ცოდნა სინათლეა - Knowledge is light - Знание свет -  

                             ქართული ენა

მოლაპარაკეთა არეალი

 იბერიულ-კავკასიურ ენათა ოჯახის ქართველურ ენათა ჯგუფის ენა. ქართველების მშობლიური ენა, საქართველოს სახელმწიფო ენა (აფხაზეთის ავტონომიურ რესპუბლიკაში, მასთან ერთად სახელმწიფო ენად აღიარებულია აფხაზური ენა). ქართულ ენაზე 5 მილიონზე მეტი ადამიანი ლაპარაკობს.

ქართული ენა კავკასიურ ენათა ოჯახის, ქართველურ ენათა ჯგუფს მიეკუთვნება. მეცნიერები ამავე ჯგუფს აკუთვნებენ ქართულის მონათესავე მეგრულ, ლაზურსა და სვანურ ენებს, რომლებსაც შენარჩუნებული აქვთ არქაული ქართული ენის ნიშნები. მათი ზედმიწევნით შესწავლა შესაძლებელს ხდის ქართული ენის განვითარების კანონზომიერებათა დადგენასა და საერთოდ, — ქართული ენის ისტორიის შესწავლას.

მეცნიერთა ერთ ნაწილს მიაჩნია, რომ იბერიულ-კავკასიურ ენათა ოჯახში ერთ-ერთ ჯგუფს ქმნის ერთიანი ქართველური (ქართული) სამწიგნობრო ენა (ზანური, სვანური, მესხური, ჰერული… დიალექტური ჯგუფების ჩათვლით).

ქართული ენის გავრცელების არეალი

თეიმურაზ ბატონიშვილის აზრით ქართული ენა კავკასიაში თავიდანვე წარმოადგენდა მთავარ ენას. ქართული ენის გავრცელების არეალი ისტორიულად იცვლებოდა. გვიანი შუა საუკუნეების დროს მისი არეალი შემცირდა, რაც უშუალოდ დაკავშირებულია ისტორიულ ქართულ ტერიტორიებზე ქართველთა დეეთნიზაციასთან. ასეთ ტერიტორიებს შორისაა ჰერეთი და ჭოროხის აუზი.

იხ. ვიდეო ГРУЗИНСКИЙ ЯЗЫК - ქართული ენა - Грузи́нский язы́к (ქართული ენა [kʰartʰuli ɛna]) — язык картвельской семьи, официальный язык Грузии, литературный и общенациональный язык грузин. Один из языков с длительной литературной традицией. Грузинский язык использует письменность на основе грузинского алфавита, основывающегося на фонетическом принципе. Количество говорящих (на 1993 год) — около 4 млн. человек в самой Грузии и несколько сотен тысяч в других странах — главным образом, в России, США и Турции. - ქართული ენა (ქართული ენა [kʰartʰuli ɛna]) არის ქართველთა ოჯახის ენა, საქართველოს ოფიციალური ენა, ქართველთა სალიტერატურო და ეროვნული ენა. ერთ-ერთი ხანგრძლივი ლიტერატურული ტრადიციის მქონე ენა. ქართული ენა იყენებს ქართულ ანბანზე დაფუძნებულ დამწერლობას ფონეტიკური პრინციპით. მომხსენებელთა რაოდენობა (1993 წელს) დაახლოებით 4 მილიონი ადამიანია თავად საქართველოში და რამდენიმე ასეული ათასი სხვა ქვეყნებში - ძირითადად რუსეთში, აშშ-სა და თურქეთში

ისტორია

ქართული ენის წარმოშობის თეორიები

ქართული ენის წარმოშობის პრობლემით დაინტერესებული იყვნენ ევროპელი მეცნიერები ჯერ კიდევ 17-18 საუკუნეში. ადრე კაცობრიობის ენების ფუძეენად აღიარებული იყო ძველებრაული, თუმცა აზიის ენებისადმი ინტერესი მაღალი იყო, რადგან მათში ხედავდნენ ენის განვითარების უფრო ძველ საფეხურებს. მალე უარყვეს ძველებრაული ენისგან მსოფლიო ენების წარმომავლობის იდეა და ამოტივტივდა გეოგრაფიული პრინციპი ენათა კლასიფიკაციაში. მაგალითად ადელუნგმა ქართული ენა აზიის ენათა ჯგუფს მიაკუთვნა.

რამდენიმე ავტორი ძველი კოლხეთის ენას, როგორც უძველეს ქართულ ენას, გენეტიკურად უკავშირებდა ეგვიპტურ ენას. ეს თეორია დაფუძნებული იყო ანტიკურ ხანაში შემუშავებულ თვალსაზრისზე კოლხებისა და ეგვიპტელების ნათესაობის შესახებ.

