2019წ-ის 3 თებერვალს წარმატებით გამოიცადა იხ.ლინკზე ძრავი რაპტორი ახალი რაკეტისთვის. აშშ-ს არეკოსმოსური კომპანიამ სფეისიქსმა გამოაქვეყნა თავის მიკრობლოგზე ორი ვიდეო სადაც ნაჩვენებია გამოცდა.
(ინგლ. Big Falcon Rocket) — პროექტი რაკეტა -მატარებლის და კოსმოსური ხომალდის ახალი თაობის , სემუშავებული სფეისიქსის პროექტში ასევე გათვალისწინებულია სახმელეთო ინფრასტრუქურის განლაგება გაშვებისტვის და განმეორებითი გამოყებისთვის სისტემების და (საწავავის დეპო) საწვავის შემავსებელი სადგურები დაბალ დედამიწის ორბიტაზე. BFR რამდენადმე მეტია მასითა და სიდიდით, ვიდრე არსებული კოსმოსური ხომალდი დრაგონი და პილოტირებული დრაგონ ვი2. 2017წ-ს სფეიქსმა მიიღო გადაწყვეტილება გადსვლის სტრატეგიის ,,ხელმომჭირნე სტრატაფის'' და გაერთიანება ერთ პროექტში ტეხნოლოგია გაშვების დედამიწის გარშემოორბიტაზე, საპლნეტაშორისო ფრენების, ასევე საკონენტაშორისო გადაფრენები დედამიწის საზღვრებში. მოლოდიანია, რომ 2022წ-ს ტყვირთი იქნება მარსზე გაშვებული ამ რაკეტით ხოლო ამის შემდეგ 2024წ-ს პილოტირებული ფრენები. იხ. ვიდეო
(ბერძნულად: τεχνολογια < τεχνη "ოსტატობა" + λογος "სიტყვა, სწავლება" + სუფიქსი ια) არის მეცნიერება იმ იარაღების, პროცესებისა და მეთოდების შესახებ, რომელიც გამოიყენება სხვადასხვა საგნების და ობიექტების დამზადებისათვის, რაიმეს წარმოების მიზნით. სხვაგვარად, ტექნოლოგია ეს არის ნივთიერების, ენერგიის და ინფორმაციის გადამუშავების ხერხი.
ადამიანის პრაქტიკული საქმიანობა საჭმლის მომზადებიდან დაწყებული და სახლის მშენებლობით დამთავრებული დამოკიდებულია რთულ ტექნოლოგიურ სისტემებზე, რომლებიც 5 მილიონი წლის განმავლობაში ჩამოყალიბდა. პირველყოფილი შრომის იარაღების დამზადება, ცეცხლის მოხმარება, რკინის დნობა, ბორბლის გამოყენება, ტანსაცმლის კერვა და სხვა, პირველი ტექნოლოგიური პროცესებია, რომლის გამოყენებაც ადამიანმა დაიწყო,
პირველი მოხსენიებული ტეხნოლოგია ბორბალი შგვხდება მესოპოტამიში მე-4 ათასიწმეულს ჩვ. წ.აღ.
ტექნოლოგიების განვითარების პროცესში გარდატეხა შეიტანა ისეთმა მოვლენებმა, როგორებიც იყო: ორთქლის ძრავის გამოგონება 1712 წელს, ელექტრობისა და შიგა წვის ძრავის გამოყენება 1800–იან წლებში, კავშირგაბმულობის საშუალებებისა და ელექტრონიკის განვითარება ბოლო ათწლეულებში, ასევე ატომური და კოსმოსური ტექნიკა და ტექნოლოგიები.
იხ.ვიდეო
პროგრესული ტექნოლოგია (ავტომატიზაციისა და სპეციალიზაციის მაღალი დონით), რომელზეც მნიშვნელოვნად არის დამოკიდებული თანამედროვე საზოგადოება, შესამჩნევ კონტრასტს ქმნის იმ ტექნოლოგიებთან (მძიმე შრომის გამოყენება, სპეციალიზაციის დაბალი დონე), რომელიც ჯერჯერობით გამოიყენება ბევრ ქვეყანაში.
