  • 1.2V—XIII საუკუნეები
  • 1.31232—1525 წლები: ტევტონთა ორდენი
  • 1.41525—1701 წლები: პრუსიის საჰერცოგო

ისტორია

I—IV საუკუნეები

• 51—63 წწ. — ბალტიის ზღვის ქარვის ნაპირზე რომაელი ლეგიონერების გამოჩენა, ანტიკურ ლიტერატურაში ესტების პირველი ხსენება (პლინიუს უფროსი);
• 180—440 წწ. — სამბიაზე ჩრდილოგერმანელთა ეთნიკური ჯგუფის, კიმბრიელების, გამოჩენა;
• 425—455 წწ. — ვისლის ყურეში ჰუნთა სახელმწიფოს წარმომადგენელთა გამოჩენა, ესტების ჰუნთა ლაშქრობებში მონაწილეობა, ატილას სახელმწიფოს დაშლა და ესტების ნაწილის სამშობლოში დაბრუნებ
• 450—475 წწ. — პრუსიული კულტურის ჩამოყალიბება;

V—XIII საუკუნეები

XIII საუკუნემდე აღმოსავლეთი პრუსიის ტერიტორიაზე პრუსები ცხოვრობდნენ. ამ ადგილებში მათ გამოჩენას V—VI საუკუნეებს აკუთვნებენ. პრუსთა პირველი სამოსახლოები ამჟამინდელი კალინინგრადის ყურის ირგვლივ გაჩნდა. ხალხთა დიდი გადასახლების პერიოდში, IX საუკუნემდეც კი, პრუსებმა დასავლეთით, ვისლის ქვემო დინებისკენ, გადაინაცვლეს.

XIII საუკუნეში ეს ტერიტორია ტევტონთა ორდენმა დაიპყრო.

1232—1525 წლები: ტევტონთა ორდენი

1225 წელს პოლონეთის მთავარმა კონრად I მაზოვეცკიმ ტევტონ რაიდენბს დახმარება სთხოვა პრუსების წინააღმდეგ ბრძოლაში და დაპყრობილი ტერიტორიების შენარჩუნება აღუთქვა.1232 წელს ტევტონი რაინდები პოლონეთში ჩავიდნენ. ჯვაროსნები აღმოსავლეთით ექსპანსიის კვალდაკვალ წარმატებას ციხესიმაგრეებისა და გალავნების აგებით აგვირგვინებდნენ. 1239 წელს აღმოსავლეთი პრუსიის ტერიტორიაზე პირველად დაარსდა სიმაგრე ბალგა.

1255 წლის 4 ივლისს ტევტონთა ორდენის მაგისტრმა პოპო ფონ ოსტერნამ დააარსა კენიგსბერგი.

XIV—XV საუკუნეები ორდენის აღზევების ხანად სახელდება, რადგან მისი ხაზინა მსოფლიოში უმდიდრესად მიიჩნეოდა. ამ დროს ორდენი პრუსიის ყველაზე დაუსახლებელ ტერიტორიებზე გერმანელების ჩასახლებით იყო დაკავებული და ქალაქებსა და სოფლებს ქმნიდა.

XV—XVI საუკუნეებში ორდენმა რამდენიმე ომში მიიღო მონაწილეობა პოლონეთ-ლიტვის თანამეგობრობასთან ერთად, რომელიც 1386 წელს წარმოიქმნა. 1410 წელს, ე. წ. დიდი ომის (1409—1411) დროს ორდენის ჯარებმა მძიმე მარცხი იგემა გრიუნვალდთან ბრძოლაში. 1412 წლის თებერვალში ტორუნში ხელი მოეწერა სამშვიდობო შეთანხმებას, რომლის თანახმადაც, მხარეებმა ტერიტორიების გაყოფის თვალსაზრისით ომამდელ მდგომარეობაში დაბრუნება ამჯობინეს. თუმცა მეორე ტევტონური ზავის შემდეგ 1466 წელს ორდენმა დაკარგა ტერიტორია, რომელსაც მოგვიანებით დასავლეთი პრუსია და ერმლანდია ეწოდა. მესამე ომი ბოლომდე არც დასრულებულა, მაგრამ ორდენი საკმაოდ დაასუსტა და წყალი შეუყენა მის სახელმწიფოებრივ გაერთიანებას.

