ჰიპერბორეა

                             ჰიპერბორეა

                                                  

ძველბერძნულ მითოლოგიასა და შემდგომ ტრადიციებში ლეგენდარული ჩრდილოეთის ქვეყანა, სადაც ნეტარი ჰიპერბორეელები სახლობდნენ. ქვეყნის დასახელება ასე ითარგმნება: „ბორეას იქით“ — „ჩრდილოეთს იქით“. ფერენიკის მიხედვით, ჰიპერბორეები ძველი ტიტანების სისხლზე იყვნენ ამოზრდილნი.ანტიკურ  წყაროებში მოცემულია ჰიპერბორელთა წარმოშობის სხვადასხვა ვერსიები. ფერენკის  თანახმად, ჰიპერბორეა გაიზარდა უძველესი ტიტანების სისხლიდან . ფანოდემის  თანახმად მათ თავიანთი სახელი მიიღეს გარკვეული ათენელი ჰიპერბორულიდან. Philostefan  ამბობს, რომ ჰიპერბორეა იყო თესალიანი, ზოგი კი მათ წარმოქმნის ჰიპერბორეას, ფორეოსისა და პერომელის შვილის პელაზგისაგან. ამის შესახებ ჰიპერბორეაზე იყო ნათქვამი ლექსი სიმიუს როდოსის "აპოლონისგან" . პატრას მნაისის  თანახმად, მათ ახლა დელფს უწოდებენ. 

იხ. ვიდეო

ისტორიულ მეცნიერებაში ჰიპერბორეის მითი განიხილება, როგორც კრძო სხვადახვა  ხალხების უტოპიური ცნებების განსაკუთრებული შემთხვევა, ყველაზე მრავალფეროვანი კულტურისათვის დამახასიათებელი, კონკრეტული ისტორიული კონკრეტული პერსინაჟები.

ჰიპერბორეას ეძღვნება უამრავ ლიტერატურა, ძირითადად პარასამეცნიერო ან ოკულტურ მიმართულება. სხვადასხვა ავტორებმა ჰიპერბორეა განასახიერეს გრენლანდიაში, ურალის მთებიდან არც ისე შორს, კოლის ნახევარკუნძულზე, კარელიაში , ტაიმირის ნახევარკუნძულზე; გამოითქვა ვარაუდი, რომ ჰიპერბორეა მდებარეობდა არქტიკის ოკეანის ახლანდელ ჩაძირულ კუნძულზე (ან მატერიკზე).

ნარცენები ჰიპერბორეას (ლურჯი მონახაზი ჩრდ. ) და ლემურია (წითლად) - ჩრდ. ფონზე კონტიმეტზე (სერი ხაზები), ეიგნიდან უალიან სკოტ-ელიოტის ლემრია განქრალი კონტინეტი

ჰიპერბორეას ნაწილი შედგენილია ლემურიის რუქაზე წიგნში "Lemuria - დაკარგული კონტინენტი" უილიამ სკოტ-ელიოტის (დაიბადა უილიამ სკოტ-ელიოტი; დ. 1930). . C. Ginarajadasa- ს (1875-1953) თანახმად, ლემურიასა და ატლანტიდის გეოგრაფიული რუქები, რომლებიც სკოტ-ელიოტმა გამოაქვეყნა წიგნებში Lemuria - გაუჩინარებული კონტინენტი და ატლანტიდის ისტორია , გადაწერილი იყო ჩარლზ ლიდბეტერის მიერ, მაჰატმასის ტიბეტური ოკულტური მუზეუმიდან .

ჰიპერბორეას მითიური მიწისქვეშეთი  კოლის  ნახევარკუნძულის მკვიდრთა ზღაპრებში და ტრადიციებში მოხსენიებული.

1920-იან და 1930-იან წლებში საბჭოთა ოკულტისტი და მწერალი ა. ბარჩენკო, სავარაუდოდ, კოლის ნახევარკუნძულზე ექსპედიციის დროს, Seydozer- ის მიმდებარე ტერიტორიაზე აღმოაჩინა ადამიანის მიერ შექმნილი ძეგლები.

