ცოდნა სინათლეა - Knowledge is light - Знание свет -  

                            რეპარაცია

The USCGC Eagle was built in 1936 as Horst Wessel for the German Navy. It was taken by the United States as reparations in 1946.USCGC Eagle აშენდა 1936 წელს, როგორც ჰორსტ ვესელი გერმანიის საზღვაო ძალებისთვის. იგი აიღო შეერთებულმა შტატებმა, როგორც რეპარაცია 1946 წელს.

(ლათ. reparatio „აღდგენა“) - საერთაშორისო სამართლის სუბიექტის მატერიალური პასუხისმგებლობის ფორმა მის მიერ ჩადენილი საერთაშორისო სამართალდარღვევის შედეგად საერთაშორისო სამართლის სხვა სუბიექტისადმი მიყენებული ზიანისთვის, კერძოდ, სახელმწიფოს მიერ კომპენსაციის, მიერ. სამშვიდობო ხელშეკრულების ან სხვა საერთაშორისო აქტების ძალით, მის მიერ თავდასხმაში მყოფი სახელმწიფოების მიერ მიყენებული ზიანისათვის. რეპარაციების მოცულობა და ხასიათი უნდა განისაზღვროს მიყენებული მატერიალური ზარალის შესაბამისად.

იხ. ვიდეო - 🔥 Россия должна заплатить репарации Украине | Зеленский: не буду говорить с Путиным| Aftershock.News

 

პირველად, რეპარაციის მიღების უფლება გამართლდა 1919 წლის ვერსალის სამშვიდობო ხელშეკრულებით და ვერსალის სისტემის სხვა ხელშეკრულებებით, რომლებიც ადგენდნენ გერმანიისა და მისი მოკავშირეების პასუხისმგებლობას ანტანტის ქვეყნების მშვიდობიანი მოსახლეობის ზარალზე. ომის. სინამდვილეში, ამ ხელშეკრულებებში რეპარაციები იყო შენიღბული ანაზღაურების სახით.

პირველი მსოფლიო ომის შედეგად დაიდო ვერსალის ხელშეკრულება, რომლის მიხედვითაც განისაზღვრა რეპარაციების ოდენობა: 269 მილიარდი ოქროს მარკა - დაახლოებით 100 ათასი ტონა ოქროს ექვივალენტი. დანგრეულმა და დასუსტებულმა ჯერ 1920-იანი წლების ეკონომიკური კრიზისით, შემდეგ კი დიდი დეპრესიით, ქვეყანამ ვერ შეძლო უზარმაზარი რეპარაციების გადახდა და იძულებული გახდა სესხის აღება სხვა სახელმწიფოებისგან ხელშეკრულების პირობების შესასრულებლად. ბოლო განცხადება არის მოსაზრება გერმანული მხარის არგუმენტებიდან გამომდინარე, სხვა მიმღები მხარეები თვლიდნენ, რომ გერმანია უბრალოდ უარს ამბობს გადახდაზე და იხდის ძალიან ცოტას და დიდი უხალისოდ. მისი ყველაზე ექსტრემალური ფორმით, გადახდების მიმღები მხარეების თვალსაზრისი არის ის, რომ გერმანიამ მოახდინა გადახდების საბოტაჟი და, ფაქტობრივად, მიზანმიმართულად შექმნა ჰიპერინფლაციის ვითარება 1923 წელს, როდესაც გადახდებმა, სწრაფი გაუფასურების გამო, დაკარგა ყოველგვარი მნიშვნელობა. . ეს უკიდურესი თვალსაზრისი ასევე არ არის მთლად გამართლებული, მაგრამ ფაქტია, რომ გერმანიის მოსახლეობამ საკმაოდ მშვიდად აღიქვამდა ჰიპერინფლაციის მდგომარეობას და ეს არ იწვევდა რაიმე სოციალურ არეულობას და თავად გადახდებთან დაკავშირებით სიტუაცია მოგვარდა მხოლოდ გერმანელის თანხმობით. მხარემ მიიღოს გადასახადი აშშ-დან ნასესხები სახსრებით გერმანიისადმი ამ ვალის მიღების გამო. ანუ გერმანიამ გადაიხადა სხვისი ფულით და მხოლოდ თავის ვალში ჩაწერა (რაც ისტორიული პერსპექტივით მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ რეალურად ჩამოწერა შეერთებულმა შტატებმა). რეპარაციის კომისიამ თანხა 132 მილიარდამდე შეამცირა (მაშინ იგი შეესაბამებოდა 22 მილიარდ ფუნტს).