ტექნოლოგია არის სფერო, რომელშიც ხდება სხვა მეცნიერებების კვლევების შედეგების პრაქტიკული გამოყენება საზოგადოების მოთხოვნილების შესაბამისად
ყველაზე მსხვილი ავია კასტროფა ისტორიაში რუსეთის სამხედრო ძალების. მოხდა შედეგად სამხედრო-სატრანსაპორტო ვერთფრენის მი-26 სარაკეტო გადასატანის საზენიტო კომპლექსის ,,იგლას'' მეშვეობით ხოლო დამატებითი მიზეზი რაოდენის დაღუპვის იყო გადატვირთულობა და დანაღმული ტერიტორია ვერთფრენის ჩამოვარდნის ადგილას. წარმოადგენს ყველაზე მსხვილი ავიაკატასტროფას რუსეთის ისტორიაში.
19 აგვისტოს 2002წ-ის ვერტფრენი მი-26, კუთვნილი რუსეთის სამხედრო არმიის სახმელეთო ძალების, გამოფრინდა აეროდრომ მოზდიკიდან და კურსი აიღო ბაზაზე ხანკალაზე გროზნო. ბორტზე იმყოფებოდნენ სახედრომოსამსახურეები, დაბრუნება შვებულების შემდეგ, ასევე ,,კონტრაქტიკები'' და ჯარისკაცები, მიფრინავდნენ შესაცვლელად. ცუდი ამენდების გამო მოზდოკში მოგრავდნენ სამხედრო მოსამსახურეები, ელოდებოდნენ გაფრენას ჩეჩნეთში ამ მიზეზით ვერრენი იყო გადატვირთული.
იხ.ვიდეო
ხანკალის აეროპორთან მიახლოებისას ორმა ჩეჩნმა მებროძოლებმა რ-იც მიუახლოვდნენ აეროდრომს რ-იც ერთი ვიდეოკამერით იღებდა ხოლო მეორეს ხელში ჰქონდა ,,იგლა'' გასროლისას მოხვდა ვერფრენის ძარვში რის შედეგადაც აპრატმა განიცადა კატასტროფა სახმედროები -რიც იმყოფებოდნენ კარებთან მოასწრეს გადახდომა ცეცხლომიკედებული ვერტფრენიდან ნაწილმა უკანა მხრიდან,მაგრამ ძრითადი ნაწილი დაიღუპა და სირთულე ის იყო რომ ვერრენა ჩამოვარდა დანაღმული ტერიტორიაზე და მეხანძრეები დიდი ხნის განმავლობაში ვერ მიდიოდნენ ახლოს. ეს ფაქტი თვითონ ჩეჩნება გადაიღეს და მიუტანეს პრეზიდენტ ასლან მასხადოვს.
შედეგი ვერტფრენი ჩამოვარდა, ხანძარი და აფეთქება დანაღმულ ტერიტორიაზე მთლიანობაში დაიღუპა 127 ადამიანი. 117 ადგილზე დაიღუპა კიდევ 10 კი ჰოსპიტალში
აშშ-მ დაიწყო რუსეთის ფედერაციის დემონტჟაი
ხვალ 2 თებერვალს აშშ ოფიფციალურად გავა 1987წ-ს დადებულ ბირთვული შეთანხმებიდან როგორც მაიკ პომპეუმ განაცხადა ჩემის აზრით ეს მოსალოდნელი იყო, ჩვენ განვიხილოთ თუ რას ნიშნავს და რას მოუტანს რუსეთს ეს ნაბიჯი. სანამ უშუალოდ ისტორიაული ასპექტით განვიხილავთ ჯერ ორიოდე სიტყვით მინდა რუსეთის პოლიტიკას შევეხო დღიდან სავჭოთა კავშირის