Barchenko– ს მოღვაწეობა უკვე 90-იან წლებში განაგრძო ვ. ნ. დემინმა და მისმა მიმდევრებმა; მოეწყო ჰიპერბორეა -97 და ჰიპერბორეა-98 ექსპედიციები. როგორც ბარჩენკოს, ისე დემინის მიხედვით - ჰიპერბორეა მდებარეობდა რუსეთის შორეულ ჩრდილოეთში .

თებერვალში, ჰიპერბორეას ზამთრის საერთაშორისო ფესტივალი პეტროზავოდსკში ტარდება.

ბორეა იტაცებს ორიფიას. ფრაგმენტი ნახატის 360წ. ჩვ. წ. აღ.

 (ბერძნ. Βορέας) — ძველბერძნულ მითოლოგიაში ჩრდილოეთის ქარის ღვთაება. მის ადგილსამყოფელად თრაკია მიაჩნდათ. გამოსახავდნენ ძლიერი, ფრთოსანი მამაკაცის სახით. ბორეა, იგივე იტალიური ბორა, გადატანით ეწოდება ცივ, სუსხიან ქარს (შდრ. ქართული ბორიო, ბორიაყი). ბორაე იყო შვილი ასტრეის.(ვარსკლავიერი ცის ღმერთი) და ეოსის. 

                                                   

                                                      ასტრეი - ვარსკლვავიერი ცის ღვთაება

                                                                                

                                                     ეოსი განთიადის ქალღმერთი და ტიტანიდა 

ჰიპერბორეა - ლემურიამდელი ცივილიზაცია, რომელზეც კიდევ უფრო ნაკლები ცნობები მოიპოვება, ვიდრე ლემურია-ატლანტიდა-არიელებზე.

ჰიპერბორეა - ძველი ბერძნული მითების მიხედვით

ჰიპერბორეა არის ზღაპრული ქვეყანა, სადაც მარად გაზაფხულია, მზე ექვს თვეს არ ჩადის. მდებარეობს შორეულ ჩრდილოეთში ზამთრის მიწების გადაღმა. ჰიპერბორეელები ბედნიერები და უზრუნველები იყვნენ, ცხოვრობდნენ ხანგრძლივად, არ იცოდნენ შუღლი და ომები, მძიმე შრომა, სიბერე და დაავადებები.
ჰიპერბორეას ჩრდილოეთით ესაზღვრებოდა ოკეანოსი - მდინარე, რომელიც გარს ერტყმის დედამიწას; სამხრეთით - მითიური რიფეის მთები. მთავარი მდინარე იყო ერიდანოსი, რომელიც ოკეანიდან სამხრეთით მიედინებოდა. მდინარე ერიდანოსის სანაპიროებზე ალვები ქარვას ისხამდა, მის წყლებში თეთი გედების გუნდები ცხოვრობდნენ. მარადიული ზაფხულის პირობებში მარცვლეული წელიწადში ორჯერ იძლეოდა მოსავალს. მაგრამ ყველაზე მშვენიერი ადგილი იყო მდიდარი, ლამაზი ტყით დაფარული "აპოლონის ბაღი".
