ცოდნა სინათლეა - Knowledge is light - Знание свет -
რაშიზმი
განადგურებული რუსული MT-LB და მსაზე დახატული „Z“ სიმბოლო რუსეთის უკრაინაში შეჭრისას. „Z“ სიმბოლოს ფართოდ იყენებენ რუსეთის შეიარაღებული ძალები და ომის მხარდამჭერი რუსები მთელი მსოფლიოს მასშტაბით.
(ინგლ. Rashism, რუს. Рашизм), ასევე გამოიყენება ტერმინი რუსიზმი — ნეოლოგიზმი, რომელიც ძირითადად გამოიყენება უკრაინული მედიის მიერ XXI საუკუნის პირველ მეოთხედში ვლადიმირ პუტინის მმართველობისას რუსეთის პოლიტიკური იდეოლოგიისა და პრაქტიკის აღსაწერად, რომელიც ეფუძნება იდეებს რუსეთის „განსაკუთრებულ ცივილიზაციურ მისიაზე“, როგორიცაა „მოძმე ერების უფროსობა“ ან „მოსკოვი როგორც მესამე რომი“. ის ემყარება რუსეთის იმპერიულ და საბჭოთა მემკვიდრეობას, მათ შორის საბჭოთა კავშირის როლს მეორე მსოფლიო ომში გერმანიის დამარცხებაში, რუსული მართლმადიდებლური ეკლესიის ზნეობრივ დოქტრინასა და „რუსული სამყაროს“ კონცეფციას. ტერმინი აქტუალური გახდა უკრაინის სამხედრო და პოლიტიკურ ელიტებში 2022 წლის 24 თებერვალს ვლადიმირ პუტინის მიერ „სპეცილური სამხედრო ოპერაციის“ დაწყების გამოცხადების შემდეგ, რომლის მიზნებად უკრაინის „დემილიტარიზაცია“ და „დენაციფიკაცია“ დასახელდა.
ტერმინმა არაოფიციალურ გავრცელება ფართო წრეებში 2008 წელს ჰპოვა, რუსეთ-საქართველოს ომის დროს. ამ ტერმინის გავრცელების განმეორებითი ტალღა რუსეთის მიერ ყირიმის ანექსიის, 2014 წლის 17 ივლისს დონეცკის მახლობლად Boeing 777 თვითმფრინავის ჩამოგდებისა და 2014 წელს რუსეთ-უკრაინის ომის დაწყების დროს დაიწყო.
ტერმინი პირველად აღნიშნული იყო გერცენის მიერ რომანში „წარსული და ფიქრები“ (1868), „რუსეთიზმის“ ფორმით. ტერმინ „რაშიზმის“ („რუსიზმის“ ფორმით) იდეოლოგიური აღორძინების ავტორია იჩკერიის პრეზიდენტი ჯოხარ დუდაევი, რომელიც ჩრდილოეთ კავკასიაში რუსეთის სამხედრო ქმედებებში მის გამოხატულებას ხედავდა. 1995 წელს დუდაევმა აღნიშნა, რომ „რუსიზმი – ეს კაცმოძულე იდეოლოგიის განსაკუთრებული ფორმაა, რომელიც დაფუძნებულია დიდმპყრობელურ შოვინიზმზე, სრულ უსულობასა და ამორალურობაზე... მოქმედების პრინციპია ყველაფერი ცოცხალის განადგურება, დამწვარი მიწის ტაკტიკა. გამოირჩევა მსოფლიო ბატონობის შიზოფრენიული ფორმით. ფლობს მონურ ფსიოლოგიას, პარაზიტირებს ტყუილ ისტორიაზე, ოკუპირებულ ტერიტორიებსა და ჩაგრულ ხალხებზე. რუსიზმი პოლიტიკურად ხასიათდება მუდმივი იურიდიულ-სამართლბრივი და იდეოლოგიური ტერორიზმით“.
2022 წლის 23 აპრილს, უკრაინის პრეზიდენტმა ვოლოდიმირ ზელენსკიმ აღნიშნა, რომ „რასაც რუსეთი შვება არა ნაციზმი, არამედ რაშიზმია, ეს ახალი კონცეფცია ისტორიის წიგნებში იქნება“.
ძირითადი ნიშნები და თვისებები
გარკვეული მტკიცებებით, რაშიზმის, რომელიც უკვე სრულად ჩამოყალიბდა ოფიციალურ იდეოლოგიად, საფუძვლად დევს სამართლის ძალის უარყოფა და ძალის უფლების მტკიცება, უპატივცემულობა მეზობლების სუვერენიტეტის მიმართ და თვითდამკვიდრება განუკითხაობისა და ძალადობის ხარჯზე. იმის მიუხედავად, რომ ეს თვისებები დამახასიათებელია რუსეთის ხელისუფლებისათვის, იგი მემკვიდრეობით გადმოღებულია ოქროს ურდოსგან. რაშიზმის ერთ-ერთ საფუძველს წარმოადგენს რუსული მართლმადიდებლური ეკლესიის იდეოლოგია რუსების, როგორც „ღვთის რჩეულთა“ ერის შესახებ.
რუსი ისტორიკოსის ალექსანდრე სკობოვის აზრით, რაშიზმი წარმოადგენს დიდმპყრობელური რუსული შოვინიზმის, საბჭოურ წარსულზე ნოსტალგიისა და ცრუმორწმუნეობრივი მართლმადიდებლობის ეკლექტიკურ ნარევს. აგრეთვე, რაშიზმი ხასიათდება პიროვნებისადმი უპატივცემლობით, პიროვნების უმრავლესობაში „დაკარგვისა“ და უმცირესობების დათრგუნვისადმი სწრაფვით. რაშიზმს ახასიათებს ნიჰილიზმი დემოკრატიული პროცესებისადმი, ვინაიდან „ყოველივე ეს მხოლოდ ნატიფი მანიპულაციების ინსტრუმენტია“ (თავად რაშიზმი უპირატესობას ანიჭებს უხეშ მანიპულაციებს). რაშიზმი გამომდინარეობს იმ მოცემულობიდან, რომ „სახალხო სული“ და „უზენაესი საერთო ინტერესი“ ვლინდება არა ფორმალიზებული არჩევითი მექანიზმებით, არამედ ირაციონალურად, მისტიკურად - ბელადის მეშვეობით. ბელადმა შეძლო გამხდარიყო ასეთი იმიტომ, რომ მოახერხა ყველა დანარჩენის დამარცხება.
პოლიტოლოგი რუსლან კლუჩნიკი აღნიშნავს, რომ რუსული ელიტა ცდილობს ააგოს საკუთარი „სუვერენული დემოკრატია“ დასავლურ სტანდარტების გარეშე, სახელმწიფოს შექმნის რუსული ტრადიციების გათვალისწინებით.
იხ. ვიდეო - Rashism or Ruscism is both an assertion that Russia has been transformed into a fascist country and a name of an ideology of Great Russia or Russian military expansionism. That transformation was described as based on the ideas of the "special civilizational mission" of the Russians, such as Moscow as the third Rome and expansionism. This is also a claim widely used to identify supporters of Russian military aggression.
