ამონი  სეთი და სოდომი და გომორი
                       ალტერნატიული ისტორია

                    არქეოასტრონავტული თეორია                            ამ თეორიის მიხედვით რომელიც ანვითარებს ერიხ ფონ დენიკი და სხვა მეცნიერები  მდგომარეობს იმაში, რომ უხსოვარ დროიდან დედამიწაზე მაღალ განვითარებული ცივილიზაცია არა მარტო ჩამოდიოდნენ დედამიწაზე არამედ მკაფიო კვალიც დატოვეს ადამიენების ჩამოყალიბებაში და დედამიწა ერთგვარი ლაბორატორიაა. ეფუძნება უამრავ არტეფაგებს და მითოლოგიებსა თუ საღვთო წერილებს რ-ებიც არაერთგვაროვნად შეიძლება გავიგოთ.  მე შენოგთავაზებთ ერთ-ერთი ვერსია რ-ებსაც უკავშირებს ერთმანეთს. ოფიციალურად ასე გამოიყურება მათი განმარტებები.      

ამონი
ამონი გამოისახებოდა მაღალი ბუმბულის გვირგვინით
სახელი იეროგლიფებში
საკულტო ცენტრი	თებე
მშობლები	არა
მეუღლე	ამონეტი უოსტერი მუტი
შვილ(ებ)ი	ხონსუ და მონტუ

(ბერძნ. Ἄμμων - დაფარული) — ძველეგვიპტური ღვთაება, რომელსაც თავიდან ეგვიპტის თებეში, შემდეგ კი მთელს ეგვიპტეში მზის ღმერთად მიიჩნევდნენ. საბერძნეთსადა რომში მისი კულტი ზევსისა და იუპიტერისას შეერწყო. ამონის ტაძრები იყო სპარტაში, თებეში, რომსა და სხვა ქალაქებში. ამონს წარმოიდგენდნენ და გამოსახავდნენ ცხვრისთავიან მამაკაცად. აქედან მომდინარეობს მისი გამოსახულების ბერძნული ფორმა — მოწიფული, ზევსის მინავსგავსი მამაკაცი ვერძის რქებით.ამონი ქალაქ თებეს მფარველ ღვთაებად ითვლებოდა. თებეს დაწინაურების, მისი დედაქალაქად გამოცხადების შემდეგ, ამონი დინასტიის მფარველი ღვთაება გახდა. მისი სახელი ეგვიპტის რამდენიმე ფარაონის სამეფო სახელშიც შევიდა: ამონ-ხოტეფ, ტუტანხამონ. საბოლოოდ ამონი მზის ღმერთთან გაიგივდა და ამონ-რა (ამონ-რაე) ეწოდა, რაც ამონ-მზეს ნიშნავს. ამ სახელწოდებით იგი ეგვიპტის ეროვნულ ღმერთად იქნა აღიარებული. ამონ-რას ქურუმობა ეგვიპტეში ყველაზე გავლენიანი ფენა იყო. ამონის კულტის მთავარი ადგილებია კარნაკისა და ლუქსორის ტაძრები ქალაქ თებეში.

იხ. ქვემოთ ვიდეო ალტერნატიური ისტორიისა განსხვაებული ხედვა

სოდომი (ებრ. סְדוֹם, Sədom — «ცეცხლმოკიდებული»; ბერძნ. Σόδομα) და გომორი (ებრ. עֲמוֹרָה, ʿAmora — «დატბორილი»; ბერძნ. Γόμορρα) — ორი ბიბლიური ქალაქი, რომლებიც ძველი აღთქმის მიხედვით ღმერთმა დასაჯა ქალაქში მაცხოვრებელთა ცოდვებისათვის.