ჰიპერბორეას სამხრეთით იცავდა რიფეის მთების გადაულახავი თოვლიანი მწვერვალები. ეს იყო ქარის ღმერთის - ბორეასის სამფლობელო, რომელსაც გრილი სუნთქვა მოჰქონდა ზამთრის მიწებიდან სამხრეთში. მთის მწვერვალებზე ცხოვრობდნენ გრიფონები - არწივის თავიანი და ლომის ტანიანი მტაცებელი ფრინველები, ხოლო ხეობები დასახლებული იყო სასტიკი, ცალთვალა არიმასპების ტომებით. 
ჰიპერბორეა თეოკრატული ქვეყანა იყო. მას მართავდა აპოლონის სამი ქურუმი, გიგანტი მეფეები - ბორეადები, ძენი ან შთამომავლები ღმერთ ბორეასისა. დედაქალაქში იყო მრავალი მრგვალი ტაძარი და ჰეკატომბები, სადაც მსხვერპლს სწირავდნენ ღმერთებს. ჰიპერბორეელები მუსიკალური ხალხი იყო, საღვთო დღესასწაულებზე მართავდნენ სიმღერისა და ცეკვის ფესტივალებს. 
ჰიპერბორეა რამდენიმე მითში მოიხსენიება. ერთ-ერთია მითი ფაეტონზე, ბიჭზე, რომელმაც სცადა მზის ეტლის მართვა, რაც ვერ შეძლო და ზევსმა ელვით განგმირა. ფაეთონის ალმოდებული სხეული ჩავარდა ჰიპერბორიის მდინარე ერიდანოსში. მის ნაპირთან შეკრებილი მწუხარე დები - ჰელიადები გადაიქცნენ ქარვამდინარე ალვის ხეებად. ფაეტონის მეგობარი კიკნოსი თავადაც გადახტა მდინარეში, მეგობრის დაღუპვის ადგილას, ღმერთებმა იგი გედად აქციეს. შემდეგში ჰიპერბორეელები, როცა დაიღლებოდნენ სიცოცხლით, ხტებოდნენ მდინარეში და გედებად იქცეოდნენ.
ჰიპერბორეაში იმოგზაურა გმირმა პერსევსმა, რომელიც ეძებდა ღმერთების საგანძურის მცველ ნიმფებს, ან გრაიებს, რომლებმაც გოგრონების ადგილსამყოფელი მიასწავლეს. ასევე ამ მხარეში ორჯერ მოხვდა ჰერაკლე. პირველად როცა არტემიდეს ოქროს ირემს მისდევდა, ხოლო მეორედ ატლასის ასულებისთვის ოქროს ვაშლები რომ მოეპარა. 