1525—1701 წლები: პრუსიის საჰერცოგო

ლიტვის დიდი სამთავრო

                      ლიტვის დიდი სამთავრო

                                   

                                         ლიტვის დიდი სამთავრო 13-15 საუკუნეებში

ფეოდალური სახელმწიფო XII-XVI საუკუნეებში ახლანდელი ლიტვის, ბელარუსის და უკრაინის ტერიტორიებზე.

ისტორიული ექსკურსი

IX-XII საუკუნეებში ლიტვაში ფეოდალური ურთიერთობები ვითარდებოდა. პირველყოფილი თემური წყობილების რღვევისა და ფეოდალიზმის დამკვიდრების შედეგად, წარმოიშვა სახელმწიფო, რომელსაც XII საუკუნის 30-იან წლებში ლიტვის დიდი სამთავრო ეწოდა. ეს პროცესი დააჩქარა გერმანელ ჯვაროსანთა აგრესიის წინააღმდეგ ბრძოლის აუცილებლობამ. ქვეყნის განმტკიცების მიზნით დიდმა მთავარმა იაგაილომ (1377-1392) პოლონეთთან დადო კარევოს უნია 1385 წელს. 1410 წელს გრიუნვალდის ბრძოლაში ლიტვის, რუსეთისა და პოლონეთის ჯარებმა გაანადგურეს ტევტონი რაინდები და შეაჩერეს მათი აგრესია. ლიტვაში, სადაც წარმართული რელიგია ბატონობდა, XIV საუკუნის მიწირულიდან ძალით დაიწყო კათოლიციზმის გავრცელება. ამავე პერიოდში ხდებოდა გლეხთა მასობრივი დაყმევება. ლიტვის დიდი მთავრები ცდილობდნენ რუსეთისთვის სადაო მიწები წაერთმიათ. მაგრამ, მოსკოვის ცენტრალიზებული სახელმწიფოს შექმნამ და გაძლიერებამ შეაჩერა მათი წინსვლა აღმოსავლეთით. XVI საუკუნის პირველი ნახევრიდან მოსკოვ-ლიტვის ომების (1500-1503, 1507-1508, 1512-1522, 1534-1537) შედეგად, ლიტვის დიდმა სამთავრომ დაკარგა სმოლენსკი, ჩერნიგოვი, ბრიანსკი, ნოვგოროდ-სევერსკი და დღევანდელი რუსეთის სხვა მიწები. ქვეყანაში კლასობრივი ბრძოლის გამწვავებამ და ლივონიის ომში წარუმატებლობამ განაპირობა ლიტვის დიდი სამთავროს გაერთიანება პოლონეთთან 1569 წელს ლუბლინის უნიით, რომელსაც რეჩ პოსპოლიტა ეწოდა

                                    

                       კლაიპედის მხარე

მემელ-ლანდის (კლაიპედის მხარის) რუკა

კლაიპედის მხარე (ლიტვ. Klaipėdos kraštas) ან მემელის მხარე (გერმ. Memelland) — პირველ და მეორე მსოფლიო ომებს შორის პერიოდში ამ სახელით მოიხსენიებოდა პრუსიის ის ნაწილი, რომელიც მდინარე ნემანისჩრდილოეთით მდებარეობს. 1920 წელს იგი მოკავშირეთა და ასოცირებულ უფლებამოსილ მხარეთა მიერ ფრანგულ მმართველობას გადაეცა, 1923 წელს კი ანექსირებულ იქნა ლიტვის მიერ. ამ რეგიონის აღსანიშნავად გერმანულენოვან სივრცეში დღემდე გამოიყენება ტერმინი მემელ-ლანდი, მემელის მიწა.

1939 წელს კლაიპედის მხარეში 145.000 ადამიანი ცხოვრობდა. უდიდესი ქალაქი იყო კლაიპედა (გერმანულად მემელი) 40 000 მცხოვრებით, მას მოსდევდა შილუტე (გერმანულად ჰაიდეკრუგი) 5 000 და პაგეგიაი(პოგეგენი) 2 800 მცხოვრებით.
                                             
                                                          იატვიაგები VIII საუკუნის რუკაზე

იატვიაგები — ბალტიური წარმოშობის ტომები, ახლოს დგანან პრუსებთან. იატვიგები მონაწილეობდნენ, ლატვიელების, ლიტველების, პოლონელებისა და ბელორუსების ეთნოგენეზში.