ვარაუდობენ, რომ ეს დაღუპული ქალაქები მკვდარი ზღვის სამხრეთ ნაწილში მდებარეობდა. დღესაც გამოიყენება გამოთქმა ”სოდომური ცოდვა” და აღნიშნავს გარყვნილებას, და იმ ცოდვასაც შეიცავს, რის გამოც ასე სასტიკად განრისხდა ღმერთი. (დაბადება თავი 19; 2 რჯული 29,23)

                                 სეთი

                                                          სეთიეთი, სეტი, ზეთი (ეგვ. Sth, Seth, Suth) — ძველეგვიპტურ მითოლოგიაში მრისხანების, ქაოსის, ქარიშხლის, უდაბნოს ხორშაკის, ომისა და სიკვდილის ღმერთი. თავიდან ფარაონთა ძალაუფლების განსახიერება, თავის ორეულთან, ძმისწულ ჰოროსთანერთად. ცის ღმერთის, ნუტისა და მიწის ქალღმერთის, გების ძე. გამოხატავდნენ ადამიანის ტანით, რომელსაც უდაბნოს უცხო ცხოველის, ძაღლის ან ტურის მსგავსი თავი ჰქონდა, მოხრილი დიდი ნისკარტი და წვეტიანი მაღალი ყურები, სამწვერა კუდი, ან ვირის, ღორის, შევარდნის, ჟირაფის, ოკაპის, გრიფის სახე. ყველა შემთხვევაში ეგვიპტელთა ძველი ეროვნული ღმერთია, ჰოროსის ბიძა, ორეული და მოქიშპე. სალოცავი ომბოსში ჰქონდა. ბიძა-ძმისწულის გამოსახულებასაც ერთად დგამდნენ (სესოსტრისის რელიეფი). გვირგვინიც ორმაგი ადგათ. მხოლოდ ძალაუფლებისათვის ბრძოლაში მოხდა მათი უთანხმოება. ჰოროსმა დაიბრუნა წართმეული დაზიანებული თვალი (ნახევარმთვარე), თვითონ კი სეთს წაართვა სათესლეები. თვალი გამთელდა და იქცა სავსე მთვარედ. ორივე თოტმა მოარჩინა.

რა (რე), უზენაესი ღმერთი, ეგუება სამყაროს გაყოფას ორ საწყისად, კეთილ და ბოროტ ძალებად. პირველის განსახიერებაა ჰოროსი, მეორის — სეთი, რომლის ცხოველური თავიც მის ორმაგ, მხეცურ, ბოროტ ბუნებაზე მეტყველებს („სეთის თავი“ სიავის სინონიმია). ამ დუალიზმში სეთი და ჰოროსი მტრებიც არიან და მეგობრებიც. ჩანს, სეთი უდაბნოს, ამინდის, ცის ღმერთად იქცა, ჰოროსი კი მიწის ღვთაებად (ინარჩუნებს დემონურ ძალასაც).

სეთზე შექმნილია მითებიც, ოსირისთან დაკავშირებით: ბოროტმა სეთმა მოკლა და დააქუცმაცა ძმა ოსირისი, რომლის სხეულის ნაწილებიც აკრიფა მისმა დამ და მეუღლემ ისიდამ. ჰოროსი აღდგა და დევნის სიკვდილის დემონს სეთს. შეხვდა და შეება. სეთის და ჰოროსის ბრძოლა ეგვიპტური მითოლოგიის ერთ-ერთი მთავარი თემაა. გამარჯვებული გამოდის ჰოროსი. ზოგჯერ სეთიც კეთილი ძალაა: რას ნავში რომ ზის, საზარელ ურჩხულს აპოპისს (აპოფისს) ამარცხებს სიტყვით და საქმით, თუმც თვითონაც მისი განსახიერებაა. XVIII–XX დინასტიების ფარაონებმა ძლიერ აამაღლეს სეთი, როგორც ძლიერი, აგრესორი ღმერთი, მის სახელს ირქმევდნენ. როგორც მეომარი ღმერთი, უცხოეთში ლიბიურასსა და ხეთელთა ტეშუპსდაემსგავსა. მოგვიანებით ეგვიპტელებმა კვლავ შეიძულეს სეთი, ნგრევისა და უბედურების განსახიერებად აქციეს. ბერძნებმაც სეთის სახე გადაიღეს, როგორც ტიფონის ორეულისა, რომელსაც უდაბნოს ხორშაკიანი ქარისა მიწისძვრის სტიქიის სახედ რაცხდნენ. ეგვიპტეში მას ნიანგის სახეც ჰქონდა.