დაშლისა და რუსეთის ფედერაციის შექმნისა და განსაკუთრებით ვლადიმერ პუტინის მოსვლისა ყოველი ნაბიჯი რუსეთის პოლიტიკისა იყო მიმართული წარსულისკენ საბჭოთა კავშირის აღდგენის აზროვნებისა და პოლიტიკისა მიუხედავად იმისა, რომ ეს ქვეყანა დაიშალა და კომუნისტური იდეოლოგია რუსეთში აღა არის სახლმწიფო პოლიტიკა დანარჩენი ყველა მათი ნაბიჯი რაღაც გაუგებარი ისტორიის აღდგენის მცდელობა იყო მოდერნიზებული სახით, რათქმა უნდა სრულად აღდენა საბჭოთა კავშირის ეგ პუტინმაც იცის, რომ შეუძლებელია მაგრამ რაღაც ჰიბრიდი და გაუგებარი და მომკვკდინებელი თვით რუსეთისთვის პოლიტიკას ადგას. ბუნებრივია უნდა იცოდე და ცოდნოდა როცა გინდა ის აღადაგინო რაც არ გამართლდა და რამაც დიდი კატასროფა განიცადა იგივეს განმეორდება. იხ. ვიდეო
ანუ გამალებული შეიარაღების ახალი ფაზა უფრო მაშტაბური და იმ სიდიდის რაც 1960წ-დან 1990წ-მდე იყო საბჭოთა კავშირის დაშლის დასრულებული. ალბათ გვახსოვს კარიბის ზღვის კრიზისი იხ. ლინკზე და იმ შედეგებით ანუ აშშ-მ განალაგებს ბირთვულ რაკატებს რუსეთის საზღვრებთან ახლოს როგორც მაშინ ეხლა კი უფრო ახლოს და პოლონეთმა შესთავაზა აშშ-ს განლაგება რაკეტების. იხ.ვიდეო
საბოლოოდ ჩვენ ვიცით თუ როგორ დასრულდა საბჭოთა კავშირი რომელიც დაიშალა და ასეთი სახელმწიფო გაქრა რუქიდან მაშ თუ რუსეთი ამ გზას დგას არ გამოვრიცხა, რომ ის დაემართოს რაც სსრკ-ს დაემართა. განალებული შეიარაღება რუსეთისთის იქნება მომაკვდინებელი ვინაიდან თავის დროზე საბჭოთა კავშირმა ვერ გაუძლო ამას. ხოლო ბირთვულ რაკეტებს რუსეთი სად იხილავს ამას უახლოეს მომავალში ვნახავთ ვიანიდა ეხლანდელი სამხედრო გეოპოლიტიკით რუსეთი უფრო რთული ვითარებაშია ვიდრე იყო სსრკს-ს დროს ყველა მხრივ როგორც იდეოლოგიური ასევევ გეოპოლიტიკით და ბუნებრივია სამხდრო თვალსაზსირისითაც და ეკონომიკითაც ბევრად სუსტია რუსეთი. ეხლა კი მინდა შემოგთავაზოთ თუ
როგორ ეწევიან ამღზდელობითი მუშაობას პუტინის მიმართ მსოფლიოს ლიდერებეი იხ. ვიდეო
(ივრ.. גָּלוּת בָּבֶל) — ებრაელი ხალხის ისტორიის პერიოდი ძვ.წ. 598 წლიდან 539 წლამდე. ებრაელთა მნიშვნელოვანი ნაწილის, იუდეის სამეფოს მოსახლეობის იძულებითი წესით გადასხელებების მთელი სერიის კრებითი სახელწოდება, ბაბილონის მეფე ნაბუქოდონოსორ II–ის მმართველობის დროს.