ემბლემა
რუსების მიერ უკრაინაში შეჭრის დროს სამხედრო ტექნიკაზე დატანილი განმასხვავებელი სიმბოლო
ომის სიმბოლოს სახით ასო „Z“ გამოიყენებოდა რუსეთის მიერ 2022 წელს უკრაინაში შეჭრის მხარდაჭერის ნიშნად. ჩეხეთის მთავრობამ ნიშანი „Z“, როგორც ნაცისტური სვასტიკის ექვივალენტი შეაფასა, მაშინ, როდესაც ყირგიზეთმა და ყაზახეთმა აკრძალეს „Z“ სიმბოლოების საჯარო გამოყენება სატრანსპორტო საშუალებებზე.
ზოგადად სიმბოლო „Z“ პროპუტინისტურმა და პროსამხერდო სამოქალაქო პირებმა, როგორც პუტინისადმი სიყვარულისა და რუსეთის უკრაინაში შეჭრის გამოვლინება მიიღეს. მაგალითად, კუზბასის გუბერნატორმა, სერგეი ცივილევმა, შეცვალა ოლქის დასახელება და ჩაანაცვლა რუსული „з“ ლათინურ ასო „Z“-თი (კუZბასი). სხვა მაგალითია: როსკოსმოსის გენერალურმა დირექტორმა, დიმიტრი როგოზინმა დაიწყო საკუთარი გვარის დაწერა როგორც „როგოZინი“.
ადგილობრივმა საქალაქო საბჭოებმა რუსეთში 2022 წელს უკრაინაში შეჭრის მხარდამჭერი ფლეშმობები დაიწყეს, სადაც გამოსაჩენ ადგილზე გამოსახული იყო სიმბოლო Z. რუსული პროპაგანდისტული მასმედია აზიარებდა სოციალურ ქსელებში მრავალრიცხოვან ვიდეორგოლებს, რომლებზეც აღბეჭდილია „Z“ სიმბოლოიანი შავ პერანგებში ჩაცმული ახალგაზრდების ფლეშმობი, რომლებიც გაიძახიან „რუსეთისათვის, პუტინისათვის!“. სახელმწიფო დუმის წევრმა, მარია ბუტინამ უკრაინაში შეჭრის მხარდასაჭერად დაიხატა ასო „Z“ თავის პიჯაკზე და მოუწოდა სხვებს ასევე მოიქცნენ
იხ. ვიდეო - Ukraine War - Rashism is Russian Fascism
ცოდნა სინათლეა - Knowledge is light - Знание свет -
არქიპელაგი გულაგი
რუსი მწერლისა და პუბლიცისტის, ალექსანდრე სოლჟენიცინის, მხატვრულ-ისტორიული კვლევა საბჭოთა რეპრესიულ სისტემაზე 1918-1956 წლებში. ეყრდნობა თვითმხილველთა მონათხროებებს, დოკუმენტებსა და ავტორის პირად გამოცდილებას (სოლჟენიცინის სიტყვებით).
სოლჟენიცინმა „არქიპელაგი გულაგი“-ს წერა დაიწყო საიდუმლოდ სსრკ-ში 1958 წელს და დაასრულა 1967 წლის 22 თებერვალს. პირველი ტომი გამოქვეყნდა პარიზში 1973 წლის დეკემბერში.გულაგის არქიპელაგი დაიწერა ალექსანდრე სოლჟენიცინმა ფარულად სსრკ-ში 1958-1968 წლებში (დასრულდა 1968 წლის 2 ივნისს), პირველი ტომი გამოიცა პარიზში 1973 წლის დეკემბერში. თავად სოლჟენიცინმა თავისი წიგნის ჟანრის ბუნება ასე ახსნა: „მხატვრული კვლევა არის რეალური (არა ტრანსფორმირებული) ცხოვრებისეული მასალის გამოყენება ისე, რომ ცალკეული ფაქტებიდან, ფრაგმენტებიდან, რომლებიც დაკავშირებულია, თუმცა, მხატვრის შესაძლებლობებით, ზოგადი აზრი გამოჩნდეს. სრული მტკიცებულებებით, არანაირად არ არის უფრო სუსტი, ვიდრე სამეცნიერო კვლევაში“.
1973 წლის 23 აგვისტოს ავტორმა დიდი ინტერვიუ მისცა უცხოელ კორესპონდენტებს. იმავე დღეს კგბ-მ დააკავა მწერლის ერთ-ერთი თანაშემწე ელიზავეტა ვორონიანსკაია ლენინგრადიდან. დაკითხვისას იგი იძულებული გახდა გამოეცხადებინა არქიპელაგის გულაგის ხელნაწერის ერთი ეგზემპლარი. სახლში დაბრუნებულმა თავი ჩამოიხრჩო. 5 სექტემბერს სოლჟენიცინმა შეიტყო მომხდარის შესახებ და ბრძანა, დაეწყოთ არქიპელაგის ბეჭდვა დასავლეთში (ემიგრანტების გამომცემლობა YMCA-Press ). შემდეგ მან სსრკ-ს ხელმძღვანელობას გაუგზავნა "წერილი საბჭოთა კავშირის ლიდერებს", რომელშიც მოუწოდებდა კომუნისტური იდეოლოგიის მიტოვებას და ნაბიჯების გადადგმას სსრკ რუსეთის ეროვნულ სახელმწიფოდ გადაქცევისთვის. აგვისტოს ბოლოდან დასავლურ პრესაში დისიდენტების და, კერძოდ, სოლჟენიცინის დასაცავად უამრავი სტატია დაიბეჭდა.
1974 წლის იანვარში რადიო თავისუფლებამ დაიწყო გულაგის არქიპელაგის კითხვა დღეში ნახევარი საათის განმავლობაში, რომლის წაკითხვას სამი თვე დასჭირდა.