სეთის ძირითადი საბრძანისი ზემო ეგვიპტეა, იქ მეფობს ღმერთების დინასტიის ეს უბოროტესი პრინციპი, თუმცა მისი მეფობა ზოგჯერ ქრება. თითქმის ყველა გაგებით კულტურის მტერია, გარე-გარე დაძრწის, მტერს მოუძღვება, ხორშაკს ტეხს, მოუსვენარია. მისი ფერი, წითელი, სისხლისფერი, უბედურების, სიკვდილისა და სიღატაკის სიმბოლო იყო ხალხის ცნობიერებაში: მას სწირავდნენ ანტილოპას, ვირსა და ღორს, უწმინდურ ცხოველს, ამით კლავდნენ თვით სეთს და სწირავდნენ მსხვერპლად სხვა კეთილ ღმერთებს, რომელთაც ველური სეთი ემტერებოდა, ქირდავდა, ამცირებდა. ძვ. წ. 1800-იან წლებში აღმოსავლეთ დელტის რეგიონში სეთს მაინც უაღრესად ადიდებდნენ ან გაუგებრობით, ან გარდაქმნილი სახით. ჰიქსოსებმა თავიანთ ღმერთად აირჩიეს, მათებრ ველური რომ იყო. აზიატებმა ბაალს გაუსწორეს. მისი თაყვანისცემა აიხსნება იმით, რომ მეომერი, უხეში, ძლიერი ღმერთია და შიშის ზარს სცემს განათლებულ ადამიანებს, რის გამოც ეგვიპტის დაპყრობაშI ბარბაროსებს „ეხმარებოდა“.

ჰიქსოსთა მეფეებმა რომ ეგვიპტე ააოხრეს, თავს ფარაონებად ასაღებდნენ, თავიანთ სახელმწიფო ღმერთსაც ეგვიპტურად სეთს, სეტს ეძახდნენ, თუმცა შინაარსით ეს მათი ღმერთი იყო. შემდეგ სირიისა და მც. აზიის ღმერთებსაც საერთოდ „სეთებად“ ნათლავდნენ. ჰიქსოსების განდევნას მოჰყვა ეგვიპტის კვლავ ამაღლება. სეთი დიდ ეგვიპტურ ღვთაებად დარჩა

                                              იდეოლოგია
                  

აღქმა სისტემის მიღებული რაოდენობა, ინტერესების გამომხატველი სხვადასხვა სოციალური კლასების და სხვა სოციალური ჯგუფის შესახებ, რომელიც მიხვდა და შეაფასა ურთიერთობისათვის ადამიანების და მათი სოციალური რეალობა, როგორც მთელი და ერთმანეთს, და აღიარებული დადგენილი ფორმების დომინირების და ძალა (კონსერვატიული იდეოლოგიის) ან გამართლებული უნდა გარდაქმნის და გადალახოს (რადიკალური და რევოლუციური იდეოლოგია)

იდეოლოგია არ არის მეცნიერება, მიუხედავად იმისა, რომ შეიძლება შეიცავდეს სამეცნიერო ცოდნა. განსხვავებით იდეოლოგია მეცნიერების, როგორც გამოხატულება კერძო ინტერესების სახით უნივერსალურობის, ეს არის ცოდნა საზოგადოებრივ-პოლიტიკურ ცხოვრებაში იმ ინტერესების შემადგენელი ძალები, ითხოვს ამ საფუძველზე, რომ სასურველია, ან სხვა სოციალური ცხოვრება. იდეოლოგია გაბატონებული კონკრეტული სახელმწიფო, ქვეყნის ან საზოგადოების ეწოდება - გაბატონებული იდეოლოგია. პირი, რომელიც ახორციელებს იდეოლოგია ჰქვია იდეოლოგია
ტერმინი "იდეოლოგია" იყო შემოღებული  საფრანგეთში  XVIII საუკუნის  დასასრულს  დესტიუდ დე ტესრას ანტუანიმ  და  ეტიენ ბონო დე კონდილიაკი რომელებმაც , ერთად  ცდილობდა შეექმნათ მეცნიერების საერთო  პრინციპების   ფორმირება პრინციპები  იდეების დაფუძნებული  ადამიანის ცოდნაზე. როგორც მიმდევარი სენსუალიზმის ეპისტოლოგიის , ჯონ ლოკიმ შემოიღო ტერმინი გასნაზღვრისათვის   იდეების, გაგებული, როგორც შესწავლა ზოგადი კანონები წარმოშობის იდეების შინაარსზე სენსორული გამოცდილება. ეს სწავლება იყო ძირითადი პრინციპები ლიდერობისთვის, როგორც მეცნიერებაში, ისე სოციალურ ცხოვრებაში. აქედან გამომდინარე, დესტიუდ დე ტესრას მიაჩნდა იდეოლოგიის სისტემის პრინციპები თავდაპირველი  მორალი , ცოდნა, პოლიტიკა, სამართალი.