ჰეროდოტე, მაგალითად, ამბობდა, ორივე ხალხის ცხოვრების წესები და ენა ერთნაირიაო. ბერძენი ისტორიკოსის ეს შეხედულება უნდა გავიგოთ, როგორც შედეგი მისი საერთო - ეგვიპტოფილური კონცეფციისა. რაკი კოლხები ითვლებიან დღევანდელი ქართველების წინაპრად, ამიტომ ქართული ენა, როგორც გაგრძელება ძველი კოლხური ენისა, დაკავშირებული იყო ეგვიპტურთან. ცნობილი აღმოსავლეთმცოდნე ბაიერი ძველ ქართულ შრიფტს ადარებდა ეგვიპტურ დამწერლობას და მათ შორის საერთო მოხაზულობასაც პოულობდა. თუმცა, გერმანელ ფილოსოფოს ლაიბნიცისთვის ეს მსგავსება ეჭვს იწვევდა.

ქართულ ენას უკავშირებდნენ მკვდარ ენებს (ხურიტული, ხეთური, შუმერული). იყო მცდელობა ქართული ენის ინდოევროპულ და ურალურ-ალთაურ (თურქულ) ენებთან დაკავშირებისა. მიმდევრები ჰყავს ბასკური და ქართული ენების მონათესავეობას. ივანე ჯავახიშვილმა და არნოლდ ჩიქობავამ საფუძველი ჩაუყარეს იბერიულ-კავკასიურ ენათა ოჯახის თეორიას, რომლის მიხედვით ქართული ენა ამ ოჯახის ქართველურ (იბერიულ) ჯგუფს მიეკუთვნება, მაგრამ XXI საუკუნის ლიტერატურაში ქართულ ენას კავკასიურ ენათა ჯგუფთან აღარ აერთიანებენ. ბევრი მეცნიერისთვის ქართული განცალკევებით დგას. ქართველურ ენათა ჯგუფში ქართულთან ერთად შეჰყავთ სვანური და ზანური (მეგრულ-ჭანური).

სხვადასხვა შეხედულება არსებობს საერთოქართველური ენის შესახებ. ზოგიერთი მოსაზრებით ის უკვე ფუნქციონირებდა ძვ. წ. V-IV ათასწლეულებში, სხვები კი ასეთ დროდ ძვ. წ. II-I ათასწლეულებს ასახელებენ. საკამათოა ქართველური ენიდან ქართული, სვანური და ზანური ენების გამოყოფის საკითხი. ზოგიერთი შეხედულებით სვანურის გამოყოფა ძვ. წ. II ათასწლეულით თარიღდება, ზანურისა კი ძვ. წ. I ათასწლეულის დასაწყისით. არსებობს მოსაზრება სვანური ენის ძვ. წ. X საუკუნეში გამოყოფის შესახებ, ხოლო ზანურის გამოყოფის პერიოდად ძველი და ახალი წელთაღრიცხვების მიჯნა მიაჩნიათ. უკანასკნელ დროს გამოითქვა მოსაზრება, რომ საერთოქართველური ენის დაშლა წელთაღრიცხვათა მიჯნაზე მოხდა.

ქართული ენის განვითარების საფეხურები

ქართული ენის განვითარებაში გამოიყოფა ძველი და ახალი ქართული. ძველი ქართული ენა არქაული ხანიდან მეთერთმეტე საუკუნის დამლევამდე არსებობს და ამ ხნის მანძილზე იგი არაერთფეროვანია, მასში განარჩევენ ხანმეტობასა და ჰაემეტობას. ისინი მთელი რიგი თავისებურებით ხასიათდება ლექსიკური, მორფოლოგიური, ფონეტიკური თვალსაზრისით; მიუხედავად ამისა, ძველი ქართული ენა მკვეთრად ჩამოყალიბებული ნორმების სისტემაა. ძველი ქართულის უძველეს ძეგლებად ითვლება დავათის სტელაზე აღმოჩენილი ასომთავრული წარწერა (ახ. წ. IV საუკუნე), იუდას უდაბნოს წარწერები (430) და წარწერები ბოლნისის სიონზე, რომელიც V საუკუნის ბოლო მეოთხედისა. პირველი თარიღიანი ხელნაწერია „სინური მრავალთავი“ (864), თარიღიან ოთხთავთა შორის ყველაზე ძველია ადიშის ოთხთავი (897), რომელიც დღეს მესტიის მუზეუმშია დაცული. V საუკუნიდან იქმნება ქართული ორიგინალური ლიტერატურა. პირველი ლიტერატურული ძეგლი იაკობ ხუცესის „შუშანიკის წამებაა“.

