დედმამიწის მოსახლეობა

                                           დედმამიწის მოსახლ

მომავალი ადამიანის სამყაროს მოსახლეობის მაღალი, საშუალო და დაბალი პროგნოზები

დედამიწის მოსახლეობა 2018წ-სათვის ივნისში  საერთო რაოდენობა მიღწია 7,6 მლრდ. 1990წ-ს მატება შედგინა 87,4 მლნ.მიუხედავადამისა რაოდენობა მოსახლეობის სრულად გამოხატულია სწრაფი ზრდით. (2002 - 74 მლნ, 2014 - 87 მლნ)
2010წ-ს თითქმის 60% მოსახლეობა მსოფლიოს ცხოვრობს აზიაში, 15,5% აფრიკაში, 10,4ევროპაში. პროგნოზის მიხედვით 2100წლისათვის მოსახლეობა მიარწევს 11 მლრდ.
ყველაზე მეტი მოსახლეობა მსფლიოში სახელმწიფო არის ჩინეთი 2025 წლისთვის მას დაეცევა იდნოეთი. 1991 წლამდე საბჭოთა კავშირი იყო, მისი დაშლი შემდეგ აშშ. რ-საც 2006 წლისა შემდეგ 300მლნ მოსახლეობა იყო. შედმეგ მეთხე და მეხუთე ადგიოლზეინდონეზია და ბრაზილია. პაკისტანი, ნიგერია და ბაგლანდეში არიან მეექვსე, მეშვიდე ადგილზე რუსეთი იკავებს მეექვსე ადგილს.

შეფასებით  ცნობილი დემოგრაფის პოლა  ერლიხის მიხედვით 10 000 წლის  უკან დედამიწაზე  ცხოვრობდა  5 მლნ ადამიანი . დაკვირვების შედეგად  10 000 წ-ის  განმავლობაში  რაოდენობა პლანეტის მოსახლეობის გაიზარდა 2 მლრდ  (1930 წ), და დაახლ.  40 წელი , რომ გავაორმაგოთ  ეს რიცხვი (1974 წ), რაც გვაძლევს თქმის საშუალება დემოგრაფიულ აფეთქებაზე

ტაბლიცა შეფასება  მოსახლეობის რაოდენობა სხვადასხვა  ისტორიული ეპოქაში  მონაცემები წარმოებული  ათას ადამიანზე.

წელი	საერთო (ათასი.)	აფრიკა (ათასი.)	აზია (ათსი.)	ევროპა (ათასი.)	ცენტრალური და სამხრ.ამერიკა(ათსი.)	ჩრდ. ამერიკა (ათასი.)	ავსტრალია და ოკეანე (ათასი.)
8000 ჩვ წ.აღ.	5 000
4000 ჩვ. წ. აღ.	7 000
1000 ჩვ წ. აღ.	50 000
500 ჩვ წ. აღ.	100 000
1 წ. აღ.	300 000
1000	400 000
1750	791 000	106 000	502 000	163 000	16 000	2 000	2 000
1800	1 000 000	107 000	657 000	203 000	24 000	7 000	2 000
1850	1 262 000	111 000	809 000	276 000	38 000	26 000	2 000
1900	1 650 000	133 000	947 000	408 000	74 000	82 000	6 000
1950	2 518 629	221 214	1 398 488	547 403	167 097	171 616	12 812
1955	2 755 823	246 746	1 541 947	575 184	190 797	186 884	14 265
1960	3 021 475	277 398	1 701 336	604 401	218 300	204 152	15 888
1965	3 334 874	313 744	1 899 424	634 026	250 452	219 570	17 657
1970	3 692 492	357 283	2 143 118	655 855	284 856	231 937	19 443
1975	4 068 109	408 160	2 397 512	675 542	321 906	243 425	21 564
1980	4 434 682	469 618	2 632 335	692 431	361 401	256 068	22 828
1985	4 830 979	541 814	2 887 552	706 009	401 469	269 456	24 678
1990	5 263 593	622 443	3 167 807	721 582	441 525	283 549	26 687
1995	5 674 380	707 462	3 430 052	727 405	481 099	299 438	28 924
2000	6 070 581	795 671	3 679 737	727 986	520 229	315 915	31 043
2005	6 343 628	887 964	3 787 508	724 722	558 281	332 156	32 998
2013	7 162 119	1 110 635	4 298 723	742 452	616 644	355 361	38 304
2030 (პროგნოზი)	8 551 000	1 704 000	4 947 000	739 000	718 000	395 000	48 000
2050 (პროგნოზი)	9 772 000	2 528 000	5 257 000	716 000	780 000	435 000	57 000
2100 (პროგნოზი)	11 184 000	4 468 000	4 780 000	653 000	712 000	499 000	72 000