Destutt de Tracy და Condillac ცდილობდნენ გავლენა მოეხდინათ  პოლიტიკაზე ნაპოლეონის ხელისუფლებაში მოსვლისას, რომელმაც დაადგინა, რომ ისინი ცდილობენ შეცვლის პოლიტიკურ რეალობაში, აბსტრაქტული განცხადებების და უარყოფითი დამოკიდებულება აქვთ იმ წინადადებებს. ერთად მსუბუქი ხელი დიდი ისტორიული ფიგურა სიტყვა "იდეოლოგია" შეძენილი დამღუპველ მნიშვნელობას, რომელიც დარჩა მასთან, სანამ აწმყოში. ,იუხედავად იმისა , რომ პროექტი de Tracy და Condillac  უარყო ნაპოლეონმა, კონცეფცია იდეოლოგია დროებით იყო მივიწყებული.

                                                           

                              გლობალიზაცია

ეკონომიკური გლობალიზაციის მაგალითი: მაკდონალდსი ჰონგ კონგში

 თანამედროვე ტერმინია და ასახავს ცვლილებებს საზოგადოებასა და მსოფლიო ეკონომიკაში, რომელიც გამოწვეულია საერთაშორისო ვაჭრობისა და კულტურული გაცვლის დრამატული ზრდით. ის ასევე ასახავს ვაჭრობისა და ინვესტიციების ზრდას ბარიერთა რღვევისა და ქვეყანათა ურთიერთდამოკიდებულიბის ზრდის შედეგად. სპეციფიურად, ეკონომიკურ კონტექსტში ის ხშირად იგულისხმება როგორც ვაჭრობის პირდაპირი შედეგი, განსაკუთრებით, სავაჭრო ლიბერალიზაციის ანუ „თავისუფალი ვაჭრობის“ შედეგი. 1910 და 1950 წლებს შორის პოლიტიკურმა და ეკონომიკურმა გარდატეხებმა დროებით მკვეთრად შეამცირა საერთაშორისო ვაჭრობის მნიშვნლობა და მოცულობა. მაგრამ დაწყებული პირველი მსოფლიო ომიდან, გაგრძელებული მეორე მსოფლიო ომის პერიოდში, როდესაც ბრეტონ ვუდსის ინსტიტუტი ჩამოყალიბდა (საერთაშორისო სავალუტო ფონდი (სსფ, en:IMF) და GATT (en:GATT)), გლობალიზაციის კურსი პოლარულად შეიცვალა. მეორე მსოფლიო ომის შემდგომ პერიოდში, საერთაშორისო ეკონომიკური ინსტიტუტების ჩამოყალიბებისა და სარეაბილიტაციო პროგრამების განხორციელების ხანაში, საერთაშორისო ვაჭრობის გეოგრაფიული არეალი მნიშვნელოვნად გაფართოვდა. 70-იან წლებში ამგვარი ვაჭრობის ეფექტი უკვე საგრძნობი გახდა ისევე, როგორც სარგებლის მომტანი, ასევე დამთრგუნველი ეფექტებით. 

იხ. ვიდეო

მიუხედავად იმისა, რომ სამივე ასპექტი მჭიდროდაა ურთიერთდაკავშირებული, მნიშვნელოვანია გლობალიზაციის თითოეული ასპექტის — ეკონომიკურის, პოლიტიკურისა და კულტურულის — მნიშვნელობის განსაზღვრა. დამატებით მნიშვნელოვანი ასპექტია ასევე ტექნოლოგიური ცვლილებანი, განსაკუთრებით ტრანსპორტსა და კომუნიკაციებში, რაც, როგორც ამტკიცებენ, უშუალოდ მონაწილეობს გლობალური სოფლისშექმნაში.
                                       
