მზის ატმოსფერო

                                   მზის ატმოსფერო

                
„ჰინოდის მზის ოპტიკური ტელესკოპის“ მიერ გადაღებული (2007 წლის 12 იანვარს) მზის ეს ფოტო პლაზმის ფილამენტურ ბუნებას წარმოაჩენს, რომელიც განსხვავებული მაგნიტური პოლარულობის რეგიონებს აკავშირებს

ფოტოსფეროს მაღლა მდებარე ნაწილებს მზის ატმოსფერო ეწოდება. მათი დანახვა ტელესკოპითაა შესაძლებელი, რომლებიც ხილული სინათლიდან გამა სხივების დიაპაზონამდე მუშაობს. ისინი შეიცავს 5 ძირითად ზონას: ტემპერატურულ მინიმუმს, ქრომოსფეროს, გადასვლის რეგიონს, გვირგვინსა და ჰელიოსფეროს.

მზის ყველაზე გრილი ფენა არის ტემპერატურული მინიმუმის რეგიონი, რომელიც ფოტოსფეროდან 500 კმ-თი ზემოთაა. მისი ტემპერატურა დაახლოებით 4100 კელვინია. მზის ეს ნაწილი იმდენად გრილია, რომ მასზე უბრალო მოლეკულები არსებობს, როგორებიცაა ნახშირჟანგი და წყალი, რომელთა დაფიქსირება მათი შთანმთქმელი სპექტრითაა შესაძლებელი.

ქრომოსფერო, გადასვლის რეგიონი და გვირგვინი მზის ზედაპირზე ბევრად ცხელია. ამის მიზეზი ზუსტად არაა დადგენილი. მტკიცებულება მეტყველებს იმაზე, რომ ალფვენის ტალღებს აქვს იმდენი ენერგია, რომ გვირგვინი გაათბოს.

ტემპერატურული მინიმუმის ფენის ზემოთ არის 2000 კმ-ის სისქის ფენა, რომელსაც აკონტროლებს ემისიური და შთანმთქმელი ხაზების სპექტრი.მას ეწოდება ქრომოსფერო, რომელიც ბერძნული სიტყვა chroma-დან (ნიშნავს ფერს), რადგან ქრომოსფერო ჩანს, როგორც ფერადი ნათება მზის სრული დაბნელების დასაწყისისას და დასასრულისას.ქრომოსფეროში ტემპერატურა თანდათანობით იზრდება სიმაღლესთან ერთად და წვერში 20 000 კელვინს აღწევს. ქრომოსფეროს ზედა ნაწილში ჰელიუმი ნაწილობრივ იონიზირებული ხდება.
იხ. ვიდეო видео

ქრომოსფეროს მაღლა თხელ, დაახლოებით 200 კილომეტრიან გადასვლის რეგიონში ტემპერატურა სწრაფად იზრდება 20 000 კელვინამდე ზედა ქრომოსფეროში, ხოლო გვირგვინის ტემპერატურა 1 000 000 კელვინსაც აღწევს. ტემპერატურის ზრდა მცირდება გადასვლის რეგიონში ჰელიუმის სრული იონიზაციის შედეგად, რომელიც შესამჩნევად ამცირებს პლაზმის მასხივებელ გაგრილებას.გადასვლის რეგიონი კარგად განსაზღვრულ სიმაღლეზე არ მდებარეობს. ის წარმოიქმნის ღრუბლის მსგავს რაღაცას ქრომოსფერული მახასიათებლების ირგვლივ, როგორებიცაა სპიკულები და ფილამენტები, და მუდმივ, ქაოტურ მოძრაობაშია.გადასვლის რეგიონი დედამიწის ზედაპირიდან ადვილად არ ჩანს, თუმცა კოსმოსური ტელესკოპებით ადვილად დაკვირვებადია, რომლებიც მგრძნობიარეა უკიდურესი ულტრაიისფერის მიმართ.

                                            

                                               მზის დაბნელება  1999 წ. 

მზის შემდეგი ფენა გვირგვინია. მზის ზედაპირთან მდებარე ქვედა გვირგვინის ნაწილაკური სიმკვრივე დაახლოებით 10¹⁵—10¹⁶ მ⁻³-ია.გვირგვინისა და მზიური ქარის საშუალო ტემპერატურა დაახლოებით 1 000 000—2 000 000 კელვინია, თუმცა, უცხელეს რეგიონებში ტემპერატურა 8 მილიონიდან 20 მილიონამდე კელვინს აღწევს. მართალია, სრულყოფილი თეორია არ არსებობს გვირგვინის ასეთი ტემპერატურის ასახსნელად, თუმცა ერთ-ერთი და ყველაზე მიღებული ისაა, რომ მაგნიტური კავშირები იწვევს მის ასეთ გაცხელებას. გვირგვინი მზის გაფართოებული ატმოსფეროა, რომლის მოცულობა ბევრად დიდია, ვიდრე მზის ფოტოსფეროს მიერ დაკავებული მოცულობა. გვირგვინის გარეთა ზედაპირზე არსებულ ტალღებს, რომლებიც ქაოსურად ბევრად შორ მანძილებზე ვრცელდება, მზიური ქარი ეწოდება. ის მზის ერთ-ერთი ყველაზე ძლიერი გავლენის გამოხატულებაა მთელ მზის სისტემაში.

მზის გათხელებული ყველაზე გარეთა ატმოსფერო, რომელსაც ჰელიოსფერო ეწოდება, მზიური ქარის პლაზმითაა სავსე. მზის ეს უშორესი ნაწილი იწყება იმ მანძილზე, სადაც მზიური ქარის დინება ხდება ზეალფვენიკური - ეს არის, სადაც დინება ხდება ალფვენის ტალღებზე სწრაფი, დაახლოებით 0,1 ასტრონომიულ ერთეულზე. ჰელიოსფეროში არსებულ ტუბრულენტურ და დინამიკურ ძალებს არ ძალუძს მზის გვირგვინის ფორმაზე გავლენის მოხდენა, რადგან ინფორმაცია მხოლოდ ალფვენის ტალღების სიჩქარით მოძრაობს. მზიური ქარი მოძრაობს ჰელიოსფეროში გარე მიმართულებით განუწყვეტლივ და წარმოქმნის სპირალური ფორმის მზის მაგნიტურ ველებს მანამდე, სანამ ის არ შეეჯახება ჰელიოპაუზას, რომელიც მზიდან 50 ასტრონომიული ერთეულითაა დაშორებული. 2004 წელს „ვოიაჯერ 1-მა“ ჩაუარა რეგიონს, რომელიც ჰელიოპაუზის ნაწილი ეგონათ. ვოიაჯერების ორივე ზონდმა ენერგეტიკული ნაწილაკების უფრო მაღალი დონე აჩვენა, როცა საზღვარს უახლოვდებოდნენ.

ჰელიოსფერო, რომელიც მზის სისტემის გარე ნაწილებამდე ფართოვდება, ბევრად შორს, ვიდრე პლუტონის ორბიტა, მდებარეობს ჰელიოპაუზის დასასრულს, რომელიც, თავის მხრივ, მზის გავლენის დასასრულია და საზღვარია ვარსკვლავთშორის სივრცესთან.