ადამიანის პოპულაცია, როგორც საკვების ხელმისაწვდომობის ფუნქცია

სხვადასხვა აკადემიური სფეროს და პოლიტიკური ფენის წარმომადგენლებმა ვარაუდობდნენ, რომ, ისევე როგორც ყველა სხვა ცხოველთა პოპულაცია, ნებისმიერი ადამიანის პოპულაცია (და, გაფართოებით, მსოფლიო პოპულაცია) პროგნოზირებად იზრდება და მცირდება ხელმისაწვდომი საკვების მიწოდების შესაბამისად, იზრდება საკვების სიმრავლის დროს. და მცირდება სიმცირის დროს. ეს იდეა შეიძლება ეწინააღმდეგებოდეს პოპულარულ აზროვნებას, რომ მოსახლეობის ზრდასთან ერთად საკვების მიწოდებაც უნდა გაიზარდოს მზარდი მოსახლეობის მხარდასაჭერად; სამაგიეროდ, აქ ამტკიცებენ, რომ მზარდი მოსახლეობა საკვების მზარდი მარაგის შედეგია. ამ ცნების ცნობილი მომხრეები არიან: აგრონომი და მწერების ეკოლოგი დევიდ პიმენტელი,  ქცევის მეცნიერი რასელ ჰოპფენბერგი (პირველმა ორმა გამოაქვეყნა კვლევა ამ თემაზე 2001 წელს),  ანთროპოლოგი და აქტივისტი ვირჯინია აბერნეტი,  ეკოლოგი გარეტ ჰარდინი. ,  მეცნიერი მწერალი და ანთროპოლოგი პიტერ ფარბი, ჟურნალისტი რიჩარდ მენინგი,  გარემოსდაცვითი ბიოლოგი ალან დ. თორნჰილი,  კულტურული კრიტიკოსი და მწერალი დენიელ ქუინი,  და ანარქო-პრიმიტივისტი ჯონ ზერზანი.

მეცნიერები ზოგადად აღიარებენ, რომ მინიმუმ ერთი მნიშვნელოვანი ფაქტორი, რომელიც ხელს უწყობს მოსახლეობის ზრდას (ან ჭარბი პოპულაციას) არის ის, რომ სოფლის მეურნეობის წინსვლისას მეტი საკვების შექმნა, შესაბამისად, იზრდება მოსახლეობა - ნეოლითური რევოლუცია და მწვანე რევოლუცია ხშირად სპეციალურად მოწოდებულია, როგორც ასეთი სასოფლო-სამეურნეო გარღვევის მაგალითები. გარდა ამისა, გარკვეული სამეცნიერო კვლევები ადასტურებს საკვების ხელმისაწვდომობას, კერძოდ, ის დომინანტური ფაქტორია უფრო უახლესი დროის ფარგლებში. სხვა კვლევები მას იღებენ როგორც ძირითად მოდელს, საიდანაც ფართო პოპულაციის ვარაუდების გამოტანა ხდება. იდეა ტაბუდადებული გახდა გაერთიანებული ერების 1994 წლის მოსახლეობისა და განვითარების საერთაშორისო კონფერენციის შემდეგ, სადაც ადამიანის პოპულაციის ზრდის ბუნებრივ გარემოზე ნეგატიურად ზემოქმედების კუთხით ჩამოყალიბება განიხილება როგორც „ანტიადამიანური“.

ისტორიის მანძილზე ადამიანთა უმეტესობა ადასტურებს ამ თეორიას, ისევე როგორც მთლიანი ამჟამინდელი გლობალური მოსახლეობა. მონადირე-შემგროვებელთა პოპულაციები მერყეობს ხელმისაწვდომი საკვების რაოდენობის შესაბამისად. მსოფლიო ადამიანთა პოპულაციამ თანმიმდევრულად და მკვეთრად დაიწყო ზრდა და ასე აგრძელებს მას შემდეგ, რაც უმოძრაო სასოფლო-სამეურნეო ცხოვრების წესი გავრცელდა ნეოლითური რევოლუციის და მისი გაზრდილი საკვების მიწოდების გამო. ეს მოხდა 1940-იან წლებში დაწყებული მწვანე რევოლუციის შემდეგ, რასაც მოჰყვა მოსახლეობის კიდევ უფრო დაჩქარებული ზრდა. ხშირად, უფრო მდიდარი ქვეყნები აგზავნიან თავიანთ ჭარბ საკვებ რესურსებს შიმშილით მოკლული თემების დასახმარებლად; თუმცა, ამ თეორიის ზოგიერთი მომხრე ამტკიცებს, რომ ეს ერთი შეხედვით მომგებიანი სტრატეგია მხოლოდ შემდგომ ზიანს აყენებს ამ თემებს გრძელვადიან პერსპექტივაში. მაგალითად, ანთროპოლოგი პიტერ ფარბი კომენტარს აკეთებს პარადოქსზე, რომ „წარმოების ინტენსიფიკაცია გაზრდილი მოსახლეობის გამოსაკვებად იწვევს მოსახლეობის კიდევ უფრო დიდ ზრდას“. „საკვების რბოლა“, ტერმინის მოგონება, რომელიც, მისი აზრით, შედარებადი იყო, როგორც ესკალაციის, ისე პოტენციური კატასტროფის თვალსაზრისით, ბირთვული შეიარაღების რბოლასთან.