                                                         მაგდონალდსი ჰონკონში

მუნდიალიზაცია (მუნდიალ — მსოფლიო) არის მსოფლიო მოძრაობა, რომელიც გამორიცხავს ლიბერალიზაციას. მუნდიალიზაცია მოიცავს სპეციფიკური ტერიტორიის (მაგ. ქალაქის, დაბის, ქვეყნის) — დეკლარაციას მსოფლიო ტერიტორიად, რომლის უფლება-მოვალეობანიც მსოფლიო მასშტაბის იქნება.გლობალიზაციის ინდექსი გამოითვლება ისეთი მაჩვენებლებით როგორიცაა: კომერცია, პირდაპირი უცხოური ინვესტიცია, ინვესტიცია, შემოსავალი. თუმცა თანამედროვე დათვლის მეთოდებში ცდილობენ ასევე გაითვალისწინონ: პოლიტიკა, სოციალური მდგომარეობა, კულტურა და გარემოს დაცვითი საკითხებიც.

გლობალიზაციის ერთ-ერთი ინდექსი, რომელიც ზომავს სამ ძირითად მაჩვენებელს: ეკონომიკას, სოციალურ მდგომარეობას და პოლიტიკას არის - KOF
იხ. ვიდეო

                      ტოტალიტარიზმი

                                   

 ტერმინი პოლიტიკურ მეცნიერებაში, რომელიც გამოიყენება ისეთი თანამედროვე პოლიტიკური რეჟიმების აღსაწერად, რომლებშიც სახელმწიფო არეგულირებს საზოგადოებრივი საქმეების თითქმის ყველა ასპექტს.

ანტიდემოკრატიული პოლიტიკური წყობა, რეჟიმი, რომლის დროსაც სახელმწიფო სრულად არის გაბატონებული საზოგადოებასა და პიროვნებაზე. იგი მიისწრაფის საზოგადოების ყველა სფეროზე კონტროლის დამყარებისაკენ, სოციალურ-პოლიტიკურ ცხოვრებაში გაუქმებულია პლურალიზმის პრინციპი. სოციალურ-პოლიტიკური წინააღმდეგობების რეგულირება ხდება ძალისმიერი მეთოდებით. პოლიტიკური ხელისუფლება პრეტენზიას აცხადებს მოსახლეობის საყოველთაო ინტერესებზე. ამ საყოველთაო ინტერესებში ადგილი არ რჩება პიროვნებისა და პოლიტიკის სხვა სუბიექტების ინტერესებისათვის, თავისუფალი პოლიტიკური მოღვაწეობისათვის, რაც ინდივიდის ხელისუფლებისაგან გაუცხოებას იწვევს. ხდება სახელმწიფოსა და ინდივიდის იდენტიფიკაცია, რაც ამ უკანასკნელს ართმევს თვითრეგულაციის და თვითგანვითარების შესაძლებლობებს, ხელისუფლების ლეგიტიმაცია ემყარება ძალადობას, სახელმწიფოს მონოიდეოლოგიას, პიროვნების უფლებანი და თავისუფლებანი უგულებელყოფილია. შესაბამისად, ტოტალიტარული რეჟიმი - ეს არის სახელმწიფოს მთლიანი და ყოვლისმომცველი კონტროლი საზოგადოებრივი ცხოვრების ყველა სფეროზე ძალისმიერი მეთოდების გამოყენების გზით.
                                              
მომხრეები კონცეფცია ტოტალიტარიზმი გადახრა მიჩნეულია სტალინისტური და ჰიტლერული რეჟიმები ტოლია ტოტალიტარიზმის

აღნიშნული რეჟიმი უფრო ხშირად წარმოიშობა საგანგებო პირობებში, როდესაც საზოგადოების სოციალურ-პოლიტიკურ ცხოვრებაში შეიმჩნევა არასტაბილურობა, აშკარაა ღრმა ეკონომიკური და პოლიტიკური კრიზისი და ტოტალიტარული რეჟიმის დამყარება განიხილება როგორც წარმოშობილი პრობლემების გადაწყვეტის საშუალება.