ეს გადასახლებები მიმდინარეობდა 16 წლის მანძილზე (ძვ.წ. 598—582 წ.წ.) და წარმოადგენდა იუდეაში ანტიბაბილონური აჯანყების საწინააღმდეგო, სადამსჯელო ღონისძიებას. ამ პერიოდში დასრულდა სპარსეთის მეფის კიროს დიდის ( იხ ლიკზე) დაპყრობების შემდეგ იუდეაში ებრაელთა ნაწილის დაბრუნება. ბაბილონის ტყვეობამ გამოიწვია დიდი ებრაული დიასპორის შექმნა, რაც გახდა ებრაელთა ეროვნულ–რელიგიური განვითარების გარდამტეხი მოვლენა. იხ.ვიდეო
ესწრაფოდა რა, ეგვიპტესთან მოსაზღვრე მიწების უსაფრთხოებას, ძვ.წ. 586 წელს, იუდეის შემდგომი აჯანყებისას, ბაბილონის მეფე ნაბუქოდონოსორ II–მ დაიპყრო და გაანადგურა იერუსალიმი. დცილობდა რა უსაფრთხოება უზრუნველყო ეგვიპტესთან და მორიგი იდუეველების აჯანყების შემდეგ. მან გაანადგურა იეუსალიმი. ამავე დროს ამასთან, გაანადგურა იაჰვეს ტაძარი (სოლომონის ტაძარი). ბაბილონელებმა ქვეყნიდან გაიყვანეს უზარმაზარი რაოდენობის ტყვეები, რაც შეადგენდა ქვეყნის მთელი მოსახელობის ერთ მეათედს. ტყვეთა შორის იყო იუდეის მეფე სედეკია (ციდკიაჰი), რომელიც ცდილობდა ტყვეობიდან თავის დაღწევას გაქცევის გზით. იუდეის სახელმწიფოებრიობა განადგურდა და ებრაელთათვის დაიწყო დიდი ტყვეობა, რომელიც თითქმის 70 წელი გაგრძელდა. ახალ–ბაბილონური სამეფოს შემადგენლობაში ებრაელმა გადასახლებულებმა შექმნეს ნაციონალური ჯგუფები სამშობლოს არდავიწყების და მასთან კავშირის შენარჩუნების მიზნით.
556 წელს ბაბილონი მეფე გახდა ნაბონიდი. მისი მმართველობა გამოირჩეოდა იმით, რომ ცდილობდა შეესუსტებინა სამოქალაქო–სატაძრო საზოგადოებების გავლენა ბაბილონში და თავის ძირითად დასაყრდენად ექცია თანამემამულე არამეველები. ამ მიზნით მან სახელმწიფოში რელიგიური რეფორმაც კი გაატარა. ამ პოლიტიკამ დაასუსტა სახელმწიფო. როდესაც სპარსეთის მეფე კიროს II შეიჭრა ბაბილონში, მოსახლეობა მას შეხვდა როგორც განმათავისუფლებელს. ბაბილონის სამეფო დაემორჩილა სპარსეთს და შევიდა აქემენიდების იმპერიაში, როგორც ავტონომიური ერთეული იხ. ვიდეო
კიროს II ცდილობდა რა ბაბილონის სამეფოში მოსახლეობის მხარდაჭერა მოეპოვებინა, გამოიჩინა ხალხთა მიმართ შემწყნარებლობა და მფარველობა. კერძოდ, თავისი მეფობის პირველ წელს მან გამოსცა ედიქტი, რომლითაც ნებას რთავდა ბაბილონში დეპორტირებულ ებრაელებს უკან, სამშობლოში დაბრუნებულიყვნენ. როგორც წინასწარმეტყველ ეზდრას წიგნი გვაუწყებს, კიროსის ედიქტის შემდეგ იუდეაში გაემგზავრა 42360 ადამიანი. ამან შესაძლებელი გახადა იერუსალიმის ტაძრის აღდგენა, რომლის მშენებლობა დასრულდა ძვ.წ. 516 წელს. მრავალმა ებრაელმა საჭიროდ ჩათვალა დარჩენილიყო შუამდინარეთში
გიორგი ათონელი, (დ. სავ. 22–დან 29 მარტის ჩათვლით, 1009 — გ. 29 ივნისი, 1065, კონსტანტინოპოლი, დაკრძალულია ათონის ივერთა მონასტერში) — ქართველი სასულიერო და საზოგადო მოღვაწე, მწერალი, მთარგმნელი. ქართული ეროვნული კულტურის მოამაგე, ათონის ივერთა მონასტრის წინამძღვარი, საზღვარგარეთ მოღვაწე ქართველთა სამეცნიერო-ლიტერატურული საქმიანობის სულისჩამდგმელი.