ახალი ქართული სალიტერატურო ენა ჩამოყალიბებას იწყებს მეთორმეტე საუკუნეში. გავრცელებული იყო მოსაზრება, რომ მას საფუძვლად აღმოსავლეთ საქართველოს ბარის კილოები — ქართლური და კახური დაედო. არის მოსაზრება, რომ ქართული ენის საფუძველი გახდა ზედიალექტური კოინე — დედაქალაქის (მცხეთის) მეტყველება. XI-XII საუკუნეებში ქართული ენა იმდენად განვითარებული იყო, რომ ფილოსოფიურ თხზულებათა ქართულად თარგმნა და ინტერპრეტაცია დაუბრკოლებლად ხდებოდა (ეფრემ მცირე, იოანე პეტრიწი). ახალ ქართულ ენაზე შეიქმნა XII საუკუნის საერო ლიტერატურა (ვეფხისტყაოსანი, მეხოტბეთა პოეზია, საისტორიო ორიგინალური ნაწარმოებები, ნათარგმნი პოეზია). XVIII საუკუნეში ახალი ქართული ენის ჩამოყალიბების პროცესი დასრულებულია (დავით გურამიშვილი, სულხან-საბა ორბელიანი). XVIII საუკუნის 60-იანი წლებიდან შეწყდა ქართული ენის ბუნებრივი განვითარების ხაზი, რაც დაკავშირებულია ანტონ I-ის მოღვაწეობასთან. ერთი საუკუნის შემდეგ, XIX საუკუნის მეორე ნახევარში ქართული ენის განვითარების ჩვეულებრივ ჩარჩოებში მოქცევასა და თანამედროვე ქართული სალიტერატურო ენის ნორმების დადგენაში ფასდაუდებელია ილია ჭავჭავაძის, აკაკი წერეთლის, იაკობ გოგებაშვილის, სილოვან ხუნდაძისა და სხვა სახელოვან მოღვაწეთა დამსახურება.

1978 წლის 14 აპრილი

: თბილისის დემონსტრაციები 1978.

1978 წელს საბჭოთა კავშირის ხელისუფლებამ გადაწყვიტა მოკავშირე რესპუბლიკებში ადგილობრივი ენისთვის სახელმწიფო ენის სტატუსის ჩამორთმევა; სსრკ-ის სახელმწიფო ენად რჩებოდა მხოლოდ რუსული ენა. ამ განზრახვის შესრულებას წინ აღუდგა მთელი საქართველოს მოსახლეობა. თბილისში მოეწყო მასობრივი გამოსვლები და მსვლელობა თსუ-დან უმაღლესი საბჭოს შენობისაკენ. ვითარება ხელისუფლებისათვის უმართავი ხდებოდა, საქართველოს სსრ-ის კომუნისტური პარტიის იმჟამინდელი პირველი მდივანი, ედუარდ შევარდნაძე ხალხთან გამოვიდა უმაღლესი საბჭოს შენობის წინ ვითარების განსამუხტად და მათ დასაშოშმინებლად.

საბჭოთა კავშირის ხელისუფლებამ გააცნობიერა, რომ მხოლოდ ორი გამოსავალი იყო — სისხლისღვრა ან დათმობა და მოსკოვი იძულებული შეიქმნა დაეთმო. ამ მოვლენების გამო 14 აპრილი არაოფიციალურად დედაენის დღედ გამოცხადდა. მსგავსი მოვლენები მოხდა 1978 წლის 25 მაისს ბათუმშიც, როდესაც უნდა დაემტკიცებინათ აჭარის ასსრ-ის კონსტიტუცია, რომლიდანაც ასევე „გამქრალი იყო მუხლი ქართული ენის შესახებ.“

თანამედროვე სალიტერატურო ქართული ენისთვის დამახასიათებელია ყველა ფუნქცია, რაც პოლივალენტოვან სამწერლო ენას შეიძლება ჰქონდეს. ამ ენაზე შექმნილია მდიდარი მხარტვრული, ორიგინალური, თარგმნითი, სამეცნიერო და პოლიტიკური ლიტერატურა. ქართულ ენაზე შედგენილია მრავალი ლექსიკონი როგორც ორენოვანი (თარგმნითი), ასევე ტერმინოლოგიურ-განმარტებითი. ქართული ენა მსოფლიოში ერთ-ერთ უმდიდრეს ენად მიიჩნევა, მისი ლექსიკის ზრდა განუწტყვეტლივ მიმდინარეობს. დიდი ქართული ლექსიკონის შესადგენად შექმნილია სადოკუმენტაციო ფონდი, რომლის საცავში 1982 წელს 3 მილიონზე მეტი ბარათი (ლექსიკური ერთეული) ინახებოდა.