სსრკ-ში დაიწყო ძლიერი პროპაგანდისტული კამპანია დისიდენტების წინააღმდეგ. 1973 წლის 31 აგვისტოს გაზეთმა „პრავდამ“ გამოაქვეყნა ღია წერილი საბჭოთა მწერლების ჯგუფისგან, რომელიც გმობდა სოლჟენიცინს და ანდრეი სახაროვს, „ჩვენი სახელმწიფო და სოციალური სისტემის ცილისწამება“. 24 სექტემბერს კგბ-მ, სოლჟენიცინის ყოფილი მეუღლის მეშვეობით, მწერალს შესთავაზა სსრკ-ში მოთხრობის „კირჩხიბის განყოფილება“ ოფიციალური გამოქვეყნება „გულაგის არქიპელაგის“ საზღვარგარეთ გამოცემაზე უარის თქმის სანაცვლოდ. ამასთან, სოლჟენიცინი, ამბობდა, რომ მას არ ჰქონდა წინააღმდეგი სსრკ-ში კიბოს განყოფილების გამოქვეყნებასთან დაკავშირებით, არ გამოთქვა სურვილი, დაეკისროს საკუთარი თავი ხელისუფლებასთან გამოუთქმელი შეთანხმებით. ამ მოვლენასთან დაკავშირებული სხვადასხვა აღწერილობა გვხვდება სოლჟენიცინის წიგნში "ხბომ მუხას დაარტყა" და ნატალია რეშეტოვსკაიას მოგონებებში "APN - I - სოლჟენიცინი", რომელიც გამოქვეყნდა მისი გარდაცვალების შემდეგ: რეშეტოვსკაიამ უარყო კგბ-ს როლი და თქვა, რომ ის იყო. საკუთარი ინიციატივით ცდილობს მიაღწიოს შეთანხმებას ხელისუფლებასა და სოლჟენიცინს შორის. 1973 წლის დეკემბრის ბოლო დღეებში გამოცხადდა არქიპელაგის გულაგის პირველი ტომის გამოცემა. საბჭოთა მედიაში დაიწყო სოლჟენიცინის, როგორც სამშობლოს მოღალატის, „ლიტერატურული ვლასოვის“ იარლიყით ცილისწამების მასიური კამპანია. აქცენტი გაკეთდა არა გულაგის არქიპელაგის რეალურ შინაარსზე (1918-1956 წლების საბჭოთა ბანაკი-ციხის სისტემის მხატვრული შესწავლა), რომელიც საერთოდ არ იყო განხილული, არამედ სოლჟენიცინის სავარაუდო სოლიდარობაზე „ომის დროს სამშობლოს მოღალატეებთან“. პოლიციელები და ვლასოვიტები“.
ინფორმაცია გულაგის არქიპელაგის შესახებ სოლჟენიცინს, როგორც ეს პირველ გამოცემებში იყო მითითებული, 227 ადამიანმა მიაწოდა. 2007 წლის გამოცემაში (ეკატერინბურგი, U-Factoria გამომცემლობა) პირველად გამოქვეყნდა "არქიპელაგის მოწმეების" სია, რომელთა მოთხრობები, წერილები, მოგონებები და შესწორებები გამოიყენეს ამ წიგნის შესაქმნელად, "მათ შორის 257 სახელი. ტექსტის ზოგიერთი ფრაგმენტი დაწერილია სოლჟენიცინის ნაცნობების მიერ (კერძოდ, გეორგი ტენო[11] და ვიაჩესლავ ივანოვი [კომ. 2]). ივანოვის თქმით, სოლჟენიცინი ცდილობდა ვარლამ შალამოვისა და იული დანიელის ჩართვას გულაგის არქიპელაგზე, მაგრამ მათ ვერ მიაღწიეს შეთანხმებას.
წიგნის გაყიდვიდან მიღებული საფასური და ჰონორარი გადაეცა სოლჟენიცინის ფონდს, საიდანაც ისინი შემდგომში ფარულად გადაირიცხა სსრკ-ში პოლიტპატიმრების და მათი ოჯახების დასახმარებლად.
პოპულარული რწმენის საწინააღმდეგოდ, 1970 წელს სოლჟენიცინის ნობელის პრემიას ლიტერატურაში არაფერი ჰქონდა საერთო არქიპელაგის გულაგთან, რომელიც იმ დროისთვის არათუ არ გამოქვეყნებულა, არამედ საიდუმლოდ რჩებოდა სოლჟენიცინთან დაახლოებული მრავალი ადამიანისთვისაც კი. ფორმულირება, რომლითაც პრემია მიენიჭა, ასეთია: „იმ მორალური სიძლიერისთვის, რომლითაც იგი მიჰყვებოდა რუსული ლიტერატურის უცვლელ ტრადიციებს“.
სსრკ-ში არქიპელაგი სრულად გამოქვეყნდა მხოლოდ 1990 წელს (ავტორის მიერ შერჩეული თავები პირველად გამოქვეყნდა ჟურნალში Novy Mir, 1989, No 7-11). ბოლო დამატებითი შენიშვნები და მცირე შესწორებები ავტორმა 2005 წელს გააკეთა და მხედველობაში მიიღო ეკატერინბურგში (2007) და შემდგომ გამოცემებში. ამავე გამოცემისთვის, ნ.გ.
ფრაზა „გულაგის არქიპელაგი“ საყოფაცხოვრებო სიტყვად იქცა, რომელიც ხშირად გამოიყენება ჟურნალისტიკასა და მხატვრულ ლიტერატურაში, უპირველეს ყოვლისა, 1920-1950-იან წლებში საბჭოთა კავშირის პენიტენციალურ სისტემასთან დაკავშირებით. დამოკიდებულება "გულაგის არქიპელაგის" (ისევე როგორც თავად სოლჟენიცინის მიმართ) ძალიან საკამათო რჩება 21-ე საუკუნეში, რადგან დამოკიდებულება საბჭოთა პერიოდის, ოქტომბრის რევოლუციის, რეპრესიების, ვლადიმერ ლენინისა და იოსებ სტალინის პიროვნებების მიმართ პოლიტიკურად მწვავე რჩება.
2009 წლის 9 სექტემბერს გულაგის არქიპელაგი შეიტანეს ლიტერატურის სავალდებულო სასწავლო გეგმაში საშუალო სკოლის მოსწავლეებისთვის.
წიგნის შექმნის ისტორიის, მასში მონაწილე ადამიანების ბედის შესახებ, 2008 წელს საფრანგეთში, დოკუმენტური ფილმი "გულაგის არქიპელაგის საიდუმლო ისტორია" (ფრანგ. L'Histoire Secrète de l'Archipel du Goulag, 52. წთ.), რეჟისორი ნიკოლას მილეტიჩი (ნიკოლას მილეტიჩი) და ჟან კრეპუ (ჟან კრეპუ). გახმოვანებულია "SV-Double"-ის მიერ და ნაჩვენებია არხზე "კულტურა" 2009 წლის დეკემბერში, ასევე 2013 წლის აპრილში ჟურნალისტთა ცენტრალურ სახლში.
იხ. ვიდეო - АЛЕКСАНДР СОЛЖЕНИЦЫН «Архипелаг ГУЛАГ». Аудиокнига. Читает Сергей Гармаш
„გულაგის არქიპელაგი“ აღწერს სსრკ-ში ბანაკების შექმნის ისტორიას, ბანაკებში მომუშავე და მათში ყოფნის მსჯავრდებულ ადამიანებს. ავტორი აღნიშნავს, რომ მუშები ბანაკებში შედიან შინაგან საქმეთა სამინისტროს სკოლებიდან, იწვევენ სამხედრო აღრიცხვისა და გაწვევის ოფისებს, მსჯავრდებულები ბანაკებში დაკავების გზით შედიოდნენ.
1917 წლის ნოემბრიდან დაწყებული, როდესაც კადეტთა პარტია აკრძალული იყო რუსეთში, დაიწყო მასობრივი დაპატიმრებები, შემდეგ დაპატიმრებები შეეხო სოციალისტ-რევოლუციონერებსა და სოციალ-დემოკრატებს. 1919 წლის ჭარბი შეფასება, რამაც სოფლის წინააღმდეგობა გამოიწვია, დაპატიმრებების ორწლიანი ნაკადი გამოიწვია. 1920 წლის ზაფხულიდან ოფიცრები გაგზავნეს სოლოვკში. დაპატიმრებები გაგრძელდა 1921 წელს, ტამბოვის გლეხთა აჯანყების დამარცხების შემდეგ, შრომის გლეხთა კავშირის ხელმძღვანელობით, აჯანყებული კრონშტადტის მეზღვაურები გაგზავნეს არქიპელაგის კუნძულებზე, დააპატიმრეს შიმშილის დახმარების სრულიადრუსული კომიტეტი და სოციალისტური უცხოური პარტიის წევრები დააკავეს.