ეზოთერული ხედვით ჰიპერბორეა იყო ცივილიზაცია უკიდურეს ჩრდილოეთში, ცისა და მიწის შესაყართან. ეს იყო სამოთხე დედამიწაზე, სადაც მიწიერი და ზეციერი განზომილებების საზღვარი გადიოდა. ამბობენ, რომ ჰიპერბორეელებმა დაარღვიეს ღვთიური კანონები, რის გამოც გამოძევებული იქნენ გარესამყაროში. ამის შემდეგ მათ ახალი ცივილიზაცია გაავრცელეს დედამიწაზე და ამით დასრულდა ოქროს ასაკიც.
ოქროს ხანის ხსოვნა დედამიწაზე შემონახულია თითქმის ყველა ხალხის კულტურაში ინდოეთიდან ჩრდილოეთ ევროპამდე, პოლარული რეგიონების ჩათვლით. აღმოსავლური წყაროები ასახელებენ ედემს, სადაც ადამიანი ღმერთთან დადიოდა. ეგვიპტელები გადმოგვცემენ, რომ ოდესღაც ღმერთი თავად მართავდა ქვეყანას. ბაბილონურ მითოლოგიაში მოთხრობილია დედამიწის სამი ასაკის შესახებ, პირველი იყო ცის ღმერთის - ანუს მართვის ხანა, ოქროს ასაკი, რომელიც დასრულდა წარღვნის შედეგად. ირანულ ტექსტებში მოთხრობილია 1000 წლოვან ოქროს ხანაზე, პირველი მეფისა და ადამიანების შესახებ, რომელთათვისაც უცხო იყო სიცხე და სიცივე, სიბერე, ავადმყოფობა და სიკვდილი. ყველაზე სრულყოფილი ვერსია და ალბათ ყველაზე ძველიც არის ინდუიზმის სწავლება ოთხი იუგას შესახებ. პირველი იყო ოქროს ასაკი, უკანასკნელი კალი იუგა შეესაბამება ჩვენს თანამედროვეობას.
ყველა გადმოცემა საუბრობს, რომ ამ მითიურ ოქროს ასაკში ღმერთები ურთიერთობდნენ ადამიანებთან, იყო ჰარმონიული, დაბალანსებული გარემო ზეციერ და მიწიურ სამყაროებს შორის. არ არსებობდა ტანჯვა და სიკვდილი. ცოდით დაცემის შემდეგ კი ადამიანი ჩაერთო დროის ციკლში, ჩამოერთვა უკვდავება და გაიწირა სხვადასხვა უბედურებებისგან სატანჯველად.
ბლავატსკაიას ცნობით, პირველი ადამიანური რასა დედამიწაზე იყვნენ ჰიპერბორეელები, ისინი წინ უსწრებდნენ ლემურიისა და ატლანტიდის ცივილიზაციებს. რუსი მეტაფიზიკოსი ალექსანდრ დუგინი ამბობს, რომ ეს იყო მზიური ხალხის სამშობლო და უკავშირებს ახლანდელ ჩრდილოეთ რუსეთის მხარეს. მისი განმარტებით "მზის ხალხი" იყვნენ შემოქმედებითი, ენერგიული და სულიერების მქონენი; ხოლო მათ საპირისპიროდ "მთვარის ხალხი" იყვნენ მატერიალურიები, კონსერვატულები და ფრთხილი ცვლილებებში.
ჰიპერბორეას ცივილიზაციის განადგურების მიზეზად დედამიწის ღერძის ცვლილება სახელდება. ადამიანთა მიერ ღვთაებრივი სამართლის დარღვევამ გამოიწვია მეტაფიზიკური ბალანსის ცვლილებება, რაც დედამიწის პლანზე კატასტროფით აისახა. 
იტალიელი მეტაფიზიკოსი იულიუს ევოლა თვლის, რომ ამ ჰიპერბორეას განადგურებით იხურება ისტორიის პირველი ციკლი და იწყება მეორე - ატლანტიდელთა ხანა.
ისტორიას ოქროს ხანის შესახებ მხოლოდ მითებიდან ვიგებთ, ამიტომ მისი ფიზიკური არსებობის მტკიცება შეუძლებელია. თუმცა ცნობილია, რომ მითებს ისტორიული საფუძვლები აქვს. მითები გადმოგვცემს ცოდნას თუ ვინა ვართ და რა მისია გვაკისრია. სამწუხაროდ დღევანდელ კალი იუგას პერიოდში მათი გაგების და სიმართლის დადგენის უნარი დაკარგული გვაქვს.
ჰიპერბორეას ლეგენდები პოპულარული გახდა მე-18, მე-19 საუკუნეებში, როცა უამრავი წიგნი იწერებოდა იდეით, რომ კაცობრიობა ახლო აღმოსავლეთში კი არა, სადღაც სხვაგან წარმოიშვა.
გაბატონდა აზრი, რომ არიელები (ევროპელები) გაცილებით მაღალი განვითარების ხალხები იყვნენ, ვიდრე სემიტები. აქედან გამომდინარემ ცივილიზაცია ვერ წარმოიქმნებოდა ახლო აღმოსავლეთში და ებრაულიც არ შეიძლებოდა პირველი ენა ყოფილიყო. 
ფრანგი, გერმანელი, ბრიტანელი სწავლულები სწავლობდნენ ვედებს, ეგვიპტურ, ჩინურ წყაროებს და მათზე დაყრდნობით ეჭვქვეშ აყენებდნენ ადამიანის წარმოშობის ებრაულ ვერსიას. მათ შეიმუშავეს თეორია ადამიანის ჩრდილოეთში წარმოშობის შესახებ.