პოლიტოლოგები მიუთითებენ ტოტალიტარიზმის შემდეგ ძირითად ნიშნებზე:

• ხელისუფლების მაღალი ცენტრალიზაცია რომელიმე პიროვნების ან ჯგუფის ხელში. გაბატონებული ფენა პასუხს არ აგებს არც ერთი სახელმწიფო ორგანოს წინაშე, აღმასრულებელი და სასამართლო ხელისუფლება გაბატონებული ზედა ფენის ხელშია. ტოტალიტარულ შეგნებაში ხალხი და ხელისუფლება გააზრებულია როგორც ერთიანი მთელი, ხელისუფლების მთელი აქცენტი გადატანილია საშინაო და საგარეო მტრების ძიებასა და მათ წინააღმდეგ ბრძოლაზე.
• საზოგადოებრივი ცხოვრების იდეოლოგიზაცია - მონოპოლიური იდეოლოგია ასაბუთებს, ამართლებს არსებული რეჟიმის უკონტროლო ბატონობას, იდეოლოგიის მნიშვნელობა ძირითადად განისაზღვრება რომელიმე მიზნის გარშემო მოსახლეობის დარაზმვით (მსოფლიო ბატონობა, კომუნიზმის აშენება და ა.შ.). ამ მიზნის მისაღწევად გამართლებულია ყველა საშუალება.
• ერთპარტიულობა, ხელისუფალი მასობრივი პარტიის მონოპოლიური არსებობა, რომელიც აყალიბებს პოლიტიკურ მიზნებს, განსაზღვრავს მისი რეალიზაციის საშუალებებს და ახორციელებს კადრების მომზადებასა და განაწილებას. მმართველი პარტიის სათავეში დგას ქარიზმატული ლიდერი, რომელიც ყველა არსებით საკითხს წყვეტს.
• რეპრესიული დაწესებულებების განვითარებული სისტემა, რომელიც მკაცრ კონტროლს ახორციელებს ადამიანთა ქცევაზე და საჭიროების შემთხვევაში იყენებს ძალისმიერ მეთოდებსაც.
• ტოტალიტარიზმის პირობებში არ არსებობს თავისუფალი ინდივიდი და სამოქალაქო საზოგადოება.

განასხვავებენ ტოტალიტარიზმის ორ ძირითად ნაირსახეობას: მემარჯვენე რადიკალურ (ფაშისტური, ნაციონალ-სოციალიასტური, მაგ., იტალიაში (1922-1943), შემდგომ გერმანიაში (1933-1945), ფრანკისტულ ესპანეთში და სხვ.) და მემარცხენე ექსტრემისტულ ტოტალიტარიზმს (სტალინის რეჟიმი სსრკ-ში).

ტოტალიტარიზმის პრობლემის თეორიის თანამედროვე დონეზე განვითარება დაიწყო 40-50-იან წლებში (ჰ. არენდი, ზ. ბჟეზინსკი, კ. პოპერი, მ. ჰაიდეგერი, ფ. ჰაიეკი და სხვ.).

                                     პრუსია  

                                                                     

                                                                               გერბი

                                                                            ისტორია

      (გერმ. Preußen, ლათ. Borussia, Prussia, Prutenia; პოლ. Prusy; რუს. Пруссия; ლიტვ. Prūsija) — ცენტრალურ, აღმოსავლეთ და სამხრეთ-აღმოსავლეთ ევროპაში გერმანელ ფეოდალთა სამხედრო ექსპანსიის შედეგად შექმნილი სახელმწიფო, რომელიც გერმანიაში მილიტარიზმისა და რეაქციის დასაყრდენი იყო. საბოლოოდ მოისპო II მსოფლიო ომში ფაშისტური გერმანიის განადგურების შედეგად.ისპო II მსოფლიო ომში ფაშისტური გერმანიის განადგურების შედეგად.

• 
  

პრუსიის ბირთვი იყო ბრანდენბურგის საკურფიურსტო და ტევტონთა ორდენის სახელმწიფო. 1618 წელს შეიქმნა ბრანდენბურგ-პრუსიის გაერთიანებული სახელმწიფო, რომელიც ბრანდენბურგის კურფიურსტებს ემორჩილებოდა. ეს სახელმწიფო ჰოენცოლერნების დინასტიურ და იუნკერთა ინტერესებს იცავდა. პრუსიაში ბატონყმობის უმკაცრესი ფორმები გავრცელდა (ე.წ. „ბატონყმობის მეორე გამოცემა“), ხოლო მილიტარიზმი ჰოენცოლერნების სახელმწიფოს გაბატონებული და დამახასიათებელი ტენდენცია გახდა. 1701 წელს კურფიურსტმა ფრიდრიხ III-ემ „საღვთო რომის იმპერიის“ იმპერატორისაგან მეფის ტიტული მიიღო. ბრანდენბურგ-პრუსიის საკურფიურსტო სამეფოდ გადაიქცა. ფრიდრიხ II-ის (1740-1786) დროს პრუსიის არმია დასავლეთ ევროპაში ყველაზე მრავალრიცხოვანი გახდა; განმტკიცდა მილიტარისტული პოლიტიკურ-ბიუროკრატიიული რეჟიმი (ე.წ. პრუსიულობა). მკაცრად ახშობდნენ თავისუფალი აზრის ყოველგვარ გამოვლენას.
                                               
