ცოდნა სინათლეა - Knowledge is light - Знание свет -  

                                  ნეოფაშიზმი

რუსი ნეოფაშისტების ემბლემა

ტერმინი, რომელიც იხმარება მეორე მსოფლიო ომის შემდგომ წარმოქმნილი ჯგუფების დასახასიათებლად, რომელთა იდეები და საქმიანობა ფაშიზმის ელემენტებს შეიცავს. ტერმინი ნეოფაშიზმი გამოიყენება მათ მიმართაც, ვინც აღტაცებას გამოხატავს ბენიტო მუსოლინის ან ფაშისტური იტალიის მიმართ. ნეოფაშიზმი ძირითადად შეიცავს ნაციონალიზმისა და ანტი-იმიგრაციულ ანაც ნატივიზმისა და ანტი-კომუნიზმის ელემენტებს. ის ეწინააღმდეგება საპარლამენტო სისტემასა და ლიბერალურ დემოკრატიას.

იხ. ვიდეო - ნეოფაშისტური მარში რომში

ტერმინი ნეო-ფაშიზმი პირველად გაჩნდა იტალიაში მეორე მსოფლიო ომის დასრულების შემდეგ და ასოცირდებოდა ფაშისტური მოძრაობის ამა თუ იმ ფორმით აღორძინების მცდელობებთან. დიდი ხნის განმავლობაში, იტალიელი რადიკალების უდიდესი ორგანიზაცია იყო იტალიური სოციალური მოძრაობა (ISD), რომელიც ჩამოყალიბდა 1946 წელს და ეწოდა იტალიის სოციალური რესპუბლიკის ხსოვნას, რომელიც შეიქმნა მუსოლინის მიერ ომის ბოლოს. მისი ლიდერები იყვნენ მუსოლინის რეჟიმის ყოფილი ფუნქციონერები არტურო მიშელინი და ჯორჯო ალმირანტე. პარტია ცდილობდა მიეღწია ფაშისტური რეჟიმის რეაბილიტაციას, მის შემადგენლობაში შედიოდა მისი ყოფილი ფუნქციონერები. 1994 წლიდან ამ პარტიას ეწოდა „ნაციონალური ალიანსი“ და თანდათან ჩამოშორდა უკიდურეს ექსტრემიზმს, ვითარდებოდა კონსერვატიული მიმართულებით. ჯორჯო ალმირანტე კი აღიარებულია თანამედროვე იტალიური დემოკრატიის ერთ-ერთ ფუძემდებლად.

1950-1980-იან წლებში ISD-ის შიგნით და მის ირგვლივ ღიად პროფაშისტური ხასიათის საკმაოდ ბევრი ჯგუფი და ფრაქცია იყო. ამ მრავალრიცხოვანი ჯგუფების მთავარი მიზანი, რომელთა შორისაა ეროვნული ავანგარდი, ახალი წესრიგი, შავი ორდერი, სახალხო ბრძოლა, ეროვნული ფრონტი, ვინდროზა, გებელსის სამოქმედო ჯგუფი, მუსოლინის სამოქმედო გუნდი, იყო დესტაბილიზაცია. იტალიის სოციალური და პოლიტიკური ცხოვრება, სახელმწიფო გადატრიალების მცდელობა და ავტორიტარული კორპორატიული რეჟიმის დამყარება. 

სტეფანო დელე ჩიაე, მარიო მერლინო, პინო რაუტი, პიერლუიჯი კონკუტელი, ფრანკო ფრედა იყვნენ არასისტემური ნეოფაშიზმის წამყვანი ფიგურები. ნეოფაშისტების ახალგაზრდა თაობაში შედიოდნენ 1978-1982 წლების ულტრამემარჯვენე ტერორისტული "რევოლუციური შეიარაღებული უჯრედები" - ალესანდრო ალიბრანდი, ვალერიო ფიორავანტი, ფრანჩესკა მამბრო, ჟილბერტო კავალინი, მასიმო კარმინატი. ნეოფაშისტები აწარმოებდნენ ტერორისტულ ბრძოლას კომუნისტების, მემარცხენეებისა და ლიბერალური სახელმწიფოს წინააღმდეგ. პოზიტიურ იდეალად მათ შესთავაზეს ფაშისტური კორპორატიზმის სინთეზი მაფიო-პოპულისტურ სისტემასთან – „რევოლუციური ძარცვის ბუდეებთან“.

