ცოდნა სინათლეა - Knowledge is light - Знание свет -
მარმარილოს ზღვა
მარმარილოს ზღვის რუკა
(თურქული Marmara Denizi) არის ატლანტის ოკეანის ხმელთაშუა ზღვა, რომელიც მდებარეობს თურქეთის ევროპულ და მცირე აზიის ნაწილებს შორის. ჩრდილო-აღმოსავლეთით მას ბოსფორის სრუტი აკავშირებს შავ ზღვასთან, სამხრეთ-დასავლეთით დარდანელის სრუტით ეგეოსის ზღვასთან.
ეტიმოლოგია
სახელი მომდინარეობს კუნძულ მარმარას სახელიდან, სადაც განხორციელდა თეთრი მარმარილოს ფართომასშტაბიანი განვითარება (ლათინური მარმარილო - "მარმარილო"). ძველ საბერძნეთში ზღვას ეწოდებოდა "Propontis" (ძველი ბერძნული Προποντίς) - "ზღვისპირა", πρό - "ადრე" + πόντος - "ზღვა".
ჰიდროგრაფია და ჰიდროლოგია
საერთაშორისო ჰიდროგრაფიულმა ორგანიზაციამ დაადგინა მარმარილოს ზღვის დასავლეთი საზღვარი დარდანელის სრუტის ეგეოსის ზღვაში გასასვლელის გასწვრივ და ჩრდილო-აღმოსავლეთი საზღვარი რუმელის კონცხების და ანადოლუს დამაკავშირებელი ხაზის გასწვრივ, ბოსფორის სრუტის საზღვართან სტამბოლის მახლობლად (41). °13'N გრძედი). ზღვის სიგრძე ჩრდილო-აღმოსავლეთიდან სამხრეთ-დასავლეთით 280 კმ-ია, ფართო ნაწილში კი 80 კმ-მდეა. ფართობი Britannica ენციკლოპედიის მიხედვით არის 11,350 კმ², დიდი რუსული ენციკლოპედიის მიხედვით - 12 ათასი კმ², რაც მას მსოფლიოში ერთ-ერთ ყველაზე პატარა ზღვად აქცევს. სიღრმის შეფასებები განსხვავდება წყაროებს შორის. თუ ენციკლოპედია Britannica ზღვის საშუალო სიღრმეს განსაზღვრავს 494 მ, ხოლო მაქსიმუმს 1355 მ, მაშინ დიდი რუსული ენციკლოპედია მიუთითებს, შესაბამისად, 250 და 1273 მ სიღრმეზე, ზღვის სამხრეთ ნაწილში მდებარეობს. თაროზე, სიღრმე არ აღემატება 200 მ, ჩრდილოეთი ნაწილი უფრო ღრმაა, სამი აუზით კილომეტრზე. ზღვის მოცულობა დიდი რუსული ენციკლოპედიის მიხედვით არის 3 ათასი კმ³
იხ. ვიდეო - The SEA of Marmara Istanbul Turkey | بحر مرمره
სანაპიროები უპირატესად მთიანია. სანაპირო ძლიერ არის ჩაღრმავებული სამხრეთით, სადაც კაპიდაგის ნახევარკუნძული[tr] ჩადის ზღვაში და აღმოსავლეთით. ყველაზე დიდი ყურეებია ერდეკ[tr], ბანდირმა[tr], იზმიცკი. მთავარი კუნძულებია მარმარა, ფაშალიმანი, იმრალი, ასევე პრინცთა კუნძულების ჯგუფი. ჩრდილოეთ სანაპიროზე არის წყალქვეშა რიფები. მცირე მდინარეები გრანიკი, სუსურლუკი და სხვები ჩაედინება ზღვაში (თითქმის ყველა აზიის სანაპიროდან).
მარმარილოს ზღვაში ჰიდროლოგიური მდგომარეობა დიდწილად განისაზღვრება ხმელთაშუა და შავ ზღვებს შორის წყლის გაცვლით, რომელიც ხდება მის გავლით. 20-25 მ სისქის ზედა ფენაში შავი ზღვის ნაკლებად მარილიანი და ნაკლებად მკვრივი წყლები ბოსფორიდან დარდანელისკენ გადადის, ხოლო ზედა ფენაში მარილიანობა თანდათან იზრდება ბოსფორიდან დაშორებისას. ზედაპირული ფენის მარილიანობა ზამთარში 22,5 ‰, ზაფხულში 23,5 ‰, ტემპერატურა შესაბამისად 8–9 °C და 23–24 °C. ქვედა ფენის ღრმა წყლები მოდის ხმელთაშუა ზღვიდან დარდანელის გავლით და მიემართება ბოსფორისკენ. ქვედა ფენაში წყლის ტემპერატურაა 14–16 °C, მარილიანობა 36–38 ‰, ორივე ეს მახასიათებელი თითქმის დამოუკიდებელია წელიწადის დროიდან ან სრუტესთან სიახლოვისგან. ზედა და ქვედა ფენებს შორის დაახლოებით 25 მ სიღრმეზე დევს ე.წ.
მარმარილოს ზღვის წყლების დაყოფა შავი ზღვის ზედა და ხმელთაშუა ზღვის ქვედა ფენებად მივყავართ იმ ფაქტს, რომ ზღვაში არის გაბატონებული დინების ორ ფენის სისტემა. ზედაპირთან დენი ძირითადად მიმართულია დასავლეთისა და სამხრეთ-დასავლეთისკენ, მისი საშუალო სიჩქარეა დაახლოებით 0,5 მ/წმ, აღმოსავლეთის ქარებით 1-1,25 მ/წმ-მდე, საპირისპირო ქარებით და სიმშვიდით შეიძლება დაეცეს 0,2-0 ,25-მდე. ქალბატონი. ღრმა დენი მიმართულია პირველი ზედაპირისკენ - აღმოსავლეთისა და ჩრდილო-აღმოსავლეთისკენ (ქვედა ტოპოგრაფიის კორექტირებით), მისი საშუალო სიჩქარეა 0,35-დან 0,5 მ/წმ-მდე, ეს მაჩვენებლები მცირდება ბოსფორისკენ მიახლოებისას .
ზღვის მცირე ფართობი და ოკეანედან დაშორება განსაზღვრავს მოქცევის დონის რყევების თითქმის სრულ არარსებობას. მცირეა სეზონური რყევებიც, ქარის ტალღები არაუმეტეს 0,5 მ.
ფლორა და ფაუნა
მარმარილოს ზღვის ფლორასა და ფაუნას აქვს ხმელთაშუა ზღვის მსგავსი სახეობრივი შემადგენლობა. კომერციული მნიშვნელობისაა სკუმბრია, ბონიტო, ანჩოუსი და სკუმბრია.
ისტორია, შესწავლა
მარმარილოს ზღვის წარმოშობა დაკავშირებულია დედამიწის ქერქის დიდ ხარვეზებთან, რომლებიც გამოყოფდნენ ევროპის, აზიისა და აფრიკის კონტინენტებს და მოხდა დაახლოებით 2,5 მილიონი წლის წინ. ზღვის სანაპიროს პირველი აღწერა 1845-1848 წლებში განხორციელდა რუსული ფლოტის კაპიტან-ლეიტენანტმა M.P. Manganari-მ. 1845 წელს ადმირალმა მ.პ. ლაზარევმა მოაწყო ექსპედიცია, რომელმაც ჩაატარა ჰიდროგრაფიული სამუშაოები თურქულ გემებზე, რის შედეგადაც შედგენილი იქნა მთელი ზღვის და მისი სრუტეების ტოპოგრაფიული რუქები - ბოსფორისა და დარდანელის. ნიკოლაევში მუშაობის შედეგად გამოქვეყნდა მარმარილოს ზღვის პირველი მცურავი გზამკვლევი, რომელიც შედგენილია M.P. Manganari-ის მიერ. 1894 წელს რუსეთის გეოგრაფიულმა საზოგადოებამ და მეცნიერებათა საიმპერატორო აკადემიამ მოაწყვეს ექსპედიცია გემ სელენიკაზე, რომელიც სწავლობდა მარმარილოს ზღვის ჰიდროლოგიასა და ბიოლოგიას. მარმარილოს ზღვის მნიშვნელოვანი ჰიდროლოგიური და ბიოლოგიური კვლევები ჩატარდა XIX საუკუნის ბოლოს რუსმა მეცნიერებმა ს.ო. მაკაროვმა და ი.ბ.სპინდლერმა.
სატელიტური ფოტო
განვითარებულია მეთევზეობა (სკუმბრია და სხვ.). მნიშვნელოვანი გადაზიდვის მარშრუტები შავი ზღვიდან ხმელთაშუა ზღვამდე გადის მარმარილოს ზღვაზე. 1999 წლის დეკემბერში, სტამბოლის მახლობლად, მარმარილოს ზღვაში ქარიშხლის შედეგად, რუსული ტანკერი Volgoneft-248 ჩაიძირა, რის შედეგადაც ზღვაში ნავთობპროდუქტების მნიშვნელოვანი რაოდენობა შევიდა.
ზღვის სანაპირო უძველესი დროიდან მჭიდროდ იყო დასახლებული; ჩრდილო-აღმოსავლეთით, ბოსფორის სრუტესთან, მდებარეობს ქალაქი სტამბოლი. ნაპირზე უამრავი კურორტია (ერდეკი, მუდანია და სხვ.). 2023 წლისთვის თურქეთი გეგმავს 150 მ სიგანის სანაოსნო სტამბოლის არხის აშენებას ბოსფორის სრუტედან დასავლეთით 45 კმ-ში, რომელიც დააკავშირებს მარმარილოსა და შავ ზღვებს. დაგეგმილია, რომ მასში ნავთობტანკერების დიდი ნაწილი გაივლის. სტამბულის არხი დააკავშირებს შავ და მარმარილოს ზღვებს კუჩუკ-ჩეკმეჯის ტბის გავლით.
ეგნატე ინგოროყვა ქუთაისის გუბერნიაში, ოზურგეთის მაზრის სოფელ ყელაში დაიბადა. ეგნატეს მამა, თომა, საბატონო ყმა იყო. გლეხთა წრიდან იყო გამოსული ეგნატეს დედაც — ნინო ბარამიძე. თომა ინგოროყვას ოჯახში ეგნატე ერთადერთი ბავშვი იყო. მას დედა ოთხი თუ ხუთი თვისას გარდაეცვალა, მაგრამ დედობრივი ამაგი დასდო უფროსმა მამიდამ, ნინომ, რომელიც მუდამ მშობლიური ალერსითა და ზრუნვით ეპყრობოდა დაბადებითვე სუსტი ფიზიკური აგებულების ბავშვს. მან შეასწავლა 7-8 წლის ეგნატეს ანბანი. 1870 წელს ეგნატე ერთ მღვდელს მიაბარეს, რომელიც ბავშვს ლოცვებსა და ხუცურს ასწავლიდა. შემდეგ იგი გაგზავნეს ფოთში, იმავე მღვდლის ძმისწულთან, ხე-ტყით მოვაჭრე აზნაურთან, რომელმაც ეგნატე მოსამსახურედ გაიხადა და სამზარეულოში ჩაკეტა. აქ ბავშვი სავსებით მოწყდა სწავლას. მალე იგი ბიძამისმა ალექსი ინგოროყვამ შინ წაიყვანა.
1871-1875 წლებში ეგნატე მშობლიურ სოფელში იყო და სოფლის სკოლაში სწავლობდა. სიღარიბის გამო დროგამოშვებით იძულებული იყო სკოლისთვის თავი მიენებებინა და მწყემსად დამდგარიყო, მაგრამ დამოუკიდებელ სწავლაზე ხელი არ აუღია და 1872 წელს დაასრულა სოფლის ორკლასიანი სასწავლებელი. ემზადებოდა ოზურგეთის სასულიერო სასწავლებელში შესასვლელად, რაც 1876 წლის თებერვალში მოახერხა კიდეც.