 (გერმ. Friedrich Wilhelm von Brandenburg; 16 თებერვალი 1620, შპრეეს კელნი — 29 აპრილი 1688, პოტსდამი) — ბრანდენბურგის კურფიურსტი, რომელსაც შეარქვეს „დიდებული კურფიურსტი“ (გერმ. Großer Kurfürst), და პრუსიის ჰერცოგი ჰოენცოლერნების დინასტიიდან. კურფიურსტ გეორგ ვილჰელმისა და ელიზაბეტ შარლოტ პფალცელის ვაჟი, ბრანდენბურგ-პრუსიის სახელმწიფო

ავსტრიული მემკვიდრეობისათვის ომის (1740-48) დროს პრუსიამ ხელთ იგდო სილეზიის უმეტესი ნაწილი. შვიდწლიან ომში(1756-63) პრუსიას სურდა, დაეპყრო საქსონია, პომორიეს ჯერ კიდევ დაუპყრობელი ნაწილი და კურლანდია; განემტკიცებინა თავისი გავლენა გერმანულ წვრილ სახელმწიფოებზე, მაგრამ ფრიდრიხ II-ის არმია რუსეთისჯარებთან გროსეგერსდორფსა (1757) და კუნერსდორფთან (1759) ბრძოლებში დამარცხდა, ხოლო 1760 წელს რუსეთის ჯარმა პრუსიის დედაქალაქი ბერლინი დაიკავა. მხოლოდ უთანხმოებამ მოკავშირეებს (ავსტრია, რუსეთი, საფრანგეთი) შორის და რუსეთში პეტრე III-ის გამეფებამ, რომელიც ყოველივე პრუსიულისა და ფრიდრიხ II-ის თაყვანისმცემელი იყო, იხსნა პრუსია კატასტროფისაგან. პეტრე III-ემ ზავი დადო და კავშირი დაამყარა ფრიდრიხ II-სთან. რუსეთსა და ავსტრიასთან ერთად რეჩ პოსპოლიტის სამ დანაწილებაში (1772, 1793, 1795) მონაწილეობამ პრუსიას შესძინა პოზნანი, ქვეყნის ცენტრალური რაიონები ვარშავითურთ, აგრეთვე გდანსკი, თორნი და სხვა ტერიტორიები. XVIII საუკუნის ბოლოსთვის პრუსიის ტერიტორია 300 ათ. კმ² გაფართოვდა. საფრანგეთის დიდი რევოლუციის დროს პრუსია პირველი ანტიფრანგული კოალიციის ერთ-ერთი მთავარი მონაწილე იყო, მაგრამ 1795 წელს იძულებული გახდა საფრანგეთთან სეპარატისტული ბაზელის ზავი დაედო. 1806 წელს პრუსია IV ანტიფრანგულ კოალიციაში მონაწილეობდა, მაგრამ ნაპოლეონ I-მა იენასა და აუერშტედტთან ბრძოლებში პრუსიის არმია გაანადგურა. ტილზიტის ზავით (1807) პრუსიამ თავისი ტერიტორიის თითქმის ნახევარი დაკარგა. პრუსიის განადგურებამ ჰ.ფ.კ. შტაინი და კ.ა. ჰარდენბერგი აიძულა, ბურჟუაზიული ხასიათის რეფორმები (გლეხობის გათავისუფლება პირადი ბატონყმობის დამოკიდებულებისაგან 1807 წ. და სხვა.) გაეტარებინათ; აგრეთვე სამხედრო რეფორმა (მოამზადეს გ. შარნჰორსტმა და ა.ვ.ა. გნაიზენაუმ). 1812 წელს ეროვნული ინტერესების საწინააღმდეგოდ პრუსიამ ჯარი მისცა ნაპოლეონ პირველს რუსეთზე თავდასხმაში მონაწილეობის მისაღებად. ვენის ტრაქტატით 1815 წელს პრუსიამ მიიღო საქსონიის ტერიტორიის ნაწილის 2\3, მიწები რაინზე (რაინის ოლქი, ვესტფალია). 