1922 წელს რსფსრ სახალხო კომისართა საბჭოსთან არსებული კონტრრევოლუციისა და დივერსიის წინააღმდეგ ბრძოლის სრულიად რუსულმა საგანგებო კომისიამ აიღო საეკლესიო საკითხები. პატრიარქ ტიხონის დაკავების შემდეგ გაიმართა სასამართლო პროცესები, რომლებიც შეეხო საპატრიარქო მიმართვის გამავრცელებლებს. დააპატიმრეს მრავალი მიტროპოლიტი, ეპისკოპოსი, მღვდელმთავარი, ბერი, დიაკონი.
1920-იან წლებში ისინი დააპატიმრეს "სოციალური წარმომავლობის დამალვისთვის", "ყოფილი სოციალური სტატუსისთვის". 1927 წლიდან მავნებლები ამხილეს, 1928 წელს მოსკოვში განიხილეს შახტის საქმე, 1930 წელს გაასამართლეს კვების მრეწველობის მავნებლები, ინდუსტრიული პარტიის წევრები. 1929-1930 წლებში განდევნილი კულაკები, „სოფლის მეურნეობის მავნებლები“, აგრონომები 10 წლით ბანაკებში მოათავსეს. 1934-1935 წლებში კიროვის ნაკადის დროს მოხდა „წმენდები“.
1937 წელს დარტყმა მიაყენეს CPSU (b) ხელმძღვანელობას, საბჭოთა ადმინისტრაციას და NKVD-ს.
დიდი სამამულო ომის დროს ბანაკებში ნაკადი იყო პანიკის ორგანიზატორებისთვის, შემდეგ საბჭოთა კავშირში მცხოვრები გერმანელებისთვის, შემდეგ მათ ნაცისტური ტყვეობიდან გათავისუფლებული მრავალი საბჭოთა სამხედრო ტყვე ჩასვეს. დაკავებულები ოკუპირებულ ტერიტორიებზე ნამყოფი თანამემამულეები, გერმანელი, იაპონელი, რუსი ემიგრანტები. 1945 და 1946 წლებში ვლასოვიტების, კრასნოვი კაზაკების, მუსლიმების ნაკადი ჰიტლერის დროს შექმნილი ეროვნული ერთეულებიდან არქიპელაგში წავიდა.
1948-1949 წლების ომის შემდეგ ბანაკებში განაგრძეს სასჯელის მოხდენა გულაგის 10 წელს გადარჩენილი „მიმდევრები“, „ხალხის მტრების შვილები“. სტალინის სიცოცხლის ბოლო წლებში იყო ებრაელების შემოდინება, მოხდა „ექიმთა საქმე“.
ავტორი აღწერს პატიმრების ცხოვრებას, მათ დამახასიათებელ სურათს, მოჰყავს დაშვების მიზეზების უამრავ მაგალითს, ინდივიდუალურ ბიოგრაფიებს (ა. პ. სკრიპნიკოვა, პ. ა. ფლორენსკი, ვ. კომოვი და სხვები).
გულაგის მუზების მეორე ტომის მე-18 თავში ავტორი აღწერს თავის იდეებს მწერლებისა და ლიტერატურული შემოქმედების შესახებ. მისი იდეების მიხედვით საზოგადოება იყოფა „ზედა და ქვედა ფენებად, მმართველად და დაქვემდებარებულად“. შესაბამისად, მსოფლიო ლიტერატურის ოთხი სფეროა. „პირველი სფერო, რომელშიც ზედა ფენას მიკუთვნებული მწერლები ასახავს ზედა, ანუ საკუთარ თავს. სფერო ორი: როდესაც ზედა წარმოადგენს, იფიქრეთ ქვედაზე, სფერო სამი: როდესაც ქვედა წარმოადგენს ზედა. მეოთხე სფერო: ქვედა პირობა - ქვედა პირობა, საკუთარი თავი. კლასიფიკაციის ავტორი მთელ მსოფლიო ფოლკლორს მეოთხე სფეროს ასახელებს. რაც შეეხება თავად ლიტერატურას: „მეოთხე მწერლობის სფეროსთან დაკავშირებული („პროლეტარული“, „გლეხი“) ყველაფერი ჩანასახია, გამოუცდელი, წარუმატებელი, რადგან აქ ერთი უნარი საკმარისი არ იყო“. მესამე სფეროს მწერლები ხშირად იწამლებოდნენ სერვილური თაყვანისცემით, მეორე სფეროს მწერლები ზემოდან უყურებდნენ სამყაროს და ვერ ხვდებოდნენ ქვედა სფეროს ხალხის მისწრაფებებს. პირველ სფეროში მოღვაწეობდნენ მწერლები საზოგადოების მაღალი ფენებიდან, რომლებსაც ჰქონდათ მატერიალური შესაძლებლობა დაეუფლონ მხატვრულ ტექნიკას და „აზროვნების დისციპლინას“. ამ სფეროში დიდი ლიტერატურა შეიძლებოდა შეექმნათ იმ მწერლებს, რომლებიც პირადად ღრმად უბედური იყვნენ ან რომლებსაც ჰქონდათ დიდი ბუნებრივი ნიჭი.
ავტორის თქმით, რეპრესიების წლებში, მსოფლიო ისტორიაში პირველად, საზოგადოების ზედა და ქვედა ფენების გამოცდილება ფართო მასშტაბით გაერთიანდა. არქიპელაგმა განსაკუთრებული შესაძლებლობა მისცა რუსული ლიტერატურის შემოქმედებას, მაგრამ შერწყმული გამოცდილების მრავალი მატარებელი დაიღუპა.
ცოდნა სინათლეა - Knowledge is light - Знание свет -
მიხეილ ბულგაკოვი
(რუს. Михаил Афанасьевич Булгаков; (დ. 15 მაისი, 1891, კიევი — გ. 10 მარტი, 1940, მოსკოვი) — რუსი მწერალი, დრამატურგი, თეატრალური რეჟისორი და მსახიობი. ავტორი რომანისა „ოსტატი და მარგარიტა“.დაიბადა ქალაქ კიევში რუსი მშობლების ოჯახში (მამა – აფანასი ბულგაკოვი, კიევის სასულიერო აკადემიის დოცენტი; დედა – ვარვარა პროკოვსკაია). 1916 წელს დაამთავრა კიევის უნივერსიტეტის სამედიცინო ფაკულტეტი. რუსეთის სამოქალაქო ომის დროს იყო სამხედრო ექიმი. 1921 წლიდან დასახლდა მოსკოვში, სადაც დაიწყო აქტიური ლიტერატურული მოღვაწეობა.