სასულიერო სასწავლებელში ეგნატე მოსამზადებელი კლასის მეორე განყოფილებაში მიიღეს. ერთ თვეში იგი მესამე განყოფილებაში გადაიყვანეს, ხოლო წლის ბოლოს, გამოცდების წარმატებით ჩაბარების შემდეგ, მეორე კლასში ჩარიცხეს. სასწავლებლის ზედამხედველი იყო თვითმპყრობელურ-ბიუროკრატიული რეჟიმის ერთგული მსახური დეკანოზი სვიმონ ქიქოძე. მან, პირადი ანგარების მიზნით, სასწავლებელი საკუთარ სახლში მოათავსა, რათა მოსწავლეთა მშობლებისაგან სასწავლებლის ბინის ქირა აეღო. დეკანოზი მოსწავლეებს თავის საკუთარ ბაღში მუქთად ამუშავებდა, ეს გარემოება უკმაყოფილებას იწვევდა მოსწავლეებში, რომლებიც რამდენადმე მაინც იცნობდნენ 70-იანი წლების რუსულ ნაროდნიკულ მოძრაობას და პარიზის კომუნის ამბებს. იმ ხანებში ოზურგეთის სასულიერო სასწავლებელში სამეგრელოდან ინსპექტორად მიავლინეს თბილისის სასულიერო სემინარიის კურსდამთავრებული ახალგაზრდა მასწავლებელი ივანე ლიაძე. იგი სემინარიელი ახალგაზრდების იმ ჯგუფს ეკუთვნოდა, რომელიც გატაცებული იყო რუსული პროგრესული ლიტერატურით. ლიაძე აქტიურად თანამშრომლობდა გაზეთ დროებაში. ახალგაზრდა ინსპექტორმა მალე აუღო ალღო სასწავლებელში შექმნილ მძიმე მდგომარეობას და სცადა მისი გამოსწორება. მან ამხილა დეკანოზ ქიქოძის თვითნებობა და მოსწავლეთა სიყვარული და პატივისცემა დაიმსახურა. დეკანოზმა შეძლო მოსწავლეთა მფარველი მასწავლებლის თავიდან მოცილება. ლიაძის მოხსნამ მოსწავლეთა უკმაყოფილება გამოიწვია, ისინი გაიფიცნენ და ერთ დღეს სკოლაში სრულიად არ გამოცხადდნენ; გაფიცვის მიზანი იყო საყვარელი მასწავლებლის უკანვე დაბრუნება და სასწავლებლის გადატანა ზედამხედველის ბინიდან. სასწავლებლის ადამინისტრაციამ გაფიცვის ერთ-ერთი ინიციატორი, III კლასის მოსწავლე ეგნატე ინგოროყვა, ბარნაბ ჯიჯიეშვილთან ერთდ 1878 წლის სექტემბერში სასწავლებლიდან „მგლის ბილეთით“ გარიცხა. ამით ეგნატეს სწავლის გაგრძელების საშუალება მოესპო. მისადმი სოლიდარობის ნიშნად სასწავლებელი დატოვა სილიბისტრო ჯიბლაძემ, მაგრამ ეგნატეს თხოვნით, ის დაბრუნდა სკოლაში და ეხმარებოდა ეგნატეს საშინაო განათლების მიღებაში.
ეგნატემ რამდენიმეჯერ სცადა სასწავლებელში დაბრუნება, მაგრამ ამაოდ. მან ვერც სასწალებელში დაბრუნება, ვერც საქალაქო სასწავლებელში გადასვლა ვერ მოახერხა. იგი იმედს მაინც არ კარგავდა: 1878 წლის შემოდგომა და ზამთარი ოზურგეთში მეგობარ შეგირდებთან გაატარა, სილიბისტრო ჯიბლაძესთან და სხვებთან ერთად, კლასგარეშედ მეცადინეობდა და საექსტერნო გამოცდებისათვის ემზადებოდა. გამოცდების წარმატებით ჩაბარების შემდეგ ეგნატემ მასწავლებლის მოწმობა მიიღო და 1879 წელს ჩოჩხათის სკოლის მასწავლებლად დაინიშნა.
მასწავლებლად ეგნატე ნინოშვილმა 1882 წლამდე იმუშავა. მისთვის აუტანელი ხდებოდა სოფელში მუშაობა. უკიდურესმა ფინანსურმა გაჭირვებამ და ამავე დროს, ცოდნის გაღრმავებისათვის ქალაქში წასვლის სურვილმა აიძულა, თავი დაენებებინა მასწავლებლობისთვის და მუშაობა დაეწყო ბათუმის რკინიგზაში. 1882 - 1883 წლებში იგი ტელეგრაფისტად მუშაობდა სადგურ სუფსაში, ხოლო 1884 წლის ზამთარში, ზაქარია ჭიჭინაძის დახმარებით, თბილისში, არსენ კალანდაძის სტამბაში დაიწყო მუშაობა ასოთამწყობად. ხელფასი აქაც იმდენად მცირე ჰქონდა, რომ სასმელ-საჭმელზეც არ ჰყოფნიდა. მალე თავი დაანება ამ სამუშაოსაც და კვლავ გურიაში გაემგზავრა. 1885 წელი სოფლად გაატარა, წუხდა, რომ წიგნები და ჟურნალ-გაზეთები მისთვის ხელმიუწვდომელი იყო. 1886 წელს მან მუშაობა დაიწყო სოფლის სასამართლოში მწერლის თანამდებობაზე, ხოლო ექვსი თვის მუშაობის შემდეგ, იმავე წლის 26 ნოემბერს, ამხანაგების ფულადი დახმარებით გაემგზავრა საფრანგეთში, ნინოშვილი სამეგრელოდან გემით ჩავიდა მარსელში და შემდეგ გადავიდა ქ. მონპელიეში.
საფრანგეთში ცხოვრების დროს ეგნატეს ისე გაუჭირდა, რომ მისი ერთ-ერთი ბიოგრაფის ცნობით, ქუჩის დამგველადაც კი მუშაობდა. მონპელიეში ეგნატე 1887 წ. 25 მარტამდე დარჩა, შემდეგ კი ისევ საქართველოში დაბრუნდა. 1887 წლის აპრილიდან საზღვარგარეთიდან ჩამოსულმა ნინოშვილმა გრიგოლ გურიელთან დაიწყო მუშაობა მდივნად. ნინოშვილი მუშაობდა გურიელის ბიბლიოთეკაში, ორაგვეში. აქ ის ხარბად ეწაფებოდა წიგნებს, ამ დროს იგი თანამშრომლობდა ივერიაში, ბეჭდავდა ფელეტონებსა და წერილებს. ჯამაგირად ეძლეოდა თვეში 10 მანეთი. აქ დაიწყო მან მწერლობა და მუშაობა ისტორიულ რომანზე - ჯანყი გურიაში. 1888 წლის 7 ნოემბერს ნინოშვილმა მიატოვა გურიელის მდივნობა და დაბრუნდა სახლში, უმუშევარი. აქვე დაასრულა რომანზე მუშაობა 1889 წ. მაისის დასასრულს.
1889 წ. ოქტომბერში ეგნატე კვლავ მიდის სამუშაოს საძებრად ბათუმში და ათი დღის განმავლობაში ნავსადგურში მუშაობს დღეში ათ შაურად. 1889 წ. ოქტომბრის დამლევიდან 1890 წლამდე იგი როტშილდის ქარხანაშია, კვლავ მძიმე სამუშაოზე, მტვირთავ მუშად.
1890 წელს ეგნატე ყვირილაში (ზესტაფონი) მუშაობს ნ. ღოღობერიძის შავი ქვის კანტორაში მძიმე და მომქანცველ სამუშაოზე. ეგნატე ჭლექით დაავადდება. 1890-1891 წლებში შექმნა „სიმონა“, „უცნაური სენი“, „პალიასტომის ტბა“, „არშიყნი“, „ქრისტინე“. ამავე პერიოდში ეგნატე აქტიურად მონაწილეობს რევოლუციურ მოძრაობაში. 1891 წელს ეგნატე შედის „საფილოქსერო დასში“, რომელიც კავკასიის სხვადასხვა კუთხეებში მოგზაურობდა. დასთან ერთად შემოიარა მან ჩრდილოეთ კავკასია. ამ მოგზაურობის დროს მიღებული შთაბეჭდილებები უდევს საფუძვლად მის წერილებს დაღესტნიდან. იმავე წლის ოქტომბრის დამლევს ეგნატე თავს ანებებს „საფილოქსერო დასს“, მის ხელმძღვანელ ტიმოფეევთან უთანხმოების გამო.
1892 წლის დასაწყისს ეკუთვნის ეგნატეს სევდიანი რომანი ნადასი კალანადაძესთან, რომელიც მას სოფელ ხიდისთავში, მეგობრის ოჯახში საახალწლოდ სტუმრად მისულს, გაუცვნია. გარეგნულად მომხიბვლელს, განათლებულს, ბუნებით კეთილსა და თავაზიან ქალიშვილს იმდენად დაუპყრია ეგნატეს გული, რომ მისთვის ჩვეული წონასწორობა დაუკარგვინებია. ეგნატეს ნადასისათვის მიუწერია ბარათი, რომლითაც სიყვარულში თანაგრძნობა უთხოვია. მაგრამ ქალს პირობა სხვისთვის ჰქონია მიცემული. თუ რა დიდი სულიერი ტრავმა განიცადა ეგნატემ თავის პირველი და უკანასკნელი სიყვარულის გაცრუებით, ჩანს მის მიერ ნადასისადმი გაგზავნილ მეორე ბარათში, რომელიც ავტორის თხოვნის საწინააღმდეგოდ, ქალს არ დაუხევია, ფაქიზად შეუნახავს და მწერლის სიკვდილის შემდეგ მისი ბიოგრაფის, პ. გელეიშვილისათვის, გადაუცია. აღნიშნულ წერილში ეგნატე, ერთი შეხედვით თითქოს კმაყოფილიცაა იმით, რომ მისთვის საყვარელ ადამიანს ასცდა მისი ტანჯული ცხოვრების თანამოზიარეობის მძიმე ხვედრი, მაგრამ წერილში ჩაქსოვილი ღრმა სევდა გვაგრძნობინებს ეგნატეს დიდ გულისტკივილსა და განცდას, რომ იგი ამქვეყნად ბედნიერებისათვის არ დაბადებულა.
ცხოვრების უკანასკნელი წლები
ეგნატე ნინოშვილის მუზეუმი არჩეულში
1892 წლის დასაწყისში იგი ბათუმშია, ნავთის ქარხანაში, უფროს მუშად. მალე, იმავე წლის გაზაფხულზე, მუშაობას იწყებს გომში, ნ. ღოღობერიძის კანტორის განყოფილებაში, სადაც რჩება აგვისტომდე. ამ დროს ის თავს ანებებს გომის კანტორაში მუშაობას და თავის სოფელში მიემგზავრება, სადაც სექტემბრის ბოლომდე რჩება. 1 ნოემბერს იგი თბილისში ჩავიდა და მცირე ხნით ზაქარია ჭიჭინაძის ბინაში ცხოვრობდა. 1892 წლის დეკემბრის ბოლო რიცხვებში ეგნატე ნინოშვილისა და მიხა ცხაკაიას ინიციატივით გაიმართა ზესტაფონის კრება, ხოლო მოგვიანებით ახალგაზრდობის არალეგალური კრებები. იგი გადაჭრით ებრძოდა ნაროდნიკობას, თუმცა, თავდაპირველად, განიცდიდა მის გავლენას. ნინოშვილი ამ პერიოდში რევოლუციურად განწყობილი ინტელიგენციის ყველაზე გამოჩენილი წარმომადგენელი იყო.
1893 წლის იანვრიდან აპრილამდე ეგნატე ცხოვრობდა ბინაში, რომელიც მას, ჭლექისაგან ძალზე დასუსტებულს, მისმა მეგობრებმა დაუქირავეს. სწავლობს გერმანულ ენას, ამთავრებს მოთხრობას პარტახი და იწყებს ჩვენი ქვეყნის რაინდის გადამუშავებას. 1893 წელს ის ესწრებოდა „მესამე დასის“ მეორე არალეგალურ კონფერენციას თბილისში. ავადმყოფობამ ისე დარია, ხელი, რომ იძულებული იყო თბილისიდან ბათუმს, ხოლო შემდეგ ისევ თავის სოფელში წასულიყო, სადაც სენმა საბოლოოდ მიაჯაჭვა იგი სარეცელს.
ეგნატე ნინოშვილი გარდაიცვალა 1894 წლის 12 მაისს, 35 წლის ასაკში. მწერლის დაკრძალვის დღეს, სოფელ ჩანჩეთის სასაფლაოზე საქართველოს სხვადასხვა კუთხიდან დიდძალმა ხალხმა მოიყარა თავი. დაკრძალვაზე სიტყვა წარმოთქვა სილიბისტრო ჯიბლაძემ, რომელმაც გამოამზეურა და საზოგადოებას წარუდგინა მესამე დასის პოლიტიკური პროგრამა. აკაკი წერეთელმა ეგნატე ნინოშვილს „მომავლის გაზაფხულის პირველი მერცხალი“ უწოდა.
შემოქმედება
ეგნატე ნინოშვილის სამწერლო მოღვაწეობა სულ შვიდიოდე წლით (1887 - 1894) შემოიფარგლა. ქართული ლიტერატურის ისტორიაში იშვიათი შემთხვევაა, რომ მწერალს ასე მცირე დროში იმდენი მხატვრული ნაწარმოები შეექმნას, რამდენიც შექმნა ეგნატე ნინოშვილმა.
თითქმის ყველა მოთხრობაში ნინოშვილმა ასახა თავისი თანამედროვეობა, ის სოციალური ვითარება, რომელიც ქართულ სოფელში შეიქმნა ბატონყმობის გაუქმების შემდეგ პერიოდში XIX საუკუნის 80–90-იან წლებში. ეგნატე ნინოშვილის მოთხრობების პერსონაჟები, სინამდვილიდან აღებული ცოცხალი ადამიანები არიან. თითქმის ყველა პერსონაჟს მოეპოვება თავისი პირველსახე, რომელთა უმრავლესობასაც, მწერლის თანამედროვეთა გადმოცემით, ავტორი პირადად იცნობდა. მაგალითად, გოგია უიშვილი, ამავე სახელწოდების მოთხრობის მთავარი პერსონაჟი, ყოფილა ეგნატეს მეზობელი გლეხი გოგია ხუხუნაიშვილი. იგი მთავრობის მოხელეებს უკანონოდ დაუსჯიათ, გაუმათრახებიათ და თვითმკვლელობამდე მიუყვანიათ.