სალიტერატურო ენის ნორმათა ჩამოყალიბების ისტორიიდან

მთავრულები ქართულში

ზოგიერთ უცხო ენაში (რუსული, ინგლისური, სომხური...) წინადადების პირველი წევრი და კერძო სახელები მთავრულით იწერება. XIX საუკუნეში იყო შემოთავაზება ამ წესის შემოღებისა ქართული ენისთვისაც. დიმიტრი ყიფიანი ამბობდა:

	„რატომ ასომთავრულებს აღარა ვხმარობთ? ევროპული ქრისტიანული მართლწერა გეთაკილებათ, თუ უფრო თათრულსა და არაბულს ამჯობინებთ?“
	(ჟურნალი „ივერია“, 1880, N#1; გვ. 103)

მთავრულებს განსაკუთრებით იცავდა სილოვან ხუნდაძე. „სალიტერატურო ქართულში“ მან ჩამოაყალიბა თავისი აზრი. იგი ამბობს, რომ მხედრულში მთავრულებად გამოყენებული იყო ხუცური. ძველად ხშირად წითლური იხმარებოდა, ე.ი. წითელი მელნით ან კინოვარით წერდნენ ხოლმე სათაურებს და „რომელიმე ტექსტის ინიციალებს“. მთავრულები ძალიან უადვილებს მკითხველს კითხვას. მათი შემოღება პრაქტიკული თვალსაზრისით გამართლებულიაო.

ჰაე და სანი ზმნაში

ჰ და ს პრეფიქსები ყოველთვის დაუსრულებელ დავას იწვევდა. ზოგიერთი გრამატიკოსი ამ ნიშნებს ზმნაში ზედმეტად მიიჩნევდა, ზოგიერთი ხელშეუხებლად მიიჩნევდა. საინტერესოა ის, რომ როდესაც მსჯელობდნენ ჰ და ს ნიშნების თაობაზე, ყურადღებას არ აქცევდნენ მათი გამოყენების მორფოლოგიურ წესს, — საკითხი განიხილებოდა მხოლოდ და მხოლოდ ფონეტიკის თვალსაზრისით და გამოდიოდა, რომ ან ყველა ზმნასთან უნდა ეხმარათ ნიშნები, ან არც ერთთან.

გრამატიკა

თანამედროვე ქართულ ენაში არის შვიდი ბრუნვა, მრავალპირიანი უღლება.

ლექსიკა

ისევე, როგორც ყველა სხვა ენა, ქართული ენაც საუკუნეების განმავლობაში განიცდიდა სხვა ენების გავლენას. ქართულ ენაში მნიშვნელოვანი რაოდენობითაა სპარსული, არაბული, თურქული, რუსული ენებიდან შესული სიტყვები. ქართული მწერლობა ამდიდრებდა ენას დიალექტური ლექსიკური ერთეულებითაც.

კილოები

სამეცნიერო ლიტერატურაში წინააღმდეგობრივია საკუთრივ ქართული (სალიტერატურო) ენის დიალექტებად მიჩნეულ ერთეულთა კლასიფიკაცია; კერძოდ: გასული საუკუნის სამეცნიერო ლიტერატურაში ამ კილოთა დაჯგუფების რამდენიმე ვარიანტი არსებობს. კლასიფიკაციებს საფუძვლად უდევს გეოგრაფიული, ეთნოგრაფიული და სხვა პრინციპები.

აკაკი შანიძე გამოყოფს ექვს დიალექტურ ჯგუფს: 1. ფხოური: ხევსურული, მოხეური, თუშური (მათ შემონახული აქვთ მრავალი არქაული მოვლენა); 2. მთიულურ-ფშაური (ორივეს ბევრი საერთო აქვს ფხოურ დიალექტებთან — მოხეურთან, ფშაურთან, ხევსურულთან); 3.ქართლურ-კახური (ორივე ახლოს არის სალიტერატურო ქართულთან); 4. დასავლური ჯგუფი: იმერული (ზემო-, შუა- და ქვემოიმერული), გურული და რაჭული; 5. სამხრეთ-დასავლური ჯგუფი: აჭარული და იმერხეული; 6. ინგილოური.