ვერსალის ხელშეკრულების 116-ე მუხლი ადგენდა საბჭოთა რუსეთის უფლებას წარედგინა გერმანიას რესტიტუციისა და რეპარაციის მოთხოვნები.

1924 წლის აპრილში ამერიკელმა ბანკირმა ჩარლზ დოუსმა წამოაყენა წინადადებების სერია გერმანიის რეპარაციის გადახდების პრობლემის მოსაგვარებლად. ეს წინადადებები განსახილველად იქნა წარდგენილი ლონდონის საერთაშორისო კონფერენციაზე 1924 წლის ივლის-აგვისტოში. კონფერენცია დასრულდა 1924 წლის 16 აგვისტოს და მიღებულ იქნა ე.წ. Dawes Plan.

მაგრამ დოუს გეგმის მთავარი ელემენტი იყო გერმანიისთვის ფინანსური დახმარების გაწევა შეერთებული შტატებისა და ინგლისის მხრიდან სესხების სახით საფრანგეთისთვის რეპარაციის გადასახდელად.

1929 წლის აგვისტოში და 1930 წლის იანვარში გაიმართა რეპარაციების კონფერენციები, რომლებზეც გადაწყდა გერმანიისთვის სარგებლის მიცემა და მიღებულ იქნა რეპარაციების გადახდის ახალი გეგმა, რომელსაც ეწოდა ახალგაზრდა გეგმა, ამერიკელი ბანკირის, კომიტეტის თავმჯდომარის სახელით. ექსპერტთა. ახალგაზრდა გეგმა ითვალისწინებდა რეპარაციების მთლიანი ოდენობის შემცირებას 132-დან 113,9 მილიარდ ნიშნულამდე, გათვალისწინებული იყო გადახდის ვადა 59 წელი და შემცირდა წლიური გადასახადები. 1931-1934 წლებში. გადახდების მოცულობა უნდა გაიზარდოს, დაწყებული 1 მილიარდ 650 მილიონი მარკით. მომდევნო 30 წლის განმავლობაში რეპარაციები უნდა გადაეხადათ 2 მილიარდი მარკით. დარჩენილ 22 წელიწადში წლიური შენატანების მოცულობა შემცირდა.

თუმცა, დიდმა დეპრესიამ, რომელიც მალე დაიწყო, ამ გეგმის ჩაშლა გამოიწვია. 30-იანი წლების დასაწყისიდან. მე-20 საუკუნეში, გერმანიის თანმიმდევრული მთავრობები სულ უფრო მეტად მოითხოვდნენ რეპარაციის გადასახადების სრულ გაუქმებას, გერმანიის ეკონომიკის შესაძლო კოლაფსის მოტივით, ისევე როგორც გერმანიაში კომუნისტური რევოლუცია, რასაც ეს კოლაფსი აუცილებლად მოჰყვებოდა. ამ მოთხოვნებმა გაგება ჰპოვა დიდი სახელმწიფოების მთავრობებში. 1931 წელს აშშ-ს პრეზიდენტმა ჰერბერტ ჰუვერმა გამოაცხადა მორატორიუმი გერმანული რეპარაციების შესახებ.