ეგნატე ნინოშვილის შემოქმედებისთვის დამახასიათებელია სხვადასხვა მხატვრულ ხერხების გამოყენება, რომელსაც მწერალი მიმართავს ნაწარმოების შთამბეჭდაობის გასაძლიერებლად. ერთ-ერთი ასეთი ხერხია ბუნების მოვლენათა ნინოშვილისეული ხატვა. ბუნება, ნინოშვილის მიხედვით, ზოგჯერ ჰარმონიაშია ადამიანის სულიერ განწყობილებებთან, ზოგჯერ კი - მისდამი ცივია და გულგრილი. მაგ. თვითმკვლელობის სცენა მოთხრობა „პარტახიდან“ გამძაფრებულია ზაფხულის ღამის ძლიერი წვიმითა და მეხის გრიალით.
საინტერესოა მეორე მხატვრული ხერხიც, რომელსაც ნინოშვილი ხშირად იყენებს თავის მოთხრობებში. ავტორი აღგვიწერს ამბავს, რასაც ნაწარმოების გმირი სჩადის, მაგრამ თან დასძენს: „ხალხი კი სულ სხვას ამბობდაო“. ხალხში მითქმა-მოთქმით გავრცელებული ხმა საწინააღმდეგოა სინამდვილისა. ამ ხერხის გამოყენებით მწერალი აძლიერებს ტრაგიკულ სიტუაციას, რომელშიაც მოქცეულია მოთხრობის პერსონაჟი.
ე. ნინოშვილი ხშირად იყენებს სიზმრებს, როგორც მხატვრულ ხერხს. ამის მაგალითს ვხედავთ „ჩვენი ქვეყნის რაინდში“, „ქრისტინეში“, „მოსე მწერალში“, „განკარგულებაში“, „ცოლსა და ქმარში“, „პარტახში“, „სოფლის გმირებში“ და რომანში - „ჯანყი გურიაში“. ნინოშვილის ნაწარმოებებში სიზმარი არ წარმოადგენს მხოლოდ და მხოლოდ მოსალოდნელი უბედურებისა თუ ბედნიერების უცილობელ წინათგრძნობას. ავტორი იყენებს სიზმარს ნაწარმოებში მოთხრობილი ამბის გასაძლიერებლად, გმირის შინაგანი სულიერი ღელვის გადმოსაცემად.
ნინოშვილის მიერ დახატული თითქმის ყველა პერსონაჟი ატარებს შერქმეულ გვარს, რომელიც პერსონაჟის თვისებას ან ხასიათს გამოხატავს: ძალაძე, უიშვილი, მუნჯაძე, მკლავაძე, დროიძე, ტყისპირელიძე, უქმაძე, ძველისენიძე, ხელმოკლიძე და სხვა.
ყველა ეს ხერხი ნინოშვილს მაღალი ოსტატობით აქვს გამოყენებული, მათი შემწეობით იგი აღწევს ტრაგიკული სიტუაციების სრულყოფას, ხასიათების გამოკვეთას, მათი სულიერი მღელვარების, მათი ტკივილების მძაფრად დახატვას. მაგრამ აღნიშნული ხერხების ხშირ გამოყენებას ზოგჯერ ერთფეროვნების ელფერი შეაქვს მწერლის მთლიან მხატვრულ შემოქმედებაში.
ნინოშვილის ენა ხალხური სასაუბრო ენაა. მწერალი არ მიმართავს მხატვრული მეტყველების შელამაზებას. მწერალი თავის პერსონაჟებს გურულ კილოზე ალაპარაკებს, უხვად იყენებს მდიდარ ფოლკლორულ მასალას: ანდაზებს, მოსწრებულ თქმებს, ლეგენდებს, ლექსებსა და სიმღერებს, რითაც ნაწარმოებს მეტ სოციალურ სიღრმეს აძლევს და მხატვრულად საინტერესოს ხდის.
გამოცემები
ეგნატე ნინოშვილის თხზულებების უმრავლესობა იბეჭდებოდა გაზეთ ივერიაში, ასევე სხვა ქართულ ჟურნალ-გაზეთებში: კვალი, მოამბე, თეატრი და სხვ. ცალკე წიგნად გამოიცა მისი მოთხრობები: „სიმონა“ და „ქრისტინე“ (1892). 1904 წელს გამოქვეყნდა ნინოშვილის თხზულებათა ერთტომეული, 1920 წელს - სამტომეული, 1925 წელს - თხზულებათა პირველი სრული კრებულის სამტომეული.
იხ. ვიდეო - #ჰოპლა ჩვენ ვცოცხლობთ! ეგნატე ნინოშვილი
ცოდნა სინათლეა - Knowledge is light - Знание свет -
პიგმალიონის ეფექტი
აგნოლო ბრონზინო. პიგმალიონი და გალატეა
ტერმინი აღებულია ჯორჯ ბერნარდ შოუს პიესიდან და გამოიყენება ისეთი ფსიქოლოგიური ფენომენის აღსანიშნად, როდესაც რაიმე მოვლენის მოლოდინის არსებობა ზრდის ამ მოვლენის განხორციელების შესაძლებლობას. სხვაგვარად ამ ფენომენს მოიხსენიებენ, როგორც თვითქმნად წინასწარმეტყველებას — როდესაც წინასწარმეტყველება პირდაპირ ან ირიბად გავლენას ახდენს რეალობაზე და ცვლის მას იმგვარად, რომ საბოლოოდ ეს წინასწარმეტყველება ხორციელდება.
პიგმალიონის ეფექტის გაგება პირველად თავის წიგნში რობერტ როზენტალმა და ლენორ ჯეკობსონმა გამოიყენეს, რომელშიც ისინი აღწერდნენ მასწავლებელთა მოლოდინის გავლენას მოსწავლეების ქცევაზე. მათ მიერ ჩატატებულ ექსპერიმენტში მანიპულირებდნენ მასწავლებელთა მოლოდინებით და აფასებდნენ მათ გავლენას მოსწავლეთა IQ-ს მაჩვენებელზე. შემთხვევითი შერჩევით 18 სხვადასხვა კლასიდან შეირჩა მოსწავლეთა 20%, რომლებიც მასწავლებლებს დაუხასიათეს, როგორც სწავლაში უჩვეულოდ დიდი შესაძლებლობების მქონე ბავშვები. აღმოჩნდა, რომ დაბალი კლასის მოსწავლეებს, რომელთა მიმართ მასწავლებლებს მაღალი მოლოდინები ჩამოუყალიბეს, შეენიშნებოდათ ინტელექტის კოეფიციენტის მნიშვნელოვანი ზრდა სკოლის დანარჩენ მოსწავლეებთან შედარებით. მიუხედავად იმისა, რომ ცდა მოგვიანებით მეთოდოლოგიის თვალსაზრისით გააკრიტიკეს, სწავლის სფეროში მოლოდინის ფენომენმა დიდი დაინტერესება გამოიწვია.
როგორც აღმოჩნდა, სწავლისადმი ასეთი მიდგომა განსაკუთრებით ეფექტიანი იმ ბავშვებისთვის იყო, რომლებიც კეთილდღეობამოკლებულ ოჯახებში ცხოვრობდნენ. გაირკვა, რომ ასეთი ბავშვები ცუდად სწავლობენ მათთან მომუშავე მასწავლებლების დაბალი მოლოდინის გამო.
პიგმალიონის ეფექტის ორი ახსნა იქნა შემოტანილი:
კუპერის თანახმად, მასწავლებლებს მიაჩნიათ, რომ აქვთ ნაკლები კონტროლი იმ მოსწავლეებზე, რომელთა მიმართაც მათი მოლოდინები დაბალია, განსხვავებით იმ მოსწავლეებისგან, ვისი წარმატების მოლოდინიც აქვთ. ამიტომ, იმისათვის, რათა გააძლიერონ კონტროლი, პირველ შემთხვევაში მასწავლებლები მიმართავენ აფექტურ უკუკავშირს, მეორე შემთხვევაში კი მასწავლებელი იძლევა ისეთ უკუკავშირს, რომელიც ბავშვის მიერ დახარჯული ძალისხმევის შესატყვისია. შესაბამისად, იმ ბავშვებს, რომელთა მიმართაც დაბალია მოლოდინი, უქრებათ რწმენა, რომ მათი ძალისხმევა გავლენას იქონიებს სწავლის შედეგებზე.
ბარ-ტალის აზრით, მასწავლებლის მოლოდინი განპირობებულია მის მიერ მოსწავლის წარმატება-წარუმატებლობის მიზეზების აღქმით. თუ მასწავლებლები თვლიან, რომ ბავშვის წარუმატებლობის მიზეზი შედარებით მყარია, ისინი აღარ მოელიან მოსწავლის წარმატებებს მომავალში და ამ რწმენის შესაბამისადაც იქცევიან.
მოლოდინის ფორმირების ფენომენი ადამიანის ბუნების თანმდევი მოვლენაა. თუმცა მასწავლებელთა ეფექტიანი მოღვაწეობის შეფერხება მხოლოდ მცდარ ან მოუქნელ მოლოდინებს შეუძლია.
პიგმალიონის ეფექტის ნეგატიური გავლენის შემცირების ერთ-ერთ საშუალებას წარმოადგენს მასწავლებელთა დახმარება გააცნობიერონ ამ ფენომენის არსებობა და მისი შესაძლო შედეგები.
იხ. ვიდეო - პიგმალიონის ეფექტი ┃ ნინო თოფურია ┃
განაცხადი მედდაში
პიგმალიონის ეფექტი აღინიშნა რამდენიმე არასაგანმანათლებლო კონტექსტში. მაგალითად, მოხუცთა თავშესაფარში ექთნებს უთხრეს, რომ ზოგიერთი პაციენტი უფრო სწრაფად განვითარდებოდა რეაბილიტაციაში, ვიდრე სხვები. ამ პაციენტებს აღენიშნებოდათ დეპრესიის დაბალი დონე და საჭიროებდნენ ჰოსპიტალიზაციას ნაკლებად ხშირად, ვიდრე საშუალო მოლოდინის მქონე პაციენტებს.
პიგმალიონის ეფექტი ასევე განხილული იყო ალკოჰოლზე დამოკიდებულების მკურნალობასთან დაკავშირებით, რადგან გაირკვა, რომ თერაპევტებს, რომლებიც თავიანთ კლიენტებს "მოტივირებულებად" ახასიათებდნენ, სწავლის უფრო დაბალი მაჩვენებელი ჰქონდათ, ვიდრე მათ, ვინც მათ "არამოტივირებულად" ასახელებდა.
გენდერული შეზღუდვები
პიგმალიონის კვლევის პრაქტიკული გამოყენების ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი შეზღუდვა არის გადაუჭრელი საკითხი, მოქმედებს თუ არა პიგმალიონის ეფექტი გენდერებში ერთნაირად. აღსანიშნავია, რომ კვლევებმა აჩვენა პიგმალიონის ეფექტის ნაკლებობა ქალებისთვის. ეს იმაზე მეტყველებს, რომ მამრობითი სქესის კოლეგებისგან განსხვავებით, ქალი ლიდერების უფრო მაღალი სტანდარტები მხოლოდ ხანდახან შეიძლება გამოიწვიოს დაქვემდებარებული მუშაობის გაზრდა.
ქალი ქვეშევრდომები გამოიყენეს მრავალ კვლევაში, რომლებმაც, თავის მხრივ, ვერ აჩვენეს მნიშვნელოვანი კორელაცია პიგმალიონის ეფექტს შორის. მაგალითად, კინგის გამოუქვეყნებელმა კვლევამ 1970 წელს წარმოადგინა პიგმალიონის ეფექტის წარუმატებელი მცდელობების ორი მაგალითი, რომლებშიც ორივე ძირითადად ქალი ქვეშევრდომებს ეხებოდა. პიგმალიონის ეფექტი შეუმჩნეველი იყო სატონისა და ვუდმანის მიერ საცალო მრეწველობის მთავარი დამსწრეთა ქალის კვლევაში.
ეთიკური შეზღუდვები
პიგმალიონის ტრადიციული პრაქტიკა იწვევს მოტყუებას, რაც შეიძლება არაეთიკურად ჩაითვალოს რეალურ ორგანიზაციულ კონტექსტში. ზოგიერთი მკვლევარის აზრით, ეს არ უნდა იყოს ნაგულისხმევი პრაქტიკა რეალურ ცხოვრებაში. ამ მანიპულაციის განხორციელებისას მენეჯერები უნდა მოატყუონ თავიანთმა უფროსმა ან პერსონალმა. თუ მოტყუება გამოვლინდა და საჯაროდ გამოაშკარავდა, ამან შეიძლება გამოიწვიოს ნდობის მნიშვნელოვანი გაუარესება სამუშაო ადგილზე.
ცოდნა სინათლეა - Knowledge is light - Знание свет -
ჟანგვა-აღდგენითი რეაქციები
ნატრიუმი "აძლევს" ერთ გარე ელექტრონს ფტორს, აკავშირებს მათ ნატრიუმის ფტორიდს. ნატრიუმის ატომი იჟანგება, ხოლო ფტორი მცირდება.