შოთა ძიძიგური ასახელებს 5 დიალექტურ ჯგუფს: 1. ინგილოური, ფერეიდნული; 2. თუშური, ფშაური, ხევსურული, მთიულური, მთარაჭული; 3. კახური, ქართლური, მესხური; 4. ზემოიმერული, ქვემორაჭული, ქვემოიმერული; 5. გურული, აჭარული, იმერხეული.

არნოლდ ჩიქობავა ქართულ ცოცხალ მეტყველებას მთისა და ბარის მეტყველებებად ყოფს; მთის კილოებია: ხევსურული, თუშური, ფშაური, მთიულური (გუდამაყრული), მოხეური, რაჭული. მთისა და ნაწილობრივ ბარის კილოებს უკავშირდება მოზდოკისა და ყიზლარის ქართველთა მეტყველება; ბარის კილოებია: ქართლური (მესხურ-ჯავახურით), კახური (ქიზიყურით, ინგილოურითა და ფერეიდნულით), იმერული (ლეჩხუმურითურთ), გურული, აჭარული, იმერხეული.

გივი ნებიერიძე ხმოვანთკომპლექსთა ცვლილების ხასიათის მიხედვით 6 დიალექტურ ჯგუფს გამოყოფს: 1. გლოლური, მთარაჭული; 2. ქართლური, კახური, ქიზიყური, თიანური, ზ. აჭარული; 3. ხევსურული, მოხეური, მთიულურ-გუდამაყრული, ფშაური, ინგილოური, ფერეიდნული; 4. ზემო და შუაიმერული, ლეჩხუმური, ქვემორაჭული და იმერხეული; 5. ქვემო იმერული და თუშური; 6. გურული და აჭარული.

ბესარიონ ჯორბენაძის მიერ ქართული ენის კილოები დაყოფილია აღმოსავლეთ საქართველოსა და დასავლეთ საქართველოს კილოებად. აღმოსავლეთ საქართველოს დიალექტებში სამი ქვეჯგუფი გამოიყოფა: ა) მთის დიალექტები: ხევსურული, ფშაური, თუშური, მოხეური, მთიულურ-გუდამაყრული, ბ) ბარის დიალექტები: ქართლური, კახური, ინგილოური, ფერეიდნული, გ) სამხრეთ-დასავლური დიალექტი — მესხურ-ჯავახური; დასავლეთ საქართველოს კილოები სამ ზონად იყოფა: ა) ზემო ზონის დიალექტი — რაჭული, ბ) შუა ზონის დიალექტები — იმერული და ლეჩხუმური, გ) ქვემო ზონის დიალექტები — გურული და აჭარული.

ტარიელ ფუტკარაძე თვლის, რომ სამწიგნობრო ქართულსა და კილოებს შორის სხვაობა მატულობს დედაქალაქთან (სასულიერო-კულტურულ და მმართველობით ცენტრთან) კილოს დაშორების პროპორციულად. სამწიგნობრო ქართულის გავლენის კლების შესაბამისად, ქართველთა თანამედროვე საშინაო-სამეტყველო ერთეულებს იგი ჰყოფს ცენტრალურ, განაპირა და საქართველოს ისტორიული ტერიტორიის გარეთ არსებულ დიალექტებად;

• ცენტრალური კილოები: ქართლური, კახური, ქიზიყური, იმერული, ლეჩხუმური, გურული.
• განაპირა კილოები: მესხური კილოები: აჭარული, ლივანური, მაჭახლური, იმერხეული, ტაოური, სამცხური, ჯავახური;
• ჰერული კილოები: კაკური, ალიაბათური;
• ფხოვური კილოები: ჩაღმათუშური, ფშაური, ხევსურული, მოხევური, მთიულურ-გუდამაყრული; აქვე „ასოცირებულ“ დიალექტად განიხილავს წოვათუშურსაც, რომელიც შეიცავს როგორც ჩეჩნურ-ინგუშურის, ასევე ქართულის მსგავს ფენებს; რაჭული კოლები: ბარისრაჭული, მთარაჭული;
• სვანური კილოები: ლაშხური, ლენტეხური, ჩოლურული, ბალსქვემოური, ბალსზემოური;
• ზანური კილოები: მეგრული, ლაზური (ხოფური, ვიწურ-არქაბული, ათინური).

