ანიმიზმი

                                             

 (ლათ. anima — სული) — ზოგადად სულისა და სულიერების არსებობის რწმენა, ასევე უსულო საგნებისა და ბუნებრივი მოვლენებისათვის სულის არსებობის დაშვება.

ტერმინი პირველად გამოიყენა გერმანელმა მეცნიერმა გ. შტალმა. ნაშრომში "Theoria medica" (1708) მან ანიმიზმი დაარქვა მის სწავლებას სულის შესახებ, როგორც რაღაც უპიროვნებო ცხოვრებისეულ საწყისს, რომელიც მთელი ცოცხალი პროცესების საფუძველს წარმოადგენდა. არისტოტელესმსგავსად შტალი სულს სხეულის მამოძრავებლად მიიჩნევდა.ინგლისეწლი ეთნოგრაფი ედვარდ ტაილორი, რ-აც შემოიღო გაგება ანიმიზმის მეცნიერებაში,მას ესმოდა როგორს სათავე ყველა რელიგიების პირველი ეტაპი შემდეგი განვიათარებისა საერთოდ.  მეორე მხრივ ის ცდილობდა გაჰყოლოდა შემდეგი განვითარებას ანიმისტიკური წარმოდგენისა მსოფლხეწდველობისა მაღალკულტურული სალხებში.

 ტაილორს მიაჩნდა, რომ ანიმიზმი არის ,,მინიმუმ რელიგია'' ანუ მისი აზრით ყველა რელიგია პრიმიტიულიდან ყველაზე განვითარებულის ჩათვლით წარმოიქმნება ანიმისტიკური წარმოდგენიდან.

 მაგრამ თავმოყრა მონაცემებისა დაბადა რიგიეთი ახალი ე.წ. წინაანიმისტიკური, ანუ დიანიმისტიკური საუკუნე მაგიის (ჯ. ფრზერი), ეპოქა ანიმიზმისა, გაცოცხლება ყველა ბუნების (რ. მარეტი, ლ.ი.შტერნბერგი) და პირველყოფილი არალოგიკური მისტიციზმი (ლ.ლევი-ბრიული).