(ბიოქიმიური პროცესები, რომლის დროსაცწყალბადისელექტრონი ან ატომი გადადის ერთი მოლეკულიდან (დასაჟანგიდან) მეორეში (აღსადგენში). ჟანგვა-აღდგენითი რეაქციების კატალიზატორებიაფერმენტები—ოქსიდორედუქტაზები. ზოგი ჟანგვა-აღდგენითი რეაქციის დროს გამოყოფილი ენერგია მარაგის სახით გროვდება მაკროერგული ნაერთების მოლეკულების ქიმიურ ბმებში. ჟანგვა-აღდგენითი რეაქციებს ეკუთვნის ტრიკარბონის მჟავების ციკლის რეაქციები, სუნთქვის, ფოტოსინთეზის, დუღილის დროს ელექტრონების გადატანის რეაქციები, ცხიმოვანი მჟავების სინთეზისა და დაჟანგვის რეაქციები და ცოცხალ უჯრედში მიმდინარე სხვა პროცესები.
ელექტრონული თეორიით ჟანგვა-აღდგენის ეწოდება ისეთ რეაქციას, რომლის დროსაც მორეაგირე ნივთიერების მოლეკულაში იცვლება ელემენტის ჟანგვის ხარისხი.
ჟანგვა არის:
ნივთიერებასთან ჟანგბადის მიერთება;
ნივთიერებიდან წყალბადის მოხლეჩა;
ნივთიერებიდან ელექტრონების გაცემა.
შესაბამისად, აღდგენა არის:
ნივთიერებასთან წყალბადის მიერთება;
ნივთიერებიდან ჟანგბადის ჩამოშორება;
ნივთიერებასთან ელექტრონების მიერთება.
ელემენტის ჟანგვის ხარისხის ცვლილება დამოკიდებულია სავალენტო ელექტრონების რაოდენობის ცვლილებაზე. ჟანგვა-აღდგენის რეაქციის პროცესში ერთი ელემენტი გასცემს ელექტრონს, მეორე კი — იძენს მას. ელექტრონის გაცემის შემთხვევაში ატომი იმუხტება დადებითად, შეერთების შემთხვევაში კი უარყოფითად.
იხ. ვიდეო - ჟანგვა-აღდგენითი რეაქციები
მნემონიკარედოქსის რეაქციები ნიადაგში
ელექტრონის გადაცემის რეაქციები ცენტრალური ადგილია ნიადაგში არსებული უამრავი პროცესისა და თვისებისთვის, ხოლო რედოქსის პოტენციალი, რაოდენობრივად რაოდენობრივია Eh (პლატინის ელექტროდის პოტენციალი (ძაბვა) წყალბადის სტანდარტულ ელექტროდთან მიმართებაში) ან pe (ანალოგური pH, როგორც -log ელექტრონის აქტივობა), არის მთავარი. ცვლადი, pH-თან ერთად, რომელიც აკონტროლებს და მართავს ქიმიურ რეაქციებსა და ბიოლოგიურ პროცესებს. ადრეული თეორიული კვლევები დატბორილ ნიადაგებზე და ბალიშის ბრინჯის წარმოებასთან დაკავშირებით მნიშვნელოვანი იყო შემდგომი სამუშაოებისთვის რედოქსისა და მცენარის ფესვების ზრდის თერმოდინამიკურ ასპექტებზე ნიადაგში. მოგვიანებით ამ საძირკველზე აშენდა სამუშაო და გააფართოვა ის რედოქსის რეაქციების გასაგებად, რომლებიც დაკავშირებულია მძიმე მეტალების დაჟანგვის მდგომარეობის ცვლილებებთან, პედოგენეზთან და მორფოლოგიასთან, ორგანული ნაერთების დეგრადაციასთან და ფორმირებასთან, თავისუფალი რადიკალების ქიმიასთან, ჭარბტენიანობის განმსაზღვრელთან, ნიადაგის რემედიაციასთან და რედოქსის დახასიათების სხვადასხვა მეთოდოლოგიურ მიდგომებთან. ნიადაგების მდგომარეობა
ქიმიის მნემონიკა
რედოქსში ჩართული ძირითადი ტერმინები შეიძლება დამაბნეველი იყოს. მაგალითად, რეაგენტი, რომელიც იჟანგება, კარგავს ელექტრონებს; თუმცა, ამ რეაგენტს მოიხსენიებენ, როგორც შემცირების აგენტს. ანალოგიურად, რეაქტივი, რომელიც შემცირებულია, იძენს ელექტრონებს და მოიხსენიება როგორც ჟანგვის აგენტი. ეს მნემონიკა ჩვეულებრივ გამოიყენება სტუდენტების მიერ ტერმინოლოგიის დასამახსოვრებლად:
"OIL RIG" - დაჟანგვა არის ელექტრონების დაკარგვა, შემცირება არის ელექტრონების მომატება
"ლომი ლომი ამბობს GER [grr]" - ელექტრონების დაკარგვა არის დაჟანგვა, ელექტრონების მომატება არის შემცირება"LEORA ამბობს GEROA" - ელექტრონების დაკარგვას ეწოდება დაჟანგვა (შემმცირებელი აგენტი); ელექტრონების მომატებას რედუქცია (დაჟანგვის აგენტი) ეწოდება."RED CAT" და "AN OX", ან "AnOx RedCat" ("ხარის წითელი კატა") - შემცირება ხდება კათოდზე და ანოდი არის დაჟანგვისთვის.
"RED CAT იძენს იმას, რასაც კარგავს AN OX" - კათოდური მიღწევების შემცირება (ელექტრონები), რასაც ანოდის დაჟანგვა კარგავს (ელექტრონები)
"პანიკა" - დადებითი ანოდი და უარყოფითი არის კათოდი. ეს ეხება ელექტროლიტურ უჯრედებს, რომლებიც ათავისუფლებენ შენახულ ელექტროენერგიას და მათი დატენვა შესაძლებელია ელექტროენერგიით. PANIC არ ვრცელდება უჯრედებზე, რომელთა დამუხტვა შესაძლებელია რედოქს მასალებით. ეს გალვანური ან ვოლტაური უჯრედები, როგორიცაა საწვავის უჯრედები, აწარმოებენ ელექტროენერგიას შიდა რედოქსული რეაქციების შედეგად. აქ დადებითი ელექტროდი არის კათოდი, ხოლო უარყოფითი არის ანოდი.
ცოდნა სინათლეა - Knowledge is light - Знание свет -
შავი იანვარი
ბაქოში, შავი იანვრის მსხვერპლთა ხსოვნისადმი მიძღვნილი მემორიალი.
(აზერბაიჯანული: Qara Yanvar) ან ასევე სისხლიანი იანვარი (აზერბაიჯანული: Qanlı Yanvar) - პოლიტიკური ოპოზიციის ჩახშობა საბჭოთა არმიის ქვედანაყოფების მიერ 1990 წლის 20 იანვრის ღამეს აზერბაიჯანის სსრ-ის დედაქალაქში - ქალაქ ბაქოში. დასრულდა ასზე მეტი მშვიდობიანი მოქალაქის, ძირითადად აზერბაიჯანელების დაღუპვით.
Human Rights Watch-ის ანგარიშის თანახმად, „მიუხედავად იმისა, რომ კრემლის საომარი მოქმედებების სავარაუდო მიზანი იყო სომეხი მოსახლეობის დაცვა, მტკიცებულებების ჭარბი რაოდენობა ამას უბრალოდ არ ადასტურებს. მაგალითად, ბაქოს სამხედრო პროკურატურის დოკუმენტები, რომელიც შეისწავლა Human Rights Watch/Helsinki-ს მიერ, მიუთითებს, რომ სამხედრო მოქმედებები იგეგმებოდა ჯერ კიდევ ბაქოში სომხების პოგრომებამდე, რომელიც დაიწყო 1990 წლის 13 იანვარს.“. 1990 წლის 26 იანვარს სსრკ თავდაცვის მინისტრმა დიმიტრი იაზოვმა „იზვესტიასთან“ ინტერვიუში განაცხადა, რომ ბაქოში არმიის მიზანი იყო ძალაუფლების ხელში ჩაგდების სტრუქტურების დაშლა, რომლებსაც ფილიალები „ყველგან“ ჰქონდათ. ბაქოში დემონსტრაციების ჩახშობამ აზერბაიჯანელები სსრკ-ს და ადგილობრივი ხელმძღვანელობის წინააღმდეგ აქცია, რამაც დიდად შეუწყო ხელი დამოუკიდებლობის მზარდ სურვილს.
იხ. ვიდეო - Black January 20- Bloody January in History of Azerbaijan - On the night of January 19-20, 1990, the Soviet army rolled into the Azerbaijani capital to try and impose Moscow’s will on a restive population. More than 26,000 Soviet troops invaded the capital of the Azerbaijan Soviet Socialist Republic on the night of January 19,1990. According to official estimates of Azerbaijan 147 civilians were killed, 800 people were injured, and five people went missing.
სიტუაცია რეგიონებში
შავი იანვრის მოვლენები პერესტროიკის ეპოქაში, ყარაბაღის კონფლიქტის ფონზე განვითარდა. 1989 წლის ივლისში აზერბაიჯანში ჩამოყალიბდა პოლიტიკური ორგანიზაცია აზერბაიჯანის სახალხო ფრონტი (PFA), რომელიც გახდა აზერბაიჯანული ეროვნული მოძრაობის სათავეში. მთავარი ფაქტორი, რომელმაც განაპირობა აზერბაიჯანული ეროვნული მოძრაობის ზრდა, იყო ყარაბაღის საკითხი. ცენტრის წარუმატებელმა მცდელობებმა ყარაბაღის კრიზისის გადასაჭრელად, რესპუბლიკური ხელმძღვანელობის წარუმატებლობასთან ერთად, დაიცვა ის, რაც [ვის მიერ?] აღიქმებოდა, როგორც აზერბაიჯანის ეროვნული ინტერესები, ლტოლვილების მდგომარეობა და ლოკალური ჩივილი, გამოიწვია პოპულარული აფეთქება, რომელსაც ხელმძღვანელობდა სახალხო ფრონტი დეკემბერში. აზერბაიჯანის სსრ მინისტრთა საბჭოს მაშინდელი თავმჯდომარის, აიაზ მუტალიბოვის მოგონებების თანახმად, 1989 წლის 25 დეკემბერს რესპუბლიკის კომუნისტური პარტიის ცენტრალური კომიტეტის პირველმა მდივანმა აბდურაჰმან ვეზიროვმა მას უწოდა: „ის თქვა, რომ კატასტროფა დგება და დახმარება მოსკოვს უნდა ვთხოვოთ. ჩვენ არ გვყავდა შინაგან საქმეთა სამინისტროს საკუთარი შინაგანი ჯარები, რომლებიც აღჭურვილი იყო ჩაფხუტით და ხელკეტებით. ისინი მხოლოდ მოსკოვის ბრძანებებს ემორჩილებოდნენ. ჩვენ ვთხოვეთ შინაგან საქმეთა სამინისტროს და მინისტრთა საბჭოს ჯარის გაგზავნა, წინააღმდეგ შემთხვევაში შეიძლება დიდი კატასტროფა მოხდეს“.
1989 წლის დეკემბრის ბოლოს დაძაბული ვითარება შეიქმნა საბჭოთა-ირანის საზღვარზე ნახიჩევანის ავტონომიური საბჭოთა სოციალისტური რესპუბლიკის ტერიტორიაზე. 4 დეკემბრიდან 19 დეკემბრის ჩათვლით ავტონომიის მაცხოვრებლებმა და აზერბაიჯანის სხვა ქალაქებიდან ჩამოსულმა სტუმრებმა განახორციელეს მასობრივი მსვლელობა საზღვარზე, რასაც თან ახლდა საინჟინრო ნაგებობების განადგურება. აზერბაიჯანის სახალხო ფრონტი ნახჭევანის ავტონომიურ რეგიონში დაწყებულ მოძრაობას განიხილავდა, როგორც რესპუბლიკის დამოუკიდებლობისთვის ბრძოლის განუყოფელ ნაწილს, რომელიც შთაგონებულია ბერლინის კედლის დაცემით.