ქართულ ენას გააჩნია გარდამავალი, ანუ ნარევი დიალექტები, მაგ. სურამის ქედის მიმდებარე სოფლებში ქართლურ და ზემოიმერულ კილოთა ნარევი მეტყველებაა გავრცელებული, იგივე შეიძლება ითქვას ცხენიწყლის ხეობაში ქვემოიერულ და ლეჩხუმურ დიალექტებზე. იმერულისა და ქართლურის ნარევია ბორჯომის ხეობის მცხოვრებთა მეტყველება

საქართველოს ისტორიული ტერიტორიის გარეთ არსებული ქართველთა კილოები: ფერეიდნული, „ჩვენებურების ქართული“ (ბურსა-ინეგოლში, ადაფაზარ-იზმითში, გონენსა და კაიზერში გადასახლებულ ქართველ მუჰაჯირთა მეტყველება) და ყიზლარ-მოზდოკურ-პლასტუნკური ქართული.

ქართული დამწერლობა

ქართულ ენას აქვს თვითმყოფადი ანბანი (მხედრული), რომელიც არის ნუსხურის განვითარების შედეგი, ხოლო ნუსხური კი, თავის მხრივ, მიღებულია ასომთავრულისაგან (იგივე მრგლოვანი). თანამედროვე მხედრული შეიცავს 33 ასოს, რაც სრულყოფილად ასახავს თანამედროვე ქართული ენის ბგერით (ქართული ენაში 28 თანხმოვანი და 5 ხმოვანია) შედგენილობას. ქართულ ენაში როგორც იწერება, ისე იკითხება, მას დიფთონგები არ აქვს.

იხ. ვიდეო Speaking Georgian after 1 month? | My first steps in the Georgian language - Hello everybody, here's a short Georgian update! 

In this video I practise some of the few sentences that I've learnt in my first 4 weeks learning Georgian, for about 15-20 minutes a day, 5 days a week. [check out the next progress video here: https://youtu.be/PQXz-rXWqlU]

I actually focused mostly on reading and pronunciation in those 4 weeks but hey, here's more or less what I can already say about myself... It's really not much, but I hope it can be a good foundation to build upon in the next future :)

If you're Georgian or you speak this language I would be grateful if you could point out any mistakes or correct my pronunciation - Thank you in advance! დიდი მადლობა!

ციტატები

	„დამარხულ არს ენაი ქართული დღემდე მეორედ მოსვლისა მისისა საწამებლად, რაითა ყოველსა ენასა ღმერთმა ამხილოს ამით ენითა და ესე ენაი მძინარე არს დღესამომდე და სახარებასა შინა ამას ენასა ლაზარე ჰრქვიან… და ესე ენაი შემკული და კურთხეული სახელითა უფლისაითა, მდაბალი და დაწუნებული, მოელის დღესა მას მეორედ მოსვლისა უფლისასა…“
	(იოანე ზოსიმე)