რეპარაციების საკითხის საბოლოოდ გადასაჭრელად ლოზანაში მოიწვიეს საერთაშორისო კონფერენცია, რომელიც დასრულდა 1932 წლის 9 ივლისს გერმანიის მიერ მისი რეპარაციის ვალდებულებების სამი მილიარდი ოქროს მარკის გამოსყიდვის შესახებ შეთანხმების ხელმოწერით 15 ვადაში გამოსყიდული ობლიგაციებით. წლები. ლოზანის ხელშეკრულებას, ანუ „საბოლოო პაქტს“, როგორც მას უწოდებდნენ, ხელი მოაწერეს გერმანიას, საფრანგეთს, ინგლისს, ბელგიას, იტალიას, იაპონიას, პოლონეთსა და ბრიტანულ სამფლობელოებს. მან ჩაანაცვლა ახალგაზრდა გეგმის ყველა წინა ვალდებულება.

თუმცა, არც ეს შეთანხმებები განხორციელდა, რადგან ჰიტლერის ხელისუფლებაში მოსვლის შემდეგ გერმანიაში 1933 წელს მისმა მთავრობამ შეწყვიტა რეპარაციის გადახდა.

უკვე მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ და 1949 წელს გერმანიის ფედერაციული რესპუბლიკის ჩამოყალიბების შემდეგ, აშშ-ს, ბრიტანეთის და საფრანგეთის საგარეო საქმეთა სამინისტროების ხელმძღვანელებმა დაავალდებულეს იგი დაუბრუნდეს ვერსალის ხელშეკრულებით გათვალისწინებული ვალების გადახდას. 1953 წელს, ლონდონის ხელშეკრულების თანახმად, გერმანიას, რომელმაც დაკარგა თავისი ტერიტორიის ნაწილი, უფლება მიეცა არ გადაეხადა პროცენტი გაერთიანებამდე. აშკარაა, რომ მცირე ოდენობის გადახდები (1953 წლამდე გადასახდელების საერთო რაოდენობამ არაუმეტეს 800 მილიონი მარკა) მეტყველებს ამ შეთანხმების პოლიტიკურად დემონსტრაციულ ხასიათზე, იყო სურვილი შეერთებული შტატებისა და მოკავშირეების მხრიდან, ეჩვენებინათ არასასიამოვნო ფაქტი. - სსრკ-ს მონაწილეობა და გფრგ-ს მხრიდან იყო. გდრ-ს არსებობის ფაქტის იგნორირება, გდრ-ს არსებობის ფაქტის იგნორირება გაერთიანებული გერმანიის კანონიერი მემკვიდრეობის ექსკლუზიურად გდრ-ს მხრიდან გაერთიანებული გერმანიის კანონიერი მემკვიდრეობის პრეცედენტის შექმნისა და კონსოლიდაციის სურვილი.

1990 წლის 3 ოქტომბერს გერმანიის გაერთიანებამ გამოიწვია ვერსალის ხელშეკრულებით გათვალისწინებული რეპარაციის ვალდებულებების „რეანიმაცია“. ვალების დასაფარად გერმანიას 20 წელი მიეცა, რისთვისაც ქვეყანას 239,4 მილიონი მარკის ოცწლიანი სესხი უნდა აეღო.

ამ პერიოდის შემდეგ, 2010 წლის 4 ოქტომბერს, გერმანიის ფედერალურმა ბანკმა ბოლო გადაიხადა რეპარაციასთან დაკავშირებული ფულადი ვალდებულებები. ამრიგად, პირველი მსოფლიო ომის შემდეგ რეპარაციები სრულად გადაიხადა გერმანიამ მათი შემოღების დღიდან 90 წელზე მეტი ხნის შემდეგ. გადახდილი თანხების უმნიშვნელოობა ადასტურებს ამ გადახდების ფორმალურ და პოლიტიკურად განპირობებულ ხასიათს.

იხ. ვიდეო - Should Germany pay reparations to Poland for WW2? | DW News