23 დეკემბერს აზერბაიჯანის სახალხო ფრონტმა ულტიმატუმი წარუდგინა სასაზღვრო რაზმის მეთაურს, ჟუკოვს, ვადა 31 დეკემბრამდე, მოთხოვნით დაემორჩილებინა სახალხო ფრონტის გადაწყვეტილებები, მაგრამ ეს უკანასკნელი გამოჩნდა ადგილობრივ ტელევიზიაში და გააფრთხილა, რომ რაიმე. შეჩერდებოდა აგრესიული ქმედებები. 31 დეკემბრისთვის, სსრკ კგბ-ს მონაცემებით, სასაზღვრო ზონაში 300-ზე მეტი მოლოტოვის კოქტეილი და სანადირო იარაღი იქნა ნაპოვნი. დანიშნულ დღეს, 31 დეკემბერს, ხალხმა გაანადგურა სახელმწიფო საზღვარი ირანთან. ათასობით აზერბაიჯანელმა გადალახა მდინარე არაქსი, შთაგონებული ათწლეულების განმავლობაში ირანში თანამემამულეებთან დაძმობილების პირველი შესაძლებლობით (ეს მოვლენა მოგვიანებით გახდა მიზეზი იმისა, რომ 31 დეკემბერი გამოცხადდა მთელ მსოფლიოში აზერბაიჯანელთა სოლიდარობის დღედ. ). ირანის მხრიდან არეულობაში 800-მდე ადამიანი მონაწილეობდა. 1990 წლის 10 იანვარს სსრკ უმაღლესი საბჭოს პრეზიდიუმმა მიიღო დადგენილება „ნახიჩევანის ავტონომიური საბჭოთა სოციალისტური რესპუბლიკის ტერიტორიაზე სსრკ სახელმწიფო საზღვრის შესახებ კანონის უხეში დარღვევის შესახებ“, სადაც მკაცრად დაგმო მომხდარი. ცენტრალურ პრესაში გამოქვეყნებულ სტატიებში ნათქვამი იყო, რომ აზერბაიჯანელები ისლამური ფუნდამენტალიზმის მკლავებში შევარდნენ. საზღვრის განადგურება მოხდა საბჭოთა-ირანის საზღვრის სხვა მონაკვეთებზეც. საზღვრის თითქმის 700 კმ განადგურდა. გარდა ამისა, დაიწყო საბჭოთა არმიის ნაწილების იძულებით განდევნა ნახიჩევანის ავტონომიური საბჭოთა სოციალისტური რესპუბლიკიდან.
29 დეკემბერს ჯალილაბადში სახალხო ფრონტის აქტივისტებმა აიღეს საქალაქო პარტიული კომიტეტის შენობა და ათობით ადამიანი დაშავდა. 11 იანვარს, სახალხო ფრონტის რადიკალური წევრების ჯგუფმა შეიჭრა რამდენიმე ადმინისტრაციული შენობა და ხელში ჩაიგდო ძალაუფლება რესპუბლიკის სამხრეთით მდებარე ქალაქ ლანკარანში, რათა „მოსკოვის ყურადღება მიექცია NKAO-ს საკითხის სწრაფად გადაწყვეტაზე. ”. 1989 წლის შემოდგომაზე - 1990 წლის დასაწყისში, სახალხო ფრონტის რაიონულმა შტოებმა ჩამოაგდეს CPSU-ს რაიონული კომიტეტების 27 მდივანი.
არეულობა ბაქოში
გარდა რეგიონებისა, უკიდურესად დაიძაბა ვითარება რესპუბლიკის დედაქალაქ ბაქოში. 1990 წლის 3-4 იანვარს აზერბაიჯანის სახალხო ფრონტის პირველი პიკეტები გამოჩნდა ბაქოს საგარეუბნო გზებსა და მთავარ მაგისტრალებზე, რომელთა რაოდენობამ შემდგომში სწრაფად დაიწყო ზრდა. ყველა სატრანსპორტო საშუალება, მათ შორის სამხედროები, რომლებიც გადიოდა პიკეტებში, შემოწმდა და მგზავრები შემოწმდა. 6-8 იანვარს მეცნიერებათა აკადემიის შენობაში გაიხსნა სახალხო ფრონტის მე-3 კონფერენცია, რომელზეც ამ ორგანიზაციის ლიბერალური ნაწილი გამოეყო ზ.ალიზადეს, ა.იუნუსოვის, ლ.იუნუსოვას და სხვების სახით არ სურდა რადიკალურ ბანაკში დარჩენა. 11 იანვარს სახალხო ფრონტმა მოაწყო მასობრივი მიტინგი ბაქოში ხელისუფლების უმოქმედობის პროტესტის ნიშნად. არსებობდა შესაძლებლობა, რომ სახალხო ფრონტმა მოიგოს უმაღლესი საბჭოს არჩევნები, რომელიც დაინიშნა 1990 წლის მარტში.
იხ. ვიდეო - შავი იანვარი ბაქოში - აზერბაიჯანში 24 წლის წინანდელ ტრაგედიას იხსენებენ - 1990 წლის 20 იანვარს ბაქოში მშვიდობიანი აზერბაიჯანელი მომიტინგები საბჭოთა არმიამ დაარბია, დაიღუპა 130-ზე მეტი ადამიანი. მათ შორის საქართველოს მოქალაქეებიც იყვნენ. შეჩერებული სატრანსპორტო მოძრაობა და შეჰიდთა ხეივანთან გამართული ცერემონია-ნახეთ რეპორტაჟი ბაქოდან.
13 იანვარს ბაქოში ლენინის მოედანზე დაიწყო აქცია აზერბაიჯანის სსრ კომუნისტური პარტიის ცენტრალური კომიტეტის პირველი მდივნის, აბდურაჰმან ვეზიროვის გადადგომის მოთხოვნით, რომელიც, აქციის მონაწილეების თქმით, ვერ უზრუნველყოფდა უსაფრთხოების საკითხებს. აზერბაიჯანული მოსახლეობა მთიან ყარაბაღსა და მიმდებარე რაიონებში. ამავე სხდომაზე გამოცხადდა ეროვნული თავდაცვის საბჭოს შექმნა ელჩიბეის ხელმძღვანელობით. სახალხო ფრონტის გამგეობის წევრის, ჰიკმეთ ჰაჯი-ზადე[აზ]ს თქმით, SNO-ს შექმნა რესპუბლიკის პარტიის ხელმძღვანელობის მიერ იყო სანქცირებული. იმავე ადგილასბაქოში დაიწყო სომხების პოგრომი. ხალხი ზედა სართულების აივნებიდან აგდებდნენ, ბრბოები თავს დაესხნენ სომხებს და სცემეს სასიკვდილოდ. ადგილობრივი ხელისუფლება, ისევე როგორც სსრკ შინაგან საქმეთა სამინისტროს შინაგანი ჯარების 12000 კაციანი კონტინგენტი და ქალაქში განლაგებული საბჭოთა არმიის ნაწილები, არ ერეოდნენ რა ხდებოდა და შემოიფარგლნენ მხოლოდ სამთავრობო ობიექტების დაცვით . ერთ-ერთი ვერსიით, სომხეთიდან აზერბაიჯანელმა ლტოლვილებმა დაიწყეს ადგილობრივ სომხებზე თავდასხმა. პროფესორი, სამართლის დოქტორი ვ.ვ. ლუნეევი თვლის, რომ პოგრომის მიზეზი იყო სახალხო ფრონტის მიტინგზე ანთებითი განცხადება აზერბაიჯანელი მამედოვის მკვლელობის შესახებ. სომეხი ლტოლვილები ბაქოდან თავად ადანაშაულებდნენ პოგრომებს „ხალხის ფრონტის ხალხს“, მის წვერიან ახალგაზრდა აქტივისტებს. მიუხედავად იმისა, რომ აზერბაიჯანის სახალხო ფრონტის ხელმძღვანელობამ შექმნა ხელსაყრელი ფსიქოლოგიური გარემო პოგრომებისთვის, მათ ეს არ სურდათ და სომხების გადარჩენაც კი მოაწყვეს. სახალხო ფრონტის გამგეობამ გაავრცელა განცხადება, რომელშიც დაგმო ჩადენილი დანაშაულები. სახალხო ფრონტმა რესპუბლიკური ხელმძღვანელობა და მოსკოვი დაადანაშაულა მიზანმიმართულ ჩაურევლობაში, რათა გაემართლებინა ბაქოში ჯარების შეყვანა და ხელი არ შეეშალა მას აზერბაიჯანში ძალაუფლების აღებას. თომას დე ვაალი, ლეილა იუნუსოვა და ზარდუშტ ალიზადე ადანაშაულებენ ანტისომხური დარბევის ბრალდებით აზერბაიჯანის სახალხო ფრონტის რადიკალური ფრთის ლიდერებს. 15 იანვარს აზერბაიჯანის ტერიტორიის ნაწილში საგანგებო მდგომარეობა გამოცხადდა, მაგრამ ის ბაქოს არ ეხებოდა. ამ დროისთვის პოგრომებმა კლება დაიწყო.
17 იანვარს, სახალხო ფრონტის მხარდამჭერებმა დაიწყეს უწყვეტი აქცია კომუნისტური პარტიის ცენტრალური კომიტეტის შენობის წინ, დაბლოკეს მისკენ ყველა მიდგომა. შენობის წინ ღრიალი გამოჩნდა, მაგრამ იყო ეს დაშინება თუ რეალური სასჯელის ინსტრუმენტი, გაურკვეველია. 18 იანვარს რესპუბლიკაში საყოველთაო გაფიცვა დაიწყო. მეორე დღეს, მას შემდეგ რაც ხელისუფლებამ აკრძალა სახალხო ფრონტის ულტიმატუმის გამოქვეყნება აზერბაიჯანის სსრ უმაღლესი საბჭოს სასწრაფო სხდომის სასწრაფოდ მოწვევის შესახებ, გაფიცვას შეუერთდნენ სტამბის მუშაკები. 17 და 18 იანვარს განხორციელდა ცენტრალური კომიტეტის შენობის დაკავების სამი მცდელობა, რომლებიც მოიგერიეს შინაგანი ჯარების პერსონალის მიერ იარაღისა და სპეციალური ტექნიკის გამოყენების გარეშე . რეგულარული სამხედრო ნაწილების შემოღების შიშით, აზერბაიჯანის სახალხო ფრონტის აქტივისტებმა სამხედრო ყაზარმების ბლოკადა დაიწყეს. არმიის ყაზარმების მისადგომებზე სატვირთო მანქანებისა და ბეტონის ბლოკებისგან დამზადებული ბარიკადები. ბაქოს გარნიზონის 60 სამხედრო ყაზარმიდან გადაკეტილი იყო 34. ამ ყველაფრის კულმინაცია იყო სამხედრო ბანაკის მთელ პერიმეტრზე ბლოკადა სალიანის ყაზარმებში განლაგებული 295-ე მოტომსროლელი დივიზიის დანაყოფების მიერ.
19 იანვარს, დილით, აზერბაიჯანის კომუნისტური პარტიის ცენტრალური კომიტეტის შენობის წინ გაიმართა მრავალათასიანი მიტინგი, რომლის მონაწილეებმა მოითხოვეს სსრკ უმაღლესი საბჭოს პრეზიდიუმის იანვრის ბრძანებულება. 15 აზერბაიჯანის რიგ რეგიონებში საგანგებო მდგომარეობის შემოღების შესახებ არ ამოქმედდა და რესპუბლიკური ხელმძღვანელობის გადადგომა მოითხოვა. ამ დროისთვის აზერბაიჯანის დედაქალაქი ქვეყანას პიკეტებით მოწყვეტილი იყო. არ გამოდიოდა გაზეთები, დაიწყო წყალმომარაგების შეწყვეტა, ქარხნები შეჩერდა. Literaturnaya Gazeta-ს კორესპონდენტის ცნობით, პურის მაღაზიების 70%-მდე დახურულია. სატელევიზიო ცენტრის შენობას პიკეტები შემოეხვივნენ. შუადღის 12 საათზე, PFA-ს ულტიმატუმის ვადის გასვლის შემდეგ, მათ დაიკავეს სატელევიზიო ცენტრის შენობა და გამორთეს ცენტრალური ტელეარხი. იმავე დღეს ნახიჩევანის ავტონომიური საბჭოთა სოციალისტური რესპუბლიკის უმაღლესი საბჭოს საგანგებო სხდომამ მიიღო დადგენილება ნახიჩევანის ავტონომიური საბჭოთა სოციალისტური რესპუბლიკის სსრკ-დან გასვლისა და დამოუკიდებლობის გამოცხადების შესახებ. ამ დროისთვის სახალხო ფრონტი უკვე დე ფაქტო აკონტროლებდა აზერბაიჯანის რიგ რეგიონებს. საღამოს, სახალხო ფრონტის გაზეთ „აზადლიგის“ რედაქტორმა ნ. ნაჯაფოვმა აქციის მონაწილეებს აცნობა, რომ იგეგმებოდა აზერბაიჯანის კგბ-ს ხელმძღვანელის ვაგიფ ჰუსეინოვის დანიშვნა ცენტრალური კომიტეტის პირველ მდივნად. ასსრ კომუნისტური პარტია. ამ ამბავს სტვენით და შეძახილებით "დაბლა!" ხალხი ითხოვდა, რომ ვეზიროვის ნაცვლად, რესპუბლიკის კომუნისტური პარტიის ცენტრალური კომიტეტის მდივანი ჰასან გასანოვი დაენიშნათ რესპუბლიკის კომუნისტური პარტიის ცენტრალური კომიტეტის პირველ მდივნად. საღამოს დაახლოებით 19:00 საათზე გაურკვეველ ვითარებაში ააფეთქეს ტელეცენტრის ელექტროსადგური. აზერბაიჯანში ტელემაუწყებლობა შეწყდა. ერთი ვერსიით, ელექტროსადგური ააფეთქეს "ადგილობრივმა ექსტრემისტებმა", მეორეს მიხედვით (სახალხო ფრონტის ვერსია), აფეთქება განხორციელდა შიდა ჯარების ჯარისკაცების მიერ, რათა ხელი შეეშალათ სახალხო ფრონტის ხელმძღვანელობას. მიმართვა ხალხს საბჭოთა ჯარების აზერბაიჯანის დედაქალაქში შესვლის შესახებ. საზოგადოებრივი ორგანიზაციის „ფარის“ დამოუკიდებელი სამხედრო ექსპერტები მივიდნენ დასკვნამდე, რომ „სავაჭრო ცენტრის ენერგობლოკი ააფეთქეს საბჭოთა არმიის ან სსრკ კგბ-ს სპეციალურმა ჯგუფმა“.