„	4. საუწყებელ არს ესეცა, რომელ დასაბამსავე შინა ივერიისა ერნი სრულიად ყოველსა შინა ივერიასა ზრახვიდეს ქართულსა, ვინაიდგან წერილიცა სრულიად ივერიელთა საზოგადოდ მხოლოდ ქართული აქვსთ და უძველესთაცა შინა დროთა ყოველნივე ივერიელნი ხმარობდენვე ამას, ვითარცა იხილვების ისტორიაცა შინა სხვათა და სხვათა ივერიისა მემატეანეთაგან. მეტეანე ძველი მაეჟან სპასპეტისა თქმულთაგან გვაუწყებს ამას: „კნინღა ჩვენთა ამათ მთიურთა ერთა კავკასიურთა მრავალთა ერთა და პირთა სხვათა და სხვათა ნათესავთაგან კნინღა და განირყვნეს ენაი ქართლოსიანთა, რომლითაცა თვით პირველი იგი მამაი ქართლოს, ძმანი მისნი და ყოველნი შთამომავლობანი მისნი დამტკბარ იყვნეს, აწ გადმოსახლებულნი მათ შორის სხვანი იგი უცხოსა მხრისანი აღსპოლვად მათგან სათანადო არიან“. კვალად მოთხრობისაგან ჯუვანშირ სპასპეტისა „თუმცა მეფესა ჩვენსა წინაშე მოაჯებენ უცხო მხრელნი, რომელნიცა ყმად ივერიისა სამეფოსა შეწყნარებულ იქმნეს წინაპართა მეფეთა და მმართებლობათგან ზოგი ძველთა; მაგრამ აწინდელმან ამან ბრძანებითა მეფისა, სრულმფლობელისა ჩვენისა საგანზრახომან სარკედ ყოველთა ივერიელთა წინა დაუდვეს განდევნაი მათი; ამის მიზეზისა გამო, ვინადგან მათ მიერ კნინღა და განირყვნას ქართლოსიანთა ენაი უმშვენიერესი ყოვლიტა სახითა თვისითა, რომელიცა ქართლოსით ვიდრე აქამომდე იზრახების“. წმიდისა მამის ჩვენ ქართველთა მნათობისა ათონის ივერიის მამისა და წინამძღვრის გიორგის მიერ მოთხრობილთა, შეკრებულთა სამოთხრობოთა მატიანისაგან: ივერია ვინაიდგან ქვეყანისა სახელისდებაი არს, ხოლო ქართველობა ივერიის ერისა, მე ვიხილე ანტიოხიისა სვიმეონ წმიდისა მონასტერსა შინა წიგნის საცავსა ჩვენ ივერიელთასა წერილი ძველი ფრიად, ძველთა წინაპართა ჩვენთაგან, რომელსა შინა იყო წერილი ესრეთ: „ქართლოს, რომელიცა წინაპართა ჩვენთა იქმნა ნათესავთ-მთავარ, იგი თვით და ყოველნი ძენი, ძმანი, შთამომავალნი და ერნი მისნი მომზრახ იყვნეს ივერიულად, ესე იგი ქართულად, ზრახვითავე ამ გვარითა, რომლითაცა ვმეტყველებთ აწ.“ ... 8. პირველ სრულიად აფხაზნი მომზრახ იყვნეს ქართულსა და მერმე სხვათა და სხვათა ერთა მიერ მათ შორის აღრეულთა, ესე იგი უძველესთავე შინა დროთა ხაზართა, უნთა, ალანთა და სხვათა და სხვათა ნათესავთა მათ შორის აღრევამან შერივნეს ენანი მათნი და ქართულისაცა ენისა მოლაპარაკნე იყვნეს და წიგნსა ქართულსა ხმარობდეს. ხოლო შემდგომად დაივიწყეს ქართული, და მცირედთაღა მათთგანთა უწყიან ქართული და მათ შორის მყოფთა წარჩინებულთა და თავადთა სახლთა ეგრეთვე დაუვიწყებელი აქვსთ ენაი და ქართულადვე ლაპარაკობენ და იციან აფხაზთაცა ენაი. 9. ხოლო სვანნი, რომელნიცა კავკასიისა მთათა შინა მოსახლენი არიან უწყიან მათ და ლაპარაკობენ ქართულსა, არამედ აქვსცა მათცა საკუთარი ენა რაიმე სხვაცა. ეგრეთვე ჯიქთა და ალანთა შორისცა იპოების ქართული, მაგრამ მათ შორის უფრო მცირედნი არიან მოლაპარაკენი ქართულისანი ჟამსა ამას. 10. ოვსნი, რომელნიცა არიან კავკასოს ქართლოსისა ძმისა მონათესავენი პირველად იგინიცა ქართულისა ენისა იყვნეს მოლაპარაკენი, მერმე ამათცა უძველესთავე ჟამთა შინა შეერივათ ენა ხაზართაგან, მერე სპარსთაგან და იტყვიან მათ შორის ძველადგან გერმანიელთა ერთა გადმოსახლებასაცა; მაგრამ უფრო უადრეს აფხაზთა და ოსთა შორის ეგვიპტითცა გარდამოსახლებასაცა ერისასა და ამათ ყოველთაგან სხვათა და სხვათა ნათესავთა შეერიათ ენაი; თუმცა ერთ-მეფობითსა მპყრობელობასა შინა მომზრახ იყვნეს იგინი ქართულისა ენისა და ქრისტიანობაცა სრულიად ოსთა ეპყრათ; მაგრამ აწ ჟამთა არიან არა სრულიადისა წესთა ქრისტიანებრთა მპყრობნი, თუმცაღა ოსეთისა ქვეყანათა მრავალნი არიან ქრისტეანენიცა ბერძენ ქართველთა წესითა და უწყიანცა მრავალთა ქართული ენა, რომლითაცა მომზრახეობენ. 