ბულგაკოვი არასოდეს უჭერდა მხარს ბოლშევიკურ რევოლუციას. ბევრ თავის ლიტერატურულ ნაშრომში მძაფრი სატირის გამოყენებით დასცინოდა და აკრიტიკებდა არსებულ საბჭოთა რეჟიმს. ამიტომ საბჭოთა კავშირში 1930–იანი წლებიდან მისი ნაწარმოებების უმრავლესობა აიკრძალა, ან სულაც გამოუქვეყვებელი დარჩა ათწლეულების მანძილზე. ბულგაკოვი წლების მანძილზე უშედეგოდ ცდილობდა დაეტოვებინა საბჭოთა კავშირი.
1928 წელს ბულგაკოვი იმყოფებოდა საქართველოში. მოინახულა ქალაქები თბილისი და ბათუმი.
1930–1936 წლებში მუშაობდა მოსკოვის სამხატრო აკადემიურ თეატრში რეჟისორის ასისტენტად. 1936 წლიდან დიდ თეატრში ლიბრეტისტად და თარჯიმნად.
გარდაიცვალა 1940 წელს თირკმელების დაავადებით.
ბულგაკოვის პირველი ლიტერატურული ნაწარმოებები თარიღდება ადრეული 20–იან წელებით. 1922 – 1924 წელებში დაწერა ნოველა „თეთრი გვარდია“, რომლის საფუძველზე შეიქმნა პიესა „ტურბინების დღეები“. მოგვიანებით დაიწერა მოთხრობა „ძაღლის გული“ (1925).
სიცოცხლის ბოლო წლებში მუშაობდა რომანზე „ოსტატი და მარგარიტა“.
ბულგაკოვს მეგობრული ურთიერთობა ჰქონდა ვ.ვ. ვერესაევთან, მ.ა. ვოლოშინთან. ერთხელ, დრამატურგის ტრენევის მეუღლის სახელობის დღეს, მისი მეზობელი მწერლის სახლში, ბულგაკოვი და ბ.ლ. პასტერნაკი ერთ მაგიდასთან იყვნენ. პასტერნაკმა თავისი ლექსების თარგმანები ქართულიდან განსაკუთრებული ამოსუნთქვით წაიკითხა. დიასახლისის პირველი სადღეგრძელოს შემდეგ, პასტერნაკმა გამოაცხადა: "ბულგაკოვთან დალევა მინდა!" დაბადების დღის დიასახლისის წინააღმდეგობის საპასუხოდ: „არა, არა! ახლა ჩვენ დავლევთ ვიკენტი ვიკენტიევიჩს, შემდეგ კი ბულგაკოვს! - წამოიძახა პასტერნაკმა: „არა, ბულგაკოვი მინდა! ვერესაევი, რა თქმა უნდა, ძალიან დიდი კაცია, მაგრამ ის ლეგიტიმური ფენომენია. მაგრამ ბულგაკოვი უკანონოა!“.
ბულგაკოვს არ მოსწონდა "შრომის გრაფი" ა.ნ. ტოლსტოი როგორც ყოველდღიური (სპურები და ა.შ.) ასევე მწერლის ქცევისთვის. ტოლსტოისა და შჩეგოლევის ისტორიული დრამა „იმპერატრიცას შეთქმულება რასპუტინისა და ნიკოლოზ II-ის შესახებ“ დაიწერა, ფაქტობრივად, ბულგაკოვის ცნობილი ტოლსტოის გეგმის მიხედვით 1920-იანი წლების დასაწყისში. ბულგაკოვმა იგნორირება გაუკეთა ტოლსტოის უნარს დაეუფლა რუსული მეტყველების სხვადასხვა ფენებს, ალბათ იმიტომ, რომ თავად მას არ შეეძლო უარესის დაწერა. ასევე, ბულგაკოვის აზრით, ტოლსტოიმ პატივი არ მისცა პეტრე დიდის შესახებ შეხედულებების ძალიან სწრაფ ევოლუციას (შდრ. „პეტრეს დღე“ (1918), „თაროზე“ (1929) და „პეტრე I“), არამედ რომანის "პეტრე I" წყაროებზე დაყრდნობით, ელენა სერგეევნას თქმით, ბულგაკოვმა თქვა, რომ მას შეეძლო ასეთი რომანის დაწერა შიშველ ოთახში ერთი წიგნის გარეშე.
იხ. ვიდეო - მიხეილ ბულგაკოვი - დიდი რუსი მწერლისა და დრამატურგის ბრძნული გამონათქვამები და ციტატები.მიხეილ ბულგაკოვი – რუსი მწერალი, ექიმი და დრამატურგი, ავტორი მრავალი ნაწარმოებისა, რომლებიც დღეს რუსული ლიტერატურის კლასიკად მიიჩნევა.
მოიწონე და გამოიწერე ჩვენი არხი, გაუზიარე მეგობრებს სიტყვები, რომლებმაც უკვე შეცვალა სამყარო უკეთესობისკენ!
ცოდნა სინათლეა - Knowledge is light - Знание свет -
ალექსანდრე სოლჟენიცინი
(რუს. Александр Исаевич Солженицын) (დ. 11 დეკემბერი 1918, კისლოვოდსკი — გ. 3 აგვისტო, 2008, მოსკოვი) — რუსი მწერალი, პუბლიცისტი და საბჭოთა დისიდენტი, ნობელის პრემიის ლაურეატი ლიტერატურის დარგში (1970), ავტორი ტრილოგიისა არქიპელაგი გულაგი.
დაიბადა კისლოვოდსკში, რუსეთი. მამა, ისააკ სოლჟენიცინი, ახალგაზრდა არმიის ოფიცერი, ნადირობისას დაიღუპა და შვილი დედამ ქსენია სოლჟენიცინა-შერბაკმა გაზარდა. მისი ბავშვობა დაემთხვა რუსეთის სამოქალაქო ომს, დედის ოჯახის მამული 1930 წელს განკულაკებას მოჰყვა და კოლმეურნეობას ჩაბარდა. მას შემდეგ იჯახი ხელმოკლედ ცხოვრობდა.
დაამთავრა როსტოვის სახელმწიფო უნივერსიტეტის მათემატიკის ფაკულტეტი, პარალელურად დაუსწრებლად სწავლობდა მოსკოვის ფილოსოფიის, ლიტერატურის და ისტორიის ინსტიტუტში. მუშაობდა მასწავლებლად. 1940 წელს იქორწინა თანაკურსელ ნატალია რეშეტოვსკაიაზე. მონაწილეობდა მეორე მსოფლიო ომში. იყო საბჭოთა არმიის კაპიტანი, სამხედრო სამსახურისას დააჯილდოვეს ორჯერ. 1945 წელს დააპატიმრეს, პირად საუბარში სტალინის კრიტიკისთვის.