დაძაბულ ვითარებასთან დაკავშირებით, CPSU ცენტრალური კომიტეტის მდივანი ანდრეი გირენკო, CPSU ცენტრალური კომიტეტის პოლიტბიუროს კანდიდატი ევგენი პრიმაკოვი, სსრკ თავდაცვის მინისტრი მარშალი დიმიტრი იაზოვი, სახმელეთო ჯარების მთავარსარდალი, მინისტრის მოადგილე. ბაქოში სასწრაფოდ ჩავიდნენ არმიის თავდაცვის გენერალი ვალენტინ ვარენიკოვი და სხვა მაღალჩინოსნები. როგორ გვმოგვიანებით ანდრეი გირენკომ თქვა: „ჩვენ შევხვდით ელჩიბეის და სახალხო ფრონტის სხვა ლიდერებს. მე და პრიმაკოვმა მივიღეთ ისინი და ვისაუბრეთ. ჩემთვის ცხადი გახდა, რომ ვეზიროვმა მთლიანად დაკარგა კონტროლი სიტუაციაზე. მე შევხვდი სახალხო ფრონტის ერთ-ერთ აქტივისტს იმ ღამის მოვლენების წინ. ცხადი იყო, რომ ჯარებს სამუდამოდ ვერ მოწყვეტდნენ ქალაქს. ვევედრებოდი, დაეშალა ბარიკადები გზებზე და აეროდრომებზე, გადაერჩინა ხალხი ჯარებთან საშიში შეჯახებისგან“. სახალხო ფრონტის თავმჯდომარის მოადგილის, ეტიბარ მამედოვის განცხადებით, აზერბაიჯანის სსრ კომუნისტური პარტიის ცენტრალური კომიტეტის მეორე მდივანმა ვიქტორ პოლიანიჩკომ აცნობა, რომ ჯარები ქალაქში ნებისმიერ ფასად შევიდოდნენ შუაღამისას. ამის საპასუხოდ მამედოვმა განაცხადა, რომ ჯარი უკუაგდებდა. მამედოვის მოგონებების თანახმად, „პრიმაკოვმა მითხრა: „დამოუკიდებლობამდე ორი ნაბიჯი ხარ“ და ასევე გააფრთხილა, რომ არ მოითმენს აზერბაიჯანის საბჭოთა კავშირიდან გამოყოფას. ჰიკმეტ ჰაჯი-ზადეს თქმით, სახალხო ფრონტმა გადაწყვიტა მოეხსნა პიკეტები და წინააღმდეგობა არ გაუწიოს ჯარებს, თუ ისინი ძალას გამოიყენებდნენ. თუმცა ეროვნული თავდაცვის საბჭომ საპირისპირო გადაწყვეტილება მიიღო
საბჭოთა არმიის ნაწილების შესვლა ბაქოში 1990 წლის 19-20 იანვრის ღამეს.
12 იანვარს ჯარები დაეშვნენ ბაქოს აეროპორტში, მაგრამ შენობიდან ყველა გასასვლელი გადაკეტილი იყო ბარიკადებით, საწვავის ტანკერებით და შეიარაღებული ხალხით.
16-19 იანვარს ამიერკავკასიის, მოსკოვის, ლენინგრადის და სხვა სამხედრო ოლქების, საზღვაო ფლოტისა და შინაგანი ჯარების ბაქოს მისადგომებზე შეიქმნა დიდი ოპერატიული ჯგუფი 50 ათასზე მეტი სამხედრო მოსამსახურე. შინაგან საქმეთა სამინისტროს. ბაქოს ყურე და მისადგომები გადაკეტილი იყო წითელი დროშის კასპიის ფლოტილას გემებითა და ნავებით. ოპერაციაში, სახელწოდებით „დარტყმა“, ჩაერთო 76-ე საჰაერო სადესანტო დივიზია, 56-ე სადესანტო თავდასხმის ბრიგადა, 21-ე ცალკეული საჰაერო სადესანტო ბრიგადა, 106-ე საჰაერო სადესანტო დივიზია პოლკოვნიკ ალექსანდრ ლებედის მეთაურობით, ასევე სამხედრო საგანმანათლებლო დაწესებულებების იუნკერები, მათ შორის სსრკ შინაგან საქმეთა სამინისტროს სარატოვის უმაღლესი სამხედრო სამეთაურო სკოლა და სსრკ შინაგან საქმეთა სამინისტროს ლენინგრადის უმაღლესი პოლიტიკური სკოლა.
1990 წლის 20 იანვრის ღამეს საბჭოთა არმიამ შეიჭრა ბაქოში სახალხო ფრონტის დამარცხებისა და კომუნისტური პარტიის ძალაუფლების გადარჩენის მიზნით აზერბაიჯანში, ხელმძღვანელობდა ბრძანებულებით სახელმწიფოს შემოღების შესახებ. ქალაქში საგანგებო მდგომარეობა შუაღამედან გამოცხადდა. თუმცა, იმის გამო, რომ ტელეკომპანიაში ელექტრომომარაგების აფეთქების შემდეგ 19:30 საათზე ტელემაუწყებლობა გაითიშა, ქალაქის მცხოვრებლებმა არ იცოდნენ რა ხდებოდა. ბაქოს მაცხოვრებლების უმეტესობამ საგანგებო მდგომარეობის გამოცხადების შესახებ მხოლოდ დილის 5:30 საათზე შეიტყო რადიო განცხადებიდან და ვერტმფრენებიდან ჩამოშვებული ბროშურებიდან, როცა უკვე გვიანი იყო. ბაქოში ჯარების შემოსვლა ხდებოდა სამი მხრიდან, ქალაქის მიმდებარე რგოლის გზების მთელ წრეზე. პარალელურად არმიის ნაწილებმა ყაზარმების განბლოკვა დაიწყეს. გზად ჯავშანტექნიკის კოლონებს ცეცხლი გაუხსნეს. საპასუხოდ სამხედრო მოსამსახურეებმა იარაღი გამოიყენეს. შემდგომში სსრკ თავდაცვის მინისტრი დ. იაზოვი იტყოდა, რომ ეროვნული თავდაცვის საბჭოს დაქვემდებარებაში იყო 40 ათასი ავტომატური იარაღით შეიარაღებული ბოევიკი. თუმცა, ქალაქში მყოფი საბჭოთა ჟურნალისტები აცხადებდნენ, რომ მათ ვერ იპოვეს რაიმე მტკიცებულება დიდი რაოდენობით იარაღის შესახებ, მით უმეტეს, რომ 84 იარაღი, უმეტესობა თვითნაკეთი, ჩამორთმეული იყო. როგორც Literaturnaya Gazeta-ს კორესპონდენტი წერს, ”ჯარმა უპასუხა. მან უპასუხა საყოველთაოდ, თუმცა უმეტესად არაადეკვატურად“. ქალაქში არმიის ნაწილების შემოსვლას მოჰყვა მშვიდობიანი მოსახლეობის განზრახ მკვლელობები. ჯარისკაცები პერიოდულად უხსნიდნენ ცეცხლს ავტომატებიდან და ტყვიამფრქვევებიდან. თუმცა პიკეტის არც ერთი ორგანიზატორი არ დაიღუპა. საგანგებო მდგომარეობის გამოცხადების დროისთვის დაღუპულთაგან მხოლოდ 42 იყო პიკეტების უშუალო მონაწილე; კიდევ ცხრა ადამიანი დაიღუპა პიკეტის პუნქტთან მისვლისას მას შემდეგ, რაც ჯარებმა ბლოკადა დაარღვიეს. ისინი დაიღუპნენ დაჭრილთა დახმარების დროს. სამხედროებმა პოლიციელებს ცეცხლიც კი გაუხსნეს. იმ დღეებში გაზეთი კომერსანტი წერდა:
სამხედროები იარაღის გამოყენებით არღვევენ პიკეტებს აეროპორტის გზატკეცილზე, თბილისის გამზირზე და ქალაქში მიმავალ სხვა გზებზე. პარალელურად, არმიის ქვედანაყოფები ყაზარმებს განბლოკავს. ალბათ ყველაზე სისხლიანი ბრძოლები გაიმართა სალიანის ყაზარმების მიდამოში. მოვლენების თვითმხილველი ასიფ ჰასანოვი ამბობს: ჯარისკაცებმა ავტობუსებიდან პიკეტები დაამტვრიეს, საცხოვრებელ კორპუსებს ესროდნენ, 14-16 წლის ბავშვები ჯავშანტრანსპორტიორების ქვეშ ჩავარდნენ. აბსოლუტურად უიარაღოები არიან, ჩემს საპატიო სიტყვას გაძლევ. თუმცა, სამხედრო მოსამსახურეებს ესაუბრა კორესპონდენტი. კომერსანტი ამტკიცებდა, რომ პიკეტერები ავტომატური იარაღით იყვნენ შეიარაღებული, სხვა თვითმხილველები ადასტურებენ, რომ იარაღი შედგებოდა მოლოტოვის კოქტეილების, სარაკეტო სროლების და პისტოლეტებისგან. სისხლიანი შეტაკებები ასევე მოხდა ბაილოვის რაიონში, ბაქოს სასტუმროსთან და რამდენიმე გარეუბნის სოფელში. ე.მამედოვის თქმით, სსს-ის შტაბს ძლიერი ცეცხლი გაუხსნეს
საბჭოთა არმიის ნაწილები ბაქოში. ზამთარი 1990 წ
ტანკებმა წაიღეს ბარიკადები და გამოიწვია ავარიები. ბრიტანელი ჟურნალისტი ტომ დე ვაალი წერს:
ტანკები ბარიკადებზე გადაცოცავდნენ და გზაზე აჭრელებდნენ მანქანებს და სასწრაფო დახმარების ფურგონებსაც კი. თვითმხილველების თქმით, ჯარისკაცებმა გაქცეულ ხალხს ესროდნენ და დაჭრილებს დაასრულეს. სამოქალაქო პირების ავტობუსს ესროლეს და ბევრი მგზავრი, მათ შორის თოთხმეტი წლის გოგონა დაიღუპა.
საბრძოლო მანქანები ამსხვრევდნენ ნებისმიერ მანქანას, რომელიც მათ გზაზე მოხვედროდა, მიუხედავად იმისა, თუ ვინ იყო მასში. მაგალითად, თბილისის გამზირზე მოძრაობისას მანქანას ცეცხლი გაუხსნეს. ერთ-ერთი ტანკი შემობრუნდა და გაანადგურა. მგზავრებს შორის მყოფი 13 წლის ბიჭი მანქანიდან გადავარდა და უსაფრთხო ადგილას მიმალვას ცდილობდა, თუმცა ცეცხლსასროლი იარაღით ზურგში ესროლეს. დიმიტრი ფურმანი და ალი აბასოვი წერენ:
ჯარების შემოსვლას თან ახლდა უკიდურესი სისასტიკით - ისინი ესროდნენ ნებისმიერ მოძრავ სამიზნეს და უბრალოდ ბნელ ჩიხებს და სახლის ფანჯრებს. იმ დროისთვის, როცა რადიოში საგანგებო მდგომარეობა გამოცხადდა, უკვე დაიღუპა 82 ადამიანი, რომელთა უმეტესობას პიკეტებთან არანაირი კავშირი არ ჰქონდა. ამის შემდეგ კიდევ 21 ადამიანი დაიღუპა. ცეცხლსასროლი იარაღით მიყენებული ჭრილობების შედეგად დაღუპული 82 გვამიდან 44-ს ზურგზე ჰქონდა ტყვიის შესასვლელი ხვრელები, ასევე იყო ზურგზე ბაიონეტები.
მოწმეთა მრავალრიცხოვანი ჩვენებიდან ირკვევა, რომ სამხედროები შემთხვევის ადგილიდან დასახიჩრებული გვამებისა და სამხედრო ტექნიკით დამსხვრეული სხეულების ცალკეული ნაწილების გამოტანით ცდილობდნენ ჩადენილი ქმედებების კვალის დამალვას. იპოვეს მხოლოდ ერთი დაღუპულის მარჯვენა ხელი, რომელიც სასაფლაოზე დაკრძალეს. კინორეჟისორი სტანისლავ გოვორუხინი ბაქოში ჯარების შემოსვლასთან დაკავშირებით 1990 წლის 18 თებერვლის ყოველკვირეული მოსკოვის ამბების მე-7 ნომერში სტატიაში "რეპეტიცია?" დაწერა:
მე-19-დან 20-ის ღამეს ჯარები საბოლოოდ შევიდნენ ქალაქში. მაგრამ საბჭოთა არმია შევიდა საბჭოთა ქალაქში... დამპყრობელთა ჯარივით: სიბნელის საფარქვეშ, ტანკებითა და ჯავშანტექნიკით, ცეცხლითა და მახვილით გზას უხსნიდა. სამხედრო კომენდანტის თქმით, იმ ღამეს საბრძოლო მასალის მოხმარებამ 60 ათასი ტყვია შეადგინა. სუმგაიტის გზაზე გზის პირას სამგზავრო მანქანა იდგა და ტანკის სვეტს აძლევდა გავლის საშუალებას, სამი მეცნიერი მეცნიერებათა აკადემიიდან, სამი პროფესორი, მათგან ერთი ქალი. უეცრად ტანკი გამოვიდა კოლონიდან, მისი კვალი ლითონს დაეჯახა და მანქანას გადაუარა და ყველა მგზავრი გაანადგურა. სვეტი არ გაჩერდა - ის წავიდა, რათა გაენადგურებინა "ქალაქში გამაგრებული მტერი"
ტანკები აზერბაიჯანის სასტუმროს წინ. ბაქო, 1990 წ.