XVII საუკუნეში იატვიაგების ტომები ცხოვრობდნენ მდინარეების ნარევისა და ნემანის შუამდინარეთში. XVII საუკუნიდან მთლიანად მოხდა იატვიაგების ასიმილაცია ლიტველებთან, ბელორუსებთან და მაზოვიელებთან.

.

                              ბაგრატიონები

                                         საიდან არიან ბაგრატიონები წარმოშობით

                                                     

                     იბერიის სამეფოს რუკა ფარნავაზის დროს, რომლის საერისთავოთაგან ერთ-ერთი ოძრხეა 

 საქართველოს სამეფო დინასტია ახ. წელქართლის ანუ იბერიის სამეფოს ერთ-ერთი ადმინისტრაციული ერთეული. განაგებდა მეფის მოხელე ერისთავი, რომელიც ძვ.წ. მე-3 საუკუნის I ნახევრიდან ოძრხეში იჯდა. ქართული საისტორიო ტრადიციის მიხედვით იგი, იბერიის პირველი მეფის ფარნავაზის მიერ დაწესებული 8 საერისთავოსა და 1 სასპასპეტოსაგან ერთ-ერთია. ტერიტორიულად მოიცავდა სამცხისა და აჭარის ისტორიულ-გეოგრაფიულ პროვინციებსთაღრიცხვით 575 (809) — 1810 წლებში. ბაგრატიონები წარმოშობით სამხრეთ საქართველოს სპერის (ისპირის) პროვინციიდან იყვნენ (ამჟამად თურქეთის ისპირის რაიონი). ქართულ ისტორიულ წერილობით წყაროებზე დაყრდნობით ქართულ ისტორიოგრაფიაში გამოთქმულია მოსაზრება, რომ ამ საგვარეულოს სათავე დაუდო ბივრიტიანთა (ბივრატიანთა) ფეოდალურმა საგვარეულომ (ბივრიტიანები ჯერ კიდევ ძვ. წელთაღრიცხვით მე-3 საუკუნიდან განაგებდნენ ოძრხეს საერისთავოს).ოძრხე, ოძრახე — ისტორიული ციხე-ქალაქი სამხრეთ საქართველოში (ახლანდელი ადიგენის მუნიციპალიტეტი), დაბა აბასთუმნის მახლობლად, მდინარე ოცხისწყლის მარჯვენა ნაპირზე. დგას 2 წყალგამყოფ მაღალ კლდოვან ქედზე. დარაჯობდა ოძრხისა და კურცხალისწყლის ხევებზე გამავალ გზას.

„ცხოვრება ქართუელთა მეფეთა“-ს („ქართლის ცხოვრება“) თანახმად, ოძრხე საქართველოს ერთ-ერთი უძველესი ქალაქი ყოფილა. დაუარსებია ქართველთა ერთ-ერთ ლეგენდარულ ეთნარქს, ოძრხოსს. მეფე ფარნავაზის დროიდან (ძვ. წ. III საუკუნის I ნახევარი) სამცხისა და აჭარის ერისთავის რეზიდენცია იყო. მეფე ვახტანგ გორგასლის (V საუკუნე) სიკვდილის შემდეგ — სამეფო ოჯახის საზამთრო რეზიდენცია. VIII საუკუნის 30-იანი წლებისათვის ოძრხეს უკვე აღარ ჰქონდა ადრინდელი მნიშვნელობა. XI საუკუნეში მეფე ბაგრატ IV-მ გავლენიან ფეოდალს — სულა კალმახელს უბოძა. 1191 წელს თამარ მეფის წინააღმდეგ აჯანყებულმა ფეოდალებმა გადაწვეს. XVI საუკუნეში საქართველოს სხვა ტერიტორიის ნაწილთან ერთად ოსმალეთმა მიიტაცა; იყო ოსმალური ადმინისტრაციული ერთეულის, ახალციხის ლივის, ერთ-ერთი ნაჰიეს ცენტრი, შემდგომში — მცირე დაბა. უფრო გვიან გაუკაცრიელდა. ციხის სიგრძეა დაახლოებით 50 მ, სიგანე 15 მ. აქვს 2 მრავალსართულიანი კოშკი. კედლები ნაგებია ფლეთილი ქვებით, წყობაში ჩანს სხვადასხვა პერიოდის გადაკეთების კვალი. მდინარე ოძრხისწყლის ქვემოთ კარგი სამიწათმოქმედო რაიონია, რომელიც ადრიდანვე იყო ათვისებული. აქ რამდენიმე ნამოსახლარი გორაა, რომელთაგან ერთს ზადენ-გორა ჰქვია.