მისი ბიოგრაფის გიორგი მცირის გადმოცემით, გიორგი მთაწმიდელი დაიბადა თრიალეთში, ადგილობრივი დიდებულის იაკობის ოჯახში. სწავლობდა ტაძრისის, შემდეგ კი ხახულის მონასტერში, სადაც მოღვაწეობდნენ მისი ბიძები — გიორგი მწერალი და საბა. ერთხანს ცხოვრობდა გიორგი მწერალთან ერთად ტაოელი დიდებულის ფერის ჯოჯიკის ძის ოჯახში — ტვარწატაფში; ეხმარებოდა ბიძას ქრისტიანული სამღვდელმსახურო წესების აღსრულებაში. 1022 წელს ფერის ჯოჯიკის ძეს იმპერატორ ბასილი II-ის წინააღმდეგ შეთქმულებაში მონაწილეობისათვის თავი მოჰკვეთეს. ბიძამ გიორგი კონსტანტინოპოლს წაიყვანა. იქ მან საფუძვლიანად შეისწავლა ბერძნული ენა და აზიარა ბიზანტიურ კულტურას. 1034 წელს გიორგი მთაწმიდელი სამშობლოში დაბრუნდა და ბერად აღიკვეცა ხახულის მონასტერში. 1036 წელს სირიაში, შავ მთაზეგიორგი შეყენებულსდაემოწაფა. 1039 წელს იერუსალიმს გაემგზავრა. წმინდა ადგილების მოლოცვის შემდეგ დაბრუნდა შავ მთაზე თავის მოძღვართან და 1040 წელს მისივე რჩევით ათონს გაემგზავრა. 1044 წელს გიორგი მთაწმიდელი ათონის ივერთა მონასტრის წინამძღვრად დაადგინეს. მის იშვიათ შემოქმედებით და ორგანიზატორულ ნიჭს სათანადო ასპარეზი მიეცა. მან კიდევ უფრო გააძლიერა მონასტერი და იგი ქართული სულიერი კულტურის მძლავრ კერად აქცია.
იხ. ვიდეო
ბაგრატ IV-მ არაერთგზის შესთავაზა მას საქართველოს მღვდელმთავრობა. მისივე თხოვნით გიორგი მთაწმიდელმა ხუთი წელი დაყო საქართველოში და საეკლესიო საქმეები მოაგვარა. მან უარყო წოდებრივი უპირატესობა საეკლესიო საქმეებში და ადამიანის პირადი ღირსება წამოსწია წინ. გიორგი მთაწმიდელი იცავდა ქართულ ეკლესიას და კულტურას. ანტიოქიის პატრიარქთან გამართულ დებატებში 1057 წელს მან ბრწყინვალედ დაიცვა ქართული ეკლესიის ავტოკეფალობა. გიორგი მთაწმიდელი ნაყოფიერად იღვწოდა ქართული საეკლესიო ლიტერატურის გამდიდრებისათვის. ცნობილია ბიბლიის ახალი, ე. წ. „გიორგისეული რედაქცია”. მან ხელახლა თარგმნა ბიბლიის ზოგიერთი წიგნი (სახარება-ოთხთავი, სამოციქულო, დავითნი), სხვა წიგნები კი გაჩალხა და ბერძნულ დედანს შეაჯერა.
გიორგი მთაწმიდელმა მნიშვნელოვანი კვალი დაამჩნია ქართულ ჰაგიოგრაფიასა და აპოკრიფულ მწერლობას, ეგზეგეტიკას, ჰიმნოგრაფიასა და საეკლესიო სამართალს. განსაკუთრებული მნიშვნელობა აქვს გიორგი მთაწმიდლის ჰაგიოგრაფიულ თხზულებას „ცხოვრება ნეტარისა მამისა ჩუენისა იოანესი და ეფთჳმესი და უწყებაჲ ღირსისა მის მოქალაქობისა მათისაჲ”, რომელიც ათონის ივერთა მონასტრის მხატვრული მატიანეა. ნაყოფიერად იღვაწა გიორგი მთაწმიდელმა ლიტურგუკის სფეროშიც და ქართული მწერლობას შესძინა როგორც თარგმნილი, ისე ორიგინალური თხზულებანი („დიდი სჳნაქსარი”, „სახარებაჲ გამოკრებული საწელიქდო”, „პავლე გამოკრებული საწელიწდო”, „თთუენი ათორმეტნივე” და სხვა). გიორგი მთაწმიდლის ორიგინალური იამბიკოები და ნათარგმნი მდიდარი ჰიმნოგრაფიული მემკვიდრეობა მისი პოეტური კულტურის დადასტურებაა. გიორგი მთაწმიდელმა ბერძნულიდან თარგმნა, ბასილი დიდის, გრიგოლ ნოსელის, ათანასე ალექსანდრიელის, იოანე დამასკელის, ნექტარი კონსტანტინოპოლელის, დოროთეოს ტვირელისა და სხვათა თხზულებანი. მისი ბიოგრაფის სამართლიანი თქმით, „ესევითარი თარგმანი, თჳინიერ წმიდისა მამისა ჩუენისა ეფთჳმესსა, სხუაჲ არა გამოჩენილა ენასა ჩუენსა”. გიორგი მთაწმიდლის მრავალფეროვანმა მოღვაწეობამ ხელი შეუწყო ქართული კულტურის აღმავლობას მომდევნო საუკუნეებში.