                                                                               

                                                                          

TRAPPIST-1

                                 TRAPPIST-1                 

ჩვენ ვეძებთ სიცოცხლეს დედამიწის გარეთ 

(ცნობილია როგორც 2MASS J23062928-0502285) — 40 სინათლის წლის დაშორებით მდებარე ვარსკვლავური სისტემა, რომლის გარშემოც 7 კლდოვანი პლანეტა ბრუნავს. ვარსკვლავური სისტემა მდებარეობს მერწყულის თანავარსკვლავედში. ნასამ აღმოჩენის შესახებ ინფორმაცია 22 თებერვალს, თბილისის დროით 22:00 საათზე გამოაცხადა სპეციალურ პრესკონფერენციაზე. NASA-მ აღნიშნული აღმოჩენა გააკეთა სპიცერის კოსმოსური ტელესკოპის გამოყენებით. სპიცერის კოსმოსურმა ტელესკოპმა აღმოჩენისთვის ტრანზიტული მეთოდი გამოიყენა.
                   
                     მხატვრის კონცეფცია TRAPPIST-1 პლანეტარული მოდელი

მეცნიერთა შეფასებით, სამი პლანეტა სასიცოცხლო ზონაში იმყოფება და შესაბამისად, თხევადი წყალიც არსებობს, რაც სიცოცხლის არსებობის წინაპირობაა. აქედან გამომდინარე სანტერესო იქნება არის თუ არა სიცოცხლე და რა სახის და ფორმის. მომავალი კვლევები ამ კითხვებს და საიდუმლოებას ფარდას ახდის.

იხ. ვიდეო 

სისტემაში მდებარე ერთ-ერთი პლანეტა გრავიტაციულადაა ჩაჭერილი თავის დედა-ვარსკვლავთან, რაც იმას ნიშნავს, რომ ის სულ ერთი სახით უყურებს ვარსკვლავს.

სამი პატარა პლანეტა წითელ ჯუჯასთან ძალიან ახლოს მოძრაობს (მზესა და დედამიწის მანძილის 1%-ით, 1,5%-ით და 5%-ით). წელიწადი უახლოეს პლანეტაზე მხოლოდ დედამიწის 1,5 დღე გრძელდება, მეორეზე 2,4 დედამიწის დღე. რაც შეეხება მესამე პლანეტას, მისი ორბიტა ცოტა გაურკვეველია. მეცნიერთა შეფასებით, მისი ორბიტალური პერიოდი 4,5-7,3 დედამიწის დღეა. რაც შეეხება დედა-ვარსკვლავს, იგი წითელი ჯუჯაა.                                

შედარება ზომების მზისა და ვაეკლავ TRAPPIST-1. რადენადაც ტემპერატურის ეფექტურობა პატარა ვარსკლვავის რადენჯერმე დაბალია ვიდრე მზის, ის გამოყურება წითლად

მისი მასა მზის მასის 8%-ია, ხოლო რადიუსი 11%. მისი ზედაპირის ტემპერატურა 2277 გრადუსი ცელსიუსია და დაახლოებით 500 მილიონი წლისაა. შედარებისთვის, ჩვენი მზე 4,6 მილიარდი წლისაა და ზედაპირის ტემპერატურა დაახლოებით 5727 გრადუსი ცელსიუსია. ასეთი მასის გამო, წითელ ჯუჯებს 4-5 ტრილიონ წელიწადს შეუძლიათ არსებობა. თავდაპირველად, აღნიშნულ სისტემაში ორი პლანეტა იყო აღმოჩენილი.

                                                         

შედარება ზომების, სიმკვრივის და განათება პლანეტების TRAPPIST-1 სისტემაში მზის სისტემის პლანეტების. მწვანე ფერით გამოყოფოლია დასახლებული ზონა.

                                                                   

                                       რეკლამა

იხ. ბმულზე .. ➣➣➣➣

https://shotashota75.blogspot.com/2020/06/blog-post_3.html

რადიაციული სატყელი

                       რადიაციული სატყელი

                      
                                 ვიდეოილუსტრაცია რადიაციული სარტყელის აქტიურობა

პლანეტის  მაგნიტოსფეროს ნაწილი, სადაც თვმოყრა და შეკავება ხდება შემაღწეველი მაგნიტოსფეროში მაღალენერგეტიკული დამუხტული ნაწილაკები (ძირითადად პროტონები და ელექტრონები).

2012წ-ის 30 აგვისტოს კოსმოსდრომ მისე კენევარალიდან რაკეტა Atlas V 410  მაღალელიპტიკური ორიბატაზე აპოგეას სიმაღლე 30 000 კმ იყო გაყვანილი ორი იდენტური ზოდები RBSP (Radiation Belt Storm Probes), მათი დანიშნულება იყო რადიაციული სარტყელის კვლევა. ერთერთი მთავარი აღმოჩენა ამ მისიის იყო აღმოჩენა მესამე რადიაციული სარტყელის, რ-იც აღცენდება ხოლმე რამდენიმე კვირა.
იხ. ვიდეო

სხვა პლანეტებსაც აქვს მაგნიტური ველი იუპიტერი, სატურნი, ურანი და ნეპტუნი ასევე ძლიერი რადიაციული სარტყელი, რ-ეიც გვაგონებს დედამიწის რადიაციულ სარტყელს.