ბაგრატიონები - ქართლის ერისმთავრები

ბაგრატიონთა საგვარეულოს პირველი წარმომადგენელი იყო ქართლის პირველი ერისმთავარი 575-590 წლებში გუარამ I კურაპალატი. გვარი წარმოშობილი უნდა იყოს გუარამის მამის, ბივრიტიანთა სამთავრო სახლის წარმომადგენლის - ბაგრატისაგან. გუარამის პაპა (დედის მხრიდან) იყო მეფე ვახტანგ გორგასალი. ვინაიდან, გუარამი იყო ქართლის პირველი ერისმთავარი (რაც, რეალურად, ტოლფასი იყო ქართლის მეფობისა), ბაგრატიონთა დინასტიის ისტორიის საწყის თარიღად შეიძლება ჩაითვალოს 575 წელი (ნაცვლად 809 წლისა, როგორც მიუთითებს ქართველ ისტორიკოსთა ნაწილი). გუარამის გარდა ქართლის ერისმთავრებიდან ბაგრატიონთა საგვარეულოს ეკუთვნოდნენ სტეფანოზ I (590-605) და აშოტ I კურაპალატი (786-809).

კლარჯეთის ერისთავები

სტეფანოზ I-იდან აშოტამდე ბაგრატიონები განაგებდნენ კლარჯეთის საერისთავოს. კერძოდ, კლარჯეთის ერისთავები იყვნენ: გუარამ II (619-678), ვარაზბაკური (678-705), ნერსე (705-742) და ადარნასე (742-780).

ტაო-კლარჯეთის სამეფო

809 წელს აშოტ I-მა (კლარჯეთის ერისთავის ადარნასეს ძემ და ქართლის ერისმთავარმა) სამხრეთ საქართველოში შექმნა ტაო-კლარჯეთის ძლიერი სამეფო, რომელსაც თავად განაგებდა 826 წლამდე. აღნიშნულ სამეფოს განაგებდნენ ბაგრატ I (826-876). 826-869 წლებში სამეფოს თანამმართველი იყო ადარნასე I), დავით I (876-881) და ადარნასე II (881-888).

ქართველთა სამეფო

888 წელს შეიქმნა ქართველთა სამეფო, რაც განაპირობა ტაო-კლარჯეთის სამეფოსთვის სხვა ქართული მიწების: სამცხე-ჯავახეთის, კოლა-არტაანის, შავშეთის, სპერის, თორთომის, აგრეთვე, ბასიანის შეერთებამ. ქართველთა სამეფოს განაგებდნენ: ადარნასე II (888-923), დავით II (923-937), ბაგრატ მაგისტროსი (937-945). იგი ოფიციალურად არ ატარებდა მეფის ტიტულს), აშოტ IV (945-954), სუმბატ I (954-958), ბაგრატ II (958-975). 961-966 წლებში თანამმართველი იყო ადარნასე III, ხოლო 966-975 წლებში დავით III), გურგენ II (975-1008). სამეფოს თანამმართველი იყო მისი ძე ბაგრატი, რომელმაც 978 წელს მიიღო აფხაზეთის (დასავლეთ საქართველოს) მეფობაც).