11. კვალად კავკასიისა მთათა შინა მცხოვრებელნი მრავალნი არიან, რომელთაცა აქვსთ საკუთრად ენაი ქართული და სარწმუნოებაცა ქართველთავე, ესე იგი მთიულთა მოხევეთა არაგვისა საერისთოსათა, ფშაველ-ფხოველთა, ხევსურთა და თუშთა, რომელნიცა კახეთისა ნაწილსა შინა კავკასიისა მთისათა მცხოვრებ არიან. ზრახვენ ესენი ენასა ქართულსა ფრიად შვენიერად და განურყვნელად. სარწმუნოებითცა არიან ქართველთავე წესითა. ხოლო ქისტნი, რომელნიცა არიან კავკასიასა მთასავე შინა მცხოვრებნი და ღლიღვნი, რომელთაცა უწოდებენ (ანგუშტთა), ესენი არიან მესაზღვრენი ფშავთა, ხევსურთა და თუშთა არიან; მესაზღვრენი ქისტნი, ღლიღვნი და ძურძუკნი პირველ იყვნეს ენითა ქართულითა მომზრახნი, შემდგომად აღერივნეს რა მათ შორის ხაზარნი და სხვა და სხვა ნათესავნი ენაი მათი განირყვნა, ქისტნი თუმცა პირველ იყვნეს ქრისტეანენი და მრავალნი ძველნი ნაშენნი ეკკლესიანი არაინ მათ შორის, მაგრამ შემდგომად გარდაიქცეს იგინი და იქმნნეს, ვითარცა ოვსნი, არა თუ იქმნესს სხვისა სარწმუნოებისა; არამედ შერიეს მათ და დაივიწყეს წესი ქრისტეანობისა, დაივიწყეს ენაცა ქართული, თუმცა მცირედთაღა უწყიან და აქვსთ ენაი აღრეული, ვითარცა სხვათაცა აწინდელთა ერთა კავკასიურთა; ხოლო ძურძუკთა და ღლიღვთა უმეტესთა ნაწილთა მათთა აქვსთ მიღებულ სჯული მოჰმედისა ჩერქეზთა მახლობლობისაგამო; ხოლო ქისტეთიცა და ღლიღვნი, ძურძუკნი არიან ნაწილსა შინა კახეთისასა კავკასიისა მთასა შინა მცხოვრებელნი. 12. ლეკნი ლეკოსისა ნათესაობანი, იგინიცა ქართულისა ენისა მომზრახ იყვნეს ყოველნივე; თუმცა ძველად უწინარესვე ქრისტეს მოსვლისა იყვნეს მათ შორის სკვითთა, ხაზართა და სხვათა და სხვათა ნათესაობათაგან შემოსულნი ერნი; მაგრამ იგინი, დამტევებელნი ველთა და ვაკეთა ადგილთანი შეივლტოდეს მთათა შინა კავკასიისათა, ხევთა შეუვალთა და სიმაგრეთა და ამითი მოირიდეს უცხონი, რომელ სიმაგრეთა მათთა გამო ვერრარა ერეოდეს მათ მტერნი; მათ შორის იყო ქრისტიანობაცა, რომელიცა ეპყრათ სარწმუნოებითა ბერძენ ქართველთათა და წესითა მათითა, სცვიდენ ენასა ქართულსა, ვიდრე თემურლანგადმდე, რომელმანცა დაიპყრა იგინი, მიაქცივნა მრავლითა ტანჯვითა და სხვანი ლიქნითა და წყალობითა მრავლითა, დაუდგინნა არაბნი მოლანი, განუწესა მათ, რათა ასწავებდენ ყრმათა მათთა წერილსა არაბულსა ენისასა, მისცა მათ ბრძანება ფიცხნი არღარა კითხვად და არცაღა სწავლად ქართულისა წიგნისა და რათა არცაღა ენა ქართული იზრახებოდეს მათ შორის; მხოლოდ დაშთა ენა ქართული ლეკთა შორის ანწუხელთა, რომელნიცა დღეინდელად დღედმდე ზრახვენ ქართულსა ენასა და უწყიანცა ენა ლეკთა, გარნა განსხვავებულებს ენა მათი სხვა ლეკთაგან...	“
—„დაწყებითგან ივერიისა, ესე იგი გეორგიისა, რომელ არს სრულიად საქართველოჲსა“, გვ. 33-36

„სამი ღვთაებრივი საუნჯე დაგვრჩა ჩვენ მამა-პაპათაგან: მამული, ენა, სარწმუნოება. თუ ამათ არ ვუპატრონეთ, რა კაცები ვიქნებით, რა პასუხს გავსვემთ შთამომავლობას? .....სხვისა არ ვიცით და ჩვენ კი მშობელ მამასაც არ დავუთმობდით ჩვენ მშობლიურ ენის მიწასთან გასწორებას.... ენა საღმრთო რამ არის, საზოგადო საკუ იხ. ვიდეო -

About the Georgian language -

Information about the fascinating and unique Georgian language - the national language of Georgia (country in the Caucasus region, not the US state), belonging to the Kartvelian language family. I explain how the Georgian functions in this short and hopefully comprehensive video so this language can become a little bit more familiar to you.