ნეოფაშისტური „დაძაბულობის სტრატეგიის“ ფარგლებში განხორციელდა ტერაქტების სერია. ასე რომ, 1969 წლის 12 დეკემბერს, მილანის პიაცა ფონტანაში, მოხდა აფეთქება ბანკის შენობაში, რომლის მსხვერპლი იყო 16 ადამიანი, 1974 წლის აგვისტოში, ბრეშიაში მემარცხენე პარტიების დემონსტრანტებზე ჩამოგდებული ბომბით დაიღუპა 9 ადამიანი. იმავე თვეში იტალიკუსის მატარებლის ექსპრეს აფეთქების შედეგად ლიანდაგზე გადასვლისას კიდევ 12 ადამიანი დაიღუპა. 1980 წლის აგვისტოში ბოლონიის მატარებლის სადგურის დაბომბვა იტალიელი ნეოფაშისტების უდიდეს დანაშაულად ითვლება. ამ ტერაქტმა 80 ადამიანის სიცოცხლე შეიწირა, 200-ზე მეტი დაშავდა. (ამ ტერაქტზე პასუხისმგებლობის ალტერნატიული ვერსიები წამოაყენეს მემარჯვენე ძალებმა. მსჯავრდებულმა ნეოფაშისტებმა ფიორავანტიმ და მამბრომ უდანაშაულოდ აღიარეს.)

1990-2000 წლებში. იტალიურმა ნეოფაშიზმმა შესამჩნევი ტრანსფორმაცია განიცადა. უკიდურესი მემარჯვენეების მნიშვნელოვანი ნაწილი (მაგალითად, 1922-1943 წლების ფაშისტური დიქტატორის, ალესანდრა მუსოლინის შვილიშვილი) შეუერთდა სილვიო ბერლუსკონის მოძრაობას. თუმცა, ისეთ პარტიებში, როგორიცაა მემარჯვენეები (La Destra; ფრანჩესკო სტორაჩე), სოციალური ნაციონალური ფრონტი (ადრიანო ტილგერი), ფიამა ტრიკოლორი (პინო რაუტი, შემდეგ ლუკა რომანოლი და ატილიო კარელი), ახალი ძალა (Forza Nuova; Roberto Fiore) , „ფაშიზმი და თავისუფლება“ (Fascismo e Libertà; Carlo Garillo) რჩება ფაშისტური ტრადიციების ერთგული.

იხ. ვიდეო  - Неофашистская идеология / планы заговорщиков / попытки переписать историю. Площадка. Главный эфир

დასავლეთ ევროპის სხვა ქვეყნებში ნეო-ფაშიზმი (არ უნდა აგვერიოს გერმანულ ნეო-ნაციზმსა და ესპანურ ნეოფალანგიზმს) ყველაზე შესამჩნევად საფრანგეთში განვითარდა. ყველაზე ნათელი მაგალითია ნაციონალისტური რევოლუციური ახალგაზრდობა (JNR; Serge Ayub). აღმოსავლეთ ევროპაში პარტია უკეთესი უნგრეთისთვის გამოირჩევა (Jobbik Magyarországért Mozgalom; Gabor Vona).

ლათინური ამერიკის ზოგიერთ ქვეყანაში 1950-იანი და 1980-იანი წლების დასაწყისში (პარაგვაი, არგენტინა, ურუგვაი, გვატემალა და, გარკვეულწილად, ჩილე) დამყარდა რეჟიმები გამოხატული ფაშისტური და ნეოფაშისტური მახასიათებლებით. ეს ტენდენცია ყველაზე მეტად 1980-1981 წლებში გამოვლინდა ბოლივიაში - გარსიამესიზმის სამხედრო-კრიმინალური რეჟიმი ღიად თანამშრომლობდა ევროპული ნეოფაშიზმის გამოჩენილ მოღვაწეებთან. ულტრამემარჯვენე გასამხედროებული ფორმირებები ჩილეში (Patria y Libertad), არგენტინაში (Triple A), კოლუმბიაში (AUC), გვატემალაში (Mano Blanca), ელ სალვადორში (სიკვდილის ესკადრონები), მექსიკაში (Tecos) ბუნებით ნეოფაშისტური იყო.

თურქეთის ნაციონალური მოძრაობის პარტიას (ისტორიული ლიდერია ალფარსლან თურქები, ამჟამინდელი ლიდერი დევლეტ ბახჩელი) თავისი გასამხედროებული ფრთით რუხი მგლები (სხვა სახელებია „იდეალისტური კორპუსი“, „იდეალისტური კერები“) აქვს გულწრფელი ნეოფაშისტური ხასიათი. 1950-იანი წლების დასაწყისში ირანში მნიშვნელოვანი როლი ითამაშა SOMKA ჯგუფმა, რომელსაც ხელმძღვანელობდა დავიდ მონშიზადე. მისი წევრები აქტიურ მონაწილეობას იღებდნენ მოსადეგის მხარდამჭერების და TUDE პარტიის წინააღმდეგ ქუჩის ძალადობაში.

ნეოფაშიზმის სახეობები დღევანდელ ეტაპზე

„მოდერნისტული“ („რევიზიონისტური“) ნეო-ფაშიზმი შორდება არა მხოლოდ „კლასიკურ“ ფორმებს, არამედ მე-20 საუკუნის მეორე ნახევრის ნეოფაშიზმს. ამ სახის ორგანიზაცია

იხ. ვიდეო - Malcolm Nance: We Are In A Neo-Fascist Era In American Politics