                                              
რადიაციული სარტყელი იუპიტერის ნათელი ნაწილი (თეთრი) - რადიოგამოსხივების რადიაციის სარტყელი
სსრკ და აშშ-ს კოპსმოსური ზონდებმა აჩვენეს, რომ ვენერას, მარსს, მთვარესა და მერკურს რადიაციული სარტყელი არ გააჩნიათ.
კოსმოსური ხომალდები, რომელიც მოძრაობს დედამიწის დაბალი ორბიტის სიმაღლეზე, ხვდება რადიაციული სარტყლების ზონაში.რადიაციული  სარტყელის მიღმა მას კოსმოსური სხივებისგან და მზის-პროტონის ქარიშხლისგან დამატებითირადიაციია  გამოსხივების საფრთხე ემუქრება. შიდა და გარე სხივების სარტყლებს შორის მდებარე ტერიტორია, რომელიც მდებარეობს  ორიდან სამ რადიუსამდე დედმიწის დაშორებით, ზოგჯერ უწოდებენ "უსაფრთხო ზონას" .
რადიაციას შეუძლია დააზიანოს მზის პანელები, ინტეგრირებული სქემები და სენსორები. ასევე, კოსმოსური ხომალდის ელექტრონული კომპონენტები ზოგჯერ დაზიანება გეომეტრიული ქარიშხალით ხდება. თანამგზავრებზე საიმედო უზრუნველყოფისთვის  აუცილებელია რადიაციის მდგრადი ელექტრონიკის გამოყენება. მაგრამ ელექტრონიკა რომც არ გამოვიდე მწყობრიდან , სენსიტიურ სენსორებზე სხივების მომატებული დონის გავლენა არასწორ კითხვას იწვევს. ამის გამო, კერძოდ, შეუძლებელია დაკვირვებების ჩატარება ჰაბლის ორბიტალურ ტელესკოპთან ბრაზილიის მაგნიტური ანომალიის რეგიონში გადასვლის დროს . 3 მმ სისქის ფენისგან დაცული სატელიტი ელიფსურ ორბიტაში, 320 × 32,000 კმ-ზე, რომელიც გადის რადიაციული სარტყელს, მიიღებს წელიწადში დაახლოებით 2500 ბერს (25 ევ) (შედარებისთვის, მთლიანი სხეულისთვის 5 ევ დოზა ფატალურია). უფრო მეტიც, თითქმის ყველა გამოსხივება მიიღება შიდა სარტყლის გავლისას.

პირველად ადამიანები~მა  აპოლონის ფრენების დროს გადალახეს რადიაციული სარტყელი. ეს იყო რამოდენიმე გამოსხივების საშიშროება, რომელიც ფრენის მომზადების დროს იყო ცნობილი . ასტრონავტებმა მიიღეს დასხივება მცირე დოზები რადიაციული სარტყლებში მათში ფრენის მოკლე დროის გამო. აპოლონის ფრენის ტრაექტორიისას ყველაზე ინტენსიური გამოსხივების რეგიონის გარეთ მდებარეობს.


ასტრონავტების დასხივებაში უმთავრესი წვლილი შეიტანეს მზის ნაწილაკებმა, როდესაც ისინი დედამიწის მაგნიტური ველის გარეთ იყვნენ. ასტრონავტების მიერ მიღებული მთლიანი შთანთქმული დოზა განსხვავდებოდა ფრენიდან ფრენამდე და მერყეობდა 0.16 – დან 1.14 რადიამდე (1.6 – დან 11.4 mSv), რაც გაცილებით ნაკლებია, ვიდრე სტანდარტული 5 ბერი (50 მევ) სტანდარტული დოზა წელიწადში, შეიქმნა აშშ-ს ატომური ენერგიის კომისიის მიერ რადიაციით მომუშავე პირებისთვის.