სასჯელის პირველ ნაწილს სოლჟენიცინი სხვადასხვა შრომით-გამასწორებელ ბანაკში იხდიდა; "საშუალო ფაზა", როგორც თავად უწოდებს, გაატარა შარაშკაში, სპეციალურ სამეცნიერო-კვლევით ბანაკში, რომელსაც სახელმწიფო უშიშროების სამინისტრო აკონტროლებდა: ეს გამოცდილება სახელწოდებით "პირველი ციკლი" მან შემდგომში დასავლეთში გამოაქვეყნა 1968 წელს. 1950 წელს იგი სპეცბანაკში გააგზავნეს პოლიტიკური პატიმრებისთვის. ეს ბანაკი ეკიტასტუზში, ყაზახეთი, მდებარეობდა და აქ მას სამშენებლო მუშად ამუშავებდნენ. აქ გადარებული დრო საფუძვლად დაედო მის წიგნს "ერთი დღე ივან დენისოვიჩის ცხოვრებაში." ამ პერიოდში ამოუღეს მას სიმსივნე, თუმცა შესაბამისი დიაგნოზი არ დაუსვამთ.
1953 წლის მარტიდან სოლჟენიცინს მთელი ცხოვრება შინა პატიმრობა მიესაჯა კოლ-ტერეკში, სამხრეთი ყაზახეთი. მისი სიმსივნე გართულდა და წლის ბოლოსთვის უკვე სიკვდილის პირას იყო მისული. 1954 წელს მას ნება დართეს მკურნალობა ტაშკენტის საავადმყოფოში გაევლო, სადაც იგი განიკურნა. ეს გამოცდილება საფუძვლად დაედო რომანს "კიბოს საკანი" და მოთხრობას "მარჯვენა ხელი". რეაბილიტირებული იქნა 1957 წელს.
სწორედ გადასახლების პერიოდში საშუალო სკოლის მასწავლებლად მუშაობისას იწყებს სოლჟენიცინი საიდუმლოდ ღამღამობით წერას. ის მოგვიანებით აღნიშნავდა მის მოკლე ავტობიოგრაფიულ ნაკრვევში, რომელიც მან ნობელის პრემიის მიღების პერიოდში დაწერა, რომ "მთელი ხნის განმავლობაში 1961 წლამდე, მე არა მხოლოდ დარწმუნებული ვიყავი, რომ ვერცერთ ჩემს დაწერილ სტრიქონს ვნახავდი დაბჭდილს ჩემი სიცოცხლის პერიოდში, არამედ, ასევე ვერცერთ ჩემ უახლოეს მეგობარსაც კი ვერ წავაკითხებდი რაიმეს ჩემს დაწერილთაგან, იმის შიშით, რომ ეს ცნობილი გახდებოდა."
ბოლოს, როცა უკვე 42 წლის იყო, მან მიმართა პოეტს, ჟურნალი ნოვი მირის მთავარ რედაქტორს ალექსანდრე ტვარდოვსკის ნაწარმოების "ერთი დღე ივან დენისოვიჩის ცხოვრებიდან" ხელნაწერით. რომანი გამოქვეყნდა 1962 წელს პირადად ნიკიტა ხრუშჩოვის ნებართვით. ეს ერთადერთი მისი წიგნის მასშტაბის ნაწარმოები იყო, რომელიც საბჭოთა კავშირში გამოიცა. ამ ნაწარმოებით ავტორმა საერთაშორისო ყურადღება მიიქცია. სოლჟენიცინმა საერთაშორისო საზოგადოებას პირველად ამცნო გულაგის არსებობის შესახებ და წარმოუჩინა მდგომარეობა საბჭოთა ბანაკებში. წიგნი სენსაცია გახდა, ვინაიდან ეს პირველი საბჭოთა ლიტარატურული ნაწარმოები იყო 20-იანი წლების შემდეგ პოლიტიკურ თემაზე, რომელიც პარტიის წევრის მიერ არ იყო დაწერილი, ადამიანისგან რომელიც ციმბირს იქნა გაგზავნილი თავისუფალი აზროვნებისთვის და ამისდა მიუხედავად ცენზურას გადაურჩა. ამ მნიშვნელობით სოლჟენიცინის პუბლიკაცია თითქმის გაუგონარი შემთხვევა იყო პოლიტიკის თავისუფალი, შეუზღუდავი განხილვისა ლიტერატურის მეშვეობით. თუმცა ხრუშოვის 1964 წელს მთავრობიდან გადაყენების შემდეგ ეს შესაძლებლობა მალე დაიხურა. სოლჟენიცინი არ ნებდებოდა და კვლავ ცდილობდა ტვარდოვსკის მეშვეობით შემდეგი რომანი კიბოს საკანის გამოქვეყნებას ლეგალურად, თუმცა უშედეგოდ. თუნცა მწერალთა კავშირში ბევრი მის ნამუშევარს მხარს უჭერდა, მის გამოქვეყნებას ცენზურის გარეშე ვერავინ ბედავდა.
მინის ნამუშევრების ბეჭდვა მყისვე შეწყდა; როგორც მწერალი ის ნონ-გრატა გახდა და 1965 წელს სუკმა ზოგიერთი მისი ნამუშევრების კონფისკაცია მოახდინა, პირველი წრის ხელნაწერების ჩათვლით. მთელი ამ პერიოდის განმავლობაში სოლჟენიცინი აგრძელებდა ჩუმად მუშაობას მის ყველაზე მნიშვნელოვან მონუმენტურ არქიპელაგ გულაგზე. თავდაპირველად მისი ხელნაწერების დაკარგვამ იგი ღრმა დეპრესიაში ჩააგდო, თუმცა მალევე გაითვითცნობიერა, რომ მათი დაკარგვით ის თავისუფლდებოდა ოფიციალურად აღიარებული მწერლის პრეტენზიულობისგან და უფრო თავისუფლად შეეძლო წერა. 1967 წელს სოლჟენიცინი გარიცხეს მწერალთა კავშირიდან. გაურკვეველია ის პირობები, თუ როგორ ახერხებს სოლჟენიცინი თავის რჩენას ამ პერიოდში, ვინაიდან მას არც წიგნების გამოქყვენებიდან ჰქონდა შემოსავალი და არც მასწავლებლობიდან.
1970 წელს მიენიჭა ნობელის პრემია ლიტერატურის დარგში, რომლის მიღება მან მხოლოდ დეპორტაციის შემდეგ შეძლო. არქიპელაგი გულაგი, რომელიც შემდეგ მისი ყველაზე ცნობილი ნაწარმოები გახდა, პირველად გამოქვეყნდა პარიზში 1973 წელს. 1974 წელს დააპატიმრეს და ჩამოართვეს საბჭოთა კავშირის მოქალაქეობა. მალევე დეპორტირებული იქნა დასავლეთ გერმანიაში.
გარკვეული დრო ევროპაში ყოფნის შემდეგ დასახლდა ამერიკაში, ვერმონტის შტატში. საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ სოლჟენიცინს აღუდგინეს რუსეთის მოქალაქეობა. სოლჟენიცინი გარდაიცვალა 2008 წლის 3 აგვისტოს მოსკოვში 90 წლის ასაკში. შვილის, იგნატის სიტყვებით, გარდაცვალების მიზეზი გახდა გულის მწვავე უკმარისობა.