1834 წ. შექმნილი საბაჟო კავშირის მთავარი მონაწილე პრუსია იყო. 1848 წ. ბურჟუაზიულ-დემოკრატიული რევოლუციის დროს პრუსიის მხედრიონმა ჯერ პოზნანის აჯანყება ჩაახშო, შემდეგ კი გერმანიის დემოკრატიულ და რევოლუციურ ძალებს გაუსწორა ანგარიში. 1850 წელს ძალაში შევიდა ახალი კონსტიტუცია, რომელიც 1918 წლამდე მოქმედებდა. კაპიტალიზმის განვითარება სოფლის მეურნეობაში გლეხობისათვის მტკივნეული ე.წ. პრუსიული გზით წარიმართა. პრუსიის მთავრობა დაეხმარა ცარიზმს პოლონეთის განმათავისუფლებელი აჯანყების 1863-64 წწ. ჩაქრობაში, რითაც უზრუნველყო რუსეთის კეთილდამოკიდებულება პრუსიის მიმართ მისი გერმანიაში ჰეგემონობისათვის ბრძოლის დროს. პრუსიის გამარჯვებამ დანიასთან 1864 წ. ავსტრიასთან 1866 წ. ომებში განაპირობა გერმანიის გაერთიანება პრუსიის ხელმძღვანელობით. 1867 წელს პრუსიამ ჩრდილოგერმანული კავშირი შექმნა. 1870-71 წწ. პრუსია ეომებოდა საფრანგეთს, რის შედეგადაც ხელთ იგდო საფრანგეთის ოქლები: ელზასი და აღმოსავლეთი ლოთარინგია. მიიღო 5 მლრდ ფრანკი კონტრიბუცია. 1871 წლის 18 იანვარს გამოცხადდა გერმანული იმპერიის შექმნა. გაერთიანებულ გერმანიაში პრუსიამ შეინარჩუნა გაბატონებული მდგომარეობა, პრუსიის მეფე გერმანიის იმპერატორიც იყო. პრუსია-გერმანიის მილიტარისტებმა დიდი როლი ითამაშეს I მსოფლიო ომის 1914-1918 წწ. გაჩაღებაში. ნოემბრის რევოლუციამ (1918) ჰოენცოლერნების დინასტია დაამხო, მაგრამ მონოპოლიებმა და იუნკრობამ შეინარჩუნეს თავიანთი ბატონობა. ვაიმარის რესპუბლიკაში პრუსიამ (რომელიც ერთ-ერთი პროვინცია გახდა) შეინარჩუნა თავისი უპირატესი როლი ქვეყნის ეკონომიკასა და პოლიტიკურ ცხოვრებაში. გერმანიაში ფაშისტური დიქტატურის დამყარების (1933 წლის იანვარი) შემდეგ პრუსიის სახელმწიფო აპარატი „მესამე იმპერიის“ სახელმწიფო აპარატს შეერწყა. 1947 წლის 25 თებერვალს საკონტროლო საბჭომ გერმანიაში მიიღო კანონი პრუსიის სახელმწიფო ლიკვიდაციის შესახებ

• თავდაპირველად იყო ბალტიისპირა ტომების პრუსების მიწა.
• შუა საუკუნეებში ტევტონთა ორდენის სამფლობელო.
• XVI საუკუნიდან იგი ჰოენცოლერნთა ერთ-ერთი საჰერცოგო იყო პოლონეთის მეფისადმი ვასალურ დამოკიდებულებაში.
• 1618 წლიდან პრუსია პერსონალურ კავშირში იყო ბრანდენბურგთან
• 1701 წლიდან იგი დამოუკიდებელი სამეფო გახდა.
• 1815-1866 წლებში იგი გერმანული კავშირისა და 1867-1871 ჩრდილოგერმანული კავშირის წევრი იყო.
• 1871-1945 წლებში პრუსია გერმანიის იმპერია/რაიხის შემადგენლობაში იყო და მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ, 1947 წელს, იგი „დე იურე“ გაუქმებულ იქნა მოკავშირეთა საკონტროლო საბჭოს მიერ.