ერთიანი საქართველო

ერთიანი საქართველოს შექმნის თარიღად ითვლება 978 წელი, როდესაც ქართველთა სამეფოს ტახტის თანამპყრობელმა ბაგრატ III-მ (978-1014), რომლის დედა აფხაზთა (დასავლეთ საქართველოს) მეფის ასული იყო, მიიღო აფხაზეთის მეფობა. ბაგრატის შემდეგ გაერთიანებულ ქართულ სამეფოს განაგებდნენ: გიორგი I (1014-1027), ბაგრატ IV (1027-1072), გიორგი II (1072-1089), დავით IV აღმაშენებელი (1089-1125), დემეტრე I (1125-1155, 1155-1156), დავით V (1155), გიორგი III (1156-1184), თამარი (1184-1213), გიორგი IV ლაშა (1213-1223), რუსუდანი (1223-1245), დავით VI ნარინი (1247-1293), დავით VII ულუ (1247-1270), დემეტრე IIთავდადებული (1270-1289), ვახტანგ II (1289-1293), დავით VIII (1293-1299, 1300-1308), გიორგი VI (1308-1313), გიორგი V ბრწყინვალე (1299, 1314-1346), დავით IX (1346-1360), ბაგრატ V (1360-1393), გიორგი VII(1393-1407), კონსტანტინე I (1407-1411), ალექსანდრე I დიდი (1411-1442), ვახტანგ IV (1442-1446) და გიორგი VIII (1446-1466).

ერთიანი საქართველოს დაშლა

1466 წელს ერთიანი საქართველო ფაქტობრივად დაიშალა, თუმცა ოფიციალური დადგენილება მიიღეს 1490 წელს, როდესაც კონსტანტინე მეორემ თბილისში დარბაზი მოიწვია და რჩევა ჰკითხა. ვახუშტი ბატონიშვილი გვაუწყებს, რომ მეფეს ასეთი რჩევა მისცეს: „ვინაითგან მტკიცედ დგანან ერთგულებასა ზედა თვისთა რჩეულთა მეფეთა იმერნი და კახნი და კუალად ათაბაგისა სამცხელნი, ამისთვის არა განვიზრათავთ ბრძოლასა, რამეთუ თუმცა მრე ვექმნეთ ერთსა, არღარა მოგბცემს მეორე ნებასამ არამედ ვეცადოთ ჟამი, უკეთუ უალად აგოს ღმერთმან მეფობასალე შენსა“. ამის შემდეგ მეფე და ათაბაგი (ყვარყვარე ჯაყელი) დაზავდნენ და საკთარი სამფლობელოების საზღვრები დაადგინეს. საქართველოს დაშლა ოფიციალურად გამოფორმდა. იმ დროს, როცა საქართველოს უდიდესი საგარეო საფრთხე დაემუქრა, ქვეყანა დაქუცმაცებული აღმოჩნდა: ქართლის, კახეთის და იმერეთის სამეფოებად ბაგრატიონებით სათავეში და სამცხის სამთავროდ ჯაყელების მეთაურობით.

რუსეთის მიერ ქართული სამეფოების დაპყრობა და ანექსია

უხეშად დაარღვია რა გეორგიევსკის 1783 წლის ხელშეკრულების პირობები, 1801 წელს ცარისტულმა რუსეთმა მოახდინა ქართლ-კახეთის სამეფოს ოკუპაცია და ანექსია. ქართლ-კახეთის უკანასკნელი მეფე იყო ერეკლე II-ის ძე გიორგი XII (1798-1800). ცხრა წლის შემდეგ, 1810 წელს რუსეთმა დაიპყრო და გააუქმა იმერეთის სამეფო. იმერეთის უკანასკნელი მეფე იყო სოლომონ II (1789-1810), რომელიც რუს ოკუპანტთა წინააღმდეგ თითქმის 10-წლიანი გმირული ბრძოლის შემდეგ გაიხიზნა ოსმალეთში, ტრაპიზონში, სადაც გარდაიცვალა 1815 წელს. როგორც ქართლ-კახეთის, ისე იმერეთის ბაგრატიონთა სამეფო ოჯახები რუსეთში გადაასახლეს. ასე დასრულდა ბაგრატიონთა სამეფო დინასტიის მრავალსაუკუნოვანი და სახელოვანი ისტორია.