იხ. ვიდეო - ალექსანდრე სოლჟენიცინი - რუსი მწერალის, ისტორიკოსის, პოლიტიკური მოღვაწის და დისიდენტის ციტატები
ალექსანდრე ისააკის ძე სოლჟენიცინი – ცნობილი რუსი მწერალი, ისტორიკოსი, საზოგადო და პოლიტიკური მოღვაწე, რუსეთის მეცნიერებათა აკადემიის წევრი და დისიდენტი. ის ნობელის პრემიის ლაურეატი და წიგნის - „არქიპელაგი გულაგი“ - ავტორია. საბჭოთა ხელისუფლება მას დისიდენტად მიიჩნევდა, მისმა ნაწარმოებებმა კი არნახული პოპულარობა მოიპოვა.
👉 მოიწონე და გამოწერე ჩვენი არხი, გაუზიარე მეგობრებს სიტყვები, რომლებმაც უკვე შეცვალა სამყარო უკეთესობისკენ!
შენ ხარ მნიშვნელოვანი!
შემოქმედება
საბჭოთა კავშირში
სოლჟენიცინის შემოქმედება დიდწილად განსაზღვრა მისმა პირადმა გამოცდილებამ გადასახლების და პატიმრობის წლებში. სწორედ ამ დროს იგი ტოვებს ახალგაზრდულ მარქსისტულ გატაცებებს და უბრუნდება რელიგიურ ფილოსოფიურ ხედვას. მისი ქრისტიანულ–მორალური პოზიცია გადმოცემულია რიგ ლიტერატურულ ქმნილებებში, მათ შორის მის პირველ ნაწარმოებში ივან დენისოვიჩის ერთი დღე და მონომენტურ შრომაში არქიპელაგი გულაგი.
ივან დენისოვიჩის ერთი დღე აღწერს პატიმარ ივან დენისოვიჩ შუხოვის კოლონიაში ცხოვრების ერთ დღეს. ნოველა სენსაცია გახდა არა მარტო დასავლეთში არამედ შაბჭოთა კავშირშიც. სოლჟენიცინის შრომების ბეჭდვა სასწრაფოდ შეჩერდა. მასზე მეთვალყურეობას აწარმოებდნენ სუკის აგენტები. მიუხედავად ამისა, მეგობრების ხელშეწყობით სოლჟენიცინი ფარულად აგრძელაბდა მუშაობას ტრილოგიზე არქიპელაგი გულაგი, მისი ნაწარმოებები კი სამიზდატის საშუალებით ვრცელდებოდა.
არქიპელაგი გულაგი წარმოადგენს სამ ნაწილიან ისტორიულ–მხატვრულ კვლევას საბჭოთა საპატიმრო ბანაკების სისტემის შესახებ. ემყარებოდა სოლჟენიცინის პირად გამოცდილებას და ასევე 227 ყოფილი პატიმრის აღიარებებს. სისტემა განხილულია ლენინის მიერ მისი საფუძვლის ჩაყრიდან კომუნისტური რეჟიმის განვითარების მხარდამხარ. არქიპელაგ გულაგის გამოქვეყნებიდან მალე სოლჟენიცინი გააძევეს საბჭოთა კავშირიდან.
დასავლეთში
დასავლეთში სოლჟენიცინი აგრძელებდა ლიტერატურულ მოღვაწეობას. აქტიურ მონაწილეობას იღებდა რუსეთის, საბჭოთა კავშირის და კომუნიზმის ისტორიის განხილვაში. შექმნა ისტორიული ციკლი 1917 წლის რუსეთის რევოლუცია. გამოდიოდა არა მარტო საბჭოთა რეჟიმის არამედ თანამედროვე დასავლური კულტურის წინააღმდეგაც. აღმოსავლეთში კომუნისტური ავტორიტარული რეჟიმის გაძლიერების პირობებში საფრთხედ მიიჩნევდა დასავლეთში სულიერი და მორალური პრინციპების დაქვეითებას. მწვავედ აკრიტიკებდა დასავლეთში დომინანტურ პოპ კულტურას.
რუსული პატრიოტიზმისა და რუსული ორთოდოქსულ–ქრისტიანული მოსაზრებების გამო სოლჟენიცინი მზარდი კრიტიკის ქვეშ მოექცა ლიბერალების და სეკულარისტების მხრიდან. 1978 წელს ჰარვარდის უნივერსიტეტის საპატიო ხარისხის მინიჭების შემდეგ, მის მიერ წაკითხულ სწავლის დაწყების მიმართვაში (Commencement address) გადმოცემულია მისი შეხედულებები დასავლური საზოგადოების შესახებ.
რუსეთში დაბრუნება
რუსეთში დაბრუნების შემდეგ სოლჟენიცინმა დაწერა რამდენიმე პოლიტიკური წერილი თანამედროვე რუსეთის შესახებ. 1998 წელს უარი განაცხადა ანდრია პირველწოდებულის ორდენზე: "მთავრობისგან რომელმაც რუსეთი დღევანდელ მდგომარეობამდე მიიყვანა ჯილდოს მიღება არ შემიძლია".
გამოაქვეყნა ორ ტომიანი ისტორიული ნაშრომი რუსულ–ებრაულ ურთიერთობებზე ორასი წელი ერთად (2001, 2002), სადაც კრიტიკოსების ინტერპრეტაციით ვლინდება მისი ანტისემიტიზმი და აზრები რუსი ხალხის სხვა ერებზე უპირატესობის შესახებ.
სხვადასხვა ფაქტი
რუს დისიდენტ მწერალს ვლადიმერ ვოინოვიჩს სოლჟენიცინის ლიტერატურული პროტოტიპი სის სიმიჩ კარნავალოვი (პორტრეტი მითის ფონზე, 2002) აღწერილი ჰყავს როგორც ეგომანიაკური დიქტატორი მწერალი, რომელსაც უნდა დაანგრიოს საბჭოთა კავშირი და გახდეს რუსეთის იმპერიის ცარი.
სოლჟენიცინის ყველა შვილი არის ამერიკის მოქალაქე. ერთ-ერთმა მათგანმა, იგნატმა წარმატებას მიაღწია როგორც პიანისტმა.
ცოდნა სინათლეა - Knowledge is light - Знание свет -
თერავადა
(პალ: थेरवाद theravāda; სანს: स्थाविरवाद sthāviravāda - „უფროსთა სწავლება“) — ადრეული ბუდიზმის 18 სკოლათაგან ერთადერთი გადარჩენილი. თერავადა თანამედროვე ბუდიზმის სამ ძირითად მიმდინარეობათაგან ერთ-ერთია. ამ სკოლას ადრე „ჰინაჲანადაც“ („მცირე ბორბალი“) მოიხსენიებდნენ, მაგრამ ახლა აღარ იხმარება, რადგან ითვლება, რომ მაჰაჲანასთან („დიდი ბორბალი“) უსამართლო შედარებაა; გარდა ამისა, შეურაცხმყოფელ აზრსაც ატარებს.