ზოგიერთი მოსაზრებით, გიორგის ერთ-ერთი ჰიმნი მოგვიანებით თომას მურს ცნობილი ლექსის «Evening Bell» შექმნაში დაეხმარა
დაღესტნელ ფეოდალთა მიერ მოწყობილი წვრილ-წვრილი თავდასხმები საქართველოს ბარის (ძირითადად კახეთი, ქართლი) მოსახლეობაზე. მიზნად ისახავდა ქონების, საქონლის, ჭირნახულისა და ტყვეების გატაცებას, მოგვიანებით-დასახლებული ტერიტორიების დაპყრობას და დამორჩილებული მოსახლეობის დახარკვას.
დაღესტნელთა შემოსევები XVI საუკუნიდან დაიწყო და თავდაპირველად ეპიზოდურ ხასიათს ატარებდა. აბას I-ის ლაშქრობათა შემდეგ დაღესტნელებმა აღმოსავლეთ კახეთის დაცარიელებულ მიწებზე იწყეს ჩასახლება. აქ, ჭარის, ბელაქნისა და თალის რაიონებში, მათ შექმნეს ე. წ. „უბატონო თემები“, რომლებიც თავისებურ პლაცდარმად იქცნენ შემდგომი თავდასხმებისათვის. ქართლში მთელ ფეოდალთა შემოსევები XVIII საუკუნის 20-იან წლებში დაიწყო. უფრო გაძლიერდა „ოსმალობისა“ და „ყიზილბაშობის“ დროიდან. XVIII საუკუნის II ნახევრიდან წვრილ-წვრილი თავდასხმები ტერიტორიების დასაპყრობად გამიზნულმა ლაშქრობებმა შეცვალა. ამ მიზნით 1754 წელს მოწყობილი ხუნძახის მფლობელის ნურსალ-ბეგის ლაშქრობა მარცხით დამთავრდა (მჭადიჯვრის ბრძოლა), ასევე დამარცხნენ ლეკები 1755 წელს ყვარლის ბრძოლაში. 1785 წელს ომარ-ხანის ლაშქრობის დროს ქართველები დამარცხდნენ. საქართველოს რუსეთთან შეერთებისა და „საკორდონო ლინიის“ დაარსების შედეგად ლეკიანობა შესუსტდა, ხოლო რუსეთის მიერ დაღესტნის შეერთების შემდეგ საბოლოოდ შეწყდა.