ბაგრატიონთა ქორწინებრივი კავშირები

სხვა სამეფო დინასტიებთან ბაგრატიონთა დინასტიის ნათესაურ ურთიერთობებთან დაკავშირებით უნდა აღინიშნოს, რომ ბაგრატიონებს სხვადასხვა დროს ქორწინებრივი კავშირები ჰქონდათ შირვანშაჰებთან(დღევანდელი აზერბაიჯანი), ბიზანტიის დუკებისა და კომნენოსების დინასტიებთან, ტრაპიზონის იმპერიის (ეს სახელმწიფო 1204 წელს შეიქმნა თამარ მეფის აქტიური მონაწილეობით) კომნენოსთა დინასტიასთან და ა.შ. ამჟამად ბაგრატიონთა სამეფო სახლს დევნილობაში ნათესაური კავშირები აქვს ესპანეთის ბურბონებთან, ჰოჰენცოლერნებთან, რომანოვების რუსულ საიმპერატორო სახლთან დევნილობაში და ა.შ.

ბაგრატიონთა სამეფო სახლი ევროპაში

ბაგრატიონების მნიშვნელოვან ნაწილს მეორეჯერ მოუხდა აყრა და სამშობლოს დატოვება 1921 წელს, ბოლშევიკური რუსეთის მიერ საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის (1918-1921) ოკუპაციისა და ფაქტობრივი ანექსიის შემდეგ. ერთ-ერთი, ვინც ოჯახით დატოვა საქართველო და ევროპაში გაიხიზნა, იყო გიორგი ბაგრატიონ-მუხრანელი. ამ უკანასკნელის ძე, - ირაკლი ბაგრატიონ-მუხრანელი (1909-1977) იყო ქართული პოლიტიკური ემიგრაციის ერთ-ერთი უთვალსაჩინოესი მოღვაწე. 1942 წელს გერმანიაში სწორედ მისი თაოსნობით დაფუძნდა ეროვნული პოლიტიკური ორგანიზაცია „ქართველ ტრადიციონალისტთა კავშირი“, რომლის უმთავრეს მიზანს შეადგენდა საქართველოს გათავისუფლება საბჭოთა იმპერიის მარწუხებიდან და საქართველოში კონსტიტუციური მონარქიის დაფუძნება. აღსანიშნავია, რომ ამ ორგანიზაციის თანადამფუძნებლები იყვნენ გამოჩენილი ქართველი მოღვაწეები გრიგოლ რობაქიძე, სპირიდონ კედია, შალვა ამირეჯიბი, რევაზ გაბაშვილი, მიხეილ (მიხაკო) წერეთელი, სვიმონ ციციშვილი და სხვანი. ირაკლი ბაგრატიონის პირველი მეუღლე იყო იტალიელი გრაფის ჰუგო პასკუინის ასული - მარია ანტუანეტა (გარდაიცვალა 1944 წელს), ხოლო მეორე, - ესპანელ ბურბონთა სამეფო სახლის წარმომადგენელი, ინფანტა მარია-მერსედესი (გარდაიცვალა 1961 წელს). ირაკლი ბაგრატიონის და - ლეონიდა (დაიბადა 1914 წელს) კი იყო რუსეთის ტახტის მემკვიდრის ვლადიმერ კირილეს ძე რომანოვის (გარდაიცვალა 1992 წელს) მეუღლე. 1940-იანი წლების შუა ხანებში ევროპის მონარქიული სახლების მიერ (მათ შორის ვლ. რომანოვის მიერ) ირაკლი ბაგრატიონ-მუხრანელი აღიარეს ევროპაში ქართველ ბაგრატიონთა სამეფო სახლის მეთაურად და ტახტის მემკვიდრედ. ამჟამად ტახტის ოფიციალურ მემკვიდრედ ითვლება მისი უფროსი ვაჟი, - გიორგი (ხორხე) ბაგრატიონი (დაბადებულია 1941 წელს, რომში. ცხოვრობს და მოღვაწეობს ესპანეთში). აქვე უნდა აღინიშნოს ისიც, რომ იგი არის ევროპაში საკმაოდ ცნობილი რაინდული ორდენების: „საქართველოს არწივის ორდენისა“ და „ქრისტეს კვართის ორდენის“ (დააფუძნა ირაკლი ბაგრატიონ-მუხრანელმა 1939 წელს) დიდოსტატი ("Grand Master").