თერავადა ბუდისტურ სკოლათაგან ყველაზე კონსერვატულია. მის მიმდევართა მიზანია ყველანაირი დაბინძურებისა და ცდომილებისგან აბსოლუტური თავისუფლების მდგომარეობის მიღწევა. მაჰაიანასთან შედარებით, თერავადას ახასიათებს რაციონალისტური მიდგომა და რიტუალების შედარებით სიმარტივე.
თერავადას წმინდა წიგნია პალური კანონი, რომელიც დაწერილია პალურ ენაზე.
ითვლება, რომ თერავადა ჩამოყალიბდა მე-3 ბუდისტური კრებისას (დაახლ: ძვ.წ. 250) ინდოეთში იმპერატორ აშოკას მმართველობისას. მის პროზელიტურ საქმიანობათა გამო, თერავადა ელინისტურ დასავლეთშიც გახდა ცნობილი: ალექსანდრიაში, ანტიოქიაში, ათენსა და სხვ. აშოკას ზოგიერთი ედიქტი დაიწერა ძველბერძნულ და არამეულ ენებზე.
დღეს თერავადა ბუდიზმის მთავარი მიმდინარეობაა შრი-ლანკაზე (მოსახლეობის დაახლ. 70%) და სამხრეთ-აღმოსავლეთ აზიის უმეტეს ქვეყნებში (კამბოჯა, ლაოსი, მიანმა, ტაილანდი). თერავადას ასევე მიდევენ ეროვნული უმცირესობები ჩინეთში, ვიეტნამში, ბანგლადეშსა და მალაიზიაში. თერავადა შედარებით გავრცელდა სინგაპურსა და ავსტრალიაში.
დღეს, მსოფლიოში თერავადას 100 მილიონამდე მიმდევარია. ნელ-ნელა ვრცელდება აშშ-სა და ევროპაშიც.
იხ. ვიდეო - Бханте Хенепола Гунаратана - Больше, чем осознанность простыми словами.
ურთიერთობა მაჰაიანასთან
ფილოსოფიურ მეცნიერებათა დოქტორის, მ.
თერავადა და ტერმინი "ჰინაიანა"
ამ და ბუდიზმის ზოგიერთი სხვა სკოლის აღნიშვნას „ჰინაიანა“ („პატარა მანქანა“), რომელიც დღემდეა გავრცელებული მაჰაიანასა და ბუდისტურ ლიტერატურაში, ეწინააღმდეგება თერავადას სკოლის ზოგიერთი მიმდევარს, რადგან ისინი თვლიან, რომ ეს გულისხმობს არასახარბიელო შედარებას. მაჰაიანა - "დიდი მანქანა" და გარდა ამისა, მას ასევე აქვს შეურაცხმყოფელი მნიშვნელობა. დალაი ლამა, მაგალითად, ეთანხმება ამ პოზიციას.
თუმცა, ტერმინი „ჰინაიანას“ მთავარი მნიშვნელობა ის არის, რომ მისი მიმდევრები, მაჰაიანას სკოლების წარმომადგენლების აზრით, მაჰაიანას მიმდევრებისგან განსხვავებით, განთავისუფლებას თვლიან თავიანთ მიზნად. მაჰაიანას პრაქტიკის მიზანია მიაღწიოს ბუდაობას, რათა დაეხმაროს ყველა ცოცხალ არსებას. ბევრი მაჰაიანა მასწავლებელი და ვაჟაჩარია, როგორიცაა მე-14 დალაი ლამა, ხაზს უსვამს თერავადას სწავლებებისა და სკოლების პატივისცემის მნიშვნელობას, როგორც ბუდას სწავლების განუყოფელ ნაწილს
იხ. ვიდეო - Theravada and Mahayana Buddhism | World History | Khan Academy
ცოდნა სინათლეა - Knowledge is light - Знание свет -
აგარიტი
ორგანული ნაერთი, ჰიდრაზიდი, მიკოტოქსინი, რომელსაც წარმოქმნის აგარის სოკოების ზოგიერთი სახეობა (Agaricales), შამპინიონ ბისპორას ჩათვლით.
აგარიტინი ერთ-ერთია იმ რამდენიმე ბუნებრივ ჰიდრაზიდს შორის და არის გლუტამინის მჟავას არომატული ჰიდრაზიდი. ჩამოთვლილია, როგორც მე-3 ჯგუფის კანცეროგენი (საეჭვოა კანცეროგენეზში) კიბოს კვლევის საერთაშორისო სააგენტოს მიერ.
ვარაუდობენ, რომ აგარიტინ-γ-გლუტამილტრანსფერაზას (EC 2.3.2.9) [1] მოქმედებით, 4-მეთოქსიმეთილფენილჰიდრაზინი გამოიყოფა აგარიტინისგან, რომელიც შემდეგ შეიძლება დაიჟანგოს შესაბამის დიაზონიუმის მარილში, რომელსაც შეუძლია კანცეროგენული ეფექტი.
ლაბორატორიულ ტესტებში თაგვებში სხვადასხვა ქსოვილებში ნეოპლაზმების გაჩენა გამოვლინდა მათ რაციონში აგარიტინის შემცველი შამპინიონის დიდი რაოდენობით არსებობით, თუმცა აგარიტინის მსგავს პირობებში და დოზებში კანცეროგენული აქტივობა არ გამოვლენილა.
იხ. ვიდეო - Ученые признались! Эти грибы кардинально изменят тело
ცოდნა სინათლეა - Knowledge is light - Знание свет -
ქამასოკო
(ლათ. Agaricus) — ქუდიანი სოკოების გვარი. გვარის ყველა სახეობა ქამასოკოს სახელწოდებით არის ცნობილი. 300-მდე სახეობა გავრცელებულია მთელ დედამიწაზე. საქართველოში ქამასოკოს 12 სახეობა გვხვდება, რომელთაგან აღსანიშნავია მინდვრის ქამა, კულტურული ქამა, ტყის ქამასოკო, მინდვრის ქამა, ქალაქის ანუ ტროტუარის ქამა, მეჭეჭებიანი ქამასოკო და სხვა.
ქამასოკოს სახეობები ერთმანეთისაგან ხშირად ძნელად გასარჩევია. ყველაზე ფართოდ არის გავრცელებული ჩვეულებრივი ქამასოკო (ლათ. Agaricus campestris), რომლის ქუდის დიამეტრია 3—10 სმ. ნაცრისფერია, ხორცოვანი; ქუდის რბილობი გადატეხისას ჰაერზე ვარდისფერდება. იზრდება ადრე გაზაფხულიდან ზამთრის პირამდე, ზოგჯერ მთელი წლის განმავლობაში ბაღებში, ბოსტნებში, ეზოებში, მინდვრებზე და ა. შ.
იხ. ვიდეო - ქამა სოკოს ჩაშუშული
საქართველოში გავრცელებული სახეობებიდან ორი ლათ. Agaricus xanthodermus და ლათ. Agaricus placomyces — შხამიანია, სხვები იჭმება. ზოგჯერ ქამასოკოს (უფრო ზუსტად ორსპორიან ქამასოკოს) საგანგებოდაც აშენებენ სათბურებში, გაუქმებულ შახტებში ან სარდაფებში.
.svg?uselang=ka)
.svg){kind=link}