„ლეკიანობას“ ხელს უწყობდა ფეოდალური დაქსაქსულობა საქართველოში. საქართველოში ლეკთა რაზმები ხშირად მოჰყავდათ მეფეებს ფეოდალებთან ან ტახტის პრეტენდენტებთან საბრძოლველად, ფეოდალებს — ერთმანეთის წინააღმდეგ, მათ იყენებდნენ ოსმალები, ყიზილბაშები. ოსმალეთი ხშირად აძლევდა ლეკებს თავშესაფარს თავის ტერიტორიაზე, ამიტომ ისინი ახალციხის მხრიდანაც ესხმოდნენ თავს საქართველოს. ოსმალეთის ტყვეთა ბაზარი გზას უხსნიდა ტყვეებით ვაჭრობას. ფეოდალური ექსპლოატაციით შევიწროებული გლეხი გაურბოდა მებატონეს და თავს აფარებდა „უბატონო“ ლეკებს, იყენებდა მათ საკუთარ მებატონეთა წინააღმდეგაც. ქართველი გლეხი ლეკდებოდა, რადგან „გალეკება“ მისთვის უბატონობას ნიშნავდა. ქართლისა და კახეთის მეფეები ენერგიულად იბრძოდნენ „ლეკიანობის“ ასლაგმავად, მაგრამ ეს ბრძოლა უშედეგო იყო. „ლეკიანობასთან“ საუკუნოვან ბრძოლებში თავდაცვის გარკვეული წესები და ხერხები გამომუშავდა. აგებდნენ ციხე-სიმაგრეებს, ლეკების გადმოსასვლელ გზებზე აკეთებდნენ თხრილებს, აღრმავებდნენ მდინარის ფონებს, კაფავდნენ ლეკების სამალავ ყტეებს და ა. შ. გადამწყვეტი მნიშვნელობა მაინც სამხედრო ძალას ენიჭებოდა, ასეთი საშუალება იყო „ნაპირის ალაგას“ დგომა, „ნაპირის ალაგის“ გამაგრება, ყარაულის დაყენება გზებზე, ხიდებზე, ხეობებში, დაქირავებული ჯარი, „ნოქარი“, ე. წ. „მდევარი“ და რეგულარული ლაშქარი — მორიგე ჯარი. „ლეკიანობამ“ აუნაზღაურებელი ზარალი მოუტანა საქართველოს. მოსახლეობა კატასტროფიულად შემცირდა, ზოგიერთი მხარე მოსახლეობისაგან სრულიად დაიცალა. კულტურული მეურნეობა დაეცა.
ყვარლის ბრძოლა
ყვარლის ბრძოლა (1755) — საქართველოს ლაშქრის ბრძოლა ავარიის ხანის ნურსალ-ბეგის წინააღმდეგ. ნურსალ-ბეგმა ქართლ-კახეთის წინააღმდეგ მთელი დაღესტანი და ჭარ-ბელაქანი დარაზმა. მიიმხრო შამხალის სამფლობელო, ყაზიყუმუხის ხანი და 20 ათასიანი ( ზოგი მონაცემით 30 ათასი) ლაშქრით კახეთს შეესია. იგი ყვარლის ციხე-გალავანს შემოადგა, სადაც ალაზნის გაღმამხრის მოსახლეობის დიდი ნაწილი იყო შეხიზნული.მამა–შვილმა, ქართლის მეფე თეიმურაზ მეორემ და კახეთის მეფე ერეკლე მეორემ ჯარის სიმცირის გამო მტერთან შებმა შეუძლებლად მიიჩნიეს. ერეკლე II-მ ციხეში მაშველი რაზმის შეგზავნა გადაწყვიტა. 206 მეომარი ღამით ქიზიყიდან გავიდა, მდ. ალაზანი გადალახა, მიეპარა ლეკთა ყარაულებს და ხმლით გაიკაფა გზა ციხისაკენ. რაზმმა ციხეში დიდძალი თოფის წამალი შეიტანა. მეციხოვნეებმა მოახერხეს დაეწვათ ლეკთა საფრები ციხის გარშემო. ამავე დროს ერეკლე II-მ ჯარი გაგზავნა ჭარის დასარბევად. ჭარელები ციხეს მოსცილდნენ და ცოლ-შვილის მისაშველებლად თავიანთ ქვეყანაში დაბრუნდნენ. მათ გაჰყვა კაკის სულთანი და დაღესტნის სურხაი-ხანი, 28 სექტემბერს ნურსალ-ბეგი და შამხალიც გაეცალნენ ყვარლის ციხეს. საქართველოს აოხრების გეგმა ჩაიშალა.ყვარლის ციხის დაცვას საქართველოს მომავლისათვის დიდი მნიშვნელობა ჰქონდა, რადგან, თუ მტერი გაიმარჯვებდა და ციხე დაეცემოდა – ალაზნის გაღმა მხარე მტერს დარჩებოდა,მერე მთელი კახეთის დაპყრობაც არ იყო ძნელი. დასუსტებულ ქართლსაც იოლად დაიპყრობდა ნურსალ–ბეგი, ოსმალთა მეშვეობით დასავლეთ საქართველოშიც გაიოლდებოდა თარეში და ქვეყნის მომავალიც დასაღუპად იყო განწირული
აშშ
SpaceX
.jpg?uselang=ru)