ამ თეორიის კრიტიკა შეიძლება მრავალი კუთხიდან მომდინარეობდეს, მაგალითად, იმის დემონსტრირებით, რომ ადამიანთა პოპულაცია არ არის მხოლოდ საკვების ხელმისაწვდომობის შედეგი, არამედ რომ სიტუაცია უფრო რთულია. მაგალითად, სხვა რელევანტური ფაქტორები, რომლებსაც შეუძლიათ გაზარდონ ან შეზღუდონ ადამიანთა პოპულაცია, მოიცავს მტკნარი წყლის ხელმისაწვდომობას, სახნავი მიწის ხელმისაწვდომობას, ერთ ადამიანზე მოხმარებულ ენერგიას, სითბოს მოცილებას, ტყის პროდუქტებს და სხვადასხვა არაგანახლებადი რესურსებს, როგორიცაა სასუქები. კიდევ ერთი კრიტიკა არის ის, რომ თანამედროვე ეპოქაში შობადობა ყველაზე დაბალია განვითარებულ ქვეყნებში, რომლებსაც ასევე აქვთ ყველაზე მაღალი წვდომა საკვებზე. ფაქტობრივად, ზოგიერთ განვითარებულ ქვეყანას აქვს როგორც მოსახლეობის შემცირება, ასევე საკვების უხვი მარაგი. გაერთიანებული ერების ორგანიზაციის პროგნოზით, 51 ქვეყნის ან რეგიონის მოსახლეობა, მათ შორის გერმანია, იტალია, იაპონია და ყოფილი საბჭოთა კავშირის სახელმწიფოების უმეტესობა, 2050 წელს უფრო დაბალი იქნება, ვიდრე 2005 წელს. ეს გვიჩვენებს, რომ შემოიფარგლება მხოლოდ ერთი მოცემულ პოლიტიკურ საზღვრებში მცხოვრები მოსახლეობის მოცულობით, ადამიანთა კონკრეტული პოპულაციები ყოველთვის არ იზრდება ისე, რომ შეესაბამებოდეს ხელმისაწვდომი საკვების მიწოდებას. თუმცა, მთლიანობაში გლობალური მოსახლეობა კვლავ იზრდება საკვების მთლიანი მიწოდების შესაბამისად და ამ მდიდარი ქვეყნებიდან ბევრი საკვების მთავარი ექსპორტიორია ღარიბი მოსახლეობისთვის, ასე რომ, ჰოპფენბერგისა და პიმენტელის 2001 წლის კვლევის თანახმად, „ეს ხდება საკვებიდან ექსპორტით. საკვებით მდიდარ და ღარიბ რაიონებში... რომ ამ საკვებით ღარიბ ტერიტორიებზე მოსახლეობის ზრდა კიდევ უფრო იკვებება. შემდეგ ქმნის არასწორ შთაბეჭდილებას, რომ სურსათის წარმოება, შესაბამისად, კიდევ უფრო უნდა გაფართოვდეს.

მიუხედავად იმისა, რომ მოსახლეობა გართობაა თეორიის მიმართ კრიტიკისასურსათის ხელმისაწვდომობის თვალსაზრისით, გლობალური მასშტაბით, ადამიანთა მოსახლეობა უდაოდ იზრდება,  ისევე როგორც ადამიანის მიერ წარმოებული საკვების წმინდა რაოდენობა - ნიმუში, რომელიც არსებობდა დაახლოებით 10000 წლის განმავლობაში, ადამიანური სოფლის მეურნეობის განვითარების შემდეგ. ის ფაქტი, რომ ზოგიერთი მდიდარი ქვეყანა ავლენს მოსახლეობის ნეგატიურ ზრდას, ვერ არღვევს თეორიას მთლიანობაში, რადგან მსოფლიო გახდა გლობალიზებული სისტემა, სადაც საკვები გადადის ეროვნულ საზღვრებს გარეთ სიუხვის ტერიტორიებიდან დეფიციტის ზონებში. ჰოპფენბერგის და პიმენტელის 2001 წლის დასკვნები მხარს უჭერს როგორც ამ და დენიელ ქუინის პირდაპირ ბრალდებას 2010-იანი წლების დასაწყისში, რომ „პირველი სამყაროს ფერმერები ხელს უწყობენ მესამე სამყაროს მოსახლეობის აფეთქებას“.

იხ. ვიდეო - World Population