აზერბაიჯანის სსრ უმაღლესი საბჭოს პრეზიდიუმის თავმჯდომარემ, ელმირა კაფაროვამ, რადიოში გამოხატა ძლიერი პროტესტი საგანგებო მდგომარეობის გამოცხადებისა და ბაქოში ჯარების შეყვანის წინააღმდეგ და განაცხადა, რომ ეს გაკეთდა მისი ცოდნის გარეშე[ 19]. სამხედროების სამიზნე იყო ბაქოს პორტი, სადაც დაზვერვის ინფორმაციით, გემ „საბიტ ორუჯოვზე“ სახალხო ფრონტის შტაბი იყო განთავსებული. ოპერაციის წინა დღეს, კგბ-ს სპეცრაზმის დივერსიის შედეგად, ბაქოს ტელეანძიდან მაუწყებლობა გაითიშა. ბაქოში აჯანყების ჩახშობის შემდეგ საბჭოთა არმიამ აზერბაიჯანის ქალაქებში დამხობილი საბჭოთა ძალაუფლება აღადგინა. აზერბაიჯანის სსრ უმაღლესი საბჭოს მოვლენების გამომძიებელი კომისიის თანახმად, ეს ქმედება „განზრახ იყო დაგეგმილი და ცინიკურად განხორციელებული, როგორც სადამსჯელო ქმედება და გამიზნული იყო ობიექტური გაკვეთილის მიცემა აზერბაიჯანსა და სხვა რესპუბლიკებში დამოუკიდებლობისთვის მოძრაობების დაშინების შესახებ. საბჭოთა კავშირი“.
ბაქოში ჯარების შემოსვლიდან მეორე დღეს დაიწყო ბროშურები და წარწერები, რომლებიც გმობდნენ არმიის ქმედებებს. ცენტრალური კომიტეტის შენობაზე დაიბეჭდა წარწერა „ძირს საბჭოთა იმპერია!“, „ძირს CPSU!“, „საბჭოთა არმია ფაშისტური არმიაა“ და დაარტყა სლოგანი „დიდება CPSU!“ ქვემოთ შინაგან საქმეთა სამინისტროს შენობაზე. 21 იანვარს საღამოს გაიხსნა აზერბაიჯანის სსრ უმაღლესი საბჭოს საგანგებო სხდომა, რომელმაც ბაქოში ჯარების შემოსვლა უკანონოდ ცნო და შეაჩერა სსრკ უმაღლესი საბჭოს პრეზიდიუმის ბრძანებულება საგანგებო მდგომარეობის შესახებ. ქალაქში, სადაც ნათქვამია, რომ თუ ცენტრალური ხელისუფლება უგულებელყოფს ამ გადაწყვეტილებას, დადგება საკითხი აზერბაიჯანის სსრკ-დან გასვლის შესახებ. 25 იანვარს გემები, რომლებიც ბლოკავდნენ ბაქოს ყურეს, დაიპყრო საზღვაო დესანტი. წინააღმდეგობა ნახიჩევანში რამდენიმე დღის განმავლობაში გაგრძელდა, მაგრამ მალე სახალხო ფრონტის წინააღმდეგობა აქაც ჩაახშეს.
შედეგები
საბჭოთა არმიის ნაწილების ბაქოში შესვლა ტრაგედიად იქცა აზერბაიჯანისთვის. ტომ დე ვაალი თვლის, რომ „1990 წლის 20 იანვარს მოსკოვმა არსებითად დაკარგა აზერბაიჯანი“. ა.იუნუსოვის თქმით, 20 იანვარს საბჭოთა არმიამ „დახვრიტა არა მხოლოდ მშვიდობიანი აზერბაიჯანელები, არამედ იმავდროულად საბჭოთა იდეოლოგიის რწმენა“ და ტრაგედიის მსხვერპლთა დაკრძალვასთან ერთად აზერბაიჯანელებმა ასევე დამარხეს „იდეალები. კომუნიზმი და საბჭოთა ხელისუფლების ყოვლისშემძლეობა“. თავის მხრივ, აბულფაზ ელჩიბეიმ მოგვიანებით განაცხადა
20 იანვრის მოვლენა ისტორიული მოვლენაა, რომელიც აზერბაიჯანელი ხალხის ისტორიაში უზარმაზარი შემობრუნება იყო. მსგავსი ისტორიული მოვლენები მოხდა ყველა ერის ბედში. ანუ ყოველი ერი, რომელსაც თავისუფლების მოპოვება სურდა, ყოველთვის ადგა საბრძოლველად და იძულებული იყო ებრძოლა მის თავისუფლებას ხელყოფილ ძალებს. ამ ბრძოლებში თითოეულმა ერმა სწირა თავის გარემოში გაზრდილი ვაჟები... რაც არ უნდა რთული ყოფილიყო, ეს გამოცდა უნდა გაგვეტანა. თუ რომელიმე ეთნიკური ჯგუფი ბრძოლის შედეგად თავის შუაში ქმნის მსხვერპლს... და სწირავს თავის შვილებს, მაშინ... ის თავიდან იწყებს ცხოვრებას.
შავი იანვრის დაღუპულთა საფლავები მოწამეთა ხეივანზე ბაქოში. წინა პლანზე არის თორმეტი წლის ლარისა მამედოვას საფლავი, რომელიც დაიღუპა საბჭოთა ჯარისკაცების მიერ სამგზავრო ავტობუსის დაბომბვისას.
ძალის მოქმედების შედეგად ასზე მეტი მშვიდობიანი მოქალაქე, ძირითადად აზერბაიჯანელი, დაიღუპა ძალის გაუმართლებელი და გადაჭარბებული გამოყენების გამო. 1990 წლის 20 იანვრის ტრაგიკული მოვლენების გამომძიებელი რესპუბლიკური კომისიის მონაცემებით, დაიღუპა 131 და დაშავდა 744 ადამიანი. ასევე მითითებულია 137 გარდაცვლილი. აზერბაიჯანის სსრ ჯანდაცვის სამინისტროს მონაცემებით, 9 თებერვალს დაღუპულთა რიცხვი შეადგენდა 170 ადამიანს, მათ შორის 6 რუსი, 7 ებრაელი, თათარი, ლეზგინი. მოგვიანებით, ეროვნების მიხედვით გარდაცვლილთა მონაცემები ასეთი იყო: 117 აზერბაიჯანელი, 6 რუსი, 3 ებრაელი და 3 თათარი. სოციალური სტატუსის მიხედვით, დაღუპულთა შორის იყო 78 მუშა, 24 თანამშრომელი, 12 სტუდენტი, 2 პროფესიული სკოლის მოსწავლე, 4 სკოლის მოსწავლე, 3 პენსიონერი, 6 დროებით უმუშევარი.
მშვიდობიანი მოსახლეობის გარდა, გაურკვეველი მიზეზების გამო დაიღუპა 21 საბჭოთა ჯარისკაცი. თუმცა, ტრაგიკული მოვლენების დროს და მის შემდეგ დაღუპული სამხედრო მოსამსახურეების ზუსტი რაოდენობა უცნობია. ბაქოს სამხედრო კომენდანტმა იტყობინება, რომ დაღუპულთა შორის იყო 14 სამხედრო მოსამსახურე და მათი ოჯახის წევრები. აზერბაიჯანის სსრ ჯანდაცვის სამინისტროს ცნობით, 31 იანვრის მდგომარეობით დაიღუპა 27 სამხედრო მოსამსახურე და 5 პოლიციელი. საზოგადოებრივი ორგანიზაციის „ფარის“ დამოუკიდებელმა სამხედრო ექსპერტებმა გამოძიებაში მიუთითეს, რომ არმიამ 9 ადამიანი დაკარგა. უფრო მეტიც, მათ დაასკვნეს, რომ პიკეტები შეიარაღებული რომ ყოფილიყო, მაშინ ურბანული ბრძოლის პირობებში არმია დიდ ზარალს განიცდიდა, მით უმეტეს, რომ, თვითმხილველების თქმით, ჯარებზე ტყვიამფრქვევის ცეცხლი სანომრე ნიშნების გარეშე სამგზავრო მანქანებიდან იყო გასროლილი. , და ვინ იყო მათში, არ არის დადგენილი.
1990 წლის 20 იანვრის სისხლიანმა მოვლენებმა ძლიერი გავლენა მოახდინა აზერბაიჯანულ საზოგადოებაზე. ბაქოს თითქმის მთელი მოსახლეობა 22 იანვარს გამოვიდა ტრაგედიის შედეგად დაღუპულთა საერთო დაკრძალვაზე, რომლებიც დამოუკიდებლობისთვის ბრძოლის გმირებად დაკრძალეს სახელობის პარკში. ს.მ.კიროვი, რომელსაც მოგვიანებით ეწოდა მოწამეთა ხეივანი. დაკრძალვის ორგანიზება და ჩატარება მეჩეთმა აიღო. ცენტრის ქმედებები მკაცრად დაგმო ამიერკავკასიის მუსლიმთა სულიერი ადმინისტრაციის ხელმძღვანელმა შეიხ-ულ-ისლამ ალაშუკურ ფაშაზადემ. მ.გორბაჩოვისადმი ღია მიმართვაში, რომლის ასლებიც გაეგზავნა გაეროს გენერალურ მდივანს და მსოფლიოს მთავრობის მეთაურებს და სულიერ ლიდერებს, ა.ფაშაზადემ პირადად დაადანაშაულა მ.გორბაჩოვი დანაშაულში და მოითხოვა „ჯარის დაუყოვნებლივ გაყვანა. ბაქოდან“, წინააღმდეგ შემთხვევაში ემუქრება მეორე ავღანეთის აზერბაიჯანის ტერიტორიის გაჩენას. საზოგადოების დეისლამიზაციის მნიშვნელოვანი ხარისხით, შავი იანვრის მოვლენები აშკარად გარდამტეხი აღმოჩნდა საზოგადოებასა და რელიგიას, კერძოდ ისლამს შორის ურთიერთობაში. ალი აბასოვის თქმით, „პირველად ხალხის მეხსიერებაში აზერბაიჯანის ოფიციალურმა ისლამმა მოსკოვის წინააღმდეგ ისაუბრა“.
მოლაებმა ლოცვა წაიკითხეს შავი იანვრის ტრაგედიის დროს დაღუპულთა საფლავებზე. მოწამეთა ხეივანი
დაკრძალვის დღეს აეროპორტმა, რკინიგზის სადგურმა და შორ მანძილზე სატელეფონო კომუნიკაციებმა შეწყვიტეს მუშაობა, გლოვის დღეების განმავლობაში ყოველ საათში ისმოდა სირენები. ათიათასობით აზერბაიჯანელმა კომუნისტმა საჯაროდ დაწვეს თავისი პარტიული ბარათები. მაიკლ სმიტმა, აზერბაიჯანული ეროვნული ცნობიერების გაანალიზებისას, ყურადღება გაამახვილა გლოვის მოვლენების ბუნებაზე და პარალელი გაავლო შავი იანვრის მსხვერპლთა დაკრძალვასა და იმამ ჰუსეინის წამების გამო შიიტურ გლოვას შორის. მან შენიშნა, რომ ხალხი მღეროდა ტრადიციულ აზერბაიჯანულ ხალხურ სამგლოვიარო სიმღერებს (ბაიატებს), „ისევე, როგორ გლოვობდნენ მოწამე ჰუსეინს“. ზოგიერთი მამაკაცი მუშტებს ურტყამდა მკერდში, ქალები კი მწუხარების გამოხატვის ჟესტებს აკეთებდნენ, როგორც ამას შაჰსეი-ვახსეის დროს აკეთებდნენ. ეს ყველაფერი ასახავდა მუჰარამის ტრადიციებს. მისი აზრით, ტრაგედიის მსხვერპლთა დაკრძალვა შეიძლება ჩაითვალოს „სამოქალაქო მაჰარამის პირველ ნამდვილ აქციად პოსტსაბჭოთა პერიოდში“. ის ასევე წერს:
შავი იანვრის დღეებში დაღუპულთა დაკრძალვა უდავოდ დარჩა ხალხის მეხსიერებაში, როგორც ეროვნული გლოვის გულწრფელი და გულწრფელი დღე. თუმცა, 1990 წლის 19-20 იანვრის მოვლენები ასევე დრამატული გაფრთხილებაა არაკომპეტენტური ლიდერობის, ეროვნული სისუსტისა და სამოქალაქო გულგრილობის საშიშროების შესახებ. მთელი ეს დღე გაჟღენთილია ღალატით: ღალატი „სახელმწიფო ხელისუფლების მიერ საკუთარი ხალხის მიმართ“, ღალატი გორბაჩოვის რეჟიმის მხრიდან, რომელმაც მოაწყო ეს ქმედება, და საბჭოთა აზერბაიჯანის ერთგული ხელმძღვანელობის მხრიდან, რომელმაც ეს სანქცია დაუწესა.
აზერბაიჯანის სსრ კომუნისტური პარტიის ცენტრალური კომიტეტის პირველი მდივანი ვეზიროვი მოსკოვში ჯარების შემოსვლამდეც გადავიდა. რესპუბლიკის დროებითი ხელმძღვანელობა ცენტრალური კომიტეტის ბიურომ მიანდო ვიქტორ პოლიანიჩკოს და აიაზ მუტალიბოვს. აიკრძალა ეროვნული თავდაცვის საბჭოს საქმიანობა და დაიწყო აზერბაიჯანის სახალხო ფრონტის წევრების დაპატიმრებები. აზერბაიჯანის სსრ-დან სსრკ-ს სახალხო დეპუტატების მონაცემებით, 10 იანვრის მდგომარეობით, ბაქოს ციხეებში 220-მდე დაკავებული იყო, აზერბაიჯანის ფარგლებს გარეთ 100-მდე ადამიანი. სამხედროებმა ერთ-ერთი აქტივისტი ლანკარანში დააკავეს, მაგრამ 26 იანვარს, ბაქოში სამხედრო-სატრანსპორტო თვითმფრინავით გაგზავნისას, ის მარყუჟით დაახრჩვეს. დანაშაულის კვალის დამალვის მცდელობისას სამხედრო პროკურატურამ ცხედარი მორგში გაგზავნა, როგორც გაურკვეველ ვითარებაში გარდაცვლილი (მოგვიანებით ის შავი იანვრის მსხვერპლთა შორის შეიყვანეს). თუმცა, პოპულარული ფრონტის ბევრი ლიდერი მალე გაათავისუფლეს.
აზერბაიჯანის კგბ-ის თავმჯდომარე ვ. აიძულებს ჩაახშოს ისინი, აღძრას ვნებები და მხოლოდ ამის შემდეგ გამოიყენოს ყველაზე სასტიკი ზომები - როგორც წესრიგის დამრღვევთა, ისე უდანაშაულოების მიმართ, რითაც კიდევ უფრო ამძიმებს სიტუაციას. ეთნიკური კონფლიქტების ორგანიზატორების საბოლოო მიზანი იყო სსრკ-ს, როგორც სახელმწიფო კორპორაციის ლიკვიდაცია რესპუბლიკური ელიტების სასარგებლოდ და ახალი სახელმწიფოების შეყვანა შრომის გლობალური დანაწილების სისტემაში.
რეაქცია
თავდაპირველად, კრემლმა სამხედრო მოქმედების მოტივაცია მოახდინა სომხური მოსახლეობის დაცვის აუცილებლობით, მაგრამ 26 იანვარს სსრკ თავდაცვის მინისტრმა დიმიტრი იაზოვმა პრესკონფერენციაზე გამოსვლისას ღიად აღიარა, რომ სამხედრო ოპერაციის მიზანი იყო სახალხო ფრონტის თავიდან აცილება. კომუნისტური პარტიის ძალაუფლების დამხობა. ამაზე მიუთითებდა სომხეთის ნაციონალური მოძრაობაც, რომელმაც დაგმო საბჭოთა არმიის ქმედებები. ენმ-ის გამგეობის განცხადებაში, კერძოდ, ნათქვამია:
დიდი ყოყმანის შემდეგ ცენტრალურმა ხელისუფლებამ მიმდინარე წლის 20 იანვარს. აზერბაიჯანში რადიკალური ზომების მიღება გადაწყვიტა კონტროლიდან გამოსული სიტუაციის გასაკონტროლებლად. ეს განხორციელდა არა რესპუბლიკის სომხური მოსახლეობის უსაფრთხოების უზრუნველსაყოფად, არამედ მხოლოდ საბჭოთა ხელისუფლების არსებობისთვის სერიოზული საფრთხის თავიდან ასაცილებლად. ჩვენი აზრით, მიმდინარე მოვლენები აზერბაიჯანის რესპუბლიკის სუვერენული უფლებების დარღვევად უნდა მივიჩნიოთ, რამაც მომავალში შესაძლოა ნეგატიურად იმოქმედოს სხვა საკავშირო რესპუბლიკების ბედზეც.
ტრაგიკულ მოვლენებთან დაკავშირებით, სკკპ ცენტრალური კომიტეტის პოლიტბიუროს ყოფილმა წევრმა (შემდგომში აზერბაიჯანის პრეზიდენტი) ჰეიდარ ალიევმა, ტრაგედიის მეორე დღეს, პრესკონფერენცია გამართა აზერბაიჯანის სსრ-ს (ამჟამად აზერბაიჯანის) მუდმივ წარმომადგენლობაში. საელჩო) მოსკოვში, სადაც მან დაგმო ბაქოში ჯარების შესვლა და დაადანაშაულა გორბაჩოვი კონსტიტუციის დარღვევაში.
თუმცა დასავლეთში მათ განსხვავებული პოზიცია დაიკავეს. მაგალითად, აშშ-ს პრეზიდენტმა ჯორჯ ბუშმა ბაქოში ჯარების შეყვანა გამართლებულად მიიჩნია გორბაჩოვის მიერ „წესრიგის დაცვის“ საჭიროებით. თურქეთის საგარეო საქმეთა მინისტრმა მესუთ ილმაზმა სიტყვით გამოსვლისას განაცხადა, რომ „აზერბაიჯანელებსა და სომხებს შორის მრავალწლიანმა უთანხმოებამ გამოიწვია დაპირისპირება აზერბაიჯანელ ხალხსა და საბჭოთა კავშირის ხელმძღვანელობას შორის“ და რომ „ჩვენ ვაგრძელებთ ამ მოვლენებს საბჭოთა კავშირის შიდა საქმედ მივიჩნიოთ. კავშირი“.
გამოძიება
უფლებადამცველი ორგანიზაციები
Human Rights Watch-ის მტკიცებით, ფაქტების უმეტესობა, კერძოდ, ბაქოს სამხედრო პროკურატურის დოკუმენტები, მიუთითებს იმაზე, რომ სამხედრო ქმედება იგეგმებოდა ჯერ კიდევ ბაქოში სომხების დარბევამდე. მიხეილ გორბაჩოვი ამტკიცებდა, რომ აზერბაიჯანის სახალხო ფრონტის ბოევიკებმა ჯარისკაცებს ცეცხლი გაუხსნეს. ამასთან, დამოუკიდებელმა ორგანიზაციამ „ფარი“, რომელიც შედგება იურისტებისა და რეზერვის ოფიცრების ჯგუფისგან, ჯარში და სამხედრო ოპერაციების დროს ადამიანის უფლებების დარღვევის შემთხვევების შესწავლისას, ვერ შეძლო „შეიარაღებული PFA ბოევიკების“ აღმოჩენა, რომელთა ყოფნამ გამოიწვია ცეცხლსასროლი იარაღი საბჭოთა ჯარების მიერ და მივიდნენ დასკვნამდე, რომ არმია აწარმოებდა ომს თავის მოქალაქეებთან, მოითხოვდა სისხლის სამართლის გამოძიების დაწყებას სსრკ თავდაცვის მინისტრის დიმიტრი იაზოვის წინააღმდეგ, რომელიც პირადად ხელმძღვანელობდა ოპერაციას.
მემორიალმა და ჰელსინკის ჯგუფმა 1991 წლის მაისში განაცხადეს, რომ მათ იპოვეს დამაჯერებელი მტკიცებულება, რომ საგანგებო მდგომარეობამ გამოიწვია სამოქალაქო თავისუფლებების გაუმართლებელი დარღვევა და რომ საბჭოთა ჯარებმა გამოიყენეს გაუმართლებელი ძალა (მათ შორის, ჯავშანტექნიკის გამოყენება, ბაიონეტები და სასწრაფო დახმარების მანქანების სროლა. ), რამაც გამოიწვია მრავალი მსხვერპლი
სსრკ და აზერბაიჯანის სამართალდამცავი ორგანოები
თავდაპირველად 20 იანვრის ტრაგიკულ მოვლენებზე გამოძიებას აწარმოებდა სსრკ გენერალური პროკურატურა, რომელმაც სამხედრო მოსამსახურეების ქმედებებში დანაშაული არ გამოავლინა, რის შედეგადაც საქმე შეწყდა. 1992 წლის 14 თებერვალს უკვე დამოუკიდებელი აზერბაიჯანის გენერალურმა პროკურატურამ, გააუქმა სსრკ-ს გენერალური პროკურატურის გადაწყვეტილება, აღძრა სისხლის სამართლის საქმე ხელოვნების მიხედვით. 94.4 და 94.6 (განზრახ მკვლელობა დამამძიმებელ გარემოებებში), 149 (საკუთრების განზრახ განადგურება), 168 (უფლებამოსილების და სამსახურებრივი უფლებამოსილების ბოროტად გამოყენება), 255 (სამსახურებრივი უფლებამოსილების გამოყენება და ბოროტად გამოყენება) სსკ.
1994 წლის იანვარში აზერბაიჯანის გენერალურმა პროკურატურამ დაასრულა შავი იანვრის მოვლენების გამოძიება და ტრაგედიის დამნაშავედ გამოაცხადა აზერბაიჯანის ყოფილი პრეზიდენტი აიაზ მუტალიბოვი, აზერბაიჯანის სსრ კომუნისტური პარტიის ცენტრალური კომიტეტის პირველი მდივანი. აბდულ-რაჰმან ვეზიროვი, საგარეო დაზვერვის დირექტორი ე.მ.პრიმაკოვი, სსრკ პრეზიდენტი მიხაილ გორბაჩოვი, თავდაცვის მინისტრი დიმიტრი იაზოვი და სსრკ კგბ-ს თავმჯდომარე ვლადიმერ კრიუჩკოვი[56]. აზერბაიჯანის პროკურატურამ ასევე დაადანაშაულა აზერბაიჯანის სსრ კგბ-ს თავმჯდომარე ვაგიფ ჰუსეინოვი „სსრკ შინაგან საქმეთა სამინისტროსა და საბჭოთა არმიის ჯარების განლაგების ხელშეწყობაში, რაც გახდა განკარგულების მიღების მიზეზი. საგანგებო მდგომარეობა ბაქოში“ და ასევე ის ფაქტი, რომ 1990 წლის იანვარში „სსრ კავშირის კგბ-ს ალფა ჯგუფის თანამშრომლების მეშვეობით აზერბაიჯანის სახელმწიფოს დასუსტების მიზნით და მოსახლეობისთვის ჭეშმარიტი ინფორმაციის ჩამორთმევა მომხდარი მოვლენების შესახებ. ადგილი, მოაწყო ელექტროსადგურის აფეთქება აზერბაიჯანის ტელევიზიისა და რადიო მაუწყებლობის ეთერში“ და მიაყენა სახელმწიფო ზიანი 260 ათასი რუბლის ოდენობით.
1994 წლის თებერვალში აზერბაიჯანის პროკურატურამ აზერბაიჯანის ყოფილი პრეზიდენტის აიაზ მუტალიბოვის დაკავების ორდერი გამოსცა. აზერბაიჯანის მილი მეჯლისის იმავე წლის 29 მარტის დადგენილებით „1990 წლის 20 იანვარს ბაქოში მომხდარი ტრაგიკული მოვლენების შესახებ“ მ. გორბაჩოვი, ა.რ. ვეზიროვი („როგორც უშუალო ორგანიზატორი და მონაწილე აგრესია“), მომხდარზე პასუხისმგებელია ა. მუტალიბოვი, ვ. ჰუსეინოვი და აზერბაიჯანის სსრ კომუნისტური პარტიის ცენტრალური კომიტეტის მეორე მდივანი ვიქტორ პოლიანიჩკო („დანაშაულის უშუალო თანამონაწილეები“), ხოლო ყოფილი თავმჯდომარე. უმაღლესი საბჭოს პრეზიდიუმის ე. კაფაროვას და აზერბაიჯანის სსრ კომუნისტური პარტიის ბაქოს საქალაქო კომიტეტის პირველ მდივანს მუსლიმ მამედოვს „აკისრიათ პოლიტიკური პასუხისმგებლობა სამხედრო ნაწილების შემოღებასთან დაკავშირებით რაიმე კონკრეტული ზომების მიუღებლობის გამო. საბჭოთა იმპერია ქალაქ ბაქოში და მოქალაქეთა უსაფრთხოების უზრუნველსაყოფად“. თუმცა კაფაროვასა და პოლიანიჩკოს წინააღმდეგ სისხლის სამართლის საქმე მათი გარდაცვალების გამო შეწყდა.
2003 წლის მარტში, აზერბაიჯანის პროკურატურის განსაკუთრებით მძიმე დანაშაულთა საგამოძიებო დეპარტამენტმა აღძრა სისხლის სამართლის საქმე სსრკ ყოფილი პრეზიდენტის მიხეილ გორბაჩოვის წინააღმდეგ ხელოვნების დარღვევისთვის. სსრკ კონსტიტუციის 119 და მუხ. აზერბაიჯანის სსრ კონსტიტუციის 71
